From Hero to Zero
Deze collectie bestaat in feite uit twee verschillende reeksen games: Mega Man Zero (MMZ) en Mega Man ZX (MMZX). De MMZ-serie kwam tussen 2002 en 2005 uit voor de Game Boy Advance. Dat apparaat stond in mijn jeugd garant voor talloze uren speelplezier, maar blijkbaar had de nostalgie enigszins verdrongen dat games in die tijd genadeloos lastig konden zijn. De naam van protagonist Zero is dan ook toepasselijk, al gauw zal je ego het nulpunt bereiken. Het eerste spel besluit al in het introductielevel een baas op je af te gooien die ervoor kan zorgen dat veel spelers daar al gedag zullen zeggen tegen Zero.
In principe speelt Zero niet wezenlijk anders dan Mega Man. In beide games loop en spring je in een 2D-level van links naar rechts en schiet je op vijanden terwijl je allerlei gevaren probeert te ontwijken. Toch is MMZ een merkbaar sneller spel: de Dash-beweging is erg belangrijk en dankzij Zero’s zogeheten Z-Saber (lightsaberTM) en andere melee-wapens ligt de nadruk op close quarters gevechten. Daarbij helpt het niet dat je standaardpistool ongeveer net zo effectief is als een knalerwtje. Als je net als ik uit Mega Man 7 of een gelijkaardig spel komt rollen dan is het even wennen, maar ik begin de focus op snelheid en handgevechten te waarderen.
Tevens geeft elke game in de MMZ-reeks je andere speeltjes om je reis mee tot een goed einde te brengen. Zo introduceert het tweede spel de Chain Rod, waarmee je lekker rond kan slingeren, en het vierde spel geeft Zero een Zero Knuckle, waarmee je à la Kirby een kracht van je vijand kan absorberen en zelf gebruiken. Het zorgt ervoor dat je niet snel het gevoel hebt dat je vier keer hetzelfde riedeltje herhaalt. Ook is het mooi om te zien hoe de ontwikkelaars destijds elementen uit eerdere spellen verwijderden als ze niet lekker bleken te werken. Zo is het in de eerste twee MMZ-games nodig om wapens herhaaldelijk te gebruiken om hun gehele move set te ontgrendelen. Dat klinkt wellicht als een geinig RPG-aspect, maar in de praktijk komt het erop neer dat je hersenloos hordes nietszeggende vijanden moet neermaaien om ervoor te zorgen dat Zero niet als een zwakkeling aanvoelt. Gelukkig is dat onderdeel vanaf het derde spel in de prullenbak gemieterd.
A Tale of Two Screens
De laatste twee games in deze collectie zijn Mega Man ZX en Mega Man ZX Advent. Deze kwamen, respectievelijk, in 2007 en 2008 uit voor de Nintendo DS. Ik had op voorhand maar weinig vernomen over deze spin-off, dus ik was ietwat verrast toen bleek dat deze spellen behoorlijk wat gelijkenissen vertonen met het Metroidvania-genre. In beide spellen kies je aan het begin voor een mannelijke of vrouwelijke protagonist, waarna je in een wereld wordt gedropt die bestaat uit een aaneenschakeling van levels. Deze wereld is in beperkte mate vrij verkenbaar en gaandeweg krijg je steeds weer toegang tot een nieuw deel van de kaart.
Nieuw in deze reeks is dat het speelbare karakter een mens is (en dus geen Reploid zoals Zero). Al snel in de spellen krijgt de protagonist de kracht om te ‘MegaMergen’ met een Mega Man-model. Interessant is dat je daarna de mogelijkheid hebt om tussen je menselijke en superheldvorm te wisselen. Hopelijk introduceert de reeks verschillende transformaties die je naargelang de situatie erom vraagt in kan zetten. Verder speelt MMZX grotendeels hetzelfde als MMZ. Ook hier is de Dash-knop erg belangrijk, alhoewel het tempo van de spellen gemiddeld wat lager ligt. Daarnaast is de Buster merkbaar krachtiger in MMZX, vooral wanneer je een aanval oplaadt, waardoor het spel ook goed te spelen is als traditionelere Mega Man-game als je daarvoor kiest.
Omdat MMZX oorspronkelijk uitkwam voor de DS maken de spellen gebruik van twee schermen. Je kan kiezen uit een aantal lay-outs om te bepalen waar het tweede scherm wordt gepositioneerd. Met de rechterstick kan je als het ware een virtuele stylus over dat scherm laten bewegen, terwijl de rechtertrigger of het indrukken van de rechterstick wordt geregistreerd als het indrukken van het scherm. Echt een perfecte simulatie van een DS kan het niet genoemd worden, maar gelukkig maken de spellen tot nu toe maar spaarzaam gebruik van het tweede scherm, waardoor het nog geen noemenswaardig probleem is geworden.
Een spel voor deze tijd?
Toen ik hoorde dat de MMZ-games speelbaar zouden worden op het grote scherm vroeg ik me af hoe dat eruit zou zien, een GBA-spel op een HD tv. Het antwoord laat zich misschien makkelijk raden, maar het resultaat is inderdaad niet geweldig. De collectie biedt twee filters aan: Smoothing en CRT. Standaard staat het spel op Smoothing en dit zorgt ervoor dat alles er nogal wazig uitziet. Ik raad aan om geen gebruik te maken van de filters, zo ziet het er nog enigszins uit als een prettige retro-ervaring.
Twee toevoegingen van deze collectie die wél zeer welkom zijn, zijn de Save Assist en Casual Scenario-modi. Wanneer je ervoor kiest om de Save Assist-functie te activeren zal het spel op verschillende locaties per level een checkpoint neerzetten. Met name bij de vele taaie baasgevechten is het een verademing om niet het hele level opnieuw te hoeven spelen voor een tweede, derde en vijftiende poging. Voor de purist zal het ongetwijfeld een faux pas zijn, maar deze functie heeft mij al heel wat frustratie bespaard. Bovendien is het geheel optioneel. Over de tweede optie, Casual Scenario, ben ik nog in dubio. In deze modus kun je minstens twee keer zo veel klappen vangen voor het Game Over is en in het geval van de twee eerste MMZ-spellen heb je ook nog eens al je wapens volledig geleveld. Met name Mega Man Zero 2 is zo ontzettend moeilijk dat het het overwegen waard is, maar tegelijkertijd gaat niet alleen de uitdaging het raam uit, maar ook alle motivatie om op zoek te gaan naar upgrades voor je levensbalk en andere power-ups. En toch … de moeilijkheidsgraad van met name de oudste spellen ligt zo hoog dat het voor veel moderne gamers een keuze zal zijn tussen een spel niet kunnen uitspelen of opteren voor Casual Scenario.
Conclusie
Vooralsnog kan ik alleen maar tevreden zijn dat Capcom besloten heeft deze minder bekende Mega Man-spellen over te zetten naar hedendaagse systemen. De gameplay is simpel, maar niet saai. Deze stijl van spellen is tegenwoordig niet echt meer in de mode en daarom is het fijn dat er met deze collectie ineens zes ouderwets degelijke spellen toegankelijk zijn. Ik zie uit naar de volledige ervaring.
2547 
2)
07-02-2020 23:57
