Na de gebeurtenissen van The New Colussus zijn B.J. en zijn gezin naar het platteland verhuisd. Wanneer B.J. tijdens een routinemissie vermist raakt besluiten zijn dochters Jessica en Sophie om hem te proberen op te sporen. Hun zoektocht leidt hen naar Parijs, waar ze al snel aansluiting vinden bij het Franse verzet. Via het ondergrondse verzet moeten de zussen vervolgens missies uitvoeren om langzaam maar zeker Parijs te verkennen en sporen van hun vader te vinden.
Met z’n tweeën is beter dan alleen?
Wolfenstein: Youngblood is een beetje anders qua opzet dan de laatste paar Wolfenstein games. In Youngblood ligt de focus namelijk op coöperatieve gameplay. Waar de vorige Wolfenstein games uitsluitend singleplayer games waren moet je in Youngblood dus geregeld samenwerken met je zus, door tegenstanders stilletjes uit te schakelen, grote robots te verslaan en natuurlijk de verplichte schakelaars te gebruiken die je alleen als duo kunt omzetten. Daarnaast introduceert Youngblood ook een aantal RPG-elementen zoals het levellen van je personages en het wat directer toekennen van skill points voor vaardigheden waar jij belang bij hebt. Zo kun je skill points investeren in een beukaanval, kun je de aanvallen met slagwapens sterker maken en kun je op een gegeven moment zelfs een vaardigheid kopen die de collectibles op je minimap zichtbaar maken.
Als je solo speelt, dan kies je aan de start van het verhaal welke zus je wilt besturen, wat voor slagwapen je gebruikt (mes of bijl), het type helm dat je al dan niet op hebt tijdens de actie en eventueel nog een kleur van je pak. De zussen maken namelijk gebruik van een Da’at Yichud krachtpak. Mensen die The New Colossus gespeeld hebben weten dat ook B.J. hier geregeld gebruik van maakte. Na een aantal korte expositiefilmpjes die het verhaal opzetten, begint je eerste missie aan boord van een zeppelin en heb je als opdracht om een nazicommandant uit te schakelen. Via deze eerste missie leer je de basisvaardigheden kennen en zul je een aantal collectibles kunnen verzamelen. Maak je geen zorgen wanneer je niet alle objecten bij een eerste bezoek kunt vinden want de verhaalmissies kun je later in het spel via een van de verzetsstrijders eindeloos herspelen.
Deluxe Editie? Gebruik de Buddy Pass
Voor mensen die de Deluxe Edition hebben gekocht heeft Bethesda een zogenaamde Buddy Pass toegevoegd. Hiermee kun je een vriend of vriendin uitnodigen om het spel met je te spelen. Deze vriend kan dan een speciale versie van het spel downloaden en met jouw campagne meedoen. Voor deze review had ik een code voor mijn broer en hebben we samen het hele spel doorlopen. Juist op de momenten dat je met een andere gamer samenspeelt merk je wat de bedoeling van de ontwikkelaars was. De meeste levels zijn namelijk zo opgebouwd, dat ze meerdere routes bieden waar je met goed samenspel de nazi’s snel in de pan kunt hakken. De ene speler kan bovenlangs of via een tunnel de vijand van achteren aanvallen terwijl de andere speler de aandacht trekt. Dit samenspel tussen de twee zussen zorgt ervoor dat grote tegenstanders duidelijk in de war raken en niet altijd lijken te weten wie ze aan moeten vallen. Hier kun je natuurlijk mooi gebruik van maken.
Met het verslaan van vijanden verdien je experience en langzaam maar zeker wordt je personage zo sterker. Ook de wapens die je veel gebruikt worden sterker en stijgen bij bepaalde drempels in level. Elk nieuw level van een wapen vergroot de schade en daardoor ben je als speler vaak geneigd om bij de wapens te blijven die goed aanvoelen. Toch is het wel belangrijk dat je geregeld schakelt tussen je wapens, omdat bepaalde wapens simpelweg beter werken bij specifieke tegenstanders. Daarnaast is het zo dat tegenstanders steeds meer bepantsering gaan dragen en je deze vaak kapot moet schieten voor je vijanden uit kunt schakelen.
Goede gunplay, slechte A.I.
De wapens die je gaandeweg aan je assortiment toevoegt lopen uiteen van uzi’s, machinegeweren en shotguns tot wat meer experimentele wapens, zoals een wapen dat elektrische golven kan schieten, een granaatwerper en een lasergeweer. Deze wapens zijn ook weer aan te passen op specifieke onderdelen. Zo kun je andere magazijnen, vizieren, geluidsdempers en andere kleuren aanschaffen. Deze upgrades moet je aanschaffen met het geld dat je gaandeweg je avontuur overal aantreft. Elke upgrade is van een specifieke maker en het is, wanneer je drie upgrades van dezelfde maker op een wapen monteert, ook mogelijk om nog unieke bonussen vrij te spelen. Zo kan het zijn dat een combinatie van upgrades je tien procent meer schade bij headshots oplevert. Het levellen en upgraden van je wapens is waarschijnlijk ook waar je de meeste tijd mee bezig bent in Youngblood. De achievements en trophies zijn namelijk voor een groot gedeelte gericht op het verbeteren van specifieke wapens. En aangezien het lekker voldoening geeft om met deze wapens letterlijk honderden nazi’s om zeep te helpen is dat niet eens zo’n straf.
Wat welk vervelend is aan Youngblood, is dat de kunstmatige intelligentie van je zus hopeloos is. Het zou de game ten goede zijn gekomen als je wat meer zeggenschap had gehad over de manier van spelen van de computer. Het is tijdens mijn campagne namelijk vaak voorgekomen dat de A.I. bij mijn lichaam bleef staan en me simpelweg liet doodbloeden. Ook wanneer de computer bovenaan een trap staat en het heel makkelijk is om naar beneden te springen dan is het negen van de tien keer gewoon wachten tot je doodbloedt. Met een speler van vlees en bloed is dat vrijwel nooit het geval.
Naast de matige A.I. is het ook het vermelden waard dat de game een aantal trophies en glitches heeft op het gebied van het bijhouden van je voortgang. Aan het einde van het spel waren er geen missies en sidequests meer om op te pakken maar mijn voortgang was nog niet op honderd procent. Na een zoektocht online bleek dat meer gamers hier last van hadden en dit het dus lastig maakt om een aantal trophies/achievements te behalen. Daarnaast kan de moeilijkheidsgraad van het spel op onverwachte momenten soms omhoog schieten. Vooral het laatste gevecht van het spel was echt een sprong omhoog. Ook kunnen de checkpoints bij eindbazen ervoor zorgen dat je eerst rond moet rennen om genoeg kogels te verzamelen. De meeste gevechten is dat prima op te lossen, maar het laatste gevecht kan frustraties opleveren.
Conclusie
Wolfenstein: Youngblood is een game geworden die op belangrijke vlakken sterk in elkaar steekt. De wapens voelen lekker aan, er is genoeg content te vinden om je bijna dertig uur mee zoet te houden en het verveelt niet snel om een nazi op een gruwelijke manier om zeep te helpen. Helaas zijn er ook minpunten zoals de slechte A.I. van je zus, onverwachte sprongen in de moeilijkheidsgraad bij bepaalde eindbazen en het gegeven dat de gameplay toch behoorlijk eentonig kan gaan aanvoelen. Die minpunten zijn naar mijn mening vooral te wijten aan het niet grondig genoeg testen van de game voor hij verscheept werd. Youngblood is een degelijke game geworden, maar na The New Colossus was de verwachting misschien wel iets te hoog geworden dat dit ook wel een titel van uitstekende kwaliteit zou worden. Desondanks is Youngblood een toffe ervaring wanneer je het met een vriend speelt. Dan zie je namelijk wat het spel kwalitatief ook als solo-ervaring had kunnen en misschien zelfs moeten zijn.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
8.5
6138 
18)
11-08-2019 23:29
