Why my life sucks.

Ik was 12 of 13, ik weet het niet zo goed meer. Mijn vader had al een tijd een bult. Hij zei dat het lastig was met scheren. Meer niet. Hij ging ervoor naar de dokter, maar vertelde niks. De tijd daartussen weet ik niet zo goed meer. Ik weet alleen dat mijn vader in het ziekenhuis lag omdat hij kanker had. Strottenhoofdkanker, al wist ik toen niet wat dat precies inhield. Ik wist wel dat hij niet goed meer kon praten, en dat hij misschien kaal zou worden. Mijn vader kaal, dat was een raar idee. Hij had nooit zo veel haar, maar kaal? Ik ging gelijk naar hem toe, met mijn moeder. Ik weet het nog heel goed, hij lag daar. Niet hulpeloos, maar ook niet heel erg zelfreddend. Is dat wel een woord? Maakt niet uit. Ik weet nog dat hij na de eerste chemokuur daar op het bed lag. Hij was niet kaal, gelukkig. Hij was aan het lachen, ik huilde. Hij probeerde me te troosten maar dat lukte niet. Ik dacht dat hij dood zou gaan. De dokters zeiden van niet, wat ook niet hielp. Maar na een aantal chemokuren en andere behandelingen waarvan ik de naam niet eens weet, het goede nieuws. Mijn vader was genezen! Het zou nooit meer terugkomen, althans dat dacht ik.
Maargoed, we gingen lekker op vakantie naar zeeland. Lekker even weg, niet te ver want dat kon hij nog niet. Jaartje later, niks aan de hand, weer lekker op vakantie. Daarna, Koninginnedag 2009, mijn vader breekt zijn heup. Hij glijdt uit en valt volledig verkeerd. Kan gebeuren, maakt ook niks uit verder. Hij had wel een controle, voor zijn keel. Gewoon, kijken of alles nog goed gaat. Daar kon hij niet heen, vanwege zijn heup. Dus, dan maar 3 maandjes later. Ik was op vakantie, samen met mijn moeder en zus. Gezellig naar Frankrijk. We belden papa, gewoon om te vragen hoe het ging. Hij zei dat hij slecht nieuws had, maar ging wachten tot we terug van vakantie waren. Oke, het zal vast niet zo heel ernstig zijn dachten we.
Een weekje later waren we terug en gingen we naar papa. Hij zat op de bank, een beetje sip. Zo was papa nooit, zo treurig. Hij was dan wel niet de meest vrolijke man op aarde, maargoed, zo down was hij ook nooit. Hij zei dat we moesten gaan zitten. Deze zin herinner ik me nog heel goed: “Oke, ik heb slecht nieuws. Ik was op controle, en het is niet goed. De kanker is terug, en we kunnen er niks tegen doen”. Ik schrok, mijn zus schrok. Ik moest huilen en kon niet stoppen. De enigste reden dat het gestopt was, is omdat mijn tranen op waren. Ik kon het niet geloven, het was toch weg? De dokter zeiden het, papa zei het. Ik heb die nacht slecht geslapen. Ik lag de hele tijd te piekeren. “ Waarom papa, wat heeft hij fout gedaan?”. Toen zijn we nog op vakantie gegaan, naar Tsjechie. Het was heel leuk, en volgens mij heeft het mijn zussen, mij en mijn vader allemaal goed gedaan. Even weg van de problemen, even weg van alles. Het was een mooie “afsluiter”.
Ook gaf mijn vader op 2 oktober een feest, voor alle vrienden en familie. Iedereen was er, dat was heel fijn. Ook had mijn vader daar weer een hele mooie tijd mee gehad. Alle oude familieleden en vrienden die mij wel kennen, maar ik hun niet waren er. Maar het ging steeds slechter, hij kon steeds minder goed praten, was altijd moe. Ik kon het niet aanzien, hoe mijn vader, die er altijd voor me was, niet meer voor me kon zorgen. Ik moest voor hem zorgen, dat hoort niet. Een vader is er om voor je te zorgen. Dat kon hij niet meer. Toen ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Dit was begin november 2009. Toen, 24 november, hoorde ik van mijn oma dat mijn vader naar het ziekenhuis was, het ging niet goed. Ik ben gelijk naar het het ziekenhuis in Tilburg gegaan. Samen met mijn zus en moeder. Ik vond het heel naar om mijn vader weer in het ziekenhuis te zien liggen. Al die herinneringen van de vorige keer kwamen terug. Dat het zo voorbij kon zijn, dat hij dood zou gaan. Ik wist dat het zou gebeuren, en toch kon ik het niet geloven. De woensdag ben ik er ook heel de dag geweest. De donderdag ging ik wel naar school, maar ik ben naar huis gegaan omdat ik me niet goed voelde. Toen hoorde ik van mijn moeder dat het niet goed ging met papa. Ze was naar mijn school geweest, maar ik was al weer thuis. Hij hoestte bloed op, dat betekent dat er bloed in zijn longen zat. Hier konden de dokters niks aan doen, en papa’s toestand verslechterde snel. Heel de donderdagavond ben ik er geweest. De volgende dag ging ik vroeg weer naar het ziekenhuis, en ik ben er heel de dag geweest. Behalve ’s avonds, rond 22.30.
We gingen met mijn zussen, de toenmalige vriend van mijn zus en ik naar huis. Proberen te slapen. Rond 0.00 uur belde mijn oma op. Het ging zeer slecht met papa. We raceten naar de auto. Ik heb nog nooit iemand zo hard zien rijden op de snelweg. In de auto had ik al een voorgevoel, maar ik wilde het niet zeggen. We zijn keihard naar het ziekenhuis gereden en hebben door het ziekenhuis heen gesprint. Hij lag helemaal aan het einde, dat was ook niet handig. Toen we aankwamen, zaten mijn oma en opa in een hokje. Ze zeiden dat mijn vader, mijn enige zeer geliefde vader was overleden. Dat was al gebeurd toen we in de auto zaten. We barstten met zijn allen in tranen uit. Ik wilde hem zien, met hem praten. Na ongeveer een kwartier konden we naar hem toe. Toen waren alle buisjes en slangetjes uit hem gehaald. Hij lag daar, met zijn mond open. Dit kwam door de zwaartekracht. Het zag er niet fijn uit, maar het was niet anders. Ik heb heel de avond gehuild. Mijn oom kwam ook. Hij schrok heel erg. Hij was zijn zus ook al verloren, nu zijn broer ook nog. We wisten niet wat we moesten doen, we waren stomverbaasd. We zijn er nog 2 uur gebleven, maar gingen toen toch echt naar huis. Eenmaal thuis hadden we gelijk het uitvaartcentrum gebeld. De volgende dag zou er een meneer komen om ons met alles te helpen. Dit heeft hij ook gedaan, dat was heel fijn.

Alles was geregeld, de begrafenis kon beginnen. De begrafenis was eigenlijk heel fijn, iedereen waarvan ik wilde dat ze zouden komen waren er. Het ging heel goed en ik vond het heel fijn. Ik weet er niet meer zo veel van, omdat ik toen heel veel aan mijn hoofd had.

Nu, mijn tijd erna ging redelijk. Ik moet veel aan hem denken, maar dat is soms wel fijn. Hier wil ik het eigenlijk niet over hebben. Met mij gaat alles wel goed.


Nu komt het. Mijn oma (de moeder van mijn vader) had ook een keer kanker gekregen. 2008 was dat denk ik. Borstkanker, maar ze was genezen en had haar borst nog. Niks aan de hand, gewoon even schrikken. Nou werd mijn oma vorige week ziek. Ze at niks, ze dronk niks. Ik weet niet precies hoe het is gegaan, maar ze is in het ziekenhuis belandt, donderdag dacht ik. Ze was ziek, de kanker was terug. Ik weet er verder niet zo veel van, behalve dat ze dinsdagavond overleden is. Ik ben er niet meer geweest, daar baal ik ontzettend van. Ik kan het nog steeds niet echt geloven, dat ze weg is. Maandag is de begrafenis, en ik weet niet wat ik er van moet verwachten.

Ik weet dat het een ongelofelijk lang verhaal is, maar ik ben blij dat ik het ergens kwijt kon.

Edit: ik was net 16 toen mijn vader overleed. Nu ben ik bijna 17.

---

"Sail from a paradox lost to a paradise found"

Oh. Dat is echt naar. Ben wel blij dat ik niet zulke erge dingen meemaak. Naja, mijn opa heeft wel kanker. In z'n hoofd. Al heel lang en nu gaat 't ook slecht. Maar een vader =o Als je 13 bent =o En dat lange verhaal geeft niets, dat gebeurd nou enemaal als je over zulke dingen typt. Niet echt het gevoel hebben/krijgen dat je life sucks hè. Het leven gaat toch door gewoon door en wie weet wordt het ineens geweldig. (En kom je eindelijk dat meisje tegen dat van gamen houdt, of was dat iemand anders die dat ooit typte?) Kun je ook gelijk je emoplaatje veranderen in iets blijs. :]

@Lexgast: Dit is erg. Man, ik wil je troosten. Maar net als de meeste mensen die tegen me zeggen: Zo gaat het leven. Het kan weleens gebeuren dat iemand doodgaat die je hield. Maar wat raar is is dat je vader en je oma kanker hadden. Had je tante(zus van je oom) ook kanker? Maar ik zeg alvast 1 ding(ook tegen MrGangstaQ): Ga gewoon door met je leven. Geef het gewoon niet op. Jullie vaders zullen blij zijn als jullie gelukkig zijn. Ik ben ook vaak somber en depri. En ik denk ook vaak aan waarom ik leef enz. Maar ik heb andere problemen.

En ik weet niet of ik wel hier mijn verhaal kan schrijven(is niet dat iets ergs in de familie is maar is wel erg voor mezelf een beetje). Ik wil wel mijn probleem hier schrijven maar ik denk dat de meeste me negeren of niet eens reageren. Vandaar.

---

Ik zou wel reageren hoor. =] En volgens mij kan kanker inderdaad erfelijk zijn, maar laten we er maar even niet vanuit gaan dat Lexgast het dan ook krijgt.

Hmm, stiekem wil ik ook een heel verhaal kwijt hier. Maar het probleem is dat ik niet echt waar ik het over kan hebben.

Ik ben onder andere heel boos. maar ook onzeker. Maar, eigenlijk heb ik het helemaal niet slecht. Ik doe al jaren geen reet. Op school had ik nooit echt moeite. En toch loop ik altijd te miepen en te zeiken op alle kleine dingetjes.



Enneh, uhm, o.a. @Glopez. Ik weet niet of ik snel reageer op andermans verhalen. Ik troost (want een woord :-/) eigenlijk nooit iemand. Omdat ik dat niet kan. Maar echt, ik zeg nooit de juiste dingen. Sowieso weet ik niet veel meer te zeggen dan "Wow, da's kut". Terwijl ik wel snap hoe erg je ergens mee kan zitten.

---

Hmm... Mehh.

@Judiiith
Vreselijk lijkt zo'n scheiding me. Vooral de sfeer die het creëert inderdaad. Thuis hoor je je prettig te voelen, en dat is dan toch al vrij snel weg denk ik. Een jaartje of twee terug is het hier ook bijna die kant op gegaan. Mijn vader had toen een vreselijk humeur en zat mijn moeder de hele dag af te zeiken, zei dat ze moest gaan werken enz. Uiteindelijk nam ze een baantje, waarna ook zij strontchagrijnig werd en de sfeer al helemaal weg was. Ik heb me er toen compleet van afgesloten eigenlijk. Vader bleek later last van galstenen te hebben, kan de oorzaak voor zijn vreselijke humeur zijn geweest. Moeder heeft de baan allang niet meer, en de sfeer is vandaag de dag beter dan ooit.

@Lexgast
mijn god, wat een vreselijk verhaal... Als je dit soort dingen leest begin ik me altijd af te vragen hoe mensen nog in god kunnen geloven. Dat is echt afschuwelijk oneerlijk, je vader, tante en oma verliezen aan kanker. Ik zal maar niet de standaardzinnetjes zeggen als "het leven gaat door". Dat heb je vast en zeker vaak genoeg gehoord, maar je hebt mijn medeleven. Je moet juist pas doorgaan met je leven als je daar klaar voor bent. Alle emoties maar wegproppen is slechts een tijdelijke oplossing die ervoor zorgt dat ze later alleen maar sterker terugkomen.

@Glopez
uhm, sommige vormen zijn misschien deels erfelijk, maar om het daar hier over te hebben vind ik eigenlijk niet heel gepast... En dit topic is juist gemaakt zodat dit soort verhalen niet genegeerd worden!

Ga zelf m'n verhaal nu even niet doen om het niet te overweldigend te maken. Heb trouwens geen extreem schokkend verhaal, geen doden, geen scheidingen, niks van dat alles, maar toch iets waardoor ik me over het algemeen niet altijd even vrolijk voel. Nouja, heb wel een schokkend verhaal, maar of ik klaar ben om dat hier neer te gooien weet ik ook niet helemaal zeker...

---

Hey, ik ben geen olifant

Nee dat was ik. Ja mijn leven is niet geweldig, maar ik ga er geen eind aan maken ofzo. Jammergenoeg vaak aan gedacht, gelukkig nooit gedaan. Bedankt voor je reactie, stel ik zeer op prijs.

---

"Sail from a paradox lost to a paradise found"

@ Allemaal die hun verhaal hier plaatsen.

Heeeel veel sterkte allemaal, nu zullen jullie dit al zat gehoord hebben, maartoch.

Ik zal dit topic regelmatig even checken, en kijken of ik een gepaste reactie op mensen hun verhaal kan plaatsen.

'Judith wat post jij hier veel'
'Ja ik denk dat ik het leuk vind andermans verhalen te horen zodat ik zie hoe goed ik het heb.'
Nee hoor =o

Typ maar gewoon hoor Valthyr. Wat maakt zou het het uitmaken als je van de ene op de andere regel van boos naar onzeker of iets gaat. Sowieso, niemand weet wie je bent(denk ik.)Ik heb trouwens ook echt niet slecht. Maar ik heb wel een superlang verhaal geschreven per ongeluk. Maarja doe maar lekker wat je zelf wilt.

Oh, en Lexgast. Toen ik 'het leven gaat toch gewoon door' typte bedoelde ik ook niet iets van 'Tja wat is gebeurd is gebeurd ga maar verder'. Maar meer dat nare gevoel misschien met de tijd weggaat.

Oei wat een reacties allemaal. bedankt voor al jullie medeleven, vind het fijn dat er toch nog mensen zijn zoals jullie. Ook al heb je een verhaal zonder overleden mensen, scheidingen (mijn ouders waren dat ook btw) of andere shit, als je er mee zit, zet het hier neer. Daar is dit topic voor, je hoeft echt niet bang te zijn dat we moeilijk gaan doen omdat iemand anders het vervelender heeft gehad.

@ Glopez, ja mijn tante had ook kanker. Borstkanker, net als mijn oma.

@ Judiith kanker kan inderdaad erfelijk zijn, maar ik krijg het niet. Dat doen ze me toch ook niet aan, heb al zat meegemaakt (positiefheid Ftw).

@ Valthyr, hoezo kun je je verhaal niet kwijt? Ik ben best benieuwd eerlijk gezegd, want ik weet al een aantal dingen.

@ Fant, Als je het niet wilt neerzetten hoeft dat niet, maar misschien kunnen we helpen. Je weet maar nooit.

---

"Sail from a paradox lost to a paradise found"

@Valthyr: Eigenlijk had ik te snel gedacht. Ik dacht aan troosten omdat ik geen andere woord in m'n hoofd had die hetzelfde betekenis heeft als troosten, vandaar. En ik weet dat je hier niet echt iemand kan troosten.

Ik ga er nog even nadenken om m'n verhaal te zetten. Ik weet het nog niet. Misschien zet ik het straks of morgen als ik het echt wil.

---

Hoe meer mensen hier hun verhalen neerzetten hoe makkelijker het wordt voor anderen om ook die stap te zettenIk ga zo even TV kijken, maar daarna ga ik mijn verhaal uittypen, kan ik ook gelijk even antwoord krijgen op een verwante vraag/dilemma wat al maanden in mijn hoofd speelt.

---

Hey, ik ben geen olifant

Damn, veel sterkte iedereen.
Mijn tante heeft ook kanker. Laten we maar hopen dat dat beter afloopt.

besloten dit weg te halen, is niet meer van toepassing en hoeft daarom niet meer op internet te staan

---

Hey, ik ben geen olifant

@Fant: Weet je...mensen kunnen nu wel zeggen dat je haar moet bezoeken of niet. Maar dat heeft niet veel nut. Als jij je er goed bij voelt, dan moet je dat doen! Al is er maar een kleine twijfel...dan ben ik bang dat het niet je juiste beslissing zal gaan worden. Máár, het kan ook zijn dat je in deze laatste week 100% duidelijkheid zal krijgen. Misschien is ze heel erg veranderd, en is ze van haar problemen af.

Wat kan er misgaan in die week? Weinig. Ik zou er naartoe gegaan zijn, al is het alleen al voor de duidelijkheid die ik erna zou hebben.

---

You can check out any time you like, but you can never leave...

Ja, je hebt eigenlijk wel gelijk. Het is vooral die twijfel die me gek maakt, ik wil nu wel eens zeker weten hoe het zit, en over het internet is liegen gewoon te makkelijk, ik moet d'r in het echt spreken.

Mijn enige punt van twijfel komt van anderen die het me afgeraden hebben, zelf wil ik niets liever dan gaan, dus denk dat het er uiteindelijk wel van komt. Als niet de herfst dan wel de kerstvakantie.

---

Hey, ik ben geen olifant

Ik wil wel een verhaaltje neerzetten hier. Maar ik heb het idee dat deze helemaal in het niet valt bij die ontzettende erge verhalen over het verliezen van ouders enzo .

Maar goed. Ik heb weinig erge gebeurtenissen meegemaakt, gelukkig (even afkloppen). Ik heb mijn oma verloren. Ik had wel contact met haar, maar niet goed. Zij was heel koppig, en het contact kwam altijd maar van 1 kant, het mijne (en de rest van de familie). Ik had al een tijdje geen contact meer gehad met haar hierdoor, totdat ik ineens een belletje kreeg van m'n moeder. Mijn oma was overleden. Dit klinkt misschien heel lullig...maar ik was op dat moment opgelucht dat het niet mijn 2e oma was waar ik wel heel goed contact mee heb.

Ik vond het heel erg om te horen, maar er kwamen geen emoties los ofzo. Was erg vreemd vond ik. Maar toen, een dag later. Ik had geen zin om te werken, want mijn gedachtes dwaalde toch even af. Ik op internet een mooie bos bloemen uitzoeken voor op de crematie een paar dagen erna. Maar toen knapte er iets. De tranen kwamen, want het werd nu toch allemaal wel heel duidelijk dat mijn oma dood was. Ik heb een heel mooi bloemstuk laten maken met een mooi lint eraan vast. Op dit lint stond mijn tekst: "Ooit komen we elkaar weer tegen, en beginnen we opnieuw". Ik geloof namelijk heel erg in leven na dood, dus ik zal haar zeer zeker tegenkomen.

De dag van de crematie lag zij opgebaard. Iedereen "dwong" me om te kijken, want ze lag er zo mooi bij. Maar ik wilde haar alleen levend in gedachte houden. Ik wilde haar niet dood zien. Toen mijn 2e zoontje geboren werd heb ik mijn oma geen geboortekaartje gestuurd. Ik vond dat niet nodig toen. Ik heb daar spijt van gehad. Ik had nog een geboortekaartje over, en één van mijn liefste tantes (Tante Ria) heeft deze kaart stiekem in de kist bij mij oma gelegd....ik ben blij dat ze dat voor mij heeft gedaan. Ik kon er mee leven, en ik weet zeker dat mijn oma dit gezien heeft. Het was even een rottige periode...liedjes (bijv. Eric Clapton - Tears in heaven) die op de crematie gedraaid werden hoor ik nu altijd met dubbele gevoelens. Die dag veel gehuild, samen met mijn zus. Ik ben er overheen....ben wel steeds vaak beetje bang dat mijn andere oma doodgaat. Ik hou zoveel van haar, ik zou daar kapot van zijn.

Mijn 2e verhaaltje begint zo vorig jaar eind september. Of eigenlijk begint het rond mei 2000. Ik leerde een vrouw kennen. Het was m'n eerste echte vriendin. Zij was de eerste waarmee ik alles deed (zoenen, sex noem maar op). Ik was al 21...maar had dat gewoon nooit gedaan met een vrouw. Ik wilde wachten op de ware, en ik had haar gevonden. Zij werd helaas snel zwanger van mij. Op 4 augustus 2002 werd ons zoontje Jessy geboren. Niet gepland...een foutje. Maar ik zou hem voor geen goud willen missen. Een paar jaar later, op 7 juni 2006, werd ons 2e zoontje geboren. Hij heet Joey. Leuke situatie thuis als je zoontjes Jessy en Joey heten en jijzelf Jeroen. Krijg je post binnen voor J. "Achternaam" kan het voor 3 mensen zijn . Maar goed...ik had het wel voor elkaar dacht ik met z'n 4-tjes. We hadden een huis, een hond, een kat, een autootje noem maar op. Ik ben een hele makkelijke man. Ik zeur nooit. Ik doe de was. Ik werk fulltime....zij had niks te klagen.

Maar vorig jaar kregen wij een ruzietje aan de telefoon. Ik was op 't werk, en waar het ruzietje over ging....kweet het niet eens meer. Maar tijdens dat gesprek zei ze: "ik heb er geen zin meer in". Dus ik vraag "waarin niet". "In ons" zegt ze. Ok...ik wist niet wat er gebeurde. Ik gelijk op m'n werk gezegd dat ik echt naar huis toe moet!! Ik onderweg een bos bloemen gehaald, zo ben ik.

Ik kom thuis, geef de bloemen. Zij vraagt aan me waarom ik bloemen gekocht heb. Maar dit was geen leuke thuiskomst. Haar beslissing leek gewoon vast te staan. Ze wilde me weghebben. We hebben 2 kids samen!! Dat was waar ik het meeste mee zat! Ik wilde dit mijn kids niet aandoen, aangezien ik zelf 2 gescheide ouders heb. Mijn kids mochten van mij dit niet doorstaan . Ik heb haar gepushed alsjeblieft het nog een keer te proberen. Dit heeft ze, ja geef haar maar een applaus, een week volgehouden. Relatie therapie? Nee hoor, ze wilde het allemaal niet proberen. Tijdens deze week had haar vriendin toevallig heel erge relatieproblemen met haar vriend. Mijn ex is deze week ook alleen maar bij die mensen wezen bemiddelen, terwijl ik thuis achtergelaten werd alleen met de kids. Met mijn gevoelens....dit was een KUTweek. En binnen een week was ik het huis uit en woonde ik bij een vriend in die toevallig op zoek was naar een huisgenoot.

Er zijn zoveel dingen die ik kan neerzetten hier, waar ik mee zit, maar het is teveel. Zo heeft ze mij veel te veel alimentatie willen aftroggelen en dat soort dingen. Maar het erge dat nu gebeurd is, en ik weet nog steeds niet of ik haar kan geloven als ik haar nu spreek. Maar zij heeft nu een relatie met de ex van die vrouw waar ze aan het bemiddelen was in die week. Teveel toeval? Of gewoon het lot! Ik weet het niet, weet ook niet wat ik moet geloven.

Maar nu...een jaar later. Ik woon bij een vriend. Kan niet anders, want ik kan geen huis krijgen op korte termijn. Er valt mee te leven. Ik ben 30Kg afgevallen, niet door de stress, maar door het sporten en gezonde eten. Ik voel me perfect. Heb veel contact met vrouwen (ik bedoel geen sex). Vind mijn leven best ok nu. Beetje financiele problemen, maar die lossen wel weer op.

Ik ook heb gedacht om mezelf voor de trein te gooien....maar ik ben te laf om het te doen, en ik vind het te laf om het te doen. Het is de makkelijkste oplossing en ik wil dat de mensen die van mij houden niet aandoen. Ik ben nu 31, en wil nog heel veel leuke dingen meemaken. Maar na 10jaar verpest te hebben met haar, wil ik nu gewoon genieten van het vrouwelijke geslacht, waar ik zeer veel respect voor heb gekregen. Dit betekent niet dat ik met elke vrouw het bed deel. Dat is pas met 1 vrouw gebeurd na mijn ex. Ik heb dus ook maar 2 vrouwen gehad in mijn leven.

Er is 1 vrouw die ik echt heel lief, leuk en knap vind. Ze wil met me afspreken, maar het komt er maar niet van. Ik ken haar via via, maar wel nog alleen van MSN, Ping (Blackberry), SMS enzo. Maar ik heb haar alleen op foto's gezien. Ik vind haar zo leuk. Ze is lief. Ik heb haar zelf gezegd dat ik ondanks alleen maar chatten wel om haar geef, en dat dat zelfs al houden van is geworden. Zij ziet dat ook op die manier. Berichtjes eindigen standaard met kusjes, love u's en hartjes....zucht.....

Iemand nog een goede tip. Ik ben namelijk bang dat zij het te eng vind iets af te spreken. Ze is nogal onzeker. En ik heb het idee dat ze bang is dat ik haar na een date niet meer zal berichten en niks van mezelf zal laten horen.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal(tjes).

---

You can check out any time you like, but you can never leave...

@Fant

Ik herken veel van je situatie, ik voel me op een of andere manier ook altijd aangetrokken tot meiden die eigenlijk niet helemaal sporen...

Ik heb zo een relatie van acht maanden gehad met een meid uit Zweden die al dertien jaar last van depressie, angst aanvallen etc. had, maar ja daar kijk je overheen als je smoor verliefd bent.
Elke maand daar heen of zij hierheen, kost wat geld maar dat boeit je op dat moment niet.
Maargoed uiteindelijk maakte ze het 3,5 maand geleden uit, ik weet nog steeds niet precies waarom want daar deed ze heel moeilijk over en het was ook op zo'n kut manier met een sms en een paar dagen voordat ik daar heen zou gaan (had al tickets en een ketting als cadeau).
Eerste paar dagen was ik zwaar down, verlamd en wist even niet meer wat te denken, later toen ik een beetje bij zinnen kwam merkte ik dat het beter was zo, een lange afstand relatie kost ontzettend veel energie en met die ziektes van haar erbij maakte het me langzaam kapot.
Een week nadat ze me dumpte was ik jarig en er kon niet eens een felicitatie vanaf en het ging ook niet goed, alleen maar aan haar denken, alles herinnerd je aan haar dus heb ik besloten haar overal te verwijderen, sinds het uit is niet meer met haar gesproken en het gaat eigenlijk prima, tuurlijk denk ik nog weleens aan haar bij bepaalde dingen maar dat zal waarschijnlijk zo blijven.

Ik kan het je dan ook niet aanraden om verder te gaan met die meid, uit je verhaal ziet het er in mijn ogen naar uit dat ze je mentaal afbreekt en je er nogal kapot aan gaat.
Daarbij is ze 15, niet echt een stabiele leeftijd.
Maargoed je moet het zelf weten, je bent gek op haar dus doe wat je zelf het beste lijkt.

---

I don't question our existence, I just question our modern needs

Denk dat Fant zijn verhaal net iets anders ligt Rah. Ik zou het zeker met haar proberen als ze stabiel is dus als ze geholpen is in die inrichting, ze houd ontzettend veel van je dat is aan alles te merken.

---

https://www.youtube.com/channel/UCUx8YDKUjLk1fzTYYf01ZrQ

Eigenlijk Fant, vind ik niet dat je naar d'r toe moet. Ze zoekt het maar lekker uit. Ik weet natuurlijk niet precies hoe jullie relatie was, maar toch. Zo te horen spoort ze niet helemaal en ze lijkt niet erg veel rekening te houden met jouw emoties. Naja, als zij het ook graag wilt kun je er wel heen en gewoon een gewéldige week hebben samen en doen of er niets gebeurd is. Maar het lijkt me niet bepaald fijn om het goed te maken ofzo en dan weer jarenlang met al haar problemen opgezadeld te zitten.

Dus ik ben lekker tegen jouw mening xbox2go. Misschien houdt ze wel van hem, maar blijkbaar niet genoeg om 'm gelukkig te maken en houden. Ze moet maar eerst d'r eigen leven een beetje onder controle krijgen. Zo =']

(En nu moet ik naar school, dus vanmiddag lees ik die twee andere verhaaltjes)