Speranza doet leven
Zelfs na tientallen runs ontdek ik nieuwe manieren om te overleven, leer ik waarvoor items precies dienen en vind ik 101 andere redenen om opnieuw naar de Topside te trekken. Die Topside is de onleefbare oppervlakte waar de Arcs – agressieve machines in allerlei vormen en maten – de dienst uitmaken. Sinds hun verwoestende invasie hebben de laatste mensen zich teruggetrokken naar het ondergrondse toevluchtsoord Speranza.
Het oppervlak is vijandig en onvoorspelbaar, maar wie wil overleven, moet er toch heen. Dit is waar jij als speler in actie komt. Als Raider stap je telkens weer die gevaarlijke wereld in en probeer je zoveel mogelijk waardevolle grondstoffen en materialen te verzamelen en ze veilig terug te brengen. Alles wat Speranza draaiende houdt, kan een risico waard zijn. Niet zo simpel met Arcs die om je heen patrouilleren en andere Raiders die net zo gretig en vijandig kunnen zijn. Want ja, Arc Raiders is in essentie een PvPvE-extractie shooter boordevol gespannen momenten, waar iedereen die je ontmoet je zonder verpinken kan neermaaien om zo al je verzamelde buit te plunderen.
Hey Raider! Don’t shoot!
De plot – een behoorlijk traditioneel post-apocalyptisch verhaal – wordt tussen neus en lippen door verteld, extra lore zit vaak verstopt in codexschermen en de handvol handelaars die je materiaal verkopen geven je wat extra opdrachten en achtergrond mee, maar daar blijft het ook bij. Hun stemmen leveren weinig overtuiging (en het gebruik van AI leidt online tot veel ethische discussies), maar eerlijk: ik ben vaak al uit het menuscherm voordat ze hun stukje dialoog hebben afgehaspeld. Arc Raiders legt dus slechts een dun narratief fundament.
Zodra je een van de – inmiddels al – vijf uitgestrekte omgevingen betreedt, besef je hoe weinig dat dunne narratieve laagje eigenlijk uitmaakt: de echte verhalen komen van wat er gebeurt wanneer je daarboven rondloopt. Vroeger blèrde ik graag door een headset (er zit proximity chat in de game), maar als bijna-veertiger met een aantal kinderen op de achtergrond bleef mijn communicatie vaak beperkt tot de standaard emotes (“Hey Raider! Don’t Shoot!”) en in-game lichaamstaal. Maar zelfs dan ontstonden er spontaan enkele mooie momenten. Of minder mooie, zoals al duidelijk werd in mijn allereerste solo run. Ik ontmoette een speler en we trokken een paar minuten samen op, hij ruimde een aantal Arcs op, we deelden de loot. Maar vlak voor het extracten, terwijl ik nog één laatste kastje opende, schoot hij me zonder aarzelen in de rug. Run voorbij, lesje geleerd.
Gelukkig is dat maar één kant van Arc Raiders. Net zo vaak gebeurt het tegenovergestelde. Een voorbijganger die mij spontaan uitlegde hoe mijn missie werkte en nog wat nuttige items achterliet voordat hij weer verdween. Of die keer dat een vijftal solospelers samenkwamen om een Bastion neer te halen, waarna we de ruime buit plechtig verdeelden. En dan was er die memorabele run waarin ik mij liet verrassen door een paar kleinere Arcs. Zwaargewond, zakken vol waardevolle loot, kroop ik richting het extractiepunt. Tegen beter weten in, want ik wist dat ik het nooit ging redden. Tot een onbekende speler besloot om bij mij te blijven en toch in leven te houden. Hij kon mij makkelijk afmaken en mijn goed gevulde rugzak plunderen, maar hij koos ervoor om mij te redden. Dat soort interacties tussen spelers, van ultiem verraad tot allianties die enkel gebaseerd zijn op een gedeelde strijd, maken Arc Raiders voor mij echt bijzonder. En in de veertig uur die ik tot dusver gespeeld heb, heb ik al tal van memorabele multiplayer-momenten meegemaakt.
Niet te onderschatten Arc
Het PvE-gedeelte is in Arc Raiders zeker een reëel deel van de dreiging. Ik heb al andere extractiegames gespeeld waarbij de AI-vijand enkel als makkelijk kanonnenvoer wordt opgevoerd. Maar niet in Arc Raiders. Zelfs de kleinste tegenstanders, zoals de Fireballs die je roosteren met hun vlammenwerper of een van de basic drones, kunnen meedogenloos zijn en je van tevoren uitgestippelde gameplan behoorlijk in de war sturen. Zelfs na tientallen uren, met betere uitrusting en een goede kennis van hun zwakke plekken en hun gedrag, mocht ik geen seconde onoplettend of overmoedig zijn. Ze vormen een bedreiging waar je niet zomaar langs sprint, want een drone die je positie verraadt, kan zomaar een buitloze retour betekenen naar Speranza.
De leercurve is lang en vereist geduld, want er is veel te beheersen, van het begrijpen van de patronen van de AI-vijanden tot het leren beheren van middelen en het verbeteren van uitrusting. Maar juist in dit proces toont het spel zijn waarde: wanneer je het gevoel hebt dat je echt beter wordt en dat elke poging telt om iets nieuws te leren. Als je van serieuze uitdagingen houdt en het niet erg vindt om tijd te investeren in alle mechanieken, is dit een spel dat elke inspanning beloont.
En als de tijd komt dat je de wapens moet bovenhalen om jezelf te beschermen, zit je ook goed. Arc Raiders speelt immers als een moderne third-person shooter en de vuurgevechten zijn lekker intens. Elk wapen heeft zijn eigen gewicht, karakter en voor- en nadelen in het heetst van de strijd. Na tientallen uren blijf ik verbaasd over hoeveel offensieve mogelijkheden Arc Raiders mij eigenlijk geeft. Ik kan inmiddels van alles meesleuren: draagbare barricades, verschillende soorten granaten en mijnen, en ga zo maar door. Ik heb zelf nog lang niet door hoe ik alle items slim kan inzetten en wanneer ik een blik werp op online clips zie ik spelers heel creatief omspringen met hun voorraad.
Schni-Schna-Scrappy
De hoge alles-of-niets inzet die structureel bij een extraction shooter hoort, maakt ook elke run in Arc Raiders genadeloos spannend. In elke raid spawn jij (solo of in een team van maximaal drie) aan één kant van de uitgestrekte map en krijg je maximaal een half uur om je zakken te vullen, quests te voltooien en terug te keren via een van de extractiepunten voordat de timer afloopt, of voordat iemand je neerschiet. Het risico alles te verliezen is een cruciaal onderdeel van dit subgenre en kan zeer ontmoedigend zijn, maar toch zijn er een paar factoren die Arc Raiders net wat toegankelijker maken dan zijn hardcore genregenoten.
Sterf en je verliest de uitgeruste items en alle verzamelde spullen die je tijdens de run hebt opgepikt (behalve als ze in een veilige slot zijn opgeborgen), maar het is nooit helemaal een nuloperatie. Elke run, hoe desastreus ook, draagt eigenlijk iets bij aan je voortgang. Je krijgt werkelijk voor alles ervaringspunten: elke kogel die een Arc raakt, elke kill die je maakt, elk object dat je loot, elke seconde dat je bovengronds doorbrengt. Al die EXP vloeit samen in een skill tree met drie duidelijke takken, waarin je per level up kunt investeren. Elke tak levert zijn eigen voordelen op – van een groter uithoudingsvermogen tot stiller plunderen – waardoor je personage subtiel sterker wordt zonder dat nieuwe spelers kansloos worden.
Daarbovenop is er een willekeurig gratis uitrusting om degenen die na een slechte reeks berooid zijn, weer op de been te helpen. Of voor spelers die gewoon een snelle run willen doen zonder hun beste spullen te riskeren. Bovendien heb je met Scrappy de haan een behulpzame metgezel die automatisch belangrijke basismaterialen voor je verzamelt tussen de raids door. Op deze manier vijlt ontwikkelaar Embark Studios een paar scherpe randjes weg en maken ze de progressie verrassend vriendelijk voor een game die zoveel risico in elke minuut stopt. En dus ga je weer. En weer. En nog een keer.
Recycleren
Tussen de risicovolle tochtjes door navigeer je in je ondergrondse thuisbasis vooral door talloze menuschermen. Je verkoopt waardevolle vondsten, recyclet je afval in bruikbaardere materialen en je doet aan inventory management. Je moet er alleen wel even doorheen bijten, want de interface lijkt in de eerste uren behoorlijk onlogisch. Je besteedt verrassend veel tijd aan het begrijpen van alle items en je besteedt opvallend veel tijd aan inventarisbeheer. Dat klinkt erger dan het is, want na verloop van tijd krijg je vanzelf door waar je prioriteiten liggen en welke materialen echt de moeite zijn om te bewaren. Ik heb Arc Raiders zowel op Series X als op pc gespeeld en op de pc werkt het allemaal net wat vlotter dankzij de muis. Met een controller voelt het wisselen tussen je inventaris, werkbanken en handelaars soms wat omslachtiger, maar het is geen breekpunt. Uiteindelijk wordt het een tweede natuur: eerst orde scheppen, upgraden waar nodig, craften wat je nodig hebt, en dan weer terug naar Topside. Ik had al snel door dat die hele loop van looten, sorteren en craften me veel voldoening gaf, en dat ik daardoor telkens nog één run deed.
Audiovisueel erg goed gemaakt
Audiovisueel valt er eveneens weinig aan te merken. Zowel op Xbox Series X als op mijn meer dan redelijke game-pc draaide het spel zelfs tijdens zijn meest chaotische momenten extreem soepel. Het is geen game die constant probeert te imponeren met visuele bombast, maar wel eentje die indruk maakt met zijn uitstekende sfeerzetting. Het level design van de vijf maps, die samen de Rust Belt vormen, is zeer divers: van een oude stad die is begraven onder de zandduinen, over industriële gebieden tot een verlaten lanceerbasis. Het zijn uitgestrekte locaties, verticaliteit zit overal in de omgevingen verweven en het loont de moeite om elke virtuele vierkante centimeter te verkennen. Alleen al het volledig beheersen van deze gelaagde maps kost je aardig wat tijd.
Los van wat frustrerende desync hier en daar, blijven technische euvels uit. Ook het sound design verdient alle lof: elke voetstap die door de omgeving galmt, het angstaanjagende geluid van een Arc in je buurt, het luide gerommel wanneer je naar loot zoekt … elk geluid leest als een waarschuwing en draagt bij aan de algemene sfeer van constante alertheid. Dat maakt de eerder genoemde vlakke stemmen (al dan niet met behulp van AI) jammer genoeg extra opvallend. Gelukkig is Arc Raiders niet zo verhalend, want ze vormen het enige echte minpunt in het verder uitstekende sound design.
Ik kan nog even doorgaan over …
… hoe geweldig ik Arc Raiders vind. Ik heb al zoveel tekens verspild en nog weet je lang niet alles wat deze online game te bieden heeft. Zo heb ik nog met geen woord gerept over de nachtraids en andere speciale events, maar ik wou er eigenlijk ook geen droog én dit, én dat verhaal van maken. Wat mij betreft heeft het Zweedse Embark Studios zomaar een van de beste multiplayer-shooters van het jaar uitgebracht. En dat is knap voor een game die zich nestelt tussen de release van een zeer sterke Battlefield 6 en een nieuwe Call of Duty. Het spel beleeft een explosieve start en de kwaliteit van de ondersteuning na de lancering zal ongetwijfeld een cruciale rol spelen in de levensvatbaarheid van deze titel. Voor nu is het lang geleden dat een online spel me zo heeft gegrepen. Dus ik plak nog snel een uitstekende score op deze bijzonder geslaagde extraction shooter en ik zie jullie op Topside. En hey raider: don’t shoot!
