Rockstar heeft met Manhunt een soort mengelmoesje tussen GTA en de Metal Gear Solid/ Splinter Cell reeks afgeleverd die niet in een hokje te plaatsen valt. Aan de ene kant is het grove geram uit de GTA games duidelijk te herkennen, maar aan de andere kant zal je niet ver komen als je alle spotlights op je hoofd zet. Jij staat in de schoenen van James Earl Cash, een tot dood veroordeelde crimineel. Wat zijn misdaad precies was is niet bekend, maar het zal geen winkeldiefstal zijn geweest. In een introfilmpje krijg je te zien hoe Cash zijn laatste spuitje krijgt en tot overlijden komt. Of niet? Tja, Cash zou de hoofdrolspeler niet zijn als hij in de eerste scène al het loodje legde, dus dat hij even later in een verlaten kamertje wakker wordt is geen verassing. Eenmaal herrezen vertelt een stem uit een speaker dat hij een tweede kans op leven krijgt en dat hij die alleen maar kan grijpen wanneer Cash naar de desbetreffende man luistert. Noodgedwongen gehoorzaamt Cash, stopt hij een oordopje in de plek die daarvoor bestemd is en laat hij het spel beginnen.
Al gauw blijkt dat Cash niet een tweede kans krijgt in de normale wereld, maar gedropt wordt in de wereld van het illegale Tv-programma “Manhunt”. In dit programma staat de veroordeelde centraal, wanneer hij het in zijn eentje op moet nemen tegen verschillende bendes bestaande uit “hunters”, die stuk voor stuk, uitgerust met voornamelijk objecten die niet fijn voelen bij aanraking, het voorzien hebben op zijn hoofd. Gelukkig staat hij niet volledig alleen tegen deze overmacht, de stem uit de speakers, toebehorend aan de regisseur van het alles genaamd Starkweather, geeft tips en vertelt de basics van het spel. Aan de hand van het spel legt deze Starkweather uit wat hij met Cash van plan is en bij gebrek aan keuze stemt de antiheld in, uiteraard met de bedoeling om uiteindelijk, vlak voor het ontsnappen, Starkweather zijn nekje te breken. De nadruk van de game ligt zoals te verwachten op het vermoorden van je tegenstanders, het liefst zo bloederig mogelijk. Voor Cash is dit als geboren psychopaat geen probleem en zodoende laat hij na de eerste minuten rondlopen al merken een natuurtalent te zijn.
Het stealth element is prominent aanwezig. Games als Splinter Cell en Metal Gear Solid hebben duidelijk hun stempel op Manhunt achtergelaten, al is het sneaken met minder diepgang. Vrolijk in de rondte lopen terwijl je aangestaard wordt door 5 hunters is er in Manhunt niet bij, aangezien de vijanden geen nummertjes trekken om aan de beurt te komen en de gevechten dan ook daadwerkelijk 5 keer moeilijker worden. De beste manier is dan ook om via de muren en schaduw je weg door het spel te vinden. Gooi dus liever een baksteen om hunters af te leiden en er vervolgens achterlang te sneaken. In het vermoorden van je vijanden laat je enige keuzes. Zo zijn er de zogenaamde sneak kills, waarbij je jouw prooi van achteren besluipt om hem op een gruwelijke maar stille manier met behulp van bijvoorbeeld een glasscherf naar het hiernamaals te sturen. Deze relatief makkelijke manier van uitschakelen is helaas niet altijd mogelijk en je zal soms dan ook hardere maatregelen moeten nemen. Naast “stealthy” wapens als plastic zakjes en glasscherven biedt de game gelukkig ook een arsenaal aan lomp ram en schiet werk, zodat een frontale botsing met een vijand niet altijd in jouw nadeel eindigt. Van honkbalknuppels tot hakbijlen, als het hard of scherp is kan je het gebruiken om iemands hoofd in te butsen.
Bloody Hell
Zoals ik eerder meldde zijn de moorden in Manhunt erg bloederig, maar daarmee geef ik de game eigenlijk te weinig. We kunnen namelijk met een gerust hart zeggen dat Manhunt het principe virtueel moorden een nieuwe betekenis geeft. Nog nooit heb ik met zoveel verbazing zitten kijken naar manieren waarop levens beëindigd kunnen worden. De wetenschap dat alles slechts op je beeld afspeel mag geruststellend werken, toch is het duidelijk dat dit geen spel voor mietjes is. Mensen die niet vies zijn van een paar bloedspatjes zullen echter geen afkeer maar eerder een kick van de game beleven. En daarbij overdrijf ik niet. Het element dat de nastyheids graad goed weergeeft zijn de sneak kills. Bij het begaan van deze sluipmoorden wordt het normale camerastandpunt namelijk even verlaten en wordt vanuit een ander perspectief getoond op welke manier jouw ongelukkige doelwit het leven laat. Kies je voor de brute aanpak en schakel je de tegenstander in een eerlijk man tegen man gevecht uit, dan heb je zoals gezegd de beschikking over de nodige wapens. Gewone gevechten leveren helaas geen close-ups op, maar desalniettemin doet het ook wel wat als een geknielde hunter na een ferme ros met een honkbalknuppel zijn hoofd verliest.
De levels waarin Cash rondloopt maken Manhunt tot wat het is. Duistere, akelig verlaten en grimmige omgevingen geven de game een unieke sfeer en drukken je tegen het puntje van je stoel aan. Elke muur zit onder de graffiti, lijken van jouw voorgangers dwarrelen op sommige plaatsen aan een touwtje rond en verlaten winkels en auto’s geven echt het gevoel dat je er alleen voor staat. Om het gevoel van een Tv-programma te versterken zal je met enige regelmaat een ruis door het beeld heen schieten, waardoor je het idee krijgt helemaal niet te spelen maar eigenlijk een aflevering van de lugubere show aan het volgen bent. Natuurlijk is dit laatste wat overdreven, maar de hele “camera” stijl draagt wel degelijk zijn steentje bij in de magnifieke sfeer die de game levert.
Om de ultieme ervaring te beleven moet de game eigenlijk in het donker gespeeld worden en als het kan met headset op. Door headset zal de stem van Starkweather nog sterker klinken en zal zijn maniakale gelach nog meer rillingen over je lijf heen schieten. Een leuke bonus is dat de microfoon ook een rol heeft in het spel. Praat in de microfoon en hunters in je omgeving zullen naar je op zoek gaan, om vervolgens uit onverwachte hoek een ram met een honkbalknuppel te ontvangen.
Helaas is het niet allemaal dikke pret. Grootste nadeel van de game is namelijk de levensduur. Toen ik voor de eerste keer de game aanzette was ik enthousiast en zeer geïnteresseerd in wat de game me te bieden zou hebben. Na de eerste 3 levels in drie kwartier onderzocht en uitgespeeld te hebben, wist de game me dankzij de eentonige gameplay niet meer te boeien en schakelde ik over naar mijn dagelijkse portie “Life and Cooking”, wat zowaar vermakelijker leek. Na een half uur naar het gedram van Carlo en Irene geluisterd te hebben dwong mijn nieuwsgierigheid me de Xbox weer aan te zetten om te zien welke combo’s de game nog voor me in petto had. Echter staat het record “het langst Manhunt spelen” nog steeds op drie kwartier en aangezien het spel, ondanks een stel nieuwe wapens en vijanden later in de game, geen drastische wijzigingen in de gameplay inbrengt zal dat record ook niet meer verbroken worden. Tel daar bij op dat het type spel je wel moet liggen en het kopen van Manhunt is voor velen een risico dat misschien uit de weg geruimd kan worden door de game een keer te huren. Ben je een uitzondering op de regel en weet Manhunt je wel te lang genoeg te boeien, dan zijn er nog wat extra’s in de vorm van concept tekeningen, cheats en bonus levels.
Conclusie
Het geluid bevat geen hoogstandjes, maar eigenlijk past dat perfect bij Manhunt, een stampende beat op de achtergrond zou de sfeer die zo sterk is in een klap verpesten. Nee, geef dan maar het zachte gerikketik die nu de al zo sterke sfeer alleen maar verbeterd. Sterk zijn ook de stemmen van de baddies. Als je even achter een muurtje wacht om te kijken of de kust vrij is, komt het nog wel eens voor dat een eventuele vijand in zichzelf of tegen z’n vrienden begint te praten. Deze gesprekken gaan dan vaak over alles wat God verboden heeft als het verkrachten van oude vrouwtjes of het mishandelen van Average Joe en geven vaak een extra boost om ze snel en bloederig naar het hiernamaals te sturen.
Grafisch gezien staat Manhunt niet de top van de lijst, maar de visuals doen hun werk. De characters hebben duidelijk de nodige invloed van GTA gehad, maar vreemd genoeg misstaat de cartoony stijl de vrij grof gestemde game niet. De omgevingen zijn zoals gezegd grimmig, verlaten en ogen vaak wat ongevarieerd, maar eigenlijk draagt dit alleen maar positief bij aan de sfeer. De bloedeffecten zijn eerder grappig/overdreven dan realistisch; wanneer je menig kaak op een klap trakteert vliegen de liters bloed door de lucht.
Al met al is Manhunt een geslaagde game geworden die zijn naam dankzij de brute gameplay gevestigd heeft in de gamesboeken. De korte levensduur vormt een drempel voor diegenen die er over denken de game te kopen en daarom raad ik sterk aan de game een keer te huren of bij een vriend te spelen voordat je de portemonnee ervoor opentrekt. Als de eentonige gameplay, grimmige stijl en vooral de bloederige momenten je niet afschrikken, dan ben ik er van overtuigd dat je veel plezier aan de game zult beleven. Behoor je niet tot die groep, blijf dan ver van Manhunt vandaan.
Oordeel Manhunt (Xbox)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality
- Sound 85
- Replay
65 - Eindcijfer 79