Bruggen bouwen
Death Stranding is een goed voorbeeld van een perfecte game op het perfecte moment. De game, die vlak voor de COVID-pandemie uitkwam, draait om het in contact brengen van overlevenden nadat een catastrofale calamiteit de aarde nog net niet heeft vernietigd. Als Sam Porter Bridges, een ‘porter’ gespeeld door Norman Reedus, ga je als een soort post-apocalyptische Ziggo-monteur grotendeels te voet op pad om over heel Amerika een netwerk aan te leggen dat de mensheid weer moet verbinden. Dit doe je niet alleen, want doordat dit avontuur plaatsvindt in een ‘shared world’ kun je na het aanleggen van een stukje netwerk gebruikmaken van allerlei bouwwerken die andere spelers achter hebben gelaten. Op deze manier werk je, door het bouwen van onder andere wegen, bruggen en stroomgeneratoren, samen aan de wederopbouw van het land. Een brug die ik bouw over een diepe rivier gebruik ik misschien slechts één keer, maar spelers die na mij komen hebben daar nog lange tijd profijt van, wat een gevoel van saamhorigheid creëert terwijl je eenzaam verder banjert door de verwoeste landschappen.
Uiteraard zal ik niks verklappen over het verhaal van het eerste deel, maar het eindigde voor mij zo perfect dat de nood voor een vervolg wat mij betreft uit den boze was. Het is een prachtige metafoor voor het Sanzu River concept, wat symbool staat voor de overgangszone tussen leven en dood waar geesten moeten worden geholpen om verder te kunnen gaan. Na het avontuur dat ik met Sam beleefd had, voelde ik me voldaan. Dus toen Kojima Productions dik tweeënhalf jaar geleden een vervolg aankondigde, was ik dan ook niet meteen verkocht. Op het moment dat deze review wordt geplaatst, ben ik alweer twee weken klaar met Death Stranding 2: On the Beach en heb ik ook flink de tijd gehad om na te denken over wat ik ervan vind. Gelukkig ben ik achteraf toch wel blij dat Hideo Kojima verder is gegaan met het verhaal van Sam en Lou, het baby’tje dat Sam bij zich droeg ten tijde van het eerste deel.
Op naar Australië
Dit tweede deel speelt zich, na een korte introductie in Mexico, af in Australië. Na het verbinden van Amerika is de rest van de wereld aan de beurt, en volgens Fragile – die opnieuw aanwezig is en wederom wordt gespeeld door Léa Seydoux – is Australië de volgende stap. De dorre Amerikaanse omgeving wordt in dit deel ingeruild voor de brandende zon, weelderige wouden en een gigantische gletsjer midden op het continent, wat voor de nodige variatie zorgt. Het avontuur begint meteen goed wanneer je als een wat oudere Sam de Mexicaanse bergtoppen onveilig mag maken, terwijl Lou, inmiddels een jolige peuter, weer op je buik gebonden zit. Zodra Minus Sixty One van Woodkid, die overigens verantwoordelijk is voor een groot deel van de soundtrack van Death Stranding 2: On the Beach, door de speakers knalt en de camera langzaam uitzoomt om de gigantische schaal van het landschap weer te geven, krijg je al bij de eerste stap kippenvel. Dat is een gevoel dat je ongetwijfeld herkent als je het eerste deel hebt gespeeld. Death Stranding is terug.
In de afgelopen jaren is me vaak gevraagd wat Death Stranding nou zo leuk maakt. Eigenlijk is het antwoord: “helemaal niks”. Death Stranding is niet leuk. De game heeft een ontzettend deprimerend verhaal en de vele reizen die je maakt als Sam, met honderden kilo’s aan pakketjes op je rug, voelen in het begin aan als werk in plaats van plezier. Maar voor mij hoeft een game niet per se leuk te zijn. Gaming draait voor mij om het hebben van bijzondere ervaringen, en daarin slaagt Hideo Kojima als geen ander. Dit is een reis die draait om vallen en opstaan, letterlijk, en als speler zul je regelmatig met je handen in je haar zitten wanneer Sam voor de zoveelste keer van een berg naar beneden dondert waardoor je weer opnieuw moet beginnen. Maar het gevoel wanneer je na vele strubbelingen eindelijk bovenop die bergtop staat en je in de verte je bestemming ziet, is ongeëvenaard.
Ik vergelijk dit gevoel wel eens met het verslaan van een moeilijke baas in een Souls-game. Wanneer je die na vele uren zweten eindelijk een kopje kleiner weet te maken, verdwijnt niet alleen al je opgekropte frustratie als sneeuw voor de zon, maar krijg je ook echt het gevoel dat je bent gegroeid als speler. Je bent beter geworden in iets waar je moeite mee had en dit is je beloning. Dat is ook waarom Death Stranding voor mij het perfecte voorbeeld is van de meerwaarde van het spelen van games ten opzichte van bijvoorbeeld het kijken van films of een playthrough van een game op YouTube. Als je niet zelf meemaakt wat Sam meemaakt, zal de impact nooit hetzelfde zijn. Doordat Hideo Kojima graag bekende acteurs cast in zijn games, komt regelmatig de opmerking voorbij dat hij gewoon lekker films moet gaan maken. Maar het spelen van Death Stranding haalt dit argument volledig onderuit en maakt me zo dankbaar dat hij interactieve ervaringen maakt in plaats van statische.
Een eenzame reis
Als je niet bekend bent met Death Stranding, zou je misschien denken dat het niet veel meer is dan rondtrekken door kale vlaktes. En hoewel het terrein soms je grootste vijand is, biedt Death Stranding veel meer dan dat. Hideo Kojima zou Hideo Kojima niet zijn als hij deze wereld niet vol zou stoppen met allerlei obstakels en hindernissen die je avontuur dwarsbomen. Hier komen de bekende BT’s, ‘Beached Things’, weer om de hoek kijken. Dit zijn geesten van mensen die omgekomen zijn tijdens de Death Stranding, het rampzalige evenement uit de titel, maar die nog geen weg naar het hiernamaals hebben kunnen vinden. Uit frustratie proberen zij iedereen die ze tegenkomen mee te sleuren in hun pijn, wat voor het gros van de actie in de Death Stranding-games zorgt. ‘Bridge Baby’ Lou, ook wel een BB genoemd, kan deze BT’s van een afstandje aanvoelen en Sam zo veilig houden, wat uiteraard voor een speciale band zorgt tussen Sam en Lou. Echter, dit zijn niet je enige vijanden. Zo kom je regelmatig MULE’s tegen die belangrijke pakketjes proberen te stelen van porters, en is antagonist Higgs, gespeeld door Troy Baker, ook deze keer weer van de partij om voor de nodige knotsgekke momenten te zorgen zoals we gewend zijn van Kojima.
Om je tijdens je reis te helpen, kent dit tweede deel een hoop nieuwe snufjes die goed van pas komen tijdens je avontuur. Een van mijn favorieten is een soort met teer bedekte doodskist waarop je kunt surfen, maar wellicht interessanter zijn de vele wapens en tools die de actiegedeeltes deze keer een stuk leuker maken om te spelen. Nog steeds is het gros van deze sequenties optioneel – je kunt immers ook gewoon met een grote boog om een vijandig kamp heenlopen – maar spelers die van actie houden kunnen hun geluk niet op. Verwacht hier overigens geen Metal Gear Solid V-achtige diepgang, maar een van de grootste kritiekpunten op het eerste deel is hiermee verleden tijd.
Ook kent dit vervolg een hoop nieuwe en vooral leuke gezichten, waaronder de Australische filmregisseur George Miller als Tarman, Shioli Kutsuna als Rainy, en Luca Marinelli als Neil: een smokkelaar die een belangrijke rol speelt in het achtergrondverhaal. De meest interessante toevoeging is echter Dollman: een klein levend popje dat je bij je draagt tijdens je reis om je gezelschap te houden. Je kunt dit vergelijken met dat irritante hoofd uit God of War Ragnarök, maar gelukkig weet Dollman maar al te goed wanneer hij zich stil moet houden. Een leuke bijkomstigheid is dat je hem de lucht in kunt gooien om de omgeving te scannen. Waar poppen al niet goed voor kunnen zijn.
Iets te veilig
Zoals je misschien al merkt, spreek ik in deze review vrij algemeen over Death Stranding als serie in plaats van specifiek over dit vervolg. Dat is gelijk ook mijn enige minpunt met betrekking tot de game. Aan de ene kant ben ik blij dat dit gewoon meer Death Stranding is, maar aan de andere kant is dat ook echt precies wat het is: meer Death Stranding. En dat terwijl we eigenlijk van Hideo Kojima gewend zijn om met ieder vervolg weer iets nieuws te doen. Naarmate je verder komt in het verhaal, begin je je af te vragen of ‘verbinden’ nou wel zo’n goed idee was; en dat is een leuke twist op het verhaal uit het eerste deel. Maar hier heb je qua gameplay verder weinig invloed op. Natuurlijk maak je ook hier weer de meest krankzinnige dingen mee, maar ergens had ik de hoop dat ook de gameplay de nodige twists met zich mee zou brengen en dat is dus niet het geval. En hoewel ik dagenlang rond heb gelopen met het idee deze game mijn eerste perfecte score te geven in het meer dan vijftien jaar reviewen van games, weerhoudt dit mij er toch van dit te doen.
Gelukkig is dat ook wel echt het enige kritiekpuntje dat ik heb. De ervaring, de grafische pracht, de verhaalvertelling, het acteerwerk, de muziek, de vele verrassingen, de vernieuwingen, de tussenfilmpjes: alles aan deze game is echt fenomenaal en natuurlijk weer gevuld met bekende Kojima-ismes. Op een gegeven moment kreeg ik een berichtje van een pizzabakker waar ik ooit een pakketje af had geleverd, met daarin de hint naar een speciale code die ik maar even moest proberen. Eenmaal uitgeprobeerd bleek deze code een bijzondere stand vrij te spelen op de wapens die ik bij me droeg. Het is een klein dingetje, maar de game is echt gevuld met dit soort kleine details die veel spelers waarschijnlijk over het hoofd zullen zien. En dat is precies wat Death Stranding 2: On the Beach voor iedereen een unieke ervaring zal maken.
Waar ik eerst niet de grootste fan was van het idee voor een vervolg op Death Stranding, ben ik achteraf toch blij dat ik dit tweede deel heb kunnen ervaren. Het doet vrijwel alles wat het eerste deel deed beter of uitgebreider, met als valkuil dat ik Kojima’s trucjes als het aankomt op deze personages inmiddels al ken. Daardoor maken de emotionele momenten soms net wat minder indruk dan ik had gehoopt. Dat wil niet zeggen dat ik soms niet met waterige ogen achter de PlayStation zat, want ook deze keer kent de game weer genoeg momenten die je tot in je ziel zullen raken. Dit alles gebeurt onder begeleiding van waanzinnige grafische prestaties die er zelfs in 60 frames per seconde op een gewone PS5 echt belachelijk mooi en realistisch uitzien. Alles bij elkaar maakt dat van Death Stranding 2 niet alleen een van de beste games van het jaar, maar van de hele generatie. Een waar meesterwerk.
Conclusie
Death Stranding 2: On the Beach is een game die je niet alleen speelt, maar voelt. De manier waarop het verhaal, de wereld en de gameplay samenkomen, zorgt voor een belevenis die zowel uitdagend als ontroerend is. De game is een prachtige evolutie van een al bijzondere formule, wat het een ervaring maakt die je meedraagt lang nadat je de controller hebt neergelegd.
6.5
8.8
3169 )
23-06-2025 14:10
192)
23-06-2025 14:12
