Het is 2015. Een nieuwe studio genaamd Playtonic, gevuld met een deel van de developers die bij Rare het legendarische Banjo-Kazooie maakten, laat via Kickstarter weten klaar te zijn voor een nieuw avontuur. Tienduizenden fans steunen vol enthousiasme de terugkeer van de 3D-platformer met Yooka-Laylee, waarmee ze een poging deden de platformermagie van de late jaren 90 terug te brengen. Toen de game uiteindelijk verscheen, kon ik echter niet anders dan de game beoordelen met een 6. Je voelde aan alles dat deze developers van het genre hielden, maar de magie van weleer was ver te zoeken.


Tweede kans
Met Yooka-Replaylee probeert Playtonic het opnieuw. Dit is niet zomaar een remaster of remake, maar een grondige revisie van de originele game. En hoewel deze versie in ieder opzicht beter, sneller, soepeler, mooier en rijker belonend is, worstelt de game nog steeds met dezelfde fundamentele problemen die het origineel dwarsboomden.

Bij het opstarten van de game merk je gelijk verschil. Het verhaal begint met een filmpje waarin Yooka en Laylee terugblikken op het avontuur dat ze bijna tien jaar geleden beleefden. En zoals vele van ons prachtige herinneringen hebben aan middelmatige games uit het verleden, bekijken onze kleurrijke vrienden hun eerste game ook door een roze bril.


Wat meteen opvalt zijn de grafische verbeteringen. Het spel ziet er een stuk gelikter uit en de framerate is zo soepel als de eerste vlucht door Treasure Trove Cove. De prachtige soundtrack van Grant Kirkhope en David Wise, ditmaal ingespeeld door het Prague Philharmonic Orchestra, klinkt mooier dan ooit en voorziet de wereld van een extra laag charme. Iets wat de levels hard nodig hebben, want de art direction slaat de plank vaker raak dan mis.

Een allegaartje
Hoewel Playtonic goed haar best heeft gedaan de game beter te laten ogen, onder andere door alle textures volledig opnieuw vorm te geven, is Yooka-Replaylee visueel nog steeds een allegaartje van stijlen die niet altijd evengoed samengaan. Het saai ogende Casino-level is wederom het dieptepunt, wat door een onaantrekkelijk kleurenpalet en verwarrend leveldesign resulteert in een onoverzichtelijke warboel die niet uitnodigt tot verkennen, maar vooral tot verdwalen. Het is duidelijk dat het allereerste level, dat destijds gebruikt werd voor de Kickstarter-campagne, de meeste liefde en aandacht heeft gekregen. Bij de latere levels is diezelfde creativiteit schaars, ook al zijn de werelden ditmaal beter gevuld.


Gelukkig is met de gameplay wel een flinke stap vooruitgezet. Yooka en Laylee bewegen zich aanzienlijk sneller en bewegen directer op je inputs. De beslissing om bijna alle moves direct aan het begin van het spel vrij te geven, in plaats van ze langzaam vrij te spelen, is tevens briljant. Het geeft je meteen het gereedschap om de werelden ten volle te verkennen. De constante regen aan Pagies – er zijn er nu 300 tegenover de 145 van het origineel – zorgt voor een bevredigende gameplayloop die doet denken aan moderne klassiekers als Super Mario Odyssey. Of je nu een uur speelt of vijf minuten, je hebt altijd het gevoel dat je iets hebt bereikt.

Deze hogere snelheid zorgt er, ondanks het hogere aantal Pagies, echter wel voor dat je op een razend tempo door de game heen jaagt. Waar een normale playthrough van het origineel zo’n vijftien uur in beslag nam, had ik in Replaylee na zo’n acht uur al meer dan genoeg Pagies verzameld om de eindbaas uit te dagen. Na ongeveer elf uur stond de teller bij mij op 220 van de 300 Pagies, waardoor het me niks zal verbazen als mensen de game binnen een uur of vijftien op 100% hebben uitgespeeld. Een groot contrast met de bijna dertig uur die het origineel vereiste.


Yooka-Laylee and the Impossible Task
Is dit erg? Gezien de kwaliteit van het leveldesign eigenlijk niet. De veel te grote levels voelden in het origineel vaak leeg, en hoewel ik deze nog steeds te groot vind is het fijn dat er nu veel meer in te doen is. Tevens zijn de frustrerende minigames uit het origineel vervangen met nieuwe activiteiten die daadwerkelijk de moeite waard zijn, wat voor fijne afwisseling zorgt.

Met Yooka-Laylee and the Impossible Lair, een in 2019 verschenen 2D vervolg op Yooka-Laylee dat hevig geïnspireerd was door de Donkey Kong Country-spellen, heeft Playtonic al bewezen dat ze weten hoe je een fantastische platformer maakt. Het is jammer dat we daar weinig van terugzien in deze herkansing. Begrijp me niet verkeerd. Yooka-Replaylee is zonder twijfel de definitieve versie van een middelmatige platformer, maar tevens het bewijs dat je enorm hard moet poetsen om daar een ware must-play van te maken. Wellicht bewaren ze bij Playtonic de goede ideeën voor Tooka-Laylee.


Conclusie
Na het uitspelen van Yooka-Replaylee blijf ik zitten met een vraag: kan een game te veel naar zijn verleden kijken? Playtonic probeert terug te grijpen naar de gloriedagen van Rare, maar de magie van Banjo-Kazooie blijft even ongrijpbaar als bijna tien jaar geleden. Het resultaat is een technisch betere game die vooral herinnert aan waarom het origineel leuk genoeg was om eens door te spelen, maar nooit een klassieker werd.