Het oude land
Mafia: The Old Country ruilt de open wereld van New Orleans in voor het Sicilië van begin 1900. Je beleeft de game als Enzo, een mijnwerker die op het punt staat de schuld van zijn vader af te betalen, maar op het laatste moment in aanraking komt met de Torrisi-familie. Hier ontmoet hij vrienden Luca en Cesare, en krijgt hij een oogje op de wonderschone Isabella, dochter van Don Torrisi himself. Met ieder van de vijftien hoofdstukken, die per stuk ongeveer een klein uur duren, raakt Enzo dieper verstrikt in de duistere wereld van de maffia, wat het steeds lastiger maakt om een leven op te bouwen met Isabella.
Hoewel in de marketing van The Old Country de nadruk werd gelegd op het feit dat dit een lineair avontuur is, speelt de game zich wel af in een open gebied, wat er echt waanzinnig uitziet. Regelmatig mag je op de rug van een paard of in een blinkende bolide door de wijngaarden van Sicilië scheuren, maar buiten de missies om is deze wereld verder bijna helemaal leeg. Sterker nog – er lopen niet eens mensen rond. Het voelt een beetje alsof je je op een filmset bevindt, en dat is eigenlijk wel een goede beschrijving voor de rest van de game.
Terug naar de basis
Mafia: The Old Country is namelijk een extreem generiek spel. Vrijwel iedere missie heeft dezelfde structuur: een stukje stealth dat uitloopt in een shootout en eindigt met een 1-op-1 messengevecht. Op zich is daar weinig mis mee als het leuk zou zijn om te doen, maar de gameplay lijkt af te stammen uit de tijd waarin het spel zich afspeelt.
De stealthactie is bijvoorbeeld enorm beperkt. Vijanden hebben het IQ van een zongedroogde tomaat en wanneer je deze omlegt, wil de game dat je hun lichamen verbergt in kratten zodat ze niet gevonden worden, wat sowieso niet gebeurt omdat hun paden elkaar vrijwel nooit kruizen. In negen van de tien gevallen is dit dus pure tijdverspilling. De wapens schieten echt als een banaan in een pan met pasta, en de mesgevechten zijn een soort veredelde quick-time events waarbij je gewoon af moet wachten tot je aangevallen wordt om daarna je vijand te pareren. Het is allemaal flinterdun en extreem voorspelbaar.
Oude cliché’s in een nieuw jasje
Eigenlijk kan ik hetzelfde zeggen over het verhaal. Hoewel ik me hier goed mee heb vermaakt, voelt het aan als een soort Greatest Hits-compilatie van allerlei bekende maffiafilms en -series. Vooral de romance tussen Enzo en Isabella kun je na hun eerste ontmoeting al helemaal uitstippelen. Ik snap dat niet iedereen een soort Wong Kar-Wai-achtige romance kan schrijven, maar gameschrijvers mogen echt wel wat vaker uit hun comfortzone stappen en riskantere keuzes maken. Er worden zo weinig risico’s genomen met The Old Country en dat is extreem jammer.
Want hoewel ik hierboven waarschijnlijk vrij negatief klink, heb ik toch best een goede tijd beleefd met de game. The Old Country voelt in alle opzichten ouderwets aan, maar ergens heeft dat ook wel iets. Het voelt namelijk vertrouwd. Alsof je een game uit het Xbox 360-tijdperk speelt die is voorzien van een lik 4K-verf. En dat bedoel ik positief. Je wordt van missie naar missie gestuurd zonder dat de game je tijd verspilt, op het trage begin na zit de vaart er lekker in en na een uur of twaalf rollen de credits voorbij. Het is een lekkere snack die op een bepaalde manier nostalgisch aanvoelt, soms is dat precies wat je nodig hebt.
Lege huls
Visueel zit de game, met dank aan de Unreal 5-engine, strak in elkaar. Door het gebruik van de Nanite-technologie van deze engine zie je weinig pop-in wat de omgeving en de gebouwen betreft, maar objecten die hier niet mee zijn gemaakt, schieten soms alsnog als paddestoelen uit de grond. Ik speelde de game op een pc met een RTX 4080 Super GPU en een Ryzen 9 7950X CPU, waarop hij na wat sleutelen met de instellingen echt als een zonnetje draaide. Wel is DLSS hier een must, want met het gebruik van Unreal’s eigen TSR-technologie hapert de game echt enorm wanneer er geschakeld wordt tussen gameplay en cutscene.
Uiteindelijk eindig je dan met een game die voor de helft bestaat uit toffe cutscenes met goede voice acting (ook in het Siciliaans!) en voor de andere helft uit zeer middelmatige gameplay. Aangezien keuzes die invloed hebben op het verhaal geen onderdeel zijn van The Old Country en de wereld verder aanvoelt als een lege huls, vraag ik me echter af of dit niet gewoon een televisieserie had moeten zijn.
Conclusie
Mafia: The Old Country is een game die je meesleept met zijn verhaal en visuele schoonheid, maar teleurstelt op het moment dat je er dieper induikt. De game is als een schilderij dat er van een afstandje mooi uitziet, maar dichterbij zie je de oneffenheden, die het op een bepaalde manier ook wel weer voorzien van karakter. Het is verre van een meesterwerk, maar voor liefhebbers van maffia-verhalen met een vleugje nostalgie alsnog de moeite waard.
