Gek genoeg zijn latere versies nooit echt blijven hangen. Op de een of andere manier was de magie en puurheid verdwenen. Mede omdat ik op dit moment zelf met de ontwikkeling van een online multiplayer racegame bezig ben, was ik dan ook zeer benieuwd hoe de nieuwste versie van de game het ervan afbrengt.
Verhaal: scheuren op oma's tafelkleed
Een achtergrondverhaal en diepe spelwereld hoef je bij een arcadespel als Micro Machines niet te verwachten. Toch is het mooi om te zien hoe de speelgoedautootjes zich ontwikkeld hebben in de loop der jaren. Als klein kind speelde ik al met de kleine figuurtjes en nog steeds druipt de schattigheid en koddigheid ervan af. In dit nieuwste deel komt het speelgoed tot leven als nooit tevoren. Zo race je met een ambulance, politieauto, tank of sneeuwschuiver door alledaagse omgevingen waar alles groter is dan jouw voertuig. Rijden over speelgoeddozen, uitglijden in geknoeide melk en het volgen van een bocht die aangegeven wordt door broodkruimels; het thema is en blijft een genot om je in onder te dompelen. In deze nieuwste editie wordt deze omgeving mooi tot leven gebracht, met puike voertuig-modeling, 3d-omgevingen met diepte en perspectief en veel animaties en beweging. Zo is een van de racetracks omgedoopt tot heuse oorlogszone, waar de speelgoedsoldaten en tankraketten je om de oren vliegen. Als je niet oppast word je zelfs door een speelgoedhelikopter gebombardeerd. Het racen door huiselijke omgevingen, waarbij kleine objecten reusachtig aanvoelen, blijft een gouden combo.
Presentatie: tilt-shift effect
De menu's van Micro Machines zijn lekker groot en duidelijk. Het past bij de serie en versterkt het arcade en miniatuur gevoel. Het hoge detailniveau van de verschillende autootjes komt in het voertuig-selectiescherm in volle glorie op je af. De typerende Micro Machines verwelkomen je in vrolijke kleuren en prachtige details. Ook de omgevingen zelf zien er strak uit. Wat hierbij enorm helpt, is het zogenaamde tilt-shift effect. Een techniek waar de ontwikkelaars veelvuldig gebruik van hebben gemaakt. Bij het tilt-shift effect wordt het midden van het beeld scherp gesteld en de achtergrond wazig gemaakt. Door deze focus van de camera kun je een gevoel van miniatuur creëren. Het effect versterkt het thema van het spel goed en zorgt door het perspectief van de camera – die recht boven de autootjes zweeft – ook nog eens voor extra diepte.
Toch is niet alles van de audiovisuele presentatie mooi verzorgd. Een van de grote minpunten van het spel is voor mij het gebrek aan interactie met de ondergrond. De autootjes laten (op enkele uitzonderingen na) namelijk geen sporen achter op de ondergrond. Doordat je ook weinig schaduw ziet vanwege het perspectief van de camera, voelt het niet alsof je echt door de spelwereld rijdt, maar meer alsof je over de baan zweeft. Omdat er ook geen echt motor/race-geluid aan het rijden zelf is gekoppeld, voelt het simpelweg niet lekker aan. Zo missen bijvoorbeeld acceleratie en driftgeluiden om een echt gevoel van snelheid en bochten aanvliegen te versterken.
Het spel oogt verder in veel situaties onnodig druk. Grote level-elementen die voorrang krijgen over de autootjes en onnodig grote Nerf interface-knoppen (dankzij partner-ontwikkelaar Hasbro) zorgen voor een verstoring van het al vrij beperkte overzicht wat je hebt. De aanwezigheid van Hasbro is sowieso overduidelijk. Niet alleen schiet je met Nerf-kogeltjes, maar rijd je ook over hun speelgoed. Het opvallendste is de Hungry Hippos arena, waar het klassieke spel in een partymode tot leven wordt gebracht. Soms vormt het met Micro Machines een leuke combinatie, maar de aanwezigheid is wel erg aangedikt. Overal lijkt een Hasbro-sausje overheen gegoten te zijn, in plaats van dat er met veel aandacht en focus gekeken is waar de twee franchises elkaar kunnen versterken.
Dit gebrek aan diepgang hoor ik ook terug in de muziek en geluidseffecten. De verschillende voertuigen hebben allemaal een apart personage met bijbehorende stemacteur of -actrice. Zowel de namen als stemmen klinken echter generiek en stereotypisch. Een gladde jongen, een Russisch accent en de schattige ambulance-zuster komen allemaal langs. Dit geldt ook voor de muziek. Het is precies wat je bij een standaard racegame kunt verwachten, in plaats van dat er gekozen wordt om het thema te verrijken. Het lijkt er nu op dat de aanwezigheid van de verschillende stemmen voornamelijk is te danken aan het vrijspeel-systeem met de welbekende lootboxen. Want er moet natuurlijk wel content zijn om vrij te spelen. De aanwezigheid van de originele personages zoals Spider, Cherry en Dwayne met bijbehorende pixelige avatars is wel erg leuk. Mooi dat dit stukje historie terugkomt, ook als AI-tegenstanders.
Replay: om driftig van te worden
Hoewel Micro Machines World Series op het eerste oog alles bevat om een succes te worden, was voor mij na enkele minuten racen al duidelijk dat dit voor mij niet op zou gaan. De belangrijkste reden hiervoor zijn de controls en race-physics. Het rondrijden in de autootjes voelt simpelweg niet goed. Zo lijkt het draaipunt in het midden of achteraan te zitten, in plaats van vooraan. Hierdoor voelt bochten insturen heel gek aan en is insturen en bijsturen heel heftig. In een chaotische partygame, waarbij je met 12 spelers op hoge snelheid rondrijdt en tegen elkaar aan botst, kun je immers niet altijd simpelweg de bocht volgen. Bijsturen na botsingen is essentieel. De botsingen in deze Micro Machines voelen echter klungelig aan, waarbij de stevigheid van elke botsing niet overeenkomt met de daadwerkelijke impact. Doordat bijsturen door de controls erg lastig wordt gemaakt, krijgt de geluksfactor een te voorname rol. Bovendien beperkt het spelers in het daadwerkelijk racen. Je bent nu meer de bochten aan het volgen dan dat je bewust een bocht instuurt of iemand op basis van je raceskills voorbij gaat.
Dit lijkt in de basis al mis te gaan. Wanneer je vanuit stilstand je stuur naar links of rechts gooit, gaat het autootje in een ruime bocht automatisch rondjes rijden, zonder dat je zelf je gaspedaal intrapt. Dit is natuurlijk verklaarbaar – een auto kan niet stilstaand om zijn as draaien – maar het zorgt er wel voor dat je als speler niet de wendbaarheid en controle krijgt die gevraagd wordt door de snelheid van het spel. De camera zit er vrij dicht op en de racesnelheid ligt hoger dan vroeger. Daardoor zijn deze twee niet in balans. Ofwel had de camera of snelheid aangepast moeten worden op de logge besturing, ofwel hadden de controls en physics beter moeten zijn. De leercurve bestaat zo met name uit het uit je hoofd knallen van alle banen, in plaats van dat je écht beter je auto onder controle krijgt. Nu draait het vooral om zo goed mogelijk om te leren gaan met de beperkingen.
Qua modi is de game vrij compleet. Naast de lokale multiplayer waarbij tot 4 spelers een aantal regels ingesteld kunnen worden, is ook de multiplayer voorzien van Battle, Race en Eliminate mode. In Battle word je in een arena gedumpt en heeft elke auto vier wapens tot zijn beschikking. Er is goed gekeken naar bijvoorbeeld Overwatch, want in een soortgelijk overzicht van beschikbare aanvallen kan gekozen worden tussen een normale, twee extra en één ultieme aanval. Voor de extra en ultieme aanvallen moet er opgeladen worden, wat je doet door schade toe te brengen aan tegenstanders. Echter is dit de enige game modus die deze aanvallen gebruikt. Tijdens een normale race blijft het beperkt tot je ene normale aanval. Dit is jammer, want vooral de ultieme aanvallen zijn grappig binnen het thema. Zo kan de politieauto de hulp van een helikopter inschakelen, waarbij je tegenstanders met een spotlight gezocht en beschoten worden. Door de nare controls blijft echter vooral een grote berg aan chaos en geluk over. Regelmatig wordt je auto kapotgeschoten terwijl je niet weet wat er gebeurd is. De AI-voertuigen weten daarentegen beduidend soepeler om hun as te draaien.
De modi Race en Eliminate draaien allebei om racen. Waar het bij Race gaat om wie er na vijf laps 1e, 2e of 3e staat, biedt Eliminate de klassieke "rijd elkaar uit beeld"-actie van Micro Machines. Deze laatste blijft voor mij het leukste, omdat dit is wat Micro Machines kenmerkend maakt en qua focus en puurheid het beste in elkaar zit. Door het camerastandpunt, de racesnelheid en beperkte controle is het echter vooral chaotische lol en veel geluk hebben. De online jitter (stottering van menselijke tegenspelers vanwege netwerkproblemen) zorgt ervoor dat autootjes regelmatig het scherm over teleporten. Uit eigen ervaring weet ik hoe absurd moeilijk het is om een vloeiende online race ervaring aan te bieden, zeker met physics en real-time botsingen. En er moet gezegd worden dat het er ondanks deze haperingen erg soepel uit blijft zien en weinig impact heeft op de gameplay. Dit heeft Codemasters knap gedaan. Een smet is dat de game op twee verschillende PlayStations op verschillende momenten errors gaf, waarbij sommigen zelfs de game abrupt beëindigden.
Conclusie
Micro Machines World Series ziet er op het eerste gezicht precies uit hoe je hoopt. De kleine autootjes zijn gedetailleerd en de charme om ermee over speelgoedtafels te scheuren blijft heerlijk. Met de toevoeging van de verschillende game modi, de hoeveelheid voertuigen om uit te kiezen en de aanwezigheid van een online multiplayer met AI-tegenstanders om een eventueel tekort aan menselijke tegenstanders aan te vullen, is aan content geen gebrek. Helaas gaat het mis in de basis. Het racen voelt niet leuk en eerlijk aan en biedt niet de leercurve en diepgang waardoor spelers de uren gaan investeren in het spel die je graag zou zien. Alle boxen worden aangevinkt, maar het voelt meer als een bij elkaar geraapte berg aan features en criteria, dan aan een weldoordacht en goed uitgewerkt product. Alles wordt overschaduwd door de gebrekkige controle over je auto die fatsoenlijk racen, driften en bochten insturen amper mogelijk maakt. Het zorgt voor een instabiele kern, waardoor de rest van het spel niet genoeg tot zijn recht komt. Een gemiste kans, want als dit wél goed was uitgewerkt had Codemasters met deze franchise een heerlijke partyrace-ervaring neer kunnen zetten die spelers jarenlang had kunnen vermaken. Helaas eindigt het voor mij in een frontale crash, waarbij ik voorlopig niet meer achter mijn microstuur ga kruipen.
Deze review is geschreven door Roy van Bijsterveldt.
Oordeel Micro Machines World Series (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
50 - Originality
60 - Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 60
1866 
2)
18-07-2017 23:31
