Op de koffie bij de wetenschappers van Talos I
Het is een totale reboot, eentje die de ‘out of body experience’ en sciencefiction van het origineel leent en er iets totaal anders mee doet. Zo speelt het verhaal zich af in een alternatieve tijdlijn, waarbij John F. Kennedy alles heeft ingezet op de ruimtevaart. Aliens hebben de aarde aangevallen, en we hebben gewonnen (jeeeeuj). Nu hangt er een ruimtestation in een baan rondom de maan, waar dubieuze experimenten worden uitgevoerd met buitenaardse technologie. Jij komt als een schijnbaar onbijzondere man (of vrouw) op visite bij een wetenschapper van Talos I, wat natuurlijk onmogelijk goed kan gaan.
Zodra de eerste trailers opdoken, waren er al vlot mensen bij om te roepen dat het meer weg had van Bioshock dan Prey. Dat is eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Er zitten namelijk bij Arkane Studios ook wat oud-werknemers die aan de System Shock-games hebben gewerkt, wat weer een flinke inspiratie was voor Bioshock. Deze Prey-reboot is dan ook naar eigen zeggen een – onbedoeld woordgrapje in 3, 2, 1 ... – spirituele opvolger van System Shock. Het neemt wel wat elementen over van het originele Prey, in ieder geval wat betreft het ontwerp van de aliens. Deze geestachtige zwarte ‘Mimics’ kunnen de vorm aannemen van willekeurige objecten, een kracht die je later zelf ook kunt ontplooien. Bijvoorbeeld om uit je lichaam te treden en als een levend koffiekopje rond te rollen, misschien om een verborgen ruimte in te komen (je kop gebruiken dus – red.).
Retro-achtige ruimtedungeon
Qua sfeer doet het spel voornamelijk denken aan Bioshock en Prey. Net zoals in laatstgenoemde game, begint het verhaal met een onschuldige blik op een badkamerspiegel, maar begint de realiteit plots af te brokkelen. Er gebeuren onmogelijke dingen, er liggen overal lijken en je zit al snel op een verlaten ruimtestation. Dat ruimtestation heeft dankzij de alternatieve geschiedenis een bijzonder stijltje: art-deco-architectuur, jaren zestig-camera’s en andere ouderwetse details. Het geeft de game een beetje dat tegenstrijdige retrogevoel, het ‘wereld van de toekomst’-sfeertje dat je in Bioshock ook hebt. Waarnaast je natuurlijk ook wordt blootgesteld aan gestoorde monsters, wapens en technologie waar je de kriebels van krijgt. Bijvoorbeeld een apparaat dat naalden in je ogen steekt om je nieuwe vaardigheden te leren. Er zit dan ook een RPG-element in, waarbij je niet alleen vaardigheden zoals hacken of repareren leert, maar dus ook een hele rits aan buitenaardse krachten.
Het is duidelijk dat er veel inspiratiebronnen zijn geweest, maar het is lastig om de gameplay echt vast te pinnen of bondig te beschrijven. Na het spektakel van de intro betreed je de lobby van Talos I en begint je pad wat minder lineair te worden. Op Metroidachtige wijze liggen er overal upgrades en belangrijke items verstopt op moeilijk bereikbare plaatsen of achter gesloten deuren. Je krijgt alle vrijheid om het ruimtestation te verkennen en er zijn meerdere manieren om dit te doen. Je kan bijvoorbeeld een keycard zoeken om langs een deur te komen, maar je kunt ook kiezen voor een meer creatieve aanpak. Zo vuurt de ‘GLOO Cannon’ een soort schuimachtig spul af dat vijanden versteent. Datzelfde spul kan je gebruiken om steenachtige trapjes te bouwen en een kortere weg te bouwen naar een hoger niveau of een afgelegen platform.
Plakpistolen en levende nachtmerries
De vijanden beginnen nog vrij onschuldig als een soort gitzwarte megaspinnen die je redelijk makkelijk kan platmeppen met een flinke moersleutel. Toch hebben ze de nare eigenschap dat ze zich overal verstoppen als onschuldige objecten. Nergens ben je dus echt veilig, op elk moment kunnen er een stuk of vijf op je af komen stormen. Dan is het toch wel zo slim om je shotgun of GLOO Cannon erbij te pakken en in het wilde weg te schieten voordat ze je knuffelen. Of sleep een uitklapbare, automatische turret met je mee als je wat bangig bent ingesteld, als je persoonlijke bodyguard. Later kom je daar niet mee weg, er zijn namelijk ook teleporterende ‘Phantoms’ die iets lastiger neer te halen zijn. Of het megacreatuur ‘Nightmare’ dat als een transformerende zwarte ruimtehulk op je af komt stormen, waarbij het ruimtestation ineens heel klein wordt.
Ruimtetourisme en met aliens zweven
Prey is niet langer een lineaire shooter met indianen in de ruimte. Het pakt wat elementjes van de oude Prey, Dishonored, Metroid en System Shock en combineert deze in een onheilspellende ruimtedungeon met behoorlijk wat vrijheid. Maar zelfs met alle powerups, wapens en buitenaardse knuffelspinnen, lijkt het spel het meest te overtuigen als je echt gebruik maakt van je verkenningsdrang. Duik je elk hoekje in, zoek je elke alternatieve route en check je elk e-mailtje of wachtwoord, dan vind je allemaal details die wat weggeven van het mysterieuze verhaal. Ik ben erg benieuwd of dit even uitgebreid is als de RPG- en vechtgameplay. Ook hoe gebalanceerd de game blijft als je als vechtlustig koffiekopje omweggetjes vindt en eindbazen aan elkaar probeert te plakken met dat superschuim. Maar als fan van sciencefiction ben ik nog het meest benieuwd naar de zwaartekrachtloze secties en de verborgen hoekjes van het ruimtestation. In de uiteindelijke game kan je hiervan namelijk de hele buitenkant verkennen.
Prey is dus niet meer als vanouds, maar lijkt een aanrader te worden voor fans van Bioshock en Metroid. Wat dat betreft wordt het wel weer eens tijd voor een spannende dungeonshooter in de ruimte, met op hol geslagen aliens en computers. Op 5 mei komt Prey uit op PS4, Xbox One en PC; vanaf dan zullen we Talos I pas echt kunnen verkennen.
963 )
15-02-2017 17:15
