Na een rustperiode van bijna veertien jaren is Joe Musashi dan eindelijk weer terug in een Shinobi-game. Het is duidelijk dat deze terugkeer als een zachte reboot van de serie gezien kan worden. Er wordt zelden naar de andere games verwezen en de gameplay lijkt helemaal terug te gaan naar de basis. Weet de game Shinobi opnieuw de kaart te zetten en het niveau van mijn persoonlijke favoriet (Shinobi III) te bereiken of had SEGA deze reboot beter achterwege kunnen laten? Dat zocht ik voor jullie uit.
Nadat de gemene organisatie genaamd ENE CORP en hun leider Lord Ruse het dorp van Musashi hebben aangevallen en de bewoners gedood of tot steen hebben veranderd zint Joe op wraak. Het helpt natuurlijk ook dat de ENE organisatie naast ninja’s en andere menselijke werknemers ook verschillende demonen in dienst heeft en dat hun doel het overnemen van de wereld is. En als ware held kun je dat natuurlijk niet laten gebeuren zonder een stokje voor te steken. Of in het geval van Joe, een katana.
Metroidvania-elementen
Shinobi: Art of Vengeance is in veel opzichten precies wat je van de serie gewend bent. Verschillende levels moet je doorlopen terwijl jij je een weg moordt door vele tegenstanders. Van demonen tot verschillende soorten ninja’s die elk een eigen aanpak vereisen wanneer je zo snel en effectief mogelijk het einde van een level wilt bereiken. Waar veel van de klassieke Shinobi-games simpelweg levels hadden die van links naar rechts liepen en een minimale hoeveelheid platformactie hadden, is Art of Vengeance wat meer een Metroidvania.
Je hebt nog steeds veertien levels om te doorlopen die verdeeld zijn over zes afzonderlijke zones. Maar elk level heeft meerdere verborgen voorwerpen om te verzamelen en niet alles is meteen vanaf het begin van het spel toegankelijk. Je zult eerst meerdere levels moeten voltooien en eindbazen moeten vermoorden voordat je alle mogelijke vaardigheden tot je beschikking hebt. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een mogelijkheid om een glider te gebruiken en iets verder te zweven dan je met een dubbele sprong kunt bereiken. Of klauwen om specifiek gekleurde muren te beklimmen. Wanneer je met nieuwe vaardigheden terugkeert naar eerder voltooide levels kun je extra collectibles zoals Oboro-relieken verzamelen, welke je weer kunt gebruiken om nieuwe upgrades in de in-game shop vrij te spelen.
Uitdagend maar nergens oneerlijk
Het doorlopen van het verhaal kost je ongeveer acht à negen uren, maar om alle items te verzamelen ben je wel twee keer zo lang bezig. En met een aanschafprijs van veertig euro is Shinobi ook zeker budgetvriendelijk. Wanneer je het verhaal hebt voltooid krijg je ook nog toegang tot een Boss Rush modus en een Arcade Mode waarbij je een ranking aan het einde kunt verdienen op basis van hoe goed, of slecht, je gespeeld hebt. Het zorgt voor een zekere mate van replaywaarde die ik voor het totaalpakket zeker kan waarderen. Iets wat ook grotendeels te danken is aan de sterke gameplay.
Naast lichte en zware aanvallen aan elkaar te rijgen tot combo’s kun je ook een execution move inzetten wanneer vijanden een rood symbool boven hun hoofd hebben staan. Door meerdere vijanden zo te markeren kun je er ook voor kiezen om meer geld en genezende items te krijgen, maar dat is een kwestie van risico bepalen.
Het spel is overigens nergens extreem moeilijk, dus wanneer je faalt tijdens een missie ligt dat voornamelijk aan de kundigheid van de speler. Het spel biedt naast een normale moeilijkheidsgraad ook twee makkelijkere opties en een mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad zelf naar wens aan te passen.
Als een levend schilderij
Grafisch is Shinobi: Art of Vengeance ook zeker een mooi kunststukje. De actie en gameplay verloopt soepel zonder framedrops en spat van het scherm. Elke zone heeft een eigen thema en een bijpassend kleurenpallet en de hoeveelheid details op het scherm maken Shinobi: Art of Vengeance een van de mooiere games van dit jaar. Het deed me in veel opzichten denken aan Japanse kunstwerken die de geschiedenis weergeven maar in dit geval kwamen die doeken tot leven tijdens het spelen.
Op het muzikale vlak weet het spel opzwepende muziekstukken neer te zetten maar qua voice acting hoef je van Joe niet veel meer dan een grom hier en daar te verwachten. Gelukkig zijn de vijanden een stuk spraakzamer tijdens cutscenes, wat natuurlijk ook goed past. Een goede vijand heeft tenslotte vaak een uitgebreide monoloog voordat je hem met veel geweld en voldoening in de pan kunt hakken. Art of Vengeance is daarop gelukkig geen uitzondering.
Conclusie: schouder aan schouder met Shinobi III
Shinobi: Art of Vengeance weet de hoogtes van de beste Shinobi-titels te bereiken. Het heeft meerdere extra’s om vrij te spelen, de levels zitten vol met collectibles om te verzamelen en de gameplay staat enorm sterk overeind. Het spel is uitdagend maar nooit oneerlijk en de actie is toegankelijk maar ook diepgaand. Naast een fantastische sfeer is Shinobi boven alles gewoon erg leuk om te spelen. En met een bescheiden aanschafprijs kan ik Art of Vengeance dan ook van harte aanraden. Joe Musashi is terug en Shinobi III moet de eerste plek in de serie nu delen met Art of Vengeance. Laat de nieuwe games van Crazy Taxi en Golden Axe maar komen, want SEGA is duidelijk erg succesvol in het nieuw leven blazen van hun rustende franchises. Ik kan absoluut niet wachten op meer.
9.1
4.4
7.6