Wat hebben jullie het afgelopen weekend gedaan? Ik heb lekker met m’n vuurtoren liggen spelen. In Keeper, natuurlijk. De nieuwe game van Double Fine Productions waarin je de wijde wereld intrekt als duo bestaande uit een vuurtoren en een vogel. Een soort Banjo en Kazooie, als Banjo een vuurtoren was geweest.



Lekker gek
Het is een absurde insteek voor een even absurde game. In Keeper kruip je in de stenen huid van een vuurtoren die het wel gezien heeft op z'n vaste plek en zichzelf lostrekt om op avontuur te gaan. Het idee ontstond bij regisseur Lee Petty tijdens de pandemie, toen hij zich afvroeg wat er eigenlijk gebeurde in de wereld buiten zijn vier muren. Wat speelde zich af op verlaten plekken waar niemand kwam? En wat als er straks helemaal geen mensen meer zijn?

Antwoorden op die vragen zul je niet vinden in Keeper, een soort kleurrijke walking sim met puzzelelementen waarin geen woord wordt gesproken. Wat je wél krijgt is een heerlijk ontspannen, frustratievrije ervaring die al je zintuigen streelt terwijl je langzaam je weg vindt. Je proeft zelfs bijna de zee wanneer je erlangs loopt. Als wandelende vuurtoren kun je natuurlijk schijnen met je lamp en muurtjes kapot rennen, maar daar kom je niet ver mee. Gelukkig is er Twig: een kekke vogel die je bijstaat tijdens je reis. Met een druk op de knop stuur je 'm af op hendels, knoppen en objecten die goed van pas komen.



Dat wil niet zeggen dat de vuurtoren zelf niets kan. De lamp is juist een van je belangrijkste tools. Hiermee kun je planten laten groeien of juist vernietigen en zelfs nacht in dag veranderen. Het is een uniek concept dat steeds op nieuwe manieren wordt ingezet. Ik wil jullie Keeper zelf laten ontdekken, dus ik verklap niet te veel, maar elke keer als ik dacht "oké, dit ken ik nu wel", toverde de game weer iets nieuws uit de hoge hoed.

Een plaatje
Het mooiste aan Keeper is misschien wel de presentatie. Omdat er niet wordt gesproken, moet de spelwereld het verhaal vertellen, en dat doet de game perfect. Het geschilderde uiterlijk geeft Keeper een eigen gezicht en de prachtige muziek van David Earl, die eerder de soundtrack deed voor Double Fine's Headlander, maakt het plaatje compleet.


Des te groter de teleurstelling dat de game op de Xbox Series X is gelimiteerd tot 30 frames per seconde. Hierdoor voelt de game op momenten ietwat stroperig aan, terwijl ik op mijn pc de framerate makkelijk verdubbelde en met behulp van DLSS zelfs zonder problemen 120 frames per seconde uit de game wist te toveren. Gezien het type game snap ik niet waarom er geen performancemodus is op de Series X, maar wellicht dat hier in de toekomst nog verandering in komt. Keeper is absoluut geen spel waarbij een snelle responstijd nodig is, maar het voelt een stuk beter aan wanneer je het op een pc speelt.

Te simpel
Een ander knelpunt is de moeilijkheidsgraad. Ik begrijp dat dit geen game is waar je vastloopt op ingewikkelde breinbrekers, maar in de ruim vijf uur speeltijd zat ik slechts één keer langer dan vijf minuten vast, en dat was omdat ik iets over het hoofd zag. De puzzeloplossingen zijn vaak zo voor de hand liggend dat ze op den duur bijna gaan vervelen. Gelukkig weet Keeper je dan weer op andere manieren te verrassen, maar een instelbare moeilijkheidsgraad of complexere puzzels waren geen overbodige luxe geweest.


Hoewel Keeper een hele unieke ervaring biedt die ik iedereen aanraad, is het ook een avontuur dat bij mij het ene oog in ging en het andere weer uit. Tijdens het spelen was ik regelmatig onder de indruk, zoals wanneer de game verandert in een psychedelische trip waar Gaspar Noé's Enter the Void jaloers op zou zijn, maar na de credits dacht ik er niet meer aan tot ik deze review schreef. Toch ben ik blij dat we, ondanks alle studio-sluitingen van de afgelopen tijd, nog steeds dit soort unieke games mogen verwachten van Xbox Game Studios. Want dit zijn toch vaak de pareltjes.

Conclusie
Keeper voelt als een prachtig geïllustreerd prentenboek waar je even in verdwaalt, maar dat daarna teruggaat op de plank. De wereld is prachtig, de sfeer ontspannend en het concept fris, maar het licht van Keeper schijnt net niet hard genoeg om een blijvende indruk achter te laten. Het is een titel die je absoluut zelf moet spelen om te geloven, maar niet de baken in de mist die Xbox nu goed kan gebruiken.