Pacroidvania
Pac-Man, wie is er niet groot mee geworden? Die olijke gele stip door een doolhof leiden terwijl je gekleurde spoken ontwijkt, zal voor velen tot de allereerste gameherinneringen behoren. Dit jaar viert de ronde rakker zijn vijfenveertigste verjaardag, en daar hoort natuurlijk een nieuwe game bij. Aangezien Pac-Man dol is op doolhoven, is gekozen voor een genre waarin die centraal staan: Shadow Labyrinth is namelijk een heuse Metroidvania.
Dit soort games speel ik altijd graag, en voor Budgetgaming heb ik er dan ook al heel wat onder de loep mogen nemen. Vorig jaar gaf ik Prince of Persia: The Lost Crown nog een welverdiende 4/5, en voor de rest van dit jaar staat onder andere Hollow Knight: Silksong hoog op mijn lijstje. Een Pac-Man in deze stijl? Daar had ik wel oren naar. Helaas wenste ik al snel dat ik die oren nooit gehad had. Shadow Labyrinth is namelijk een van de meest frustrerende Metroidvania’s die ik ooit heb gespeeld.
In de game kruip je in de huid van Swordsman No. 8, een mysterieus figuur in een donker gewaad. Deze zwaardvechter wordt bijgestaan door PUCK, een leuke verwijzing naar hoe Pac-Man oorspronkelijk Puck-Man zou heten, maar waarvan de naam werd aangepast uit angst dat kwajongens de ‘P’ op arcadekasten in een ‘F’ veranderen. Bandai Namco doet met allerlei geinige verwijzingen hard zijn best om het verhaal van deze titel te koppelen aan de zogenaamde UGSF-timeline, waarin meerdere Bandai Namco-klassiekers met elkaar verbonden zijn. En ik moet zeggen dat dit best aardig werkt. Zo kom je bijvoorbeeld vijanden tegen die je herkent uit Galaga of Dig Dug, iets wat bij de oudere gamer gegarandeerd een glimlach op het gezicht tovert.
Frustratie in veelvoud
Maar daar houdt het positieve wel een beetje op. De frustratie begint namelijk al bij de besturing. Swordsman No. 8 voelt vrij licht en daardoor zweverig aan, en de hitboxes van vijanden zijn echt om te janken. Meerdere keren raakte ik een baas duidelijk met mijn zwaard, maar gebeurde er niets omdat ik volgens de hitbox net een paar pixels te ver weg stond. Vijanden zijn hierdoor slecht leesbaar, wat een groot probleem is in een spel waarin precisie normaal gesproken beloond wordt. Dit heeft deels te maken met de gekozen animatiestijl: tweening. Hierbij worden stilstaande afbeeldingen bewogen door ze uit te rekken of in te korten, in plaats van elk frame met de hand te tekenen. Een stijl die prima werkt in animatie, maar bij games vaak wat minder goed uit de verf komt.
Een Metroidvania zou natuurlijk geen Metroidvania zijn zonder upgrades, en ook die zijn hier volop aanwezig. De belangrijkste is misschien wel de GAIA-vorm, waarmee Swordsman tijdelijk verandert in een enorme, onverwoestbare mech. Daarmee kun je door lava banjeren, maar ook vijanden opeten zoals we dat van Pac-Man gewend zijn. Dit laatste is een leuke mechaniek, vooral omdat je hiermee grondstoffen verzamelt die je nodig hebt om je aanvalskracht te verbeteren. Ware het niet dat het al snel irritant wordt om bij elke vijand de rechterstick in te moeten klikken om ze te verorberen.
De traditionele Pac-Man-gameplay wordt gelukkig niet vergeten en komt onder andere leuk terug tijdens momenten waarop je PUCK over rails laat glijden. PUCK beweegt dan automatisch naar voren, terwijl je vijanden ontwijkt, gele stippen eet en probeert het einde te halen. Om je daarbij te helpen kun je een hulpmiddel aanzetten dat precies laat zien waar PUCK naartoe schiet als je op de springknop drukt, maar helaas trekt PUCK zich daar weinig van aan. Hij gaat regelmatig een andere kant op, waardoor je schade oploopt of een stuk opnieuw moet doen. Je kunt PUCK pauzeren met de rechterschouderknop om wat nauwkeuriger te mikken, maar dat zou eigenlijk niet nodig moeten zijn.
Een feest van verwarring
Op een gegeven moment was ik al uren aan het spelen zonder mijn aanvalskracht te kunnen upgraden. Normaal gesproken doe je dat met grondstoffen van vijanden, maar voor het volgende niveau had ik een specifiek materiaal nodig dat maar niet wilde droppen. De game werd merkbaar taaier, bazen verslaan werd lastiger, en ik begon te twijfelen of ik iets over het hoofd had gezien. En jawel: na lang zoeken bleek dat ik in een eerder gebied een voorwerp had gemist omdat ik een andere route had genomen. Precies dat item bleek essentieel om sterker te worden. De game verandert hier zomaar de manier van upgraden, zonder enige melding, en als je dat ene item niet hebt opgepikt ben je dus gewoon de pineut.
Nu is backtracken in een Metroidvania heel normaal, dat had ik dan ook al meermaals gedaan, maar de wereld van Shadow Labyrinth is zo’n doolhof dat ik een bepaalde weg steeds over het hoofd zag. En ja, ‘Labyrinth’ zit niet voor niets in de titel, dus verwarring is ergens te verwachten. Maar zodra het leveldesign eronder gaat lijden, gaat er wat mij betreft iets mis.
Hoewel je met Shadow Labyrinth zo’n dertig uur zoet kunt zijn, heb ik na een dikke vijftien uur de handdoek in de ring gegooid. De speelervaring was voor mij zo frustrerend, en ik had er zo weinig plezier in, dat ik mezelf er echt niet toe kon zetten om er nog meer tijd in te steken. Vandaar dat je ook geen score onderaan deze review zult vinden. Maar als die er wel had gestaan, dan was het een onvoldoende geweest. Ik heb door de jaren heen tientallen games in dit genre gespeeld, maar dit is verreweg de minst leuke van allemaal.
Conclusie
Pac-Man mag dan 45 kaarsjes uitblazen, maar Shadow Labyrinth is helaas geen feestje geworden. De game is ambitieus, maar struikelt over zijn eigen doolhofstructuur, onduidelijke systemen en slechte besturing. De duistere sfeer en ambitieuze opzet kunnen het spel dan ook niet redden van de slordige uitvoering, wat van Shadow Labyrinth een schaduw maakt van wat het had kunnen zijn.
9.9
244 
3)
02-08-2025 00:04
