Raidou is een buitenbeetje binnen de Atlus-stal; het is namelijk een actie-RPG. Tegenwoordig is dat niet zo gek, veel klassieke turn-based RPG-series zijn immers overgestapt naar real-time gevechten, maar destijds was het een uitzondering. Ik kom straks uitgebreider terug op de gameplay, maar eerst is het handig om iets over het verhaal van het spel te vertellen.
In Raidou Remastered: The Mystery of The Soulless Army, zoals deze nieuwe versie heet, speel je als een detective in een fictief Tokio rond 1931. Raidou is een speciale detective die vooral paranormale zaken behandelt, waarbij hij wordt bijgestaan door een pratende kat (. De game is opgedeeld in verschillende hoofdstukken met elke keer weer een nieuw mysterie. Die mysteries zijn uiteraard uiteindelijk puzzelstukjes die naar een groter complot leiden. Raidou zelf is daarnaast een zogenoemde ‘Devil Summoner’. Hij kan demonen oproepen en de paranormale zaken die hij behandelt zijn ook steevast verbonden aan allerlei demonen. Net als in andere SMT-games kun je dus wederom een hoop vreemde interacties met allerlei wezens verwachten.
In vergelijking met andere Atlus-spellen voelt Raidou een stuk luchtiger. Het is ook een game die niet bang is om bijvoorbeeld plotseling vreemde scifi-elementen te introduceren, en het tempo van het verhaal ligt hoog. Je kunt het hoofdverhaal dan ook in zo’n 25 uurtjes uitspelen, de helft van wat je normaal kwijt bent aan games van deze ontwikkelaar. Ik vind de epische verhalen van de meeste Japanse RPG’s tof hoor, maar het was – net als bij het origineel in 2007 – ook wel weer eens fris om een Atlus-game te spelen die zich niet al te serieus neemt en vol zit met charmante personages.
Atlus bracht de afgelopen jaren al enkele remasters uit. SMT III: Nocturne was vooral een rechttoe-rechtaan port, terwijl Persona 3 Reload al diepgaandere aanpassingen in presentatie en gameplay doorvoerde. Met Raidou Remastered gaan ze echter nóg een stap verder – het voelt bijna als een halve remake. Eerlijk gezegd was dat ook broodnodig, aangezien vooral het vechtsysteem duidelijk verouderd was.
Raidou Remastered neemt allereerst een hoop verbeteringen over die in de PS2-sequel uit 2009 werden doorgevoerd. Denk aan basismechanieken zoals de mogelijkheid om te ontwijken, springen en een lock-on. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe stroef en statisch de originele game nu overkomt. De remaster heeft alles een stuk vloeiender gemaakt en je kunt nu bijvoorbeeld ook je demonen beheren zonder dat je de actie hoeft te pauzeren. Het ontwijkt ook het probleem van de domme vriendelijke AI door je commando-opties te geven waarmee je snel je demonen terugroept of ze even verbiedt om spreuken te gebruiken. Deze commando’s voegen een extra laagje strategie toe en maken het vechtsysteem iets dynamischer.
Ondanks alle voorgenoemde verbeteringen gaat het hier nog steeds om een tamelijk simplistisch vechtsysteem. Je bestuurt enkel Raidou en je hakt er meestal gewoon op los zonder dat je daar verder veel feedback voor terugkrijgt. Er zijn ook geen complexe combo’s of iets dergelijks – al mag je na een perfect dodge wel een extra sterke aanval uitvoeren. Dit is ook zo’n game waarin de grafische effecten van spreuken het slagveld onoverzichtelijk maken, waardoor het soms moeilijk te zien is wanneer je moet ontwijken. Raidou is dus al met al geen hoogvlieger als je puur naar de actie zou kijken, maar dit spel bevat andere elementen die dit deels goed maken.
Net als andere Shin Megami Tensei-games heb je in Raidou uitgebreide systemen die gerelateerd zijn aan de demonen die met je meevechten. Je kunt allereerst demonen rekruteren natuurlijk, maar die kun je zoals gewoonlijk ook fuseren om krachtigere wezens te creëren. Daarbij kun je vrij diep duiken in wat voor skills ze leren en doorgeven, en vervolgens daarmee puzzelen om zoveel mogelijk types magie tot je beschikking te hebben. Ook nu is dit weer zeer verslavend om te doen en het blijft een belangrijke factor waardoor ik toch altijd weer in de RPG’s van Atlus word gezogen.
Daarnaast blijf ik ook een groot fan van de stijl en de muziek in deze games. Componist Shoji Meguro heeft dit keer meer jazzy deuntjes gemaakt om de setting te complementeren en dat pakt erg goed uit. Als je net als ik een oudere fan bent, zul je ook extra genieten van een paar gave remixes uit de Devil Summoner-serie. Het laat zien (of eigenlijk horen) dat Atlus-games altijd een eigen esthetiek en geluid hebben, waardoor ze uniek en memorabel zijn.
De remaster heeft natuurlijk niet enkel het vechtsysteem aangepakt. De originele game hanteert enkel vaste camerahoeken, iets dat tegenwoordig soms houterig overkomt. Voor de remaster zijn bepaalde omgevingen volledig 3D gemaakt en je hebt een vrije camera. Tegelijk hebben meer lineaire segmenten de vaste kijkhoeken behouden, waardoor de originele visie wat dat betreft niet helemaal verloren gaat. Diezelfde visie heeft wel op een ander gebied een deuk opgelopen. De originele game is namelijk vrij grauw met dominante sepiatinten. De nieuwe versie is echter veel feller en kleurrijk, waardoor de sfeer ineens heel anders is. Dit is eigenlijk hetzelfde ‘probleem’ dat we eerder bij Persona 3 Reload zagen. Ergens begrijp ik deze keuze wel, maar persoonlijk heb ik liever dat de identiteit van het origineel zoveel mogelijk wordt behouden.
Ik voel ook dezelfde frictie tussen nieuw en oud als het gaat om de zogenoemde ‘quality of life’-verbeteringen. We zijn uiteraard allemaal blij met elementen zoals de nieuwe voice acting (zowel in het Engels als in het Japans), de opgeschoonde vertaling, gemakkelijke fast travel, het verdwijnen van random encounters en een quick-save functie. Natuurlijk moet een game uit 2007 iets worden gestroomlijnd. Ik vind alleen dat ze te ver zijn gegaan door bijvoorbeeld ook nog eens uitroeptekens te plaatsen op de kaart, die je vertellen waar je precies moet zijn voor alle (zij)missies. En soms mag je bijvoorbeeld ook demonen inzetten om personages tijdens een gesprek te beïnvloeden, maar ook dat doet het spel in principe automatisch voor je. De ironie hier is dat je als een detective speelt die maar heel weinig zelf hoeft uit te vogelen.
Conclusie
Raidou Remastered blaast een uiterst niche PS2-game nieuw leven in en voert ingrijpende verbeteringen door in zowel presentatie als gameplay, wat meestal goed uitpakt. Atlus is alleen, net als met Persona 3 Reload, hier en daar te ver gegaan. Raidou Remastered is daardoor ook in 2025 geen absolute topper die je hoe dan ook gespeeld moet hebben, maar het blijft een intrigerend experiment binnen de rijk gevulde Shin Megami Tensei-catalogus.
10
7.8