Met Mono
Het tweede deel dropt je in de nachtmerrie van een jongetje dat zich Mono noemt. Het kleine en nagenoeg hulpeloze ventje snelt met een papieren zak over het hoofd door een omgeving die een paar maten te groot lijkt. Terwijl ik de eerste stappen zet in het schimmige bos en ternauwernood ontsnap aan enkele berenklemmen die verstopt liggen onder het bladerdek, merk je dat het tweede deel grotendeels binnen de lijnen blijft die Little Nightmares vier jaar geleden uitzette. Je rent, sluipt, klautert en puzzelt door bevreemdende en ronduit onheilspellende decors en situaties vanuit een 2,5D perspectief. Hoewel het zijperspectief blijft, speelt Little Nightmares II veel meer met de diepte en hoogte van de omgevingen bij zijn vertrouwde mix van platformen en puzzels. Het spel bouwt duidelijk voort op zijn voorganger, maar groeit wel in bijna elk aspect.
Maar ook met Six aan je zijde
Het duurt alleszins niet lang voor de eerste grote nieuwigheid zich aandient. Je bevrijdt Six, het kleine meisje uit het origineel, uit een van de kamers van een jagershuis, waar de krijtstrepen op de muur wellicht verraden dat ze daar toch al een hele tijd opgesloten zat. Vanaf dat moment loopt de hoofdrolspeler uit het eerste deel bijna altijd aan je zijde en is ze er om je te helpen een puzzel op te lossen, om iets zwaar te verschuiven, om je een zetje te geven om hogerop te geraken, of om je op te vangen bij een moeilijkere sprong die je zonder haar hulp niet zou halen. Ze geeft ook subtiele visuele aanwijzingen om je in de goede richting te sturen, wat handig is in een game die zijn gebruikersinterface bewust minimalistisch houdt om je helemaal onder te dompelen in zijn onrustwekkende sfeer. Six doet bovendien altijd automatisch wat van haar verwacht wordt en vormt nooit een belemmering. Je kunt om haar aandacht vragen of het meisje hand in hand door de enge wereld begeleiden, maar dat zijn interacties die ik nauwelijks gebruikt heb.
Welkom in Pale City
Na stealth, sluwheid en hun korte beentjes gebruikt te hebben om tijdens een lange achtervolging aan een eerste vijand – de Hunter met karabijn in de hand – te ontsnappen, bereikt het duo Pale City, de stad waar de rest van het griezelavontuur zich plaatsvindt. In tegenstelling tot de eerste game, die zich nog van begin tot het einde afspeelde in de claustrofobische kombuizen van The Maw, baant het tweetal zich een weg door een reeks grimmiger wordende locaties, zoals een school of hospitaal. De gebieden die je doorkruist zijn niet alleen gevarieerder, ze voelen ook groter, uitgebreider en enger aan dan in de eerste game. Tarsier Studios is er opnieuw in geslaagd om een wereld te creëren die zo uit onze nachtmerries zou kunnen komen. Het slecht verlichte horrorziekenhuis, pakweg halverwege de game, bezorgde mij toch wel wat koude kriebels. Natuurlijk huist in elke locatie ook weer een enorme griezel en de weg ernaartoe wordt in dit deel veel beter opgebouwd. In de school moet je bijvoorbeeld een paar keer aan de aandacht van de nogal hardhandige lerares proberen te ontsnappen. Ze is in staat om haar nek tot een uitzonderlijke lengte te strekken en je in elk hoekje en gaatje op te zoeken. Het verwrongen personageontwerp is fantastisch.
Een vleugje actie
In tegenstelling tot de eerste game, mag je deze keer in bepaalde situaties terugvechten. Het spel bepaalt eigenlijk altijd wanneer, maar zo nu en dan kun je een wapen oppikken, zoals een bijl of een loden pijp, om je mee te verdedigen. In de gangen van de school waar die enge langnek de plak zwaait, word je bijvoorbeeld voortdurend bestookt door een groep pestkopjes en is het de bedoeling om hun porseleinen hoofdjes aan diggelen te slaan alvorens ze je te grazen nemen. Mono heeft echter moeite om de wapens op te tillen waardoor hij er nogal traag mee zwaait. Elke confrontatie vereist daarom een perfecte timing en positionering, wat dankzij het vaste camerastandpunt en de trage zwaaibeweging in het heetst van de strijd niet altijd evident is. Bij een gemiste slag moet je het vaak onverbiddelijk opnieuw proberen. Het werkt gewoon niet goed genoeg en als je dit door de schuld van de game een paar keer opnieuw moet doen, zorgt dat eigenlijk voor onnodig veel ergernis. Gelukkig zijn er ditmaal controlepunten in overvloed, zodat je nooit ver wordt teruggezet. Dat is geen overbodige luxe, want de Little Nightmares-reeks heeft behoorlijk wat trial en error in zijn DNA zitten. Er zijn nogal wat situaties die onmogelijk op te lossen zijn zonder eerder gefaald te hebben, zelfs als je uitzonderlijke reflexen hebt. De sluip- en ontsnappingsgedeeltes laten bijvoorbeeld evenmin fouten toe en kortstondig twijfelen, leidt onvermijdelijk tot een nederlaag. Dan is het wel prettig om meteen terug in de game te zitten.
Soms bereik je meer met stilte
Visueel valt er weinig te klagen. Van de knap vormgegeven locaties met gruwel in de kleinste achtergronddetails tot het personageontwerp van de gedrochten die je achterna zitten: de designers hebben hun uiterste best gedaan om een zeer knappe game af te leveren die qua art direction altijd de juiste sfeer weet te genereren. Toch zijn er nog wat vervelende bugs ingeslopen. Die gaan van redelijk onschuldig (Mono die achter hoekjes en kantjes blijft hangen) tot spelbedervend (een eindbaas die zijn volgende actie niet start zodat het spel niet verdergaat). Respect trouwens voor de dames en heren die de audio verzorgden. Van de soundtrack die op gepaste momenten de actie begeleidt tot de perfect gekozen stiltes waardoor alle aandacht gaat naar de onheilspellende omgevingsgeluiden.
Little Nightmares II is een vervolg volgens het boekje. Gameplaygewijs grotendeels hetzelfde, maar dan groter en vooral meer van alles wat de originele game zo tof maakte. Met ruimte voor enkele nieuwe ideeën, waarvan het toevoegen van een streepje actie wel wat minder goed uitpakt. Gelukkig maakt het vergevingsgezinde checkpointsysteem korte metten met alle frustratie die de onhandige actie met zich meebrengt. Little Nightmares II is iets langer dan zijn voorganger, maar het blijft een game die je in een handvol uur kunt uitspelen. Daartegenover staat een gunstige adviesprijs van om en bij de dertig euro voor de standaard versie. En dat is zeker een mooie prijs om deze nachtmerrie te beleven.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
9.1
532 
2)
25-02-2021 08:56
