Pre-Sequel?!
Laten we eerst dit avontuur in de juiste chronologie plaatsten. Na de avonturen van deel een inclusief de DLC-hoofdstukken, nemen de originele helden een gevangene. Deze gevangene is een van de speelbare figuren van BPS. Deze Athena, wie ook kort opdook in de laatste DLC van deel een, vertelt vervolgens een verhaal wat al spelend uit de doeken wordt gedaan. Hoofdpersoon, niet speelbaar, is ene Jack, iemand die spelers van Borderlands 2 bekend zal voorkomen. De vaulthunters zijn ook oude bekenden: Athena, Nisha (een NPC uit deel 2), Wilhelm (een eindbaas uit deel twee) en Claptrap, die random skills uit de eerdere delen spamt.
Subtiel
Het grootste compliment dat ik BPS wil geven is, dat ondanks alle hysterie, de verhaallijn een heel subtiel proces weergeeft. Zonder al te veel weg te geven is de langzame en verrassend emotionele weg die Jack en onze helden doormaken er eentje die je beeld van de Borderlandsserie mogelijk wat nuanceert. Dat is knap gedaan, want ook in BPS zoeken de sfeer, karakters en de grafische vormgeving een middenweg tussen apocalyptisch en psychedelisch. Dat is inmiddels een gegeven van de serie, maar BPS wordt voornamelijk in de zijmissies en de manier waarop je jezelf door de wereld (nou ja…maan) beweegt vaak erg rommelig. Helaas wordt dit niet beter door de aanzienlijke hoeveelheid bugs, waarvan de “slow walk” bug mij meerdere keren tot frustratie dreef.
DLC?
Er is meer slecht nieuws voor mensen met een “jeukende trekkervinger”. BPS voegt namelijk niet veel toe aan Borderlands 2. Deel twee bood al een goed lopend omvangrijk verhaal vol met rare en unieke wapens. BPS gaat vrolijk verder en voegt daar een paar kleine nieuwe gameplay-elementen aan toe. De meest in het oog springende vernieuwing is dat je figuur nu op de maan wandelt en dus geconfronteerd wordt met het leven zonder de bekende zwaartekracht. Dit houdt in dat je langzamer beweegt, maar wel hoger kunt springen. Zuurstof speelt ook een rol. Je O2-meter is een soort van derde levensbalk. Interessant is ook dat je de zuurstof ook kunt gebruiken als jetpack. Gelukkig zijn er voldoende zones binnenshuis waar je wel gewoon kan ademen en rennen. Verder zijn ook de laserwapens nieuw, alsmede de mogelijkheid om je tegenstanders te bevriezen, om daarna deze ijssculpturen met een mêlee te slopen! Op papier lijkt dit voldoende gameplay om een nieuw avontuur te verantwoorden, maar in werkelijkheid voelt het bewegen door low G als een gimmick en was ik liever binnen. De toevoeging van ijs is klein en heeft geen meerwaarde, wat enkel de lasers overlaat. En lasers zijn altijd cool. De lasers werden dus al snel mijn persoonlijke favoriet, maar dat was vooral omdat dat het enige echte nieuw aanvoelende element was. Al met al voelt BPS hierdoor als een verlengstuk van deel twee en voelde het niet aan als een opzichzelfstaand spel, maar meer als DLC op een schijfje.
Waar voor je geld?
Het leuke van de Borderlandsserie is de anticipatie dat je ieder moment weer een leuk en uniek wapen kunt vinden. Sniperrifle chaingun? Full auto shotgun? Kunnen zomaar in de volgende kist zitten. De kracht van de eerdere delen was echter dat de periodes tussen het zoeken naar een nieuw wapen fris en nieuw aanvoelde en deze charme is langzaam van de serie af aan het vallen. Anno 2014 is een hele level moeten backtracken om je missie in te leveren zonde van de tijd. Heb je echter nog wel trek in meer van hetzelfde Borderlands, dan biedt BPS je (weer) uren schieten en looten. Daarnaast brengt BPS co-op terug waar het hoort: online (4 spelers) als het moet, op de bank (2 spelers) als het kan.
Conclusie
Het hoogtepunt van de Borderlandsserie ligt waarschijnlijk tussen de DLC van deel een en deel twee. Chronologisch gezien plaatst dat BPS ironisch genoeg precies in het midden, maar we hebben het over gameplay. Dus is BPS niet de kers op de taart, maar meer een toetje wanneer je al vol zit. Kleine bugs, waar ik in de eerste uren regelmatig last van had, zoals de bug waarbij je enkel op tergend laag tempo kan lopen, geven BPS een wat onafgewerkt karakter. Daarnaast zijn de vernieuwingen klein en had ik soms het idee dat ik weer deel twee aan het spelen was, maar dan met een lasergun. Co-op online is makkelijk op te starten en sluit naadloos aan op de een spelermodus: minder zijn we niet gewend van de Borderlandsserie. De uiteindelijke conclusie is dat Borderlands: The Pre-Sequel! geen topgame is zoals zijn voorgangers, maar enkel een digestief voor de fans.
Oordeel Borderlands: The Pre-Sequel (Xbox360)
- Graphics
75 - Gameplay 75
- Originality
60 - Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 70
9.6
2221 )
28-10-2014 08:23
2)
28-10-2014 08:23
