Ik moet toegeven, met pijn in mijn hart, dat ik mij niet meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst een game heb uitgespeeld. Natuurlijk kom ik de aftiteling nog wel eens tegen, echter doel ik op die 100%, de volle 1000G gamerscore, de platinum trophy, alle Nintendo-stempels, een aangepast startscherm en ultieme vrijspeelopties voor de ‘completionist’. Eigenlijk wil ik verder gaan dan het halen van alle achievements: ik heb het over een game zodanig kapot spelen dat de game totaal geen geheimen meer heeft, waarin je alles gezien en gedaan hebt. Het is schandalig dat ik mij tegenwoordig niet lang genoeg op één enkele game kan concentreren om het onderste uit de kan te halen, waar dit voor mij de norm was in de tijd dat ik nog maar enkele games per jaar kocht. Nu mijn digitale bibliotheek steeds groter wordt en er steeds meer soorten games uitkomen die niet fatsoenlijk uit te spelen zijn, wordt het voor de completionist in mij bijna onmogelijk nog een game uit te spelen.

Wie kan ik, buiten mijzelf, de schuld geven van deze opeenhoping van onafgemaakte ambitie? Misschien ligt het aan de euroknallers, zomeruitverkopen en ‘gratis’ abonnementgames. Of ligt er iets totaal anders ten grondslag aan dit alles, zoals de populariteit van een bepaald type game? Zo kan ik een ‘roguelike’game als Faster Than Light weken tot maanden spelen zonder echt veel vooruitgang te boeken, dankzij de willekeurig gegenereerde opbouw van het spel en het gebrek aan saves. Tijdverslindende MMO’s of een ‘shared world’ game, zoals Destiny zichzelf graag noemt, maken het ook niet makkelijker om dingen af te maken. Dan zijn er nog idioot herspeelbare games met een focus op physics of glitches zoals Surgeon/Goat Simulator en zandbakgames die ook eindeloos doorgaan; al deze games zijn vrijwel onuitspeelbaar. Als een netjes afgewerkte 1000G gamerscore op Xbox Live of vergelijkbare digitale complimentjes daarnaast door uitbreidingen en DLC niets waard worden, kan het metaforische uitspeelstempelboekje in mijn hoofd meteen de afvalbak in.

Wat al een paar jaar echt tegenzit is de groeiende ‘Pile of Shame’ op Steam, dankzij de glorieuze ‘Lord Gabe’ en zijn Steamsales. Nu wordt het nog erger dankzij de diensten als PS Plus, die steeds meer nieuwe titels aan mijn bibliotheek toevoegt zonder dat ik er veel voor hoef te doen. Ik heb het afgelopen jaar mijn PS Plus gamecollectie zien groeien met meerdere indiegames per maand, tot op het punt dat ik een groot deel nog niet eens heb opgestart. Mede door al die indiegames wordt de PS4 in sommige kringen de ‘Indiestation 4’ genoemd, en ook op mijn console neigt de verhouding indie/AAA titels steeds meer naar één kant. Vorige maand nog kreeg ik de game Dust: An Elysian Tail, terwijl ik deze game een paar maanden eerder al in een Steamsale heb gekocht en toentertijd welgeteld twintig minuten heb gespeeld. Ik heb dit spel nu dus op twee platformen en op beide is het virtueel stof aan het vergaren. Mijn PS Plus-verzameling is, godzijdank, nog lang niet op het niveau van die op Steam. Toch beginnen mijn versleten gameduimen te trillen bij de gedachte dat PS Plus de laatstgenoemde ooit zal evenaren.

Veel erger nog dan een overvloed aan games, zijn games die het uitspelen zelf vermoeilijken. Zo word ik de laatste tijd nogal moe van de onuitputbare grindingsessies in games zoals Destiny, waarbij ik nooit klaar ben met het spel en zelden een gevoel van echte voldoening meekrijg. Het zijn games zoals Rayman Legends, Super Mario 3D World en Velocity 2X waar ik wel helemaal vrolijk van word, uitdagende en bijzondere games die ik concreet uit kan spelen. In de latere levels zijn deze games ook supermoeilijk, en na wat scheldpartijen en controllerafdrukken in de muur zijn ze verantwoordelijk voor een flinke stoot endorfine wanneer het eindelijk lukt. Zo is de laatste missie van Super Mario 3D World echt belachelijk afmattend, erger dan de ‘Vault of Glass’ uit Destiny als je het mij vraagt. Ik heb er duizenden Mario-levens doorheen gejaagd, allemaal om dat ene laatste controllervernietigende level te overleven. Als je het einde op de een of andere magische manier haalt is het daarmee 100% over, hoe uitputtend en geweldig het allemaal ook was, er komt een einde aan. Iets helemaal afmaken geeft een vorm van voldoening die mij vaak meer doet dan de verslavende werking van een game die nooit eindigt. Hoe vaak hoor je mensen eigenlijk nog zeggen dat ze iets hebben uitgespeeld? Dat een gamer iets absoluut, zonder twijfel, echt zeker weten heeft uitgespeeld? Iets dat, achievements en trophy’s daargelaten, zo goed als onmogelijk is in een groeiende game als Destiny, de grootsheid van Skyrim of de eindeloosheid van Minecraft?

Stiekem wil ik gewoon veel verschillende soorten games achter elkaar spelen en niet een enkele oneindige zandbakgame. Al geven dat soort games wel een vorm van vrijheid en een andere gameplayervaring die je als afwisseling zeker nodig hebt, uitspelen doe je ze niet. Ik wil ook niet teveel tegelijk spelen, dus geen twintig MMO-/RPG-/roguelike-/online-/uitbreidbare games afwisselen en alles proberen bij te houden. Het is dan alsof ik twintig televisieseries door elkaar zit te kijken met voortdurende cliffhangers en nul concentratievermogen, in plaats van dat ik aandachtig een moddervette film kan afkijken waarna ik zeg: “Dat was me $#%&*# een goede film. Einde.”

Misschien is dit een tijdelijke hersenkronkel en heeft het geen zin om genres aan te vallen die niets met uitspelen te maken hebben. En mogelijk moet ik gewoon wat minder games kopen als ik teveel dingen open heb staan. Het zou een puur gevalletje van discipline kunnen zijn waarbij ik weer moet leren games tot het bittere eind te spelen. Toch kan ik het ergens niet laten om platformen zoals Steam en PS Plus als medeverantwoordelijk te bestempelen voor dit eerste wereldprobleem van een overvloed aan games. Recente betaalbare games blijven op deze platformen maar langskomen, zodat ik alles een beetje speel en daardoor niets afmaak. Het achterlaten van zoveel incomplete gamesaves is eigenlijk een vorm van procrastinatie, en dat terwijl gaming op zichzelf al een gevalletje van escapisme genoemd kan worden. Om hier zelf dan maar een eind aan te maken heb ik nu het goede voornemen om niet meer dan een bepaald aantal games tegelijkertijd te spelen. Maximaal drie games ofzo, en deze dan uitspelen totdat ik er helemaal klaar mee ben, zonder afleidin-

Oh kijk, de gratis speelbare Evolve-alpha is verlengd. En met EA Access krijg je de eerste zes uur van Dragon Age: Inquisition alvast. En de nieuwe DLC voor Mario Kart 8 komt deze maand uit. En er is een Halloween Steamsale. En de nieuwe reeks ‘gratis’ PS Plus games is bekend. Daar gaat mijn spanningsboog.