Dat heb ik met Fall Guys, iedere avond wel even een potje, met of zonder vrienden over voice chat. Totaal andere game, maar helpt wel de lockdown door.

---

josplays.com | Steam: 75111730 | Switch: SW-7833-8860-8693 | Youtube.com/JosPlays

Veel gamen & bingen

(Ben nl al enige tijd thuis)

---

Nintendo friendcode: SW-1334-3657-3704

In het begin vond ik de hele lockdown en dan vooral het thuiswerken best relaxed, het scheelt aan reistijd (en dus een uurtje langer slapen, ben in de ochtend echt niet vooruit te branden) en een snel potje Rocket League in de pauze of als ik even niks te doen heb is nooit weg.

Maar ik moet ook zeggen dat het mij en m'n vriendin in de afgelopen maanden aardig begint op te breken. We hebben een periode heel slecht gegeten en weinig zelf gekookt. Volgens mij hebben we zelfs een week gehad dat we vier/vijf van de zeven dagen eten hebben laten komen in plaats van onze luie reten in het gareel schoppen en zelf wat in de keuken maken (ondanks dat ik gek ben op koken).

Er was een (zware) mentale shift voor nodig, maar toen 2021 kwam heb ik mij wel voorgenomen om meer te kijken naar wat er wel in mijn macht ligt, en niet te focussen op de krachten die buiten mij om gebeuren (bijv. verbijten en boos worden op droeftoeters die zich niet aan de maatregelen houden of het fatsoen niet hebben om gewoon netjes afstand te bewaren in de supermarkt, etc.).

Zo heb ik bijvoorbeeld eind 2020 een e-reader gekocht met het idee om meer te lezen, en inmiddels zit ik al op het derde boek van het jaar (Sapiens, Man's Search for Meaning en nu A Promised Land, stuk voor stuk aanraders!), en proberen we een regime van Ring Fit Adventure in te bouwen (normaal doe ik aan boksen, maar gezien de omstandigheden is dat op dit moment niet mogelijk).

Ik heb hier ook al meerdere gesprekken over gehad, deze tijden, bedoel ik dan. De één vindt het heel chill en de ander kan dat constant opgesloten zitten niet uitstaan. Ik denk vooral dat voor de mensen die het zwaar hebben het ouderwetse stoïcijns gedachtegoed kan helpen: accepteer dat het kut is en probeer je tijd te besteden aan dingen die je wel kunt doen, mocht je daar de mogelijkheden voor hebben. Probeer een sportregime op te zetten of op z'n minst te wandelen/de deur uitgaan, zoek dat ene recept op wat je altijd zo graag hebt willen maken, pak eens een (nieuw) muziekinstrument op.

Niet dat dit een oplossing is voor het gevoel dat de dagen maar in elkaar overgaan, maar er zijn genoeg mogelijkheden om deze hele situatie wat draaglijker te maken (en misschien zelfs wat leuks over jezelf te leren of een nieuwe hobby te ontdekken!).

Ik vind dat alleen een drogreden als iemand anders dat tegen mij zegt. Als ik wil klagen omdat ik in de regen een platte band kreeg, dan is dat voor mij op dat moment het meest vervelende in de hele wereld.

Als ik zelf kan relativeren door te zeggen "weet je wat, het is maar een platte band. In ieder geval hèb ik een fiets" of iets dergelijks, dan vind ik dat helemaal prima.


En datzelfde geldt voor deze post. Heel kut voor je, maar op als iemand zo gewend is om sociaal te zijn en een paar keer per week in de kroeg te zitten, dan is dat voor hun gewoon even het ergste wat er kan gebeuren. Dat jij door je ziekte/handicap al in het gewone leven niet naar die bar kon, doet niet onder voor hun "pijn" van het verliezen van de mogelijkheid om dat te doen.

---

❍ᴥ❍

Ik merk vooral het missen van de directe sociale interacties dat me dat toch harder trof dan ik had gedacht. Ik ben vrij introvert, dus ik dacht dat het wel goed zou komen, maar dat bleek in de praktijk toch erger, niet alleen het niet meer kunnen afspreken met vrienden, maar ook de interactie met collega's is gewoon niet hetzelfde.

Ik werk sinds maart vorig jaar al thuis en ben maar heel af en toe naar kantoor gegaan, meestal als er iets aan de hand was of als het op kantoor toch veel efficiënter was. Thuis lijken de dagen langer te worden, en steeds meer ben ik naar de klok aan het kijken met de gedacht "Nog een uur en dan kan ik stoppen voor vandaag" om daarna 3 meter weg te stappen en op de bank neer te storten. Nu ga ik eens in de twee weken naar kantoor, als de collega die gewoonlijk tegenover mij zit vrij heeft. Hij kan thuis niet werken i.v.m. thuissituatie.

De avondklok heeft de mogelijkheid om een keer 's avonds 1-op-1 af te spreken ook helemaal weggehaald, en om dan diezelfde tijd achter mijn PC te zitten met een koptelefoon op trekt mij niet meer zoals vroeger tijdens mijn studententijd. Ik heb nog wel 2 keer per 3 weken een D&D sessie, die uiteraard nu ook al bijna een jaar online is.

Al met al, het is eenzaam. En die eenzaamheid leidt soms tot depressie, iets waar ik vóór de corona-crisis al last van had. Ik ben sinds de crisis begon ook significant aangekomen qua gewicht wat ook niet helpt. Op kantoor hadden we nog een rondje lopen tijdens de lunch en had ik betere controle over wat ik eet op een dag, maar dat is thuis toch een stuk lastiger.

Het gaat er helemaal niet om of men er wel of geen last van kan hebben als je door externe bronnen er niet 'normaal' kan leven want IEDEREEN heeft er last van ook ikzelf. Het ligt alleen wel aan jezelf of je er meteen een depressie aan over houdt of niet. In plaats van alleen maar te lezen wat ik mankeer en daar je reactie op te richten kun je ook een bewuste andere keuze maken namelijk wat je WEL kunt. Als je gezond bent en nuchter blijft zijn er voldoende manieren om verder te kunnen alleen moet je het wel willen.

Men heeft een probleem, zeker tegenwoordig, om in oplossingen te denken ipv. problemen en daarmee meteen in zak en as te geraken. Hou jezelf niet voor de gek en wees realistisch maar ook vooral nuchter. Het heeft geen zin om in een ballonnetjes wereld te leven want het leven zit vol tegenslag. Deze periode zou voor zovelen juist de tijd kunnen en moeten zijn om een leven op de rails te zetten maar vooral ook om te realiseren wat wel echt belangrijk is en wat niet.

Ik zit in dezelfde situatie als jij. Het enige wat ik er echt van merk is dat ik mijn vrijwilligerswerk niet doe momenteel en verder zat ik ook altijd al thuis.
Maar dat ik in deze situatie zit wil niet zeggen dat een ander daar ook maar mee moet kunnen dealen. Ik heb er jaren over gedaan om het een beetje te accepteren dat ik zo beperkt ben. En ik heb inmiddels ook geen behoefte meer aan een druk leven.
Dus ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die er moeite mee hebben als ze vanuit een druk sociaal leven komen. Dat heb ik ook gehad de eerste jaren en dat was niet makkelijk. Dus ik kan me een beetje in ze verplaatsen.

En dan vraag je je af wat jij dan wel niet zou moeten. Ik denk niet dat je je direct bij de veranderingen neergelegd hebt. En tijd nodig hebt gehad om het allemaal te verwerken en een plekje te geven. En dat is precies waar deze mensen momenteel door heen gaan. Alleen hebben zij licht aan het einde van de tunnel en wij niet. Althans ik niet, mijn vooruitzichten zijn alleen maar dat het rotter wordt.
Dus ik kan nu tegen iedereen zeggen “welcome, to my life” maar dat is pas egoïstisch naar mijn mening.

En ja, er zijn mensen die de kwetsbaren de schuld geven. Maar dat is weer zo’n kleine groep die zich hard laat horen. Volgens mij is het niet de mening van de gemiddelde Nederlander.

---

FC: 4425-1454-3512 / NNID: Danielle0173 / PSN ID: Danielle0173 / XBox: danielle0173