Toen ik me voor het eerst inschreef voor de alpha-test van Voyagers of Nera, wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest verwachten. Een survivalgame op zee, met spirituele elementen en crafting? Klinkt als een mix van Wind Waker, Valheim en een vleugje Moana. Maar wat begon als een nieuwsgierige klik op een testbuild, is inmiddels uitgegroeid tot een langdurige relatie met een game die me keer op keer weet te verrassen … en uitdagen.

Laat ik meteen duidelijk zijn: ik heb Voyagers of Nera volledig solo gespeeld. Hoewel het spel duidelijk ontworpen is met co-op in gedachten – tot wel tien spelers kunnen samen op avontuur – is het solo absoluut speelbaar. Sterker nog, het geeft een heel andere dynamiek aan de ervaring. Je bent niet afhankelijk van anderen, maar ook volledig verantwoordelijk voor je voortgang. Als solospeler ben je alles in één: kapitein, bouwer, jager, kok en krijger. Het zeilen tussen eilanden is daarbij verrassend leuk en rustgevend. Je moet zelf het roer en de snelheid beheren, wat een bijna meditatieve focus vereist. Het voelt alsof je echt leert zeilen, en dat is zeldzaam in games.


Klassiek survivallen
De survival-elementen zijn klassiek maar degelijk uitgewerkt. Je begint met simpele tools, een bijl en een pikhouweel, en werkt je langzaam omhoog naar geavanceerde wapens, harnassen en accessoires. Voedsel speelt een grote rol: verschillende gerechten geven je meer stamina en gezondheid, vergelijkbaar met het systeem in Valheim. Het loont om te experimenteren met ingrediënten en recepten, zeker als je alleen speelt en elk voordeel telt.

Bouwen is intuïtief en visueel bevredigend. Tijdens de alpha-test waren de mogelijkheden nog beperkt, maar inmiddels kun je echt een functioneel dorp opzetten. Als solospeler kies je je plek zorgvuldig. Niet alleen strategisch, maar ook gevoelsmatig. Je bouwt namelijk niet zomaar een basis; je creëert echt een thuis.


Eilanden Archipel
De wereld van Voyagers of Nera bestaat uit een keten van eilanden, elk met hun eigen ecosysteem, sfeer en uitdagingen. Van tropische stranden tot mistige bossen en mysterieuze ruïnes; het spel weet visueel indruk te maken. De art style is kleurrijk maar niet kinderachtig, en de character models sluiten mooi aan bij de rest van de wereld.

Wat het spel echt uniek maakt, is het spiritsysteem. Je vindt en bevrijdt geesten die je helpen in je avontuur. Ze geven je buffs, helpen bij combat of unlocken nieuwe vaardigheden. Dit voegt een laag diepgang toe die ik niet had verwacht. Het voelt alsof je echt een band opbouwt met deze entiteiten, en dat maakt het verkennen van nieuwe eilanden des te spannender. In de alpha-versie waren deze eilanden nog kaal en bestonden ze uit wat stenen, een paar bomen en soms een vreemd licht. Nu zijn ze rijker, gevuld met geheimen, flora en de sporen van iets dat ooit leefde. Als solospeler neem je de tijd om die plekken echt te leren kennen. Elk eiland voelt als een hoofdstuk in je eigen verhaal.

De wereld van Voyagers of Nera is niet alleen vriendelijk. Er zijn verschillende eilandbewoners die je niet met open armen ontvangen. Monsters van klein tot groot zullen dan ook proberen om het je zo moeilijk mogelijk te maken. De onvermijdelijke gevechten zijn responsief en snel. De mogelijkheid om aanvallen te cancelen met een dodge is daarbij een lifesaver, vooral als je geen back-up hebt. Toch mist het systeem soms wat variatie. Je hebt een paar basisaanvallen, wat speciale moves, en dat is het. Er is dus zeker nog ruimte voor uitbreiding, zeker als het gaat om vijandelijke AI en gevechtsstrategieën. De Deeplings bijvoorbeeld – corrupte zeemonsters – zijn visueel indrukwekkend, maar hun gedrag is voorspelbaar. Dus na een paar encounters weet je al precies wat ze gaan doen. Dat haalt daardoor behoorlijk wat spanning weg, vooral voor spelers die al sinds de alpha meedraaien.


Gelukkig blijft Voyagers of Nera je motiveren om door te spelen. Elke nieuwe eilandketen voelt als een nieuw hoofdstuk. Je wilt weten welke spirits je daar vindt, welke geheimen er verborgen liggen en hoe je je dorp kunt uitbreiden. Als solospeler is die intrinsieke motivatie cruciaal. Je hebt immers geen team dat je op sleeptouw neemt, dus de game moet je blijven prikkelen. Toch zijn er momenten waarop de game wat leeg aanvoelt. Onderwatergebieden zijn bijvoorbeeld visueel prachtig, maar bieden weinig gameplaywaarde. Er is nauwelijks leven en de beloning voor verkennen is minimaal. Dat is jammer, want het potentieel is er.

Van Alpha tot Bet(a)er
Wat me sinds de alpha het meest is bijgebleven, is de manier waarop de game gegroeid is. De ontwikkelaars van Treehouse Games hebben zichtbaar liefde voor hun project. Met elke update komen er weer kleine verbeteringen: nieuwe ecosystemen, meer details en soepelere animaties. Er is een gevoel van betrokkenheid, alsof de wereld samen met zijn spelers ademt.

Tegelijkertijd voelt het spel soms nog als een work in progress. Dat is niet per se negatief, het hoort bij een game die in ontwikkeling is, maar het betekent wel dat je als speler geduld moet hebben. Helaas lijken veel ontwikkelaars zich tegenwoordig te verschuilen achter het label ‘early access’ en verkopen ze een half af product. Gelukkig is het fundament van Voyagers of Nera sterk genoeg om dat geduld te belonen. Treehouse heeft bovendien al een roadmap aangekondigd met verbeteringen en uitbreidingen, waaronder nieuwe ecosystemen.


Voyagers of Nera is nog niet perfect. Het is technisch wisselvallig, soms traag en soms frustrerend. Maar het is ook een van de meest oprechte, dromerige en persoonlijke survivalgames die ik ooit heb gespeeld. Solo ervaar je niet alleen de wereld … je wordt er deel van. Desondanks denk ik niet dat iedereen dit spel zal begrijpen. Wie bijvoorbeeld op zoek is naar constante actie of snelle progressie, zal misschien afhaken. Maar wie houdt van rustige ontdekkingen en van werelden die fluisteren in plaats van roepen, zal hier iets bijzonders vinden.

Conclusie
Ben je iemand die houdt van survivalgames met een twist? Dan is Voyagers of Nera absoluut de moeite waard. En voor mij? Het is een game die ik blijf volgen, want ik weet dat de mooiste hoofdstukken nog geschreven moeten worden. Voor de prijs, €29,99 op team, vind ik het de aanschaf zeker waard.