Wat zou het toch fijn zijn als ik zulke mensen kon vinden Ker. Ik spreek heel af en toe via de app wel eens een gast die ik in de gym vaak tegen kwam. We motiveerden elkaar, en we zijn ook wel eens ergens heen geweest en zo. Op zich prima gast hoor. Maar, niet op dat niveau. Misschien zou het wel kunnen, misschien staat ie er wel voor open. Maar, ik kan niet zomaar bij hem aankloppen dat ik mij kak voel, en wil praten. Straks gaat het met hem net zo als met al die andere vrienden. Bovendien, ik zou willen dat ik een ''kring'' kon maken. Maar twee man samen is geen kring. Ik heb helemaal niemand. Die commercials van bijvoorbeeld Nintendo raken mij serieus persoonlijk in de feels. ''speel met je vrienden''. Ja, leuk joh, en wat als je geen vrienden hebt?

De mensen met wie ik het goed kon vinden, die sprak ik alleen als ik contact op nam met hen. Vervolgens dacht ik een periode ''het kom alleen van mij af, wedden?'' En daardoor heb ik besloten gewoon niet meer achter ze aan te lopen en continu alles van mij uit te laten komen. Guess what? Ze zijn allemaal weg. Dus dat bevestigt mijn gedachte, dat het allemaal bij mij vandaan kwam. Maar, zo is het mijn hele leven al gegaan hoor, dus je raakt er aan gewend. En ik heb echt wel leuke periodes gehad, met leuke mensen in mijn leven. Maar nu word ik volgens mij gestraft, of moet ik op een of andere manier iets leren van alleen zijn.

En maak op deze leeftijd maar eens ergens vrienden. Waar dan ook. Dat is gewoon echt niet te doen. En ik ben absoluut een open boek, ik sta overal voor open, ben ruimdenkend en erg open minded. Maar dat schrikt denk ik af of zo. Ja, ik kan soms best raar uit de hoek komen. En ja, ook als ik dat helemaal niet wil (ADHD doet soms raar). Maar ik ben echt geen slecht persoon hoor, echt niet. Ik heb ook gevoel, ik sta graag open voor andere mensen. En ik luister ook graag (ondanks dat ik ook graag praat).
Ik vind het geweldig om andere mensen te zien opbeuren omdat ik een luisterend oor bied bijvoorbeeld. Ik heb wel eens mensen gehad die bij mij even kwamen luchten. Ik haalde daar ook weer veel energie uit. En niemand die het zag hoor, dat ik dat deed. Alleen des betreffende. Maar goed, dat was toen.

---

https://wlo.link/@PRGames. Live every Friday 20:00CET. - PRGames merch: https://prgames.creator-spring.com

Dat is het gevaar van huisdieren. Kunnen je beste maatje zijn (nog beter dan een soulmate), maar als de dag dan aankomt is het hartverscheurend.

Wilde zelf eigenlijk geen huisdieren (met de gedachte in het achterhoofd dat ik ze hoe dan ook in dit leven ga kwijt raken), maar heb nu zowel een hond als een kat en wil ze voor geen goud kwijt.

Een ander dier kan dan inderdaad niet het gat opvullen wat jouw overleden huisdier daarvoor had. Snap ik heel goed.

Probeer eens anders te mediteren. Laat alle gedachte door je hoofd gaan. Is er iets in jouw leven gebeurd waardoor je jezelf zo voelt? (Met uitzondering van het verlies van jouw maatje en dat je niemand hebt om tegen te praten?) Probeer erachter te komen wat je ECHT mist in het leven. En hoe je dit gemis kunt opvullen.

Misschien een tip speel Dark Souls haha. Zag een video laatst van een guy die een depressieve periode zat, maar door Dark Souls hierdoor heen kwam.

Dark souls, Bloodborne en Sekiro zijn echt games die het echte leven reflecteren. Lukt het je niet de eerste keer? Dan kom je 100 of een miljoen keer terug (desnoods met een andere strategie) tot het je uiteindelijk lukt om jou doel te bereiken. Just like real Life

Sterk spul he, fisherman's friends

Maar zonder gekheid, is het misschien toch geen goed idee om hier eens wat tijd voor te maken om over te praten met je vrouw? Reserveer desnoods 's avonds een half uurtje in haar agenda of zo. Echt even samen goed voor gaan zitten en misschien leidt het wel tot iets positiefs? Zomaar nieuwe vrienden maken is inderdaad niet zomaar gedaan, het zou wel heel fijn zijn als je daarom ondersteuning kunt krijgen van je eigen vrouw. Als je haar niets vertelt kan ze je er ook niet bij helpen. Een huwelijk is toch iets wat je samen doet, niet alleen nemen maar ook geven. Note: ik weet niet hoe je vrouw is, ik kan dat niet inschatten. Objectief gezien lijkt het me verstandig, maar uiteindelijk is het je eigen keuze natuurlijk.

Je partner moet toch de persoon zijn waar je alles mee kan delen en bespreken? Ik juich het toe dat je je hart lucht. Dat geeft altijd een lekker gevoel. Maar kan je niet beter een avondje met haar op de bank zitten en alles bespreken wat je dwars zit? Als je zelf al aangeeft dat het niet aan haar ligt, zou zo'n gesprek toch soepel moeten verlopen.

Ik snap wel dat de drempel lager is om je verhaal hier, enigszins, anoniem te kunnen doen. Maar ook al zullen alle adviezen en complimenten goedbedoeld zijn, helpt een goed gesprek met je vrouw misschien wat meer dan een opmerking van een gebruiker die niks persoonlijks van jou, je huishouden of omstandigheden af weet. Waaronder ook ik.

Daarnaast lees ik frustratie over inkomen en financiën. Ik kan wel schrijven dat geld niet alles is, maar dan houd ik mijzelf alleen maar voor de gek. Maar misschien kan je je dan beter focussen op wat je wel hebt. Je hebt een partner waar je, hoop ik, alles mee kan delen. Je hebt een kind wat je aandacht en liefde kan geven. Daarnaast zag ik dat je voldoende huisdieren hebt om te aaien. Plezier hoeft voor de rest geen geld te kosten. Als ik het thuis naar mij zin wil hebben doen we een ochtendje lopen door het bos met een dikke boterham en een tafelkleed. Met een schepje en een emmertje op het strand. Of lopen naar de leukste speeltuin in de buurt.

Hopelijk ga je gewoon een gesprek aan met je vrouw. Want ik neem aan als er bij haar iets dwars zit of met een probleem, dat je daar zelf ook voor open staat en dat samen gaat oplossen. Succes.

Ik snap wat je bedoelt bowser, het gevoel hebben dat je nog van alles doen moet en daarom niet ontspannen kan. Maar daar komt gewoon doorzetten bij kijken. Jij hebt discipline zat, dat blijkt wel als ik over je voeding en sport lees. Als je die discipline toepast in het zoeken naar ontspanning dan is dat realiseerbaar. Denk maar zo: je zoon verdient een ontspannen pa.

Daarom heb ik mn zoon vanmiddag een middag naar de opvang gebracht en ben ik 2 uur gaan wandelen. Zo heeft hij morgen meer aan me als we weer een hele dag samen zijn.

Relaties zijn wankel, maar je kind gaat je altijd nodig hebben! Dus als je het allemaal even niet meer ziet zitten (been there), denk dan even aan zijn koppie!

Edit: een kindje is op zich absoluut niet reden genoeg om je goed te voelen, dat bedoel ik niet. Mensen denken wel eens “maar hij/zij heeft een gezinnetje, hoe kan je dan nog ongelukkig zijn?”, nou dat kan heel makkelijk. Ik bedoel echt alleen het omgekeerde: ouders maken het leven van het kind waardevol. Dus hang in there 😅

---

Flub mij, alsjeblieft

Ik sta onder de douche. Dus maar even niet quoten nu.

@ATM.
Dat is inderdaad het nadeel van huisdieren hebben (en hun hobby, verharen, natuurlijk). Ik zie het ook niet zozeer zitten, een andere kat. Straks raak ik daar ook aan gehecht. Ik ben mijn maatje al kwijt. En mijn zoon is ook mijn maatje. Maar mijn kat heeft mijn leven gered, letterlijk en figuurlijk, toen ik in een soortgelijke situatie zat qua gevoel. Ik moet zeggen, het voelt minder heftig als toen hoor. Want toen kwam er veel meer bij kijken zoals je hebt kunnen lezen. En nu denk ik toch ondanks alles wel "ik moet door, een 9 jarige hoort zijn vader nog niet te begraven. Die is daar niet rijp voor. Dus, dat is op zich wel goed denk ik. De motivatie om ook maar iets te doen is er gewoon niet.
Mediteren heb ik een paar weken geprobeerd. Maar ook dat werkt niet. En ik heb op taekwondo geleerd vroeger hoe dat moest, dus ik kan het gerust

@Crazy
Zeker, zeker.

Ik weet niet. Ze kwam net thuis, ik had van tevoren een berichtje gestuurd dat ik niks gedaan had in het huishouden. En natuurlijk snap ik dat ze dan baalt, zou ik ook doen. Sterker nog, deed ik ook, maar het kon mij gestolen worden. Maar ze begint dan de vaatwasser te ruimen, en ik zei "ik doe het zo wel even na het douchen" en toen werd ze zuur, en zei "ja, ik kan daar niet tegen, dan doe ik het wel" met een zucht er achteraan. Nou, dat helpt echt wel.

Ik naar boven, komt ze achter mij aan en vraagt "hoe komt dit nou weer allemaal? Alleen omdat er niet genoeg chocomelk was? Of omdat er boter in de jam zat?" Ze heeft werkelijk geen flauw idee wat er allemaal speelt in mijn hoofd. Maar ik praat er liever niet over met haar. Ze begrijpt het denk ik toch niet. Als ik iemand zo zou aantreffen, zou ik zeggen "ach, komt wel goed. Kop op, weet je, ik doe de vaatwasser wel even" of "kom, doen we het gewoon even samen. Als je je zo rot voelt, daar komen we samen wel weer doorheen". Ik zou diegene een hand op de schouder leggen, diegene aankijken en zeggen "echt waar, redden wij wel".
Maar mijn vrouw zucht, en gaat gefrustreerd de vaatwasser doen!
En begrijp me niet verkeerd, ik snap haar frustratie wel hoor. Helemaal! Maar, dat is niet wat diegene die zich tuk voelt nodig heeft op dat moment. Dus, een gesprek aangaan lijkt mij juist niet heel handig. Heb alleen gezegd dat ik mij al dagen, misschien enkele weken gewoon vet scheldwoord voel. Maar meer niet.

Ze zei wel "bel dan de dokter, dan ga je maar aan de anti depressiva als je dat nodig hebt". Maar, ik slik ook al zoveel (en zware) medicijnen. Ik wil helemaal niet meer medicijnen. En dat kost ook weer extra geld, daar word je ook zout van. Dus ik weet het niet.

@AGradeMint
Zo (semi)"anoniem" ben ik niet hoor. Ben elke vrijdagavond met mijn lelijke bakkes op de stream te vinden. Maar dat even ter zijde.
Als je bovenstaand een beetje doorneemt (steekwoorden hoor) dan begrijp je denk ik misschien wel waarom ik (nog) geen gesprek met mijn vrouw heb gehad daarover. Het ligt een beetje gecompliceerder. Ze is een heel ander soort persoon. En dat maakt natuurlijk ook niet veel uit. Maar in haar familie is het eerder normaal dat je zo iemand in deze situatie een schop onder zijn reet geeft en zegt "zo, en nu gaan we normaal doen!" Dan dat je zegt "ik voel met je mee, ik vind het niet leuk dat jij je zo voelt. Maar we komen er samen wel doorheen". Dus dat is best moeilijk.
En ik kan ook best wel zonder geld vermaken hoor. Maar het zijn de leuke dingen, waaraan ik waarde hecht, wat geld kost.
Kijk, het zit zo. En dit is serieus ontzettend persoonlijk, en daar praat ik (na al die jaren!) nog steeds heel moeilijk over.
Ik heb een huidaandoening genaamd "ychtiosis" wat ervoor zorgt dat met name in de winter, mijn huid heel schraal is. En nee, ik zie er niet zo uit als dat je waarschijnlijk net op Google gezien hebt. Want als ik het onderhoud, dan is er niet zo heel veel te zien. Maar, in de winter, is het altijd erger vanwege de kou. Kan geen medicijn tegenop helaas. Maar als ik tattoos neem, dan kijken mensen als ze naar mij kijken, naar mijn tattoos. Waarom? Dat is veel interessanter dan een saaie huid. Daarom wil ik sowieso een hele sleeve over mijn linker arm, die doorloopt tot op mijn borst. En aangezien ik nog al gek ben op games, wil ik dit dus game gerelateerd laten zijn. En uiteraard mijn katje, die laatst is gezet.
Dit kost een enorme berg geld! En zoals ik zei, ik kan mij prima vermaken buiten, gratis met mijn zoon. Maar er zijn enkele dingen die ik ook heel graag zou willen, en die kosten helaas wel (heel erg veel) geld.

En dan moet je kiezen. Of een game, of door sparen voor een tattoo... En dat is wel eens moeilijk, want op zich zou ik ook wel een PS5 willen hebben, en straks lekker Resident Evil Village willen streamen op vrijdag.

Eigenlijk zou ik doorsparen voor een Bowser of zo (tattoo). Maar omdat mijn katje ingeslapen moest worden ging hij even voor.
Ik weet ook wel dat geld niet de basis is voor geluk. Maar het zal alles wel een berg aangenamer maken, en mijn leven een stuk plezanter. Mijn gezondheid is al scheldwoord, en dan zou ik graag mijn bankrekening minder scheldwoord willen hebben. Maar helaas zijn ze beiden scheldwoord.


@Mark
Kindjes hebben sowieso een papa en een mama nodig. Liefst bij elkaar ook. Tenminste, zo denken wij er samen over. Natuurlijk is er niets mis mee als het niet meer gaat, en koppels gaan uit elkaar. Ieder zijn ding. Maar wij willen raag dat Jr. een vader en een moeder heeft. Die samen wonen.

Hij is wel de reden dat ik mijzelf met rust laat trouwens. In die periode 18+ jaar terug deed ik mezelf namelijk nog wel eens vreselijk pijn als ik er zo over nadenk. Best heftig ook. Een beetje middeleeuwse taferelen, maar dan bij mijzelf zeg maar. Ik hou het even zo netjes mogelijk verder (zitten wellicht gevoeligere mensen mee te lezen). Maar dat heb ik op zich niet meer. Ja, ik denk er wel aan, ik zou het wel willen. Maar, hoe leg je dat uit aan Jr.? En daarom, laat ik mijzelf met rust. Grootste glimlach op, en gaan met die banaan.

Op mijn streams, en dat vind ik wel ironisch. Ik probeer altijd iedereen op te vrolijken, en aan het lachen te maken. Maar mezelf opvrolijken en laten lachen is onmogelijk. Hoe kun je van anderen verwachten dat ze jou leuk vinden, als je jezelf niet eens leuk vind?!
Maar we doen het er maar mee. Met de streams ook weer, grootste glimlach op, en rammen.

Vanmiddag trouwens lekker de computer aan de kant gezet, en Lego gaan bouwen met Jr. Had ik nodig. Hij kwam uit school met een papiertje met hartjes. Ik vroeg wat het was. Zegt ie "ohh, hartjes, voor jullie alle twee". Man, in zal proberen mijn ogen niet weer zompig te laten worden. Maar dat deed mij zo goed!
Later zat ik Lego te bouwen, komt ie opeens achter mij, armpjes om mijn nek, knuffelt ie mij. Dat is echt wel iets dat ik nodig had. Ik vind het serieus een top kind. En natuurlijk vind iedereen dat van zijn koter (zou raar zijn als het niet zo was). Maar echt.

Bedankt allemaal voor het reageren, ondanks dat mijn posts echt veel te lang zijn momenteel (dat vind zelfs ik nu hoorz don't worry). Maar bedankt, en bedankt voor de antwoorden. Ik heb het idee dat ik mijn verhaal even kwijt kon, en dat er tenminste iemand een keer luistert. En juist daarom, vind ik het fijn om mijn verhaal hier te doen

---

https://wlo.link/@PRGames. Live every Friday 20:00CET. - PRGames merch: https://prgames.creator-spring.com

Lekker man, die tekening en het lego bouwen!!

Komt best goed. En tot die tijd lekker hier blijven posten!

---

Flub mij, alsjeblieft

Top van je zoon man, de tekening en de knuffel, heerlijk is dat.

Ik lees uit je enorme lap tekst niet echt een reden dat je het gesprek met je vrouw niet aangaat. Ben je ergens bang voor? Heb je iets te verliezen? Als dat zo is dan snap ik wel dat je het niet doet. Maar, als dat niet zo is dan zou ik het toch een keertje doen. Gewoon eventjes tijd vrijmaken zonder electronica samen op de bank of aan tafel ofzo. Dat ze bot doet is misschien ook alleen maar omdat ze de situatie niet snapt en denkt dat jij je gewoon lui/aanstellerig opstelt. Maar als ze niet beter weet omdat jij het haar niet vertelt dan is dat een vrij logische reactie.

Als het helpt gewoon blijven doorgaan.

Niet dat ik kan oordelen qua relaties maar het is inderdaad heel vervelend als er "verkeerd" wordt gereageerd. Ken dat gevoel dat zoiets even niet belangrijk is en wel even kan wachten.

Maar ja dat besef heeft niet iedereen. Bij mij op het werk zijn er al 4 maanden werkzaamheden gaande. We zitten midden in een corona lockdown, er kon maanden niks met geen vooruitzicht wat al stressvol genoeg is voor velen.

En juist op dat moment kan men dat er niet bij hebben.

Hoi Bowsie! Wat vervelend dat je je momenteel zo K voelt! Ik heb niet alles super goed gelezen want het zijn nogal hele verhalen Maar wat ik wel merk is dat je volgens mij eerder slechte ervaringen met psychologen hebt gehad en daarom wat terughoudend bent om hulp in die kant te zoeken. Toch denk ik dat dat het beste is momenteel voor jou om te doen, want wij hier op dit forum zijn geen allemaal geen opgeleide psychologen (nouja sommige wel ) en wij zeggen ook maar wat. En het lijkt er wel op dat je problemen zich alleen kunnen oplossen door écht professionele hulp te zoeken, want je loopt alles nu al te lang op te kroppen en (sorry als dit misschien te bot overkomt) het gaat waarschijnlijk heel erg moeilijk worden om dit in je eentje op te lossen. Maar dat is ook helemaal niet erg, want daarom zijn er opgeleide psychologen.

Ik ben zelf ook bij een psycholoog geweest, een aantal jaren geleden. Ik had alleen ook niet een goede klik met hem. Dus uiteindelijk ben ik gestopt met naar hem toe te gaan, maar dat loste alsnog niks op. Een jaar later heb ik het weer geprobeerd (ik stond er toen zelf ook wel iets anders in moet ik eerlijk zeggen), met een andere psycholoog, waar ik wél een goede klik mee had. Hier ben ik een jaar met plezier naar toe gegaan en wat voelde het fijn om daar gewoon voor de laatste keer de deur uit te stappen, wetende dat alles nu goed met je gaat en je het verder alleen aankunt.

Moraal van het verhaal: psychologen zijn ook maar mensen en ze hebben allemaal een andere aanpak. Met sommige kun je het goed vinden en werken op een fijne manier, anderen kunnen echt een hele vervelende ervaring achterlaten en je vertrouwen in psychologen helemaal wegnemen. Dit laatste is echt zonde, want ze zijn echt niet allemaal hetzelfde! Dus ga eerst naar de prakijkondersteuning van je huisarts en kijk daar even hoe het zit met de beschikbaarheid, of je überhaupt de mogelijkheid hebt om te kiezen. Vaak zijn die wel op de korte termijn beschikbaar. Van daaruit kun je dan op zoek naar een psycholoog die je aanspreekt. En ik weet niet hoe je je voelt over videobellen, ik snap het namelijk ook heel goed als je écht bij iemand langs wilt gaan, maar als je daar geen problemen mee hebt (en hé je post ook op een forum ), vanwege Covid zullen er vast genoeg praktijken zijn die vast wel iets met videobellen doen. Dan heb je dus een grotere keuze want je zit niet vast aan een straal van een x aantal km om je huis en je zit niet vast aan bepaalde dagen dat je dan de auto hebt.

Just 2 cents van een afgestudeerde psycholoog (wel één die inmiddels het vak verlaten heeft).

---

https://www.twitch.tv/verlisar

Kinderen zijn het mooiste bezit wat je kunt hebben, lekker van genieten van knuffels en tekeningen!

Sterkte Bowser!

---

PS4: Michel_04 Xbox: MichelvdValk Switch: Friend code : 4171-3229-7620 Stadia: MichelvdValk

Ik ga hier met gestrekt been in en het is kort door de bocht. (Niets tegen jou, anekdotisch en verwacht dat jij hier niets aan kan doen.)

Maar ik ben er slechter uitgekomen en de organisatie zit mij achterna en probeert mijn leven naar de klote te brengen. (Ik heb hier spraakberichten en het op zwart op wit staan. Ik ben niet bekend met het juridische gedeelte. Ben het aan het uitzoeken,)

Maar ga naar een psychiater of psycholoog die ook écht kunnen helpen. In mij geval kan bijna niemand wat, dat komt omdat ik erachter dat men geen levenservaring hebt. (Ik heb voorbeelden, maar die geef ik liever niet.)

Daar kan inderdaad niemand wat mee. Misschien zou een eerste goede stap voor jou zijn om niet een hele beroepsgroep over 1 kam te scheren. “Ze hebben allemaal geen levenservaring!!”. Gevalletje begin eens bij jezelf.

Hebben psychologen eigenlijk een labeltje ofzo waaraan je de wél helpende van de níet helpende kan onderscheiden?

---

Flub mij, alsjeblieft

Weet je, het ligt aan mij, laat maar zitten.

Dan ben ik wel nieuwsgierig waardoor je slechter bent uitgekomen. Hebben ze verkeerde labels gegeven? Of heb je over onderwerpen gesproken waar de geheimhoudingsplicht door de psycholoog/psychologen is/zijn geschonden? Als het om persoonlijke dingen gaan waar je bang bent voor reacties of dingen die je niet graag op het forum wilt delen, dan mag je ze ook via pm delen(hoeft niet het hele verhaal, maar de voorbeelden die je bijvoorbeeld kunt geven). Het is natuurlijk fijn om ervaringen van anderen te weten en te leren omdat het ook een ervaring van iemand is. De een heeft een positieve ervaring, de ander een negatieve ervaring etc. Zo leer je ook veel van. Maar als je ergens vastzit en je komt er moeilijk uit, dan is het advies om een psycholoog te zoeken wel 1 van de manieren om misschien nog hulp te zoeken. Zeker als je zelf moeilijk eruit kan komen(omdat je niet weet of omdat het iedere keer niet lukt).

---

Jouw woorden. Ik ken je niet eens, dus dat kan ik niet concluderen.

Als je hier iets post is het wel nuttig om het wat te onderbouwen. Daar heeft iedereen wat aan! Met jouw post schrik je hulpzoekende (kwetsbare) mensen misschien juist af.

“Levenservaring” vind ik persoonlijk altijd een dooddoener. Wat houdt dat nou eigenlijk in? Levenservaring hebben we allemaal als we 80 zijn.

Oprecht ontzettend rot voor je dat je een nare ervaring hebt. Melden dat een organisatie actief achter je aan zit om je leven te verwoesten klinkt extreem dubieus. Misschien kun je het kort toelichten zodat een ander bij die organisatie weg kan blijven?

---

Flub mij, alsjeblieft

Wat vervelend dat jij zo'n slechte ervaring hebt, hopelijk kom je er een beetje bovenop. Maar in feite zeg je hier wel juist hetzelfde als Lisa: sommige doen het slecht, anderen doen het goed. Maar dat is natuurlijk bij elke beroepgroep zo, mensen doen hun werk zoals dat hun het beste lijkt, en dat komt goed aan bij de ene mens en slecht bij de ander.


Ga jij eens wat aardiger doen in de emotionele steun-topic. Ik snap wel dat je het niet slecht bedoelde maar dat kan toch echt wat liever. YooWhateva bedoelde het ook niet slecht maar wilde gewoon zijn eigen ervaring delen.

EDIT: Ik zie dat Mark inmiddels een aardigere reactie heeft geplaatst nog voordat ik postte, dus ik neem mijn woorden terug.

Haha, dat maakt mijn eerdere reactie toch niet minder gemeen! Je hebt ook gelijk hoor, maar ik vind dat ook in dit topic kritisch gereageerd mag worden.

Hier komen mensen die hard steun nodig hebben, en yowhateva reageerde op bowser. Was niet zijn eigen steunvraag. Om vervolgens hele extreme voorbeelden van hulpverleners te geven zonder echt toe te lichten. Dat geeft een vertekend beeld van de hulpverlening. Een beetje zoals online reviews. Als je niet oppast lees je een uur lang alleen maar negativiteit en durf je niet meer naar een psycholoog.

---

Flub mij, alsjeblieft

Forumlurker hier, moest even een account maken om hier op te reageren:

Dat kan je natuurlijk niet verwachten van haar als je het gesprek nog niet echt bent aangegaan. Niet iedereen kan dat soort situaties aanvoelen en al helemaal niet iedereen weet wat een depressie met mensen kan doen.

Juist daarom moet je het gesprek aangaan. Vertel je gevoelens en wat het met je doet. Dan krijg je vast de steun die je wil.

Er is een reden waarom er mensen zijn die nog altijd met psychische klachten zitten en op een gegeven moment een negatieve ervaring van psycholoog/psychologen hebben. Hetzelfde met mensen die levenseinde in hun zicht hebben. Doordat deze mensen niet worden gehoord, maar geforceerd worden om behandeld te worden en worden genegeerd, kunnen deze mensen een negatieve ervaring krijgen. Hierdoor help je de problemen en de patenten niet. Zeker niet als je niet naar ze luistert.

Hetzelfde ook met vertrouwen. Want de mensen die zich openstellen, zijn op dat moment kwetsbaar. Door verkeerde handelingen kunnen deze mensen verkeerd worden behandeld of verkeerd worden gezien. Daarom heb je vaak gevallen dat mensen de ene keer op iets worden gediagnosticeerd en de andere keer weer op iets anders. Als ze het in één keer goed deden, dan kon men alle ellende besparen.

Het is en blijft een moeilijk geval. Want niet overal kan je makkelijk hulp vinden en dan ook goede hulp. Daarom moet je altijd hopen dat je de juiste persoon vindt die je kan helpen. Helaas is dat voor sommigen een uitdaging en zien veel mensen dit op een gegeven moment het niet meer zitten(na zoveel keren proberen. Of soms gebeurt het vanzelf zoals dat je een psycholoog hebt waar het wel klikt, maar wordt hij/zij vervangen door iemand anders).

---