Winter is Coming
FtS is lastig om in een hokje te stoppen. Vandaar dat ik de komende alinea‘s ga gebruiken om verschillende onderdelen te beschrijven.
FtS is allereerst verhaal gedreven. Op papier is het spel niet lineair en het betreft wel degelijk een open wereld, maar het verhaal drijft onze held Ash (achternaam onbekend; geen Ketchum) door het avontuur en dat wordt lineair verteld. De informatie komt voornamelijk via flashbacks in dromen en zijn van een gemiddeld B-scifi niveau. Ik houd daar persoonlijk wel van en kon ook prima genieten van het plot, wat als televisieserie niet zou misstaan op zender CW. Dat geldt ook voor de setting: post-apocalyptische winter. Met een vleugje Eldritch (bovennatuurlijk) horror.
Het winteraspect is een belangrijk element in FtS. Met Ash baan jej je al zuchtend een weg door de sneeuw, moet je schuilen voor sneeuwstormen en moet je continu letten op een meter die je vertelt hoeveel lichaamswarmte nog resteert. Dit komt grotendeels overeen met het systeem dat The Legend of Zelda: Breath of the Wild ook voorschotelde, maar in FtS is de koud onophoudelijk en niets ontziend. Om op te warmen kun je een vuurtje aansteken (of een drankje drinken), dus onderweg dien je continu materialen op te pikken om te voorkomen dat Ash blauw aanloopt. Helaas voor Ash is je lichaamswarmte niet het enige metertje op het scherm. Ook honger speelt een rol en ook hiervoor dien je continu naar op zoek te blijven naar verzamelbare items.
Deze elementen vormen het survival gedeelte van FtS en zouden eigenlijk al voldoende zijn voor een compleet pakket aan gameplay. FtS is echter meer. Het is namelijk ook een horror game. Dit aspect vind je terug in het feit dat de winter en de kou lijken te ontstaan uit demonen (of zijn het aliens?) en een specifieke demoon lijkt het gemunt te hebben op Ash. Deze demoon zit ook in zijn hoofd en schept er een sadistisch genoegen in Ash keer op keer tot leven te wekken om hem vervolgens zo snel mogelijk een koude dood in te helpen. Bemoedigend is hij in ieder geval niet en het zorgt ervoor dat je continu met de verhaallijn van FtS in contact blijft.
Zes keer is scheepsrecht
Ondanks dat Ash keer op keer weer terug komt, houdt het een keer op met zijn lijdensweg. In FtS heb je zes levens. Heb je die verspeeld, dan is het permanent over (permadeath) en kun je opnieuw beginnen met het spel. Helemaal opnieuw is het echter niet. Sommige ontgrendelde skills zijn overdraagbaar en zo is de nieuwe poging steeds iets toegankelijker dan de vorige.
Er zijn verschillende manieren voor Ash om het loodje te leggen. De kou en de honger had ik al genoemd, maar er zijn ook nog de monsters buiten Ash zijn hoofd. Deze monsters verschijnen niet heel veel en ook is er niet veel variatie onderling, maar Ash heeft niet veel wapens, dus ieder monster is een uitdaging. FtS wordt hier en daar “Souls-like” gevechten toegewezen, maar verder dan dat je op een vijand kan locken en dat je daarna het beste in een cirkel om hem heen kan blijven strafen gaat deze vergelijking niet op. De gevechten zijn dan ook veruit het slechtst uitgewerkte deel van FtS en regelmatig had ik gewild dat de makers dit eruit hadden gehaald ten gunste van meer aandacht voor de andere elementen.
Zwaar
Er zijn echter nog meer elementen aan FtS. Ash zijn motivatie komt voort vanuit zijn liefde en plicht naar zijn dochter, die hij iedere keer weer aantreft in het dorp naast de plek waar hij tot leven komt. Deze basis is na iedere permadeath kapot en het is aan jou om het opnieuw op te bouwen. Jawel, base building is ook een deel van Ash zijn dagelijks bestaan.
Heb ik dan alles gehad? Nee, laat ik ook vooral niet vergeten dat je gedurende het verhaal mensen (volgers) tegenkomt en kan uitnodigen deel te nemen aan je minisamenleving. Je kunt ook kiezen dat niet te doen, maar daar heb ik geen nut aan kunnen ontdekken. Volgers zijn namelijk toe te wijzen aan taken, zoals jagen of verzamelen. Hierdoor blijft je dorp groeien, terwijl Ash lekker de wereld ontdekt.
Scrummen
Zo, drie alinea’s waren er uiteindelijk nodig om FtS te beschrijven en dat is een probleem. Het is namelijk allemaal teveel. FtS wil zoveel zijn, dat het totale gewicht aan elementen het niveau naar beneden trekt. Het spelen van FtS voelde ook als werken. Na een lange dag kon ik mij niet lekker ontspannen met FtS. Het spel voelt als een uit de hand gelopen SCRUM-sessie, waarbij de enthousiaste makers maar gele post-its met daarop leuke ideeën blijven plakken.
Er dient namelijk naast het in de gaten houden van je honger, de kou, het bouwen van een basis, het aansturen van je volgers en het verhaal ontpluizen ook een actie-avontuur doorlopen te worden. Vanuit de basis verken je gebieden in de open sneeuwwereld en kom je demonen tegen. Versla je een nest, dan wordt dat gebied schoon en veiliger. Je hoofddoelen zijn verschillende basissen, welke naast een grote voorraad items ook een crystal om mee te fast-travellen zijn. Zo reis je van nest naar basis naar nieuw nest totdat je de spelwereld hebt opgeschoond van demonisch gebroed. Gedurende je hele avontuur hangt er een soort Death Star in de lucht die de wereld lijkt op te slokken. Het leven van deze Ash is helaas voor hem, niet zo liefelijk als mening ander held.
Waar voor je geld?
FtS is het eindresultaat van een lange ontwikkeling. Dit is terug te zien in de grote variatie aan gameplay elementen. Echter is het spel grafisch blijven steken in het verleden (gespeeld op een reguliere X1) en zijn alle elementen, hoe interessant los van elkaar dan ook, niet voldoende ontwikkeld. FtS biedt ook nog co-op aan, waarbij een tweede speler een van je volgers kan overnemen om je te assisteren bij missies.
Kijk je door de onafgewerkte randjes heen, dan ligt er wel een grootschalig avontuur op je te wachten. Anders dan andere RPG’s ervaar ik FtS wel als uitermate lineair en is er niets dat een tweede keer doorspelen zou ontlokken. Verwacht overigens ook niet teveel uitleg gedurende het spel: de eerste uren ben je vooral bezig je draai te vinden. FtS is interessant voor liefhebbers van de setting die bereid zijn door wat slecht uitgewerkte gameplay elementen heen te kijken.
Conclusie
Een interessante setting, veel gameplay elementen en een aantal goede ideeën. FtS was er mogelijk beter op geworden als er meer tijd in de afronding was gestoken, maar een kleine ontwikkelaar zal niet eeuwig kunnen werken aan de puntjes op de “i”. Onder andere omstandigheden had FtS een soort donkere, volwassen verse van Breath of the Wild kunnen zijn of een alternatief op de Souls games. Helaas is deze grootsheid (nog) niet weggelegd voor FtS. De makers zullen de game nog verbeteren met patches, maar ik verwacht dat er geen grote zaken meer aangepakt worden na zoveel ontwikkelingstijd in de Early Access. Ik beloon het spel daarom objectief met een krappe voldoende, al heb ik er meer lol mee beleefd door het leuke verhaal en de aantrekkelijke setting. Het is te hopen dat meer mensen zich hiertoe aangetrokken voelen en de makers er misschien nog wat aan verbeteren, anders ben ik bang dat FtS een stille, koude dood treft.
De laatste review geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Fade to Silence (XboxOne)
- Graphics
60 - Gameplay
70 - Originality 85
- Sound 80
- Replay 60
- Eindcijfer 65
9.8