Het spel groeide in de maanden na release terecht uit tot een echte cultklassieker. Ik reageerde dan ook opgetogen bij de verrassende aankondiging dat we na tien jaar alsnog een vervolg mochten verwachten. Mijn enthousiasme verdween snel toen bleek dat Swery de Switch exclusive Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise gemaakt heeft alsof het nog het jaar 2000 is, waardoor hij nog meer als bij de originele game hoopt op vergevingsgezindheid van de spelers.
Just call me York
Deadly Premonition 2 is zowel een vervolg als een prequel op de gebeurtenissen uit de originele game. Het ‘vervolg’ situeert zich in 2019 in Boston, waar het FBI-duo Aaliyah Davis en Simon Jones hun nu grijsharige en aan kanker lijdende ex-collega Francis Zach Morgan het vuur aan de schenen leggen over een mysterieuze moordzaak die hij in 2005 heeft opgelost. Het verloren gewaande lichaam van het slachtoffer, Lise Clarkson, is na veertien jaar namelijk weer opgedoken en dat roept heel wat vragen op. De connectie met de Greenvale-case uit het eerste deel wordt al snel gemaakt en de betrokkenheid van Morgan in beide moordzaken zorgt voor heel wat twijfels bij het FBI-duo. Deze hedendaagse intermezzo’s spelen meer als een visuele roman, met een minimum aan interactie en heel veel dialoog. Het verhoor roept uiteraard herinneringen op en via ‘flashbacks’ keren we terug naar 2005 en mogen we met een jongere Francis York Morgan in het kleine stadje Le Carré in Louisiana de geheimzinnige moord op de jongedame zelf ontrafelen.
That’s what everyone calls me
Het spel schakelt nog een paar keer terug naar het verhoor in het heden voor een ander perspectief op het hoofdverhaal, maar de whodunit-segmenten die zich afspelen in 2005 vormen gelukkig de spil van Deadly Premonition 2. Het is meer het eerste seizoen van True Detective dan Twin Peaks – door de opzet van het scenario en de gelijkaardige setting – maar het vrij verkennen van het kleine zuidelijke stadje Le Carré, waarin we mogen speurneuzen en zo kennismaken met de excentrieke bevolking en de verborgen gruwelen, zal voor fans van de eerste game onmiddellijk bekend zijn. Francis York Morgan blijft bovendien een geweldig hoofdpersonage. Hij praat nog steeds met zijn denkbeeldige vriend Zach in het bijzijn van iedereen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en komt in gesprekken steevast met nauwelijks relevante filmreferenties aanzetten, maar hij blijft altijd zijn charmante zelve.
Tijdens zijn onderzoek wordt hij opnieuw bijgestaan door een zeer vreemde maar erg gedenkwaardige cast. Neem nu David Jawara, de hoteleigenaar die elke taak op zich neemt (van de kok over de conciërge tot de piccolo) en doet alsof niemand dat doorheeft; of de enthousiaste sheriff/foodtruckuitbater Melvin Woods die elke situatie beschrijft alsof hij een slechte filmtrailer inspreekt. Zijn tienerdochter Patricia treedt dan weer op als je sidekick in het onderzoek en sjokt na de eerste kennismaking voortdurend achter je aan. Het zijn stuk voor stuk intrigerende personages die het centrale mysterie alleen maar versterken. Er is slechts één uitzondering: de foute manier waarop het transgenderpersonage Lena in de game wordt behandeld deed mijn wenkbrauwen meermaals fronzen. Desondanks blijft het verhaal boeiend, heerlijk bizar en toch verrassend diepgaand en net als in het origineel is het de grootste aantrekkingskracht van de game, maar…
Vijftien frames per seconde, really Zach?
… is dat wel voldoende om de belabberde prestatie van Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise zomaar voor lief te nemen? De visuele stijl leunt met z’n cel shading techniek dichter bij Swery’s episodische game D4: Dark Dreams Don’t Die, de episodische adventure game voor de Xbox One die té hard probeerde om cult te zijn en nooit een vervolgepisode kreeg, en oogt bij de ondervragingen nog dik oké. Tot we voet zetten in Le Carré en voor het eerst door de straten rollen op ons skateboard (Yorks auto is gestolen en de dief liet een skateboard achter) en de framerate in de buitenlucht zo’n duikvlucht neemt dat de game bijna vooruit stottert. Combineer deze opmerkelijke prestatieproblemen met frequente laadtijden die een eeuwigheid duren (ruim een minuut als je van een interieurlocatie terug naar de open wereld wilt) en een waslijst spelbedervende bugs en het is logischerwijs verschrikkelijk om Le Carré te verkennen. Het helpt ook niet dat het fictieve stadje een van de leegste, minst boeiende en lelijkste open werelden is die ik in jaren heb gezien en zelfs dan poppen de identieke bomen en gebouwen nog tevoorschijn. Als fan van de eerste game – en bijgevolg het volledige repertoire van Swery – verwachtte ik sowieso al een technisch ruwe game, maar mijn vergevingsgezindheid kent ook een limiet. Zeker als het vijftig euro kostende vervolg op een tien jaar oude budgetgame op de een of andere manier nog slechter presteert als z’n voorganger. Dit is niet “zo slecht dat het goed is”, maar ronduit ontoelaatbaar om een game zo aan te bieden, ook al is er ondertussen gecommuniceerd dat er wordt gekeken naar een mogelijke oplossing. Maar om dit technisch fiasco nog recht te trekken heb je een vrachtlading patches nodig.
Zonde
Zelfs als Deady Premonition 2 goed zou werken, zou dat niet al zijn andere problemen aanpakken. Zijmissies zijn opzettelijk vreselijke fetch quests of bieden geen instructies over wat je moet doen, net als in de eerste game zadelt de game je regelmatig op met tijdsbeperkingen en in een enkel geval moet je zelfs enkele dagen in-game tijd overbruggen terwijl er met uitzondering van enkele aardige minigames bijna niets de moeite waard is om te doen in deze lege open wereld. Het ontwerp van sommige missies is bewust irritant en in het hier en nu heb ik daar opvallend meer problemen mee dan een decennium geleden. De verhaalgebonden uitstapjes naar de otherworld waarin je identieke gangen doorkruist, worden geteisterd door drie soorten vijanden die geen enkele bedreiging vormen, zelfs de eindbazen worden met gemak uitgeschakeld. Ik vond Deadly Premonition 2 eigenlijk op veel vlakken een onaangename ervaring, maar uiteindelijk heb ik het toch tot het einde uitgezeten. Voor deze recensie, maar in de eerste plaats voor het boeiende hoofdverhaal.
Conclusie
Een blij weerzien met de charismatische weirdo York, een geslaagd verhaal dat vanuit twee verschillende perspectieven wordt verteld en een link legt met de originele game, de introductie van een stad vol nieuwe memorabele personages, … dit is tot op zekere hoogte een redelijk vervolg voor fans van de eerste game. De onvergeeflijke technische tekortkomingen die anno 2020 echt niet meer door de beugel kunnen en het geheel bijna onspeelbaar maken, de hopeloos verouderde graphics en het twijfelachtige missieontwerp knagen echter heel wat budgies weg.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
9.8
8.5
53 )
25-07-2020 22:57
18)
26-07-2020 10:10
