Praise the sun!
In vergelijking met zijn voorganger is DS2 een meer benaderbaar spel geworden. De tutorial bevat bijvoorbeeld geen eindbaas, zoals het reusachtige monster uit het eerste level van Dark Souls. In plaats hiervan, bouwt het spel rustig op en leidt de tutorial je gemoedelijk naar Majula. Dit verlaten dorpje fungeert als een veilig gebied en als een hub voor de rest van het spel. Ook is DS2 minder duister en geeft het meer een sprookjesachtig gevoel. Nog wel een duister sprookje, verwacht dus geen Disney, maar het verschil is duidelijk merkbaar. Ook dat zie je terug in Majula. Het stille dorpje is mooi aan de kust gelegen en wordt omringd door glooiende heuvels en groene velden. Ook lijkt de zon altijd aan een romantische ondergang bezig te zijn. Langzaam vult het dorpje zich met kooplui en andere vriendelijke gezichten, waardoor je er goed aan doet hier vaak terug te keren. Vanuit deze hub laat DS2 je, typerend voor de serie, vrij om te doen wat je wilt. In DS2 is wel een verhaal aanwezig, eentje over een oud koninkrijk en een groot zwart gat, maar dat verhaal stuurt je in het spel niet overduidelijk naar links of rechts. Ik koos zelf bijvoorbeeld om mijn weg langs te kust te vervolgen en belandde al snel in een donker woud. Gelukkig waren de aanwezige tegenstanders zwak en kreeg ik rustig de tijd om iets op te bouwen. DS2 draait namelijk, zoals gebruikelijk, om zielen. Deze krijg je van verslagen tegenstanders en kun je gebruiken om je level mee te verhogen en/of uitrusting aan te schaffen. Ik had al een aardig aantal zielen bij elkaar gevochten, totdat ik overmoedig werd en besloot een nieuw stuk van de wereld in te rennen zonder goede voorbereiding. Het resultaat: een wisse dood.
Always look at the bright side of death
Want heb je het over Dark Souls, dan heb je het ook al snel over de dood. Doodgaan in een game is meestal niet zo erg. In de Mario games heb je al snel meer dan vijftig levens en in een willekeurige shooter kun je weer verder vanaf het vorige checkpoint. In DS2 gaat het er iets anders aan toe. Na je dood begin je bij je laatste savepunt, een bonfire. Je bent al je (niet uitgegeven) verzamelde zielen kwijt en je levensmeter is met 10% ingekort. Ook verkeer je in je “hollow” staat, een ondode fase van je bestaan. In deze toestand kun je geen hulp inroepen van niet speelbare figuren in de wereld. Met andere woorden: na de dood wordt het spel moeilijker. Je krijgt wel één kans om je zielen terug te veroveren op de plek waar je kwam te overlijden, maar alle tegenstand tussen de bonfire en daar is weer terug. Het moge duidelijk zijn, na mijn eerste onnozele dood volgden nog velen. Soms ga je dood omdat je niet oplet, soms omdat je overmoedig bent, maar altijd is het je eigen schuld. Dit ondervond ik op level vijftig nog, toen ik aan enkele vrienden wilden laten zien hoe stoer mijn karakter was. Ik ging een gevecht met een simpele tegenstander arrogant en half oplettend in en werd hiervoor hard afgestraft. In doodgaan ligt dus de kracht en de uitdaging van DS2. Je moet je ook vooral niet laten tegenhouden om een keer af te gaan. Je bent wat zielen kwijt, maar een belangrijke les is geleerd.
Never feared death or dying, only fear never trying
Mogelijk klinkt de laatste regel hierboven wat zweverig, maar zo werkt het wel in DS2. Mettertijd leer je je tegenstanders kennen en weet je waar hun zwakke plekken liggen. Ook krijg je natuurlijk een betere uitrusting. Zo voorkomt de Ring of Binding dat er meer dan 25% van je levensmeter af kan gaan wanneer je vaker doodgaat. Ook zijn er Human Effigies die je karakter weer een volledig levende staat geven. Qua gameplay is de extra straf na de dood de grootste vernieuwing, maar gelukkig is er ook een vernieuwing die in je voordeel kan werken: ‘Dual Wielding’. In DS2 bepaal je zelf wat je in je handen houdt, dus ben je niet langer gelimiteerd aan een schild of reliek. Daarbij moet ik helaas wel zeggen dat je zonder schild zeer kwetsbaar bent.
Door dood te gaan en levels keer op keer te doorlopen groeit je karakter (en jijzelf als speler), en voor je het weet kun je een level-eindbaas gemakkelijk in je eentje verslaan (al had ik sterk het idee dat de eindbazen makkelijker waren dan in eerdere delen). Meer nog dan dat DS2 draait om doodgaan, draait DS2 voornamelijk om je de wereld eigen te maken en deze te ontdekken. Wapens en bepantsering liggen voor het oprapen voor diegene die om een hoekje durft te kijken. Dat je dan ook een keer om een hoekje een diep gat en een wisse dood aantreft, moet je op de koop toenemen.
Waar voor je geld?
De Scholar of the First Sin editie is een samenraapsel van het originele spel, de patches en de drie delen DLC. DS2 biedt zo veel uitdaging en content, dat het geheel van deze editie een waar pretpakket is voor masochisten. Het wordt ook nog eens met een gunstige prijs op de markt gebracht, waardoor het in ieder geval voor Xbox One bezitters die het origineel niet hebben gespeeld een must have is. Voor spelers van de vorige generatie consoles zijn enkel de graphics en de uitgebreidere online mogelijkheden nieuw. Om eerlijk te zijn, grafisch lijkt alles wat scherper en soepeler, maar de game blinkt niet uit in schoonheid. Een game als DS2 hoeft het hier echter ook niet van te hebben, al vraag ik me wel af of de stap terug voor PS4-bezitters niet te groot is. Het verschil met Bloodborne is namelijk vanaf het eerste moment duidelijk te zien.
Conclusie
DS2 is pas een jaar oud en kan dus nog prima mee. Ook al is het spel op de nieuwste generatie consoles zeker niet de mooiste titel en haalt het absoluut niet het uiterste uit de systemen. Het haalt wel het beste uit de speler, door goed spel en geduld te belonen en gemakzucht hard af te straffen. Voor velen zal DS2 bekend blijven als de game die iedereen te moeilijk vindt, maar DS2 is nooit onredelijk moeilijk, eerder uitdagend moeilijk. Jammer genoeg gaat de titel aan deze mensen voorbij, ondanks de lovende kritieken. Ik kan daar weinig aan doen, behalve twijfelaars en geïnteresseerden uitnodigen om vooral gebruik te maken van de Scholar of the First Sin editie, juist omdat deze zo veel content voor een goede prijs biedt. Dit geldt natuurlijk vooral voor Xbox One bezitters waar qua action-RPG weinig concurrentie is, aangezien Bloodborne een uitstekend alternatief is op de PS4. DS2 deed mij veelal terugdenken aan klassiekers op de oude Nintendo consoles, toen doodgaan ook echt opnieuw beginnen was en niet iedere speler gemakkelijk de beste uitrusting kon kopen of het eindfilmpje zou zien. Het eindfilmpje zien is mij in DS2 ook nog niet gelukt, maar langzaamaan kruip ik dichterbij het einde door net zoals vroeger vooral veel te oefenen. DS2 wordt dit jaar geen Game of the Year, maar over tien jaar is dit een klassieker, dat weet ik zeker. Hopelijk ben ik voor die tijd een keer bij het einde gekomen …
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Dark Souls II: Scholar Of The First Sin (XboxOne)
- Graphics
70 - Gameplay
90 - Originality 80
- Sound 80
- Replay 90
- Eindcijfer 85
22 )
21-04-2015 22:28
288)
22-04-2015 08:19
