NOTE: De recensie zal geen uitgeschreven spoilers bevatten over de game of serie.
Game of Thrones, een serie die zijn populariteit te danken heeft aan volwassen thema’s, sterke personages en de onvoorspelbaarheid. Dit lijken alle ingrediënten te zijn voor een Telltale game als je kijkt naar de eerder uitgebrachte games van de ontwikkelaar, met als voornaamste voorbeeld natuurlijk The Walking Dead. Nu is ook Game of Thrones aan de beurt om ondergedompeld te worden in het inmiddels bekende Telltale stijltje met alle gevolgen van dien.

De formule die Telltale hanteert bij het maken van games alsdeze is simpel, sterke personages, moeilijke keuzes, een comicstijltje en de verschillende episodes. Bij Game of Thrones: Iron from Ice is dat (gelukkig) niet anders. Je krijgt een interessant genoeg verhaal voorgeschoteld waarna jij voor een groot deel bepaald hoe het nu verder zal gaan.

Game of Thrones: Iron from Ice begint op de avond van eenbepaalde Red Wedding, de game verwacht dat je weet wat dit betekend (zoek het niet op als het onduidelijk is) en dat je tot ongeveer seizoen drie hebt gekeken voordat je aan de game begint. Op deze manier weet je wat er gaande is, het geeft de game zoveel meer body en is misschien zelfs een must. Verder dan dat focust de game zich op een nieuwe familie, House Forrester. Het huis met een vrij generieke naam wordt gekenmerkt als de masters of Ironwood en worden amper besproken in de boeken, waardoor Telltale zonder enige consequenties vrij ver kan gaan met de creativiteit van hun verhaal.

Voor degenen die Game of Thrones als serie gezien hebben, weten dat het niet draait om één personage met één verhaal. Er zijn meerdere personages met ontzettend veel verhalende elementen die ieder personage maken tot wie ze zijn. Telltale is hier slim mee omgegaan, net als de serie volg je ook in de game niet één enkel personage maar volg je er meerdere die ieder een andere positie hebben, wat tot interessante momenten leidt. Zo heb je als voorbeeld (zonder veel te verklappen) Ethan, die plotseling het hoofd van huize Forrester wordt en ondanks zijn onervarenheid beslissingen moet maken die je liever niet zou maken. De momenten die voorbij komen zijn typisch ‘Telltale-momenten’, wat niet perse een slecht iets is, al is het na het spelen van The Walking Dead een trucje waar je snel doorheen kijkt. Naast Ethan en de welbekende personages uit de serie volgt deze eerste episode nog twee andere personages, zo volg je de oudste dochter van de familie, Mira. Het laatste personage wat in deze episode uitgelicht wordt is Gared, de schildknaap van heer Forrester. Ieder personage heeft zo zijn of haar eigen verhaal en karakter wat ervoor zorgt dat je het idee krijgt mee te doen aan een groter geheel dan enkel het verhaal van één personage.

De game laat je met deze verschillende personages natuurlijk weer keuzes maken, zodra de timer begint te lopen en je de keuzes voor je neus krijgt weet je dat het tijd is om te beslissen, en snel ook! Het keuzesysteem van Telltale laat hier wederom zijn kracht zien. Niet alleen de snelheid waarmee beslist moet worden is vooral bij deze game een sterk gegeven, ook de invloed die deze keuzes hebben op het verhaal werken goed in deze setting. Je kunt niet iedereen tevreden houden of helpen, als je één iemand geholpen hebt heeft dat weer invloed op de problemen van een ander, wat weer zorgt voor interessante spelmomenten. De keuzes roepen in sommige gevallen zelfs een gevoel van spijt op, iets wat in mijn ogen ontzettend knap is!

Grafisch ziet de game er prima uit en is wat je zou verwachten van een Telltale game. Het doet genoeg om de karakters er goed en geloofwaardig uit te laten zien, al zitten de welbekende technische foutjes ook weer in deze game. Dialogen worden te traag of te snel afgekapt en de gezichtsuitdrukkingen zijn soms bijna lachwekkend en op een ongeloofwaardige manier overdreven. Ondanks dat is er objectief gezien niets mis met de stijl die ook deze game gekregen heeft, al voegt het ook absoluut niets toe aan de game zoals dat bij Tales from the Borderlands wel het geval was.

Conclusie: Game of Thrones: Iron from Ice weet in het kort gezegd een interessant, twee uur durend, opstapje te geven aan de rest van de vijf aankomende episodes. De personages zijn ieder interessant en hadden een verhaal dat me in de meeste gevallen van de game vast wist te houden. Het ‘Telltale-trucje’ waarop de games gebouwd zijn begint na een aantal games gespeeld te hebben echter wel heel erg op te vallen. Ondanks dat is de game een solide begin voor een serie die nog lang niet afgesloten is!

Last edited on: 03-12-2014 15:56

Bedankt voor het lezen van de recensie! Ik ben benieuwd wat jullie van de recensie en game vinden! Thanks!

De recensie is tevens hier te lezen!