Frank Castle heeft na een schokkende ervaring in zijn leven het heft in eigen handen genomen en heeft zichzelf omgedoopt tot The Punisher. Frank's familie is namelijk net uitgemoord door een of andere mafiabende (zonder enig motief, maar dat terzijde) en aangezien de politie naar goede gewoonte toch niets doet aan de heersende criminaliteit besluit hij onder zijn pseudoniem The Punisher zelf het krapuul van New York mores te leren.
Van de eerste seconde wordt al duidelijk waar Frank zijn inspiratie vandaan haalde toen hij z'n outfit bij elkaar zocht. Ok, toegegeven, zijn shirt is onwijs stoer, maar de zwarte broek en de lange jas? Komaan Frank, beetje teveel Max Payne gespeeld in je jonge dagen? Ons donkerbruin vermoeden wordt tijdens het spelen trouwens bevestigd: The Punisher is Max Payne in een ietwat ander jasje.
Alvorens we een hoop kritiek op ons dak krijgen, toch maar snel even nuanceren. The Punisher is qua spelplezier de nieuwe Max Payne, maar deze laatste blijft uiteraard nog steeds de koning in meeslepende, spannende verhaallijnen. The Punisher houdt het daarentegen wat eenvoudiger, meer zelfs: de eerste twee alinea's van deze review vormen zowat het hele verhaal achter het spel.
Een third person shooter pur sang, met andere woorden. Je knalt je een weg door 16 levels heen (zowat het dubbele van Max Payne - red.) en maakt daarbij gebruik van een vrij ruim arsenaal aan schietijzers. Van dubbele pistolen, uzi's en andere handgeweren ga je zo naar shotguns, M-16's, MP5's, M60's, een .50 sniper en als kers op de slagroomtaart een enorm accuraat, met scope uitgerust modern machinegeweer. Om het geheel een beetje interessant te houden worden die wapens uiteraard gaandeweg pas geünlocked.
Zeiden we 16 levels? Inderdaad, 16 volwaardige levels die tot de nok gevuld zijn met badguys, zorgden ervoor dat wij twee volledige dagen non-stop hebben moeten spelen alvorens we ons erdoor geworsteld hadden op het makkelijkste niveau. Heb je er dan nog niet genoeg van, kun je de moeilijkheidsgraad wat omhoog schroeven, of een van de pas geünlockte spelmodi gaan spelen. De challenge mode legt je een bepaalde opgave op, alvorens je aan een level begint (bijvoorbeeld: ondervraag zes vijanden binnen drie minuten) en de Punisher-mode is een soort van endurance. Om die modi te unlocken moet je wel via 'het gewone spel' een bepaald aantal punten per level weten te behalen, die overeenkomen met een bronzen, zilveren of gouden medaille. Met andere woorden: meer dan Max Payne indertijd te bieden had.
Een third person blaffer zou geen echte blaffer zijn als de verschillende eindbazen waarmee je te maken krijgt niet afschuwelijk moeilijk zijn, en elk op een andere manier (de een nog origineler dan de ander) gedood moeten worden. Zonder wat te verklappen over de game, kunnen we je al vertellen dat dat misschien wel het meest irritante, alsmede het meest verslavende deel van de game is. Hoewel je vaak in pure frustratie je toetsenbord een eind weg werpt omdat die kutbaas niet te verslaan is, heb je toch steeds de drang het nog een keertje op een andere manier te proberen. Ben je wat lang aan het klooien en lijkt het erop dat je niet weet hoe je hem kan verslaan, zal Frank je subtiel enkele hints geven in de vorm van gemurmel als "Hmm... perhaps if I destroy his jetpack...". Geen enkele eindbaas is dus onoverkomelijk of wekt een gevoel van "laten we cheaten of een walkthrough zoeken" op.
Wij schatten dat de gemiddelde gamer op het makkelijkste niveau een dag of drie zal moeten gamen alvorens hij de eindcredits over zijn scherm ziet rollen. De hardcore gamer zal er na twee dagen al klaar mee zijn. Op het moeilijkste niveau zou het ons niet verbazen als deze game een levensduur van een dagje of vier heeft voor de meesten onder ons. Er moet dus toch wat originaliteit in de game zitten om zolang te kunnen boeien, niet?
Welja, naast het feit dat de levels stuk voor stuk vrij afwisselend zijn (onze favoriet was tijdens een begrafenis van een mafioso met een M-16 uit de doodskist springen om vervolgens die hele bende daar uit te roeien) en de Bullet Time vervangende 'Slaughter Mode', heeft het spel ook enkele nieuwigheden met zich mee gebracht. De belangrijkste hiervan zijn dat je nergens healthpacks zult vinden in de game. Daarentegen kan je een vijand benaderen, hem vastgrijpen en hem ondervragen. Dat levert je dan health en punten op.
Dat ondervragen is trouwens ook geen standaardfilmpje, maar bepaal je helemaal zelf. Vanaf het moment je een vijand vastgrijpt krijg je drie mogelijkheden: Je gebruikt hem als menselijk schild, je ondervraagt hem of je gaat voor de Quick Kill. Kies je voor dat laatste, knalt Frank hem van point blank afstand de hersenen uit het hoofd als hij z'n handpistool vast heeft, of trapt hij hem in z'n rug en knalt hij hem overhoop met zijn shotgun of elk ander wapen waarover hij op dat moment beschikt.
Ga je voor de ondervraging, dan wordt het pas echt leuk en krijg je in het beste geval vier ondervragingstechnieken: Je trapt hem in elkaar zodat hij op zijn knieën valt, waarna je hem de keel kan dichtknijpen totdat hij wil praten (Choke), je drukt een pistool tegen z'n kop (Gun Tension), je werpt hem tegen de vlakte en mept zijn gezicht tegen de grond totdat hij praat (Face Smash) of je slaat hem ten slotte zolang op zijn gezicht en in z'n buikstreek tot hij toegeeft (Punch Tension). De hevigheid van die technieken bepaal je zelf door je muis op en af te bewegen. De stressmeter onder de healthbar van je tegenstander geeft dan aan hoezeer hij in paniek is. De clue van de ondervraging is zijn stressmeter drie seconden lang in een klein oranje deeltje van het balkje te laten balanceren waarna hij zal breken. Duurt het te lang of ga je te hevig tekeer, overleeft je vijand het uiteraard niet Dan ben je hem bijvoorbeeld te lang aan het laten stikken, of ben je wat te hevig bezig met je pistool en blaf je hem per ongeluk door z'n kop. In het begin best frustrerend, maar als je de techniek erachter eenmaal beheerst, wordt het pas echt lachen.
Om het af te maken heb je in de scenery (die over het algemeen trouwens volledig stuk te schieten valt) verschillende plekken die je toelaten een 'special kill' of een 'special interrogation' uit te voeren. Een special kill houdt meestal in dat je in de buurt daarvan open stroomleidingen of iets in die aard hebt liggen, dus je kunt zelf ook al wel bedenken wat het resultaat daarvan kan zijn. De special interrogation plekken geven je een kans van de scenery gebruik te maken terwijl je op dezelfde manier te werk gaat. Druk hem over het balkon, hou hem bij zijn voeten vast en kijk naar de angst in zijn ogen terwijl hij z'n kleingeld uit zijn zakken ziet vallen, stop hem in een verbrandingsoven en laat het vuur langzaamaan aanwakkeren of druk hem gewoon in een elektrische stoel en voer de stroom wat op; je kan het gewoonweg zo gek niet bedenken of het is één van de mogelijkheden in The Punisher (en het beste ervan is dat het gebruiken van al die mogelijkheden je ook nog eens een bom punten oplevert).
Geen wonder dus dat The Punisher rated 'M' for Mature (oftewel 18+) is. De nadruk ligt op doden, en hoe gruwelijker en onmenselijker je dat doet, hoeveel te meer punten dat oplevert (en hoe leuker het spel eigenlijk wordt, moeten wij eerlijk bekennen). Dit alles wordt weergegeven in een behoorlijk mooie grafische omgeving. The Punisher is origineel een stripreeks van Marvel, geen wonder dus dat de graphics een combinatie geworden zijn tussen realistische graphics en stripachtige graphics. Denk hierbij echter niet aan een XIII, maar eerder aan een Max Payne achtige character modeling, gecombineerd met hier en daar eenvoudige shaded omgevingstextures, die niet opvallen tenzij je erop gaat letten. De characters, en dan in het bijzonder Frank Castle zelf, zien er gewoonweg fantastisch uit. De verschillende sterfanimaties (en dat zijn er nogal wat) zien er ook heerlijk uit. Lekkere ragdoll physics mochten uiteraard ook niet ontbreken en de talrijke cutscenes zien er ook stuk voor stuk zeer mooi en gedetailleerd uit. Het enige minpuntje is misschien wel de censuur die van tijd tot tijd bij de special kills toegepast wordt. Zonde, maar het moet nu eenmaal niet té gortig worden, nemen we aan.
En op vlak van geluid valt er tot slot ook weinig tot niets aan te merken aan The Punisher. De muziek wordt aanvankelijk gevormd door klassieke muziek (die uiteraard ideaal past bij het hele mafia-sfeertje dat rond het spel hangt) die van hevigheid wisselt al naargelang de toestanden waarin je terechtkomt. Naar het einde toe, als de spanning toeneemt en het echt serieus wordt, krijgen we een reeks opzwepende gitaardeuntjes te horen die vanzelfsprekend bijdragen aan het agressieve karakter van de game. En dan zeggen we nog niets over de sublieme voice-acting door dezelfde cast als voor de film die werkelijk op alle vlakken af is en erg natuurlijk over komt. Er zit dan wel wat herhaling in de lijntjes van de tegenstander, maar het viel ons op dat het ons nooit stoorde. Meer zelfs, als we niet expliciet gingen luisteren of er nu wel of niet herhaling in zat, zouden we het wellicht nooit opgemerkt hebben.
The Punisher is dus een Max Payne geworden, en wonder boven wonder werd het een game die zelfs beter smaakte dan MP. Waarom? Een grotere variatie (en aantal) aan levels en tegenstanders, verschillende spelmodi, heerlijke wapens en een afschuwelijke overdosis aan expliciet geweld zijn slecht enkele puntjes waarin The Punisher Max Payne volledig in weet te overtreffen. Toegegeven, voor het verhaal hoef je het niet te doen, al zorgde de eenvoud van dat verhaal en de fantastische voice-acting toch voor een zeker inlevingsgevoel. The Punisher brengt namelijk sterk het gevoel naar voor dat Frank Castle absoluut geen geflipte psychopaat is bij wie alle stoppen doorgeslagen zijn, maar dat hij wel degelijk als een soort renegade, een eenzame knokker enkel de slechterikken aan wil pakken (en met succes). De opbouw van het verhaal is knap in elkaar gezet en het einde ervan is op z'n minst origineel te noemen (maar we verklappen niets!). Qua besturing is The Punisher trouwens ook evenwaardig met Max Payne, beiden laten op dit punt hier en daar wel eens een steekje vallen, maar is stukken beter dan het irritante Manhunt. Om een lang verhaal kort te maken: The Punisher is een zeer vermakelijke third person shooter pur sang geworden en geeft je op elk vlak waar voor je geld. Een absolute aanrader voor iedereen die teleurgesteld was door 'Max Payne 2: The Fall of Max Payne' en sindsdien op zijn honger is blijven zitten!
Oordeel The Punisher (PC)
- Graphics
85 - Gameplay 80
- Originality
- Sound
90 - Replay 80
- Eindcijfer 83