Maar goed, om deze nieuwste telg meteen in perspectief te plaatsen: Hoewel het DNA van Team Ninja onmiskenbaar aanwezig is, is PlatinumGames de draagmoeder die het kind volledig alleen op heeft gevoed. Het is een game die in zijn gameplay vaak aan Bayonetta doet denken, maar die zich tegelijkertijd sterk heeft laten inspireren door Ninja Gaiden. Aangezien beide smaken character action tot de beste van het genre behoren, is dat absoluut geen klacht.
Nonsens-no-jutsu
Wanneer ik aan de klassiekers van dit genre denk, schieten meteen beelden van flitsende combat door mijn hoofd. Wat ik even vergeten was, is dat compleet van de pot gerukte rommelverhalen evengoed tot de kern van dit soort spellen behoren. In Ninja Gaiden 4 is de Dark Dragon voor de derde (?) keer uit de dood opgestaan om Japan te terroriseren. Ditmaal is het niet alleen aan legendarische ninja Ryu Hayabusa om de wereld te redden, maar vooral aan Raven Clan-ninja Yakumo. Hij moet de profetie van zijn clan inlossen om de Dark Dragon definitief uit deze wereld te verbannen. Maar dan nu echt. Pinky promise.
Dat kan hij alleen met behulp van Seori, een priesteres die de klederdracht van haar ambt per ongeluk door de war heeft gehaald met dat van een prostituee. Daar hebben we meteen de eerste hint dat we toch echt een Team Ninja-game aan het spelen zijn. De tweede hint volgt meteen daarop: als Seori lichtjes ademhaalt gaat een groot deel van de processorkracht naar de beruchte jiggle physics. Dan weet je zeker dat je een Team Ninja-game speelt. Seori zie je misschien zo’n vijf minuten gedurende de vijftien uur durende run, maar toch verzekeren cutscenes aan het einde van het spel de speler ervan dat Yakumo en Seori een hele hechte band hebben opgebouwd in de drie ‘gesprekken’ die ze met elkaar gevoerd hebben.
Nee, het verhaal doet er hier natuurlijk niet echt toe. Het is een mooi excuus voor klinkende zwaardgevechten en om demonen van wat overbodige ledematen af te helpen. De tussenfilmpjes zijn ofwel spectaculaire actiescènes of komen meteen ter zake. Lang duren ze nooit. Dat betekent dat er meer tijd overblijft voor belangrijkere zaken: hacken en slashen.
Als een mes door gore boter
Zoals gezegd voelt Ninja Gaiden 4 vooral aan als een product van PlatinumGames. Vreemd is dat niet, het spel draait tenslotte op een eigen engine van die ontwikkelaar. Als ik zou moeten gokken, zou ik zeggen dat hier een iets opgepoetste versie van de Bayonetta 3-engine is gebruikt. Meermaals zag ik textures en grafische effecten die niet zouden misstaan op de Switch. Het spel zet meteen zijn slechtste voet voor door te openen in een donkere cyberpunk-stad met lelijke regeneffecten die vooral hun neerslag hebben op de framerate. Die fluctueert nogal in deze eerste omgeving. Tegelijkertijd is de resolutie in de (haast verplichte) Performance-modus vrij laag, wat resulteert in kartelige randjes hier en daar. Dat de game op technisch vlak te wensen laat is tot daaraantoe, maar wat moeilijker door de vingers te zien is, is hoe ongeïnspireerd de meeste omgevingen zijn.
Er zijn feitelijk drie zones waarin de hoofdstukken van Ninja Gaiden 4 zich afspelen: de cyberpunk-stad, mystieke bergtoppen en een klinisch uitziend militair complex. Hiervan spreken alleen de bergtoppen met hun mooie uitzichten tot de verbeelding. De rest van de game breng je door in lege en op elkaar lijkende levels die maar zelden de illusie weten te doorbreken dat ze iets anders zijn dan aaneenschakelingen van gevechtsarena’s. Het zorgt al snel voor een gevoel van déjà vu.
Daarom is het maar goed dat de game volledig overeind wordt gehouden door de weergaloze actie. Zoals typerend is voor de serie, word je van alle kanten belaagd door vliegensvlugge vijanden. Het is dus van levensgroot belang om constant in beweging te blijven. De arena’s faciliteren dat dit keer ook volop, bijvoorbeeld door middel van grijphaakpunten waar je jezelf naartoe kan lanceren. Ook oude trucjes als de Ultimate Technique, een sterke aanval die een paar seconden moet worden opgeladen, keren terug. Combo-routes zijn relatief simpel gehouden, maar als vanouds een Izuna Drop uitvoeren blijft tof. Dat geldt des te meer voor het door vijanden heen vliegen met Flying Swallow (zeker wanneer je ninja in één klap het hoofd van de tegenstander lostikt). Complexe combo’s worden niet gemist dankzij de toevoeging van speciale aanvallen, die gedaan kunnen worden door bepaalde beweging met de analoge stick te maken in combinatie met een aanvalsknop. Zo kan een cirkelbeweging plus een lichte aanval leiden tot een vlaag van zwaardslagen. Liefhebbers van fighting games zullen deze manier van vechten goed kunnen waarderen.
Kenmerkend voor deze versie van Ninja Gaiden zijn de Bloodraven-vorm (Gleam wanneer je met Ryu speelt) en de nadruk op vele verdedigende manoeuvres. Door op L2 te drukken activeer je de krachtige Bloodraven-vorm. Het op dat moment door Yakumo gebruikte wapen transformeert dan en extra sterke aanvallen komen dan tot zijn beschikking. Deze aanvallen zijn in staat om vijanden te onderbreken wanneer ze speciale aanvallen afvuren en kunnen hun verdediging doorbreken. Efficiënt inzetten van deze moves is noodzakelijk, want ze maken gebruik van schaarse energie. Ook van deze aanvallen heb je, zeker nadat je alle wapens hebt vrijgespeeld, meer dan genoeg. De opties zijn tegen het einde van de game legio en de ruimte voor creatieve expressie is groot.
Het verdedigende aspect van de gameplay zal puristen misschien minder bekoren. In de eerste Ninja Gaiden moest je vooral zorgen dat je niet geraakt werd. Je kon aanvallen wel blokkeren, maar dat betekende stilstaan en dus vatbaar zijn voor een grijpaanval. In dit vierde deel is verdedigen een veel actiever gameplayonderdeel. Zo heb je niet alleen de (voor PlatinumGames zo typerende) Perfect Dodge inclusief slow-mo, maar ook een Perfect Block en een Parry. Deze kunnen na verloop van tijd ook allemaal worden opgevolgd door meerdere krachtige aanvallen. Wanneer alles op zijn plek valt voel je je echt een ninjagod. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in alle chaos deze verdedigingstechnieken ook ietwat toevallig geactiveerd werden. Het gevoel is er niet minder om.
Ryu Hayabusa kwam al even voorbij, en als je de marketingcampagne een beetje gevolgd hebt, zou je denken dat hij een grote rol vervuld in Ninja Gaiden 4. In werkelijkheid spendeer je maar een klein deel van de vijftien uur met hem. Hoewel hij vergeleken met Yakumo beperkt is, zo gebruikt hij alleen zijn Dragon Blade terwijl Yakumo in zijn run meerdere wapens oppikt, genoot hij toch mijn voorkeur. Zijn animaties zijn heerlijk en de kracht achter zijn aanvallen spat van het scherm af. Met hem ging ik als een mes door hete boter en ik wilde dan ook eigenlijk niet terugkeren naar Yakumo.
Conclusie
Waar het telt, is Ninja Gaiden 4 een terugkeer naar de gloriedagen van weleer. Het vechten is snel, spectaculair en uitdagend. De tijd heeft echter niet stilgestaan, ook al is de serie al even van het podium verdwenen. In zijn afwezigheid zijn we iets meer gaan verwachten van grafische presentatie en verhaalvertelling. Ninja Gaiden 4 heeft daar lak aan en feest alsof het 2010 is. De game is cool als het dragen van een zonnebril in een nachtclub. Een beetje vreemd, vrij cringy en niet helemaal van deze tijd. Maar zet die bril op je kop en je zult zien dat het vroeger zo slecht nog niet was.
9.2
7.5