Elden Ring Nightreign dwong mij om mijn speelstijl bijna volledig aan te passen. Ik moest deze game zo’n beetje op de tegenovergestelde manier spelen van hoe ik normaal van From Software-games geniet. Voor dit soort games ben ik een methodologische speler die zijn tijd neemt om rustig te verkennen en de patronen van vijanden te leren. Multiplayer, summons of hulp van NPC’s heb ik altijd afgewezen. De games zijn immers gebalanceerd voor één enkele speler tegelijk en bovendien wordt het melancholisch sfeertje verpest door de aanwezigheid van andere mensen.
Nightreign is wild, chaotisch, ongebalanceerd en het speeltempo ligt furieus hoog. Je team van drie rent als malloten door Limgrave – het startgebied van de originele Elden Ring – om binnen de beperkte speeltijd van een potje zo veel mogelijk upgrades te verdienen. Je bent dom als je in je eentje duels aangaat. Niet omdat het niet kan, maar het is natuurlijk veel sneller om met zijn drieën sterke vijanden te omsingelen en samen aan te vallen. Elke seconde telt, dus verkennen zit er eigenlijk niet in. Van het sfeertje is ook weinig over, omdat de Limgrave in Nightreign vrij artificieel overkomt en het is tevens een beetje goedkoop aangezien het allerlei elementen en zelfs bazen uit Elden Ring en andere From Software-games hergebruikt. Het grappige is dat ik deze game toch leuk ben gaan vinden, juist vanwege het feit dat het totaal anders speelt dan een traditionele Soulslike. Ik heb zo’n 150 uur in Elden Ring zitten, dus geef me inderdaad maar een totaal andere interpretatie van de formule.
Goed, hoe werkt Nightreign precies? Nou, de game bestaat in essentie net als een roguelite uit afzonderlijke potjes/runs. Je probeert in elk potje een grote eindbaas, een zogenoemde ‘Night Lord’, te verslaan. Je team wordt aan het begin door een adelaar ergens in Limgrave gedumpt en je personage is dan level 1 met basic uitrusting. Op je kaart zie je allerlei forten (elke run willekeurig gegenereerd) en je gaat op de meest dichtstbijzijnde af om zowel souls als betere uitrusting te verdienen. Na verloop van tijd verschijnt de beruchte alsmaar krimpende ‘Fortnite-cirkel’ die je speelgebied beperkt. Als je buiten die cirkel belandt lijd je veel schade, dus je moet volgens de spelregels spelen.
De game checkt tussentijds twee keer aan de hand van minibazen of je team wel voldoende progressie heeft geboekt. Als je team dat allemaal overleeft mag je het tegen de Night Lord opnemen. Dit is daadwerkelijk altijd een pittig gevecht en komt meer in de buurt van de moeilijkheidsgraad die we gewend zijn van andere From-games. Als je de Night Lord verslaat heb je het potje gewonnen. Je kunt in totaal acht verschillende Night Lords verschalken en mijn team had ongeveer twintig uurtjes nodig om dat voor elkaar te krijgen.
De opzet van de game is dus relatief eenvoudig, maar uiteindelijk is het natuurlijk niet zo simpel. Bepaalde type forten zijn bijvoorbeeld veel te moeilijk om aan het begin te doen en er zijn ook andere strategische overwegingen die je team moet maken. Is het slim om even snel een mijn in te gaan om een upgrade te verdienen? Heb je genoeg tijd om de gekozen route af te maken? Zijn we al sterk genoeg om dat speciale fort te doen? Het is belangrijk om snel beslissingen te maken en in een team te spelen met goede communicatie. Je kunt dan bijvoorbeeld uitrusting uitwisselen. Ik zou dan ook niet adviseren om dit spel met willekeurige mensen online te spelen. Je kunt wel enigszins communiceren door icoontjes te plaatsen op de kaart, maar mijn (beperkte) ervaring is dat online spelers vaak koppig hun eigen plan trekken en daarmee het potje verpesten.
Het is trouwens ook gewoon mogelijk om solo te spelen én From Software heeft al beloofd dat er een update volgt die teams van twee mogelijk gaat maken. Maar voor nu zou ik deze game echt alleen met vrienden spelen. Over het verhaal heb ik overigens heel weinig te zeggen. Nightreign speelt zich af in een alternatieve versie van de Lands Between en zoals gewoonlijk zijn er een aantal personages die cryptische dingen tegen je zeggen. Persoonlijk vond ik het dit keer onmogelijk om het verhaal te volgen en het voelde ook compleet onbelangrijk. Dit is voor mij geen minpunt, want van dit type multiplayer-game verwacht ik sowieso geen boeiend narratief.
Echter, Neightreign gaat wel een beetje ten onder door een gebrek aan variatie. Potjes verschillen simpelweg te weinig van elkaar. Na een paar uur spelen heb je echt wel bijna alle content gezien. Zelfs als je tussen de verschillende acht speelbare klassen wisselt, wordt het spel verrassend snel eentonig. De game probeert nog wel wat afwisseling te introduceren aan de hand van ‘shifting earth’ evenementen. Specifieke segmenten van Limgrave transformeren dan en je kunt daar speciale upgrades verdienen. Die evenementen zijn tof, maar het zijn er maar vier en je gaat er redelijk snel doorheen.
Dit type spel moet juist heel veel variabelen hebben en een hoop onvoorspelbaarheid om de boel vers en interessant te houden. Enkel Limgrave als speelgebied voelt ook veel te beperkt. Ik zie nog weinig reden om met mijn team weer in dit spel te duiken. Ik begrijp dat From Software nooit van plan was om een grote live service-achtige game te maken, maar ondanks de budgetprijs (€40) voelt deze game te beperkt. From Software heeft al DLC beloofd, maar het is onduidelijk wat dat inhoudt en hoeveel ontwikkelingstijd ze nog in deze game gaan stoppen.
Conclusie
Elden Ring Nightreign voelt als een uit de hand gelopen fan-mod en op de een of andere manier werkt die multiplayer opzet bij deze singleplayer liefhebber. De magie is alleen van korte duur. Er zit niet genoeg content en vooral ook variatie in deze game en daardoor wordt de ervaring al snel monotoon en voorspelbaar. Nightreign is een leuk experiment, maar ook niet veel meer dan dat.
8.5
10
6.5