The Case of the Golden Idol

Fantastische ervaring en eigenlijk van het weekend aan een ruk uitgespeeld. De meeste mysteries waren leuk gedaan en de rode draad in het verhaal pakte me. De sfeer en variatie in settings/cases was goed gedaan. Daarnaast sloot de logica goed aan op mijn hersenen. Meesterwerkje! 9.5/10

Daarna beide DLCs gedaan en ook daar was ik fan van. Paar leuke nieuwe mechanics en het sloot naar mijn mening erg goed aan op de main game. 9/10.

Sequel laat ik nog even wachten, maar ik kijk er naar uit het te spelen.

Monument Valley (Mobiel via Netflix).

Mooi puzzelspel waarin je moet bewegen in een wereld met optische illusies en objecten. Wordt nooit moeilijk maar laat je wel altijd goed voelen. Ik ga zeker door met de uitbreidingen en vervolgdelen.

Ik ben wel benieuwd; zijn er meer mensen die ooit spellen via Netflix hebben gespeeld? Staat best wat leuks op, maar het lijkt erop alsof je alles alleen op je telefoon kan spelen? Voor dit spel was dat prima, maar ik snap niet hoe dit zou kunnen werken voor bijvoorbeeld Death's Door, Hades of GTA San Andreas. Zou ideaal zijn om dat met muis en toetsenbord of via de Switch te kunnen spelen als dat zou kunnen werken.

Wel eens gedaan, goed aanbod, maar vond Netflix te prijzig in het algemeen dus heb abbo opgezegd. Maar als je Netflix hebt en van games houdt, is het zeker de moeite waard om even rond te kijken op je telefoon of tablet.

Thanks voor de vermelding en de info, voor nu op de wishlist gezet. Is de game toegankelijk, heb je meerdere manieren van oplossen of volkomen lineair? Moet nog even kijken of dit type detective game (zelf met woorden de cases invullen) iets voor mij is. Het werkt een stuk anders dan bijvoorbeeld point ‘n click adventures, een genre waar ik gek op ben en een schat aan ervaring mee heb.

Nuclear Blaze (Xbox One)
Leuke, originele puzzel platformer waar je als firefighter afdaalt onder de grond. Zeer kort (rond de twee uur), afwisselend genoeg en niet te lastig. Een perfecte pick up & play game wanneer tijd schaars is.

Firewatch, schitterende ervaring en zo'n 9 jaar na release nog eens spelen was geen straf! Ik was er een boel van vergeten in ieder geval.

---

❍ᴥ❍

De volgorde van de scenarios is linear, maar in principe ben je als speler meerdere gegevens aan het invullen en dat proces is veelal niet linear. Soms als je genoeg van de andere dingen weet, kan je de rest wel redeneren, ik heb niet van alles de letterlijke clue kunnen vinden. Een deel van de input is ook optioneel en vormt eigenlijk een notitieblokje die je kan valideren, die niet af hoeven te zijn voor het begrijpen van de zaak.

Het is zeker een andere ervaring dan een tradetionele point and click of detective games zoals Holmes, je bent meer een toeschouwer die het verhaal achterhaald/redeneerd met de gegeven info en beelden (maar de game koppelt het wel duidelijk terug). En je hebt geen lange dialogen ofzo, enkel wat de karakters zeggen op het gegeven moment (en brieven, notities, nieuwsbladen etc.)

Game is toegankelijk en gaat vlot /makkelijk van start, dus als je hem goekoop kan scoren, kan ik hem aanraden!

@ErHaO wederom dank, staat op de Steam wishlist en nu wachten op een aantrekkelijke sale!

Yume Penguin Monogatari (NES)

Een vergeten Konami platformer uit 1991, exclusief uitgekomen in Japan.
Heerlijke Japanse weirdness waar je als Penta de pinguïn op zoek gaat naar je liefje, die ontvoerd is door een coolere pinguïn want die heeft een zonnebril op. In die 90’s was dat nou eenmaal zo.

De crux in alle zes de stages is dat je niet als te dik mag eindigen. Er is ook nog een tijdslimiet die je in de gaten moet houden, maar die is ruim en is met gevonden power-ups eenvoudig te verlengen. Doodgaan is er zelfs niet bij. Het betekent wel dat je eten moet ontwijken die vijanden rondstrooien en de vitaminedrankjes moet zien te grijpen om af te vallen. Hilarisch!
Penta’s manoeuvreren, springen en aanvallen is afhankelijk van zijn gewicht, wat het platformen iets meer diepgang geeft. Hoewel het avontuur helaas te kort is, binnen een uurtje ben je hier zeker wel doorheen, is wat er is super fun om te spelen. Gave koddige animaties, toffe boss battles en chaotische tafereeltjes. Konami in kleurrijke (top)vorm, op momenten als deze mis ik ze zo ontzettend.

Wat heeft deze game mooie graphics voor een NES-game!

Alba: a wildlife adventure

Korte game, binnen 5 uur volledig uitgespeeld en dan heb ik voor mijn gevoel nog best rustig aan gedaan. Echt ontzettend schattig gemaakt en een leuk verhaal voor zo'n korte simpele game. Voor een vogelgekkie als ik is de game perfect aangezien deze voornamelijk draait om het zoeken en fotograferen van vogels en een aantal andere dieren. Enige minpuntje is dat ik denk ik wel 10 minuten bezig ben geweest om 1 zwaluw op foto te krijgen omdat dat kreng ontzettend snel was en je wel ver genoeg ingezoomd moet zijn om de foto te laten registreren.

Zeker een aanrader voor dierenliefhebbers die een korte, goedkope casual game willen spelen.

---

People say nothing is impossible, but I do nothing every day 🐻

Pick Pack Pup (Playdate)

Pick Pack Pup is een geweldige puzzelgame. Het lijkt op een match 3-game, maar is het niet helemaal. Je moet overeenkomende items combineren om een pakketje te maken. Vanaf drie aangrenzende items krijg je zo’n pakketje. Het is echter mogelijk om meer dan drie items te combineren door goed te matchen. Een pakketje van zeven items is het hoogst haalbare. Hoe meer pakketjes je maakt binnen het scherm, hoe meer punten (dollars) je krijgt. Het is niet een moeilijk systeem, maar het is wel een enorm satisfying gameplayloop.

Wat me vooral positief verrast heeft, is dat het verhaalmodus keitof was. Het verhaal op zich was niet zo bijzonder: je bent een nieuwe werknemer in een pakjesbedrijf maar de kapitalistische bestuurders maken daar werken hel. De variatie in levels is wat het zo goed maakt. Het doel is quasi altijd uniek. Soms moet je zo snel mogelijk een bepaalde score halen, soms moet je zo klein mogelijke pakketjes maken, soms zo groot mogelijke. Er is een level waarin je bommen niet mag laten ontploffen. Oh, en ook eentje waarin je robots moet maken. Kortom, ik heb enorm genoten van het 3-4 uur durend verhaal en speel het spel nog van tijd tot tijd. Het is voorlopig mijn favoriete game op de Playdate.

Echoic Memory (Playdate)

Pretentieus. Zo noemde iemand op Reddit Echoic Memory toen ik hulp opzocht omdat het me maar niet lukte om een ‘level’ te voltooien. Het klopt dat de game pretentieus is. Maar verdomme, is dat juist wat het bijzonder maakt.

Je werkt in een fabriek waarin AI-aangestuurde radio’s gerepareerd worden. Je vindt je job niet leuk en voordat je shift goed en wel begint, wil je weg naar huis. Alleen is er een probleem: de radio’s begin autonoom te worden. Dit creëert een crisissituatie waardoor iedereen in het bedrijf opgesloten wordt totdat een software-update het probleem verhelpt. Daar gaat je dag… Terwijl je de radio’s opknapt, praten de radio’s tegen je. Ze vertellen wat over hun oude leven. Banale herinneringen over dromen, nostalgie, familieleden, etc. Die korte verhalen voelen… menselijk. Hun simpliciteit onthult een merkwaardige authenticiteit.
Dat is de twist van Echoic Memory: de AI is geen complexe uitvoering van algoritmes, maar een ziel. Is het een menselijke ziel? De game blijft op dit vlak onduidelijk. Maar maakt het uit ofwel de ziel van de bewoners op een supernatuurlijke manier de radio’s heeft begeesterd, ofwel de radio’s, die hun eigenaars afgeluisterd hebben, zich die momenten zijn gaan ‘herinneren’ en daarbij denken dat het hun eigen herinneringen zijn? Een ding is zeker: de radio’s herinneren zich menselijke herinneringen en ze luisteren niet meer naar de bazen van fabriek.

In andere verhalen zouden de radio’s nu proberen om zich te bevrijden van het juk van de mens om de mens daarna aan zijn wil te onderwerpen. Of de AI is minder meelevend en vernietigt de mensheid. Niet in Echoic Memory. De radio’s vragen maar één ding: dat je naar hen luistert.

Ludonarrative consistency is de term die gebruikt wordt om aan te geven dat de gameplay en het verhaal van een videogame met elkaar in overeenstemming zijn. Wanneer je verhaal zegt dat moorden afschuwelijk is, maar de gameplay moorden leuk maakt, dan is er sprake van ludonarrative dissonance. Echoic Memory is een voorbeeld van het eerste. De gameplay is simpel: luister naar een kort melodietje en vind dan een match tussen de verschillende modules die er zijn. Elke module klinkt anders. Er zijn verschillende muziekstijlen wat voor welkome variatie zorgt. Let wel op, je moet modules blijven matchen totdat er een overblijft. In de moeilijkste levels zijn er 25 modules, dus dat kan pittig worden.
Ik vind het fantastisch dat de gameplay vraagt om te luisteren en het verhaal van Echoic Memory daarover gaat. Je verhaal aan iemand vertellen is volgens mij een van de meest menselijke ervaringen die er bestaat. Leuke herinneringen delen. Slechte herinneringen. Grapjes. Verzonnen verhalen. Goedbedoeld advies. Wij doen dit allemaal en voelen voldoening wanneer we ons verhaal kwijt kunnen. Alleen heb je daarbij een luisteraar nodig. Iemand die er niet gewoon zit, maar echt naar je luistert. Zonder onderbrekingen. Zonder bijbedoelingen. Gewoon omdat luisteren naar iemand anders geweldig is.

Niettemin is er één groot probleem: de game kan soms enorm frustrerend zijn. Er zitten levels tussen waarin de melodieën miniem van elkaar verschillen. Je kan maar drie fouten maken en dan moet je herbeginnen. Speel je echter te traag, dan loopt de batterij van de radio leeg, waardoor je de level moet herbeginnen. Act 3 en 4 bevatten daardoor geschift moeilijke levels. De beste oplossing is om oortjes te gebruiken, want de speaker van de Playdate is niet luid genoeg.

Echoic Memory heeft mij onverwacht diep geraakt. Het is een ruw pareltje. Ik zou zelfs zeggen dat deze game de aankoop van een Playdate waard is.

@Dracquiteur thanks voor de Gifs en de uitgebreide (record)impressies van de Playdate titels. Leuk om te lezen dat de handheld genoeg plezierige speeluren brengt en zelfs memorabele games onder de kap heeft.

Cosmic Spacehead (Genesis)
Interessante titel van Codemasters uit 1993, de ontwikkelaar die korte tijd later furore zou maken met geweldige racegames als TOCA en Colin McRae Rally. Het betreft een leuke mix van hoofdzakelijk point ‘n click adventure, afgewisseld met platform secties. Het platformen moet je doen wanneer je van lokatie veranderd. Na voltooing hoef je het level niet meer opnieuw te doen, dat is dan veranderd in reizen via de landkaart.

De kern van de ervaring is echter het point ‘n click adventure gedeelte. De bijna altijd logische puzzels en minimalistische interactie met de omgeving maakt dit een ideale instapper voor een jonger publiek en/of mensen die het genre eens willen proberen. De game is ook niet langer dan nodig, in twee avonden ben je hier wel doorheen.

Dank om mijn (overdreven lange) review te lezen. ❤

De Playdate blijft me aangenaam verrassen. Hopelijk bevallen de andere games van S1 nog. Ik ga de volgende keer ook mijn ranking updaten.

Lil Gator Game (Xbox)

Gelukkig krijg je op het einde manieren om je in de richting van ontbrekende collectibles te wijzen. Niks missable. De laatste random achievements waren duidelijk genoeg in de beschrijving, geen guide nodig. 🥳

---

🇺🇦 💙💛

Soko Banana (Evercade)

Eerste game uitgespeeld van de Indie Heroes Collection 4 en direct een hele goede. Ik ben liefhebber van schuifpuzzels en Sokoban in het bijzonder. Deze kan qua kwantiteit in levels niet tippen aan het onvolprezen Sokoban World (PC Engine), maar hetgeen wat er is, is tenminste wel goed uitgedacht.

Er zitten een paar zeer lastige varianten tussen, gelukkig is het merendeel na wat passen en meten prima te doen. Het enige grote minpunt is de afwezigheid van een rewind-functie om je moves te kunnen herzien.
Doordat de levels niet erg groot zijn is het niet een enorm probleem maar het herstarten van de stages kost uiteindelijk, afhankelijk van je skills, wel de nodige tijd. Plus dat je continu een beroep moet doen op je geheugen om de moves te onthouden, niet fijn als je een drukke dag hebt gehad.

Tiny Tina's Wunderland

Ik verwachte niet heel veel. Wat ik wel verwachte was Borderlands zonder guns. Maar zelfs dat niet. Voor het verhaal hoef je het ook niet te doen.

Als het spel langer had geduurd dan 15-ish uurtjes had ik het niet uitgespeeld. Therapeutisch dom knallen heeft me er doorheen gekregen.

5.5/10

Open Roads

Interessant verhaal.

---

🇺🇦 💙💛

Call of Duty Black Ops 6 de story uitgespeeld op de PS4. Vond het een erg leuke story.

---

Put Me In Coach I'm Ready to Play - https://psnprofiles.com/BigDaddySoldier - PSN: BigDaddySoldier

Promenade (PC)

Een pastelkleurige ‘niets aan de hand’ platformer met een gematigd Metroidvania sausje. Door stukjes tandwielen in de levels te verzamelen krijg je via een gemeenschappelijke lift/HUB op iedere etage toegang tot een nieuw gebied.

Aanvankelijk lijkt de game toegespitst op de beginnende speler, doodgaan is nagenoeg onmogelijk. Later wordt het wat lastiger, omdat de levels zwaarder gaan leunen op de grapple mechanic. Eentje die niet altijd goed werkt, waardoor je voor de zoveelste keer in een afgrond lazert. Het is bij vlagen een aantrekkelijke titel met mooie animatie en prima ideeën. Het is alleen jammer dat het speelplezier door de niet nauwe controls weleens bedorven wordt.

The Legend of Zelda: Skyward Sword HD.

Leuk om een keer gespeeld te hebben, maar het spel werd op een gegeven moment wel een beetje een sleur. Het gaat maar door en door. Het helpt ook niet dat er geen fast travel is, en werkelijk alles in de game traag is.

My Name is Mayo Remayo op de PS5.
Kwam ik afgelopen zondagochtend toevallig tegen in de PSN store en aangezien ik de voorgaande trilogie ook uitgespeeld en geplatinumed heb, *ahum *, moest deze er natuurlijk ook aan geloven. Een goed uur later was de platinum trophy binnen