Kibbelen
De verhaallijn die gesmeed wordt rond de Griekse mythologie en dan vooral de komische manier waarop het verteld wordt, is een van de aspecten die bijdraagt aan dat eigen karakter. De hoofdrol in Immortals Fenyx Rising is weggelegd voor Fenyx. Zij – of hij, want je bepaalt zelf het geslacht en uiterlijk – is na een schipbreuk gestrand op de Golden Isles. Fenyx blijkt bovendien de enige te zijn die niet is versteend. Haar eigen broer is ook een van de slachtoffers en op die manier krijgt het verhaal een persoonlijke draai. Dat blijkt allemaal het werk te zijn van de boosaardige titaan Typhon die ontsnapt is uit de kerkers van Tartaros waar Zeus hem gevangenhield. Hij nam meteen wraak door enkele Griekse goden van hun krachten te beroven. Plots blijkt de jonge schilddrager de profetische held te zijn en trek je op queeste om de goden uit hun benarde situatie te bevrijden en Typhon te verslaan. Wat volgt is een vermakelijk verhaal over eeuwenoude mythes en mythologische helden, goden en monsters.
Het verhaal wordt zeer luchtig en met veel humor verteld. Zeus en de door hem gevangengezette Prometheus zijn de twee vertellers en voorzien Fenyx’ avontuur voortdurend van commentaar. Ze spreken elkaar tegen, kibbelen met elkaar en geven voortdurend beledigende en sarcastische opmerkingen. Ik kon deze luchthartige doch allesbehalve kindvriendelijke toon – op een paar zeer flauwe grappen na – wel waarderen, maar gevoel voor humor is een raar beestje en voor iedereen anders, dus het zou zomaar kunnen dat jij die vertellertandem juist een afknapper vindt. Ik had overigens meer moeite met het overdreven Griekse accent van de Engelstalige stemacteurs. Niet om aan te horen. Gelukkig worden de oren nog wel verwend door de soundtrack. Hiervoor schakelde Ubisoft immers Gareth Coker in, dat is de componist die ook al de fantastische muziek voor de Ori-spellen schreef en ook hier levert hij weer uitstekend werk.
UBIBOTW
Na een proloog stelt Immortals Fenyx Rising je volledig vrij om de verschillende regio’s van het hele Golden Isle te verkennen. Het mysterieuze eiland is verdeeld in regio’s en de volgorde waarin je goden als Aphrodite, Ares of Hephaistos gaat helpen, bepaal je volledig zelf, terwijl de grote vijand onheilspellend boven het midden van de kaart uittorent. Precies zoals in… juist ja! Daar houdt de vergelijking met Breath of the Wild evenwel niet op. Net als Link kan Fenyx in principe overal probleemloos opklimmen, maar een uithoudingsmeter houdt haar in toom. Met de vleugels van Daedalus kun je al vroeg in de game een stukje zweven en er zijn allerlei mounts die je kunt vinden en temmen, al is de manier waarop (ze ongezien benaderen en bestijgen) hier veel eenvoudiger.
Bepaalde vaardigheden, zoals het optillen van zwaardere voorwerpen, lijken via CTRL+C en CTRL+V gekopieerd en worden op een gelijkaardige manier ingezet in puzzels. Die vind je in de veelal optionele Vaults of Tartaros, die net als de Shrines uit Breath of the Wild een reeks gevarieerde puzzel- of gevechtsuitdagingen bevatten. Deze zijn niet allemaal even origineel, maar wel zorgvuldig ontworpen. Zeker de grotere vaults, die noodzakelijk zijn om het verhaal voort te stuwen, veel langer zijn en een eindbaas serveren aan het eind, bevatten wel een paar goede hersenkrakers. Je beklimt de standbeelden van de goden om de omgeving te scannen. In tegenstelling tot andere Ubisoft-titels moet je de omgeving die zich voor je uitstrekt eerst in first-person inspecteren om zo mogelijk interessante locaties te ontdekken en te taggen. Imitatie is de hoogste vorm van vleierij, wordt wel eens gezegd, maar Ubisoft Quebec heeft wel heel gulzig inspiratie opgedaan in de open wereld-Zelda. Maar als dat zo’n fijn spelende game oplevert als Immortals Fenyx Rising, heb ik daar eigenlijk weinig problemen mee. Een groot deel van het spel is gericht op verkenning en de beloningen geven je items waarmee je attributen kunt verbeteren, zoals je maximale gezondheid of uithoudingsvermogen.
Goddelijke krachten
Vechten tegen het mythologische gespuis doe je met een trio van wapens (een zwaard, bijl en boog) en een simpel systeem van locken, aanvallen pareren of ontwijken en zelf licht of hard uithalen. Dat alledaagse repertoire wordt gaandeweg aangevuld met goddelijke krachten en andere vaardigheden, zoals een verwoestende zwaai met een gigantische hamer of een pijl die je in de lucht nog kunt bijsturen (krachten die ook hun nut bewijzen in de vele puzzels overigens). Via een zijmissie, die ik eigenlijk veel te lang links heb laten liggen, krijg je ook een vogel. Phosphorus helpt je een handje in de strijd. Net als bij de rest van de game speelt je uithoudingsvermogen hier ook een belangrijke rol. Eindeloos op een vijand inhakken ontneemt je algauw de adem, al zijn het vooral de goddelijke krachten die een serieuze hap uit je staminabalk nemen. Je hebt slechts een beperkt aantal wapens en uitrusting (die je gaandeweg beter kunt maken) en de keuze van de makers om het weapon durability-systeem uit Breath of the Wild dan weer niet onder hun kopieermachine te leggen, is een hele goede want dat is alleen maar vervelend. Gevechten zijn snel en stijlvol, al had er wel iets meer variatie in de vijanden mogen zitten. Je investeert toch al rap enkele tientallen uren in Immortals Fenyx Rising en dan ben je die cyclopen, harpijen en minotaurussen wel beu.
Kleurrijk spektakel
Immortals Fenyx Rising verschijnt op zowat elk denkbaar platform. Ik heb de game voor deze recensie gespeeld op de Xbox Series X en dan spat de kleurrijke wereld echt van het scherm, ongeacht de keuze voor prestaties of visuele kwaliteit. Screen tearing zoals bij Assassin’s Creed: Valhalla op televisietoestellen zonder VRR heb ik hier gelukkig niet opgemerkt en de laadtijden zijn lekker snel. De visuele stijl roept andermaal herinneringen op aan grote inspirator Breath of the Wild en het is een feest om elke virtuele vierkante centimeter te ontdekken. De verschillende regio’s van de Golden Isles onderscheiden zich visueel ook sterk van elkaar. Zo staan de groene grasvelden met azuurblauwe beekjes in Aphrodites gebied bijvoorbeeld in schil contrast met het roodgetinte en nogal kale slagveld van Ares, maar het blijft altijd een lust voor het oog. Het ontwerp van de personages en de dieren vind ik minder geslaagd dan de wereld die ze bevolken, maar dat kan de pret niet drukken.
Conclusie
Immortals Fenyx Rising is niet het onvergetelijke meesterwerk waar het spel enorm veel inspiratie uit put, maar doorstaat de vergelijking met zijn grote voorbeeld indrukwekkend goed en een beter compliment kun je de game eigenlijk niet geven. Ubisofts nieuwe open wereld-avontuur kent heel veel gelijkenissen, maar los daarvan scoort het ook met een tof vechtsysteem, de komische vertelling (al zal dat van persoon tot persoon verschillen) en een visueel zeer aantrekkelijke setting waar je elke virtuele vierkante centimeter van wil verkennen. Als er mij straks bij de traditionele eindejaarslijstjes wordt gevraagd wat mijn verrassing van het gamejaar 2020 was, dan zal Immortals Fenyx Rising mijn antwoord zijn.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
15444 
22)
04-12-2020 21:09
.
