Alweer vier jaar geleden zag de stealth action-adventure Dishonored het licht. De game werd goed ontvangen, waarbij vooral de mate van vrijheid werd geprezen. Geen enkele playthrough leek dan ook hetzelfde in de wereld van Dishonored. Met Dishonored 2 doet ontwikkelaar Arkane daar nog een schepje of twee bovenop. Met twee totaal verschillende personages - en daarmee unieke speelstijlen - plus een dynamisch en origineel leveldesign, is ook dit keer iedere playthrough volkomen anders. Of je nu meer van het sluipen bent of niet, Dishonored 2 kan op duizend-en-een manieren worden gespeeld en bespeeld.
Alweer een coup?!
Waar je in het eerste deel als Corvo de tienjarige Emily Kaldwin moest zien te redden uit handen van coupplegers, zit dezelfde Emily in het tweede deel op de troon. Gezien het niet verantwoord is om een tienjarig meisje als keizerin over The empire of the Isles te laten regeren, speelt dit tweede deel zich vijftien jaar na de gebeurtenissen uit het origineel af. Emily is inmiddels een jongvolwassen vrouw die haar moeder heeft opgevolgd en zodoende de familietradities voortzet, tenminste dat was de bedoeling.
Tijdens de jaarlijkse herdenking van haar moeder, Jessamine Kaldwin, wordt er opnieuw een coup gepleegd. Dit keer door hertog Luca Abele en de heks Delilah Copperspoon (de halfzus van Jessamine), die stelt dat zij de enige rechtmatige troonopvolgster is. Nog geen vijf minuten na de openingsscène word je al voor de eerste en meest belangrijke keuze uit de game gesteld: Ga je als Emily voor wraak en eerherstel, of kies je voor Corvo en red je opnieuw jouw dochter uit handen van de coupplegers. Afhankelijk van je keuze speel je de game vanuit dit bepaalde perspectief, met voor beide karakters een specifieke speelstijl. Het verhaal bevat duidelijk een aantal raakvlakken met het origineel, maar door eenzelfde hoeveelheid plotwendingen wist het me hier en daar toch nog te verrassen.
Terwijl je langzaam de missies doorloopt en zodoende de havenstad Karnaca ontdekt, kom je steeds meer te weten over Corvo en Emily. Hierbij zie je niet alleen alles door hun ogen, maar je ervaart ook wat er in hun gedachten omgaat. Naast dat dit zorgt voor een band met de hoofdpersonen, geeft het ook een wat intiemere ervaring; iets wat in het eerste deel ontbrak. Bovendien is Corvo nu ook voorzien van een eigen stem, wat zeker ten goede komt van de eerder genoemde ervaring. Hetzelfde geldt uiteraard voor Emily, al blijkt ze een stuk minder spraakzaam dan verwacht.
Unieke krachten, unieke momenten
Het meest kenmerkende verschil tussen Corvo en Emily zit hem in de krachten die ze bezitten. Corvo heeft veel van zijn oude krachten behouden: Blink, Possesion en Devouring Swarm zijn bijvoorbeeld nog altijd aanwezig. Het is dan ook juist Emily die voor vernieuwing zorgt. Waar Corvo het best uit de voeten kan tegen één of twee man, is Emily bijzonder effectief tegen meerdere vijanden tegelijk. Zo kan je met de kracht Domino tot vier vijanden aan elkaar koppelen, om hen vervolgens allemaal hetzelfde lot te laten ondergaan. Wurg je de eerste, dan zullen ook de overige drie naar adem snakkend ten onder gaan. Niet alleen geeft het een kick wanneer je op die manier een kamer ontdoet van bewakers, het is bovenal zeer effectief. Mocht je plannetje toch niet helemaal zoals gepland lopen, dan kun je er bijvoorbeeld voor kiezen om een Doppelganger van jezelf eropuit sturen, gebruik maken van Mesmerize zodat bewakers vergeten dat je überhaupt in de buurt was, of een van Emily’s andere toffe skills inzetten om toch je doel te behalen.
Waar Corvo met Blink ongezien langs bewakers weet te teleporteren, gebruikt Emily Far Reach. Zoals de naam al doet vermoeden trek je je hierbij als het ware naar een bepaalde locatie toe, wat als nadeel heeft dat je tijdens het uitvoeren van deze manoeuvre wel gezien kunt worden. Emily is daarom iets minder geschikt voor stealth en vereist een iets secuurdere manier van spelen om ongezien te blijven. Is stealth niet helemaal jouw ding? Geen zorgen, je kunt natuurlijk ook gewoon de directe confrontatie aangaan met de diverse vijanden.
Deze combat is nu voorzien van meer opties en mogelijkheden voor zowel de stealth-spelers als de wat meer actiegerichte spelers. Zo kan je nu, door op het juiste moment het zwaard van je tegenstander te pareren hem of haar uit balans krijgen. Vervolgens heb je de keuze om het karwei in koelen bloede af te maken, of toch voor de verwurging te gaan om uiteindelijk low chaos te eindigen. Deze keuzes zijn helemaal aan jou en dat is in ieder aspect van de game terug te zien. Het is zelfs mogelijk om de magische krachten van de Outsider te weigeren en zodoende de gehele game zonder te spelen. Het maakt de game een stuk pittiger, maar geeft tegelijkertijd aan dat alles mogelijk is.
Het leven in Karnaca
Waar Dunwall in Dishonored 1 nog last had van een rattenplaag, wordt Karnaca juist geteisterd door irritante bloedvliegen. Dit ongedierte houdt zich voornamelijk schuil binnen huizen en andere broeierige plaatsen, waardoor menig woning onbewoonbaar is verklaard. Wellicht is dit de reden dat het op de straten iets drukker is dan we gewend zijn. Wanneer je een zijstraatje induikt zal je dan ook al snel worden verrast door de dagelijkse sleur van arbeiders, de klanken van musici en de ontdekking van de zwarte markt. Hier kan je alles kopen wat je assassin-hartje sneller doet kloppen. Kruisboogpijlen, (spijker)granaten, elixers, diensten van inwoners: de zwarte markt is van alle markten thuis (beter goed gejat dan … tja). Zo kan een elektricien bijvoorbeeld de stroom van de spoorlijn afhalen, om zo een stuk eenvoudiger van punt A naar B komen. Het loont daarom altijd om voorafgaand aan je missie nog even de zwarte markt op te zoeken.
Eenmaal bevoorraad en klaar voor het echte werk kun je er op los experimenteren. Ieder level heeft zo zijn eigen unieke eigenschappen en vraagt om een andere benadering. Een van de beste voorbeelden is dan ook de in de preview besproken Clockwork Mansion-missie, waarbij kamers voortdurend veranderen. Maar ook tijdens de Crack in the Slab-missie, waar je kunt spelen in zowel het heden als het verleden, komt dit goed naar voren. Alleen deze twee levels rechtvaardigen al een tweede of derde playthrough en dat zegt veel over het leveldesign en de totaalervaring.
Want dat is Dishonored ook: een ervaring die je steeds maar weer uitdaagt om de vijand op een andere manier te benaderen, te onderzoeken en te ontdekken, vooral om meer te weten te komen over wat er zoal leeft binnen de havenstad Karnaca. Door alleen maar bezig te zijn met de missies doe je Dishonored 2 namelijk echt tekort en krijg je slechts 30% van de game mee. Gelukkig weet de game je op sluwe wijze te triggeren om meer te weten te komen over de rijke geschiedenis van de stad. Zonder dat je het zelf doorhebt luister je binnen de kortste keren een gesprek af tussen inwoners, lees je een van de veel verspreide kranten of boeken, speel je een audiofragment af, of raak je verstrikt in een van de optionele missies. Voor de echte Dishonored-fans een onbetwiste must.
De grafische vormgeving van de havenstad, en uiteraard ook de levels, moeten ook zeker niet ongenoemd blijven. Hoewel dit nog altijd niet het sterkste punt van de game is, zie je wel dat de nieuwe Void Engine een goede investering is. Dishonored 2 loopt als een zonnetje en ook de aankleding van dit steampunk tijdperkkomt hierbij bijzonder goed naar voren, in het toch wel unieke schilderachtige stijltje dat Dishonored zo kenmerkt. Dat sommige textures soms nogal grof en lomp ogen, wordt dan ook al snel rechtgetrokken door de rest van de game.
Sluipen op z’n best
Al met al is Dishonored 2 op ieder vlak een stuk sterker dan het origineel. Karnaca is ten opzichte van Dunwall een stuk fascinerender en groter, en het weet je door middel van twee unieke personages langer aan zich te binden. Hoewel ik meer had verwacht van het verhaal, zorgen de nieuwe gameplay-mogelijkheden en de eindeloze manieren om van A naar B te komen ervoor dat het toch heerlijk sluipen is binnen de muren van Karnaca. Los van het experimenteren met de krachten van Corvo en Emily valt er namelijk bijzonder veel te ontdekken en te zien. Het maakt Dishonored 2 tot zo’n game die je geheid een flinke poos blijft spelen en dat kan ik alleen maar toejuichen.
Dishonored 2 is verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en PC. Deze review is gebaseerd op de PS4-versie.
Deze review is geschreven door Daniël Verkerk.
Oordeel Dishonored 2 (PS4)
- Graphics
85 - Gameplay
92 - Originality 88
- Sound 85
- Replay 92
- Eindcijfer 89
1811 
2)
18-11-2016 21:39
