Voordat we zelf aan de slag mogen met de game krijgen we een presentatie voorgeschoteld. Er wordt een belofte uitgesproken: “de belofte van Ghost Recon: Wildlands is dat dit de eerste militaire shooter in een gigantische, reactieve en gevaarlijke open wereld is die je helemaal alleen kan spelen, in vier speler co-op of een combinatie van beide.” Je squad bestaat hoe dan ook uit vier teamleden; de Ghosts. Ook is het de grootste open wereld die Ubisoft ooit heeft gemaakt voor een action adventure game. Exacte cijfers worden niet gegeven, maar het ligt om en nabij de 300 km². Er zijn maar liefst zestig verschillende voertuigen beschikbaar waarmee je dit grote aantal vierkante kilometers kan verkennen. Denk hierbij aan verschillende modellen auto’s, motoren, tanks en helikopters. Aangezien Bolivia qua ecosystemen een van de meest gevarieerde landen ter wereld is, leent het gebied zich erg goed voor een dusdanig grote map. Dit betekent dat er maar liefst elf ecosystemen in de game zijn gestopt. In het ene district loop je lekker in de sneeuw te banjeren, terwijl aan de andere kant van het land de zon vol op je harses schijnt. De grootte van een wereldmap bepaalt natuurlijk niet of een game goed wordt, maar variatie heb ik altijd hoog in het vaandel staan. Dit is dan ook direct hét punt waarop Ghost Recon: Wildlands van Ubisoft zich bij mij moet bewijzen.
‘Single’player
We maken kennis met opperschurk El Sueño van het Santa Blanca kartel. Deze gast maakt indruk met de manier waarop hij praat, wat hij zegt en hoe hij eruitziet. El Sueño droomt ervan om Bolivia tot een cocaïne-liefhebbende natie te maken en heeft daarvoor 26 handlangers onder zich. Het is aan de speler om ze allemaal uit te schakelen. Zo langzamerhand krijg ik zin om aan de slag te gaan met de game. Precies op dat moment wordt de controller in mijn handen geduwd om te beginnen.
Ik begin met het vormgeven van mijn personage. Ik kan de hoogte en breedte van de wenkbrauwen niet aanpassen, maar er zijn ruim voldoende mogelijkheden om een redelijk uniek karakter te bouwen. Vooral de tatoeages zien er erg fraai uit. Zodra ik tevreden ben met mijn keuzes word ik gedropt op een berg. Het is de bedoeling dat ik met mijn AI-team een groep rebellen red uit de handen van Yuri en El Bollito (een vrouw die haar naam op Nederlandse manier eer aandoet). Maar voordat we hier aan toekomen moeten we eerst informatie gaan zoeken in een kleiner dorpje. De game geeft hints dat een stealthy aanpak het beste werkt, maar eigenlijk maakt het weinig uit hoe je de basis overneemt. Vijanden reageren vooralsnog niet bijster intelligent op mijn geweld, in tegenstelling tot mijn drie AI-teamleden. Dit voelt niet als een klassieke Ghost Recon-game waarbij je echt moet sluipen, plannen en één voor één alle vijanden in stilte om moet leggen. Of dit goed of slecht is, is puur afhankelijk van persoonlijke smaak. Tot nu toe bevalt het mij wel.
Ik heb onder andere de beschikking over vliegende drones en een verrekijker om vijanden te spotten. Ook is het nuttig om de flaregun te gebruiken om rebellen op te roepen. Zij helpen de Ghosts in de strijd tegen het Santa Blanca kartel. Door zijmissies te volbrengen vergroot je de invloed van de Ghosts op de rebellen. Hoe vaker wij hen helpen, hoe beter zij hun best doen. Een toffe manier om tegenstanders uit te schakelen is door drie vijanden te taggen. Terwijl ik de vierde Boliviaan vakkundig omleg, schakelen de overige drie Ghosts op mijn teken drie andere cocaïnedealers uit. Al met al voelt mijn ‘single’player (vrienden kunnen op elk moment joinen terwijl al mijn progressie bewaard blijft, dus erg single is het niet) ervaring goed aan, maar ik hoop van harte dat het niet te repetitief wordt als ik in mijn eentje alle 26 leiders uit wil schakelen. Stiekem ben ik daar wel een beetje bang voor. Gelukkig mag ik na een korte pauze verder spelen, deze keer met echte spelers.
Multiplayer
Samen met drie andere spelers moet ik proberen om een van de 26 leiders op te sporen en om te leggen. Hoe we dit doen is volledig aan ons. Een paar minuten geleden zijn we gewaarschuwd door Ubisoft dat dit een “vijf van de vijf sterren” missie is. Dit zou dus niet te makkelijk moeten zijn. Vol goede moed gaan we ertegenaan. Ik pak mijn motor, terwijl de overige drie spelers een busje pakken. Op ongeveer een kilometer van ons doel stappen we uit omdat we niet het risico willen lopen om gezien te worden. Na ongeveer 300 meter komen we erachter dat dit een slechte keuze is geweest, want we stuiten op een tweede kamp met een aantal vervelende snipers. Speler één gaat neer maar begrijpt in eerste instantie niet waarom. Speler twee ziet de snipers net te laat en ook hij is al snel de klos. Terwijl ik speler één probeer te reanimeren vang ik ook een sniperkogel en ook speler vier redt het niet. Tijd voor een andere aanpak.
Onze tweede methode is succesvoller. We rijden om beide kampen heen en vallen aan vanuit een andere hoek. We vechten ons naar binnen terwijl we voortdurend communiceren. We staan in een bunker die zich splitst in twee tunnels. We besluiten om uiteen te gaan in teams van twee, zodat we van twee kanten aan kunnen vallen. Het werkt, binnen no time hebben we beide tunnels en de laatste kamer leeg. De leider is verslagen, maar nu moeten we nog weg zien te komen. Terwijl we de bunker uitkomen zien we overal rode stippen op de map, we zijn omsingeld. Terwijl iedereen om zich heen kijkt, ziet een van de spelers een helikopter staan. “Gaan we dit doen?” “Ja, let’s do it! 3, 2,1, GO!” We zetten het op een rennen en klimmen in de helikopter. We stijgen op! Het lukt! We zijn ontsnapt en de missie is geslaagd. Dit is hoe een avondje gamen met vrienden hoort te zijn.
Later spelen we nog een drietal missies, waarbij we een opnieuw een subtiele aanpak kiezen. Een missie waar ik ook erg van genoot was een missie waarin we informatie over het leger moesten zien te krijgen. De bedoeling was dat we een deserteur uit zijn kamp grepen om hem zo te kunnen verhoren. Doordat een van ons op de uitkijk stond met een drone, om daarmee leden van het kartel te spotten, kon ik samen met de derde speler twee op wacht staande vijanden uitschakelen. De vierde speler greep de deserteur bij zijn kraag en gooide hem in de kofferbak: missie geslaagd! Het toffe hieraan is dat niets voorgekauwd wordt. We moesten zelf de omgeving in ons opnemen en een plan bedenken. Voel ik hier dan wel dat klassieke Ghost Recon gevoel? Een klein beetje. Eigenlijk doet het er ook niet echt toe, want dit was gewoon tof!
Appels en peren?
Tijdens mijn speelsessie hoorde ik regelmatig de naam van The Division vallen, maar als ik het moet vergelijken, verschillen de games in erg veel opzichten. The Division is een RPG-shooter, terwijl Ghost Recon: Wildlands die RPG-elementen niet heeft. Er wordt niet met cijfertjes en statistieken gesmeten. In plaats daarvan zal je onderdelen voor je uitrusting vinden die bijvoorbeeld nét dat kleine beetje stabiliteit aan je sniper, of kracht aan je machinegeweer toevoegen. Ook speelt The Division zich af in een veel kleiner gebied. Nee, als ik het ergens mee moet vergelijken dan is het eerder Far Cry, maar dan in third-person en met de optie om het hele spel in co-op te spelen. En eigenlijk is ook deze vergelijking niet helemaal accuraat. Alles bij elkaar genomen kan ik dan ook vaststellen dat Ghost Recon: Wildlands in ieder geval zijn eigen identiteit heeft; en dat is belangrijk.
Eerste conclusie
Van tevoren stond Ghost Recon: Wildlands nog niet echt op mijn radar. Maar na de speelsessie met een co-op team bestaand uit vier menselijke Ghosts, begin ik er toch best naar uit te kijken. Het potentiele succes van de game valt of staat dan ook met de vraag of meer mensen in jouw persoonlijke omgeving de game zullen kopen. Er is tenslotte niets toffer dan met elkaar overleggen hoe je een missie aan zal pakken, om er vervolgens achter te komen dat het plan gewerkt heeft. Met vrienden kan dit wel eens een enorme hit worden. Vooralsnog zie ik mezelf deze game minder snel in mijn eentje uitspelen, zoals ik dat bijvoorbeeld wel deed bij The Divsion en de Far Cry serie. Qua hoeveelheid content lijkt Ghost Recon: Wildlands veelbelovend. Of de game niet te repetitief wordt, zal echter nog moeten blijken. Dit ga je ongetwijfeld binnenkort lezen in onze review. Wil je zelf al eerder aan de slag met de game? Dan kan je van 3 tot 6 februari aan de slag met de Closed Beta. Check deze link om je in te schrijven!
Singleplayer:
Multiplayer co-op:
7063 
6)
30-01-2017 00:38
