De eerste Suikoden-games zijn niet zomaar oude RPG’s. Ze maken deel uit van wat wel eens het gouden tijdperk van het genre wordt genoemd met titels zoals Chrono Trigger, Earthbound en Final Fantasy VI. Suikoden viel ook tussen die grootmachten op omdat regisseur Toshitaka Murayama en zijn team allerlei originele ideeën hadden van wat een RPG kon zijn.
In de Suikoden-games staan zowel grote politieke conflicten als persoonlijke verhalen centraal. In het eerste deel speel je als Tir McDohl, de zoon van de bekendste generaal van een machtig keizerrijk. Aan het begin van het spel krijg je als jonge soldaat je eerste missies en dan merk je al snel dat er grootschalige corruptie en hebzucht binnen het leger is. Door allerlei omstandigheden word je verbannen en kom je in aanraking met de rebellen. Tir moet het dus uiteindelijk opnemen tegen zijn voormalige thuisland en bondgenoten.
De originele Suikoden is bijna dertig jaar later nog steeds een beetje ruw. Het verhaal zit vol verraad, twists en passievolle personages, maar dit alles komt door het razend tempo niet helemaal lekker uit de verf. Er wordt geen tijd gemaakt om de vele personages van achtergronden te voorzien en de ontwikkelingen gaan in sneltreinvaart langs je heen. Tegelijk is het ook ergens fris om een RPG te spelen waar men niet eindeloos aan het woord is en waar je bovendien binnen twintig uur de aftiteling hebt gezien.
De sequel is de game die door fans echt op handen wordt gedragen. In dit spel staat wederom een conflict tussen een machtig imperium en rebellen centraal. Dit keer is de dramatiek vaak subtieler en er wordt meer tijd genomen om de personages uit te diepen. Een heel sterk punt van Suikoden II is dat je soms de standpunten van je tegenstanders kunt begrijpen en respecteren, iets dat het conflict lekker complex maakt.
Het was voor mij even geleden sinds ik deze game had gespeeld, maar ook dit keer was het wederom genieten. Het feit dat er een hoop personages uit de eerste Suikoden terugkeren, geeft deze sequel een gevoel van continuïteit die je relatief weinig in dit genre treft.
De Suikoden-games staan verder bekend om het feit dat je tig personages kunt rekruteren voor je rebellenleger. Je begint met een thuisbasis, die aan het begin niet veel meer is dan een miezerig kampje met bedden van stro. En aan het einde van de rit heb je een heus kasteel met een restaurant, allerlei winkels en een luxe badhuis. Dat alles is niet automatisch, want een hoop van die personages zijn optioneel en je kunt ze zelfs voorgoed missen. Het is uitermate verslavend om zieltjes voor je leger te winnen om zo je thuisbasis zo cool mogelijk te maken.
Het gaat hier verder om remasters van PS1-games, dus Konami heeft uiteraard het een en ander toegevoegd of aangepast. De nieuwigheden (of gebrek daaraan) pakken alleen niet allemaal even goed uit. Om te beginnen is het natuurlijk enorm fijn om deze klassiekers op een breedbeeldscherm te spelen. De vertaling vanuit de 4:3 beeldverhouding is in ieder geval feilloos. Dat geldt alleen niet voor de nieuwe achtergronden en grafische effecten. De kwaliteit hiervan is erg wisselvallig en het botst ook vaak met de personages die nog altijd als sprites worden weergeven. Deze remasters kunnen zich daardoor niet meten met de uitmuntende ‘2D-HD’-remasters van Square Enix.
De eerste Suikoden is overigens iets grondiger aangepakt dan de sequel, iets dat ook wel nodig was. De kleine oude portretten van de personages zijn bijvoorbeeld vervangen door prachtige nieuwe tekeningen van de originele artiest (Junko Kawano). Verder is er nu ook een ren-knop, iets dat de angel uit het soms vervelende backtracken haalt. De beruchte originele vertaling is ook lichtjes aangepast om onder andere de spelfouten eruit te halen. Het eigenzinnige en grappige karakter van het script is gelukkig onaangetast.
Het enige probleem is dat Konami niet rigoureus genoeg is geweest. Deze game heeft namelijk zo’n beetje de meest omslachtige en irritante ‘inventory management’ die ik in een RPG heb getroffen en de remaster heeft daar niets aan veranderd. Je zit telkens weer in het menu om uitrusting en items heen en weer tussen personages te verplaatsen, omdat de opslagruimte extreem beperkt is. Daarbij kun je in eerste instantie niet eens zien of een nieuw stukje uitrusting een verbetering is ten opzichte van wat een personage al draagt. Bovendien beheer je in dit spel tig personages, dus dat wordt al heel snel een hopeloze bende.
De remasters komen verder met een nieuwe auto-save functie. Deze is alleen waardeloos, want het activeert alleen als je in een save-kamer komt. De remasters introduceren ook nieuwe bugs waar de Suikoden-subreddit niet over uitgesproken raakt. Er is voor gevechten bijvoorbeeld een nieuwe functie die de actie versnelt, maar dan gaat de muziek ook een stuk sneller – iets dat heel irritant klinkt. Konami heeft inmiddels al een patch aangekondigd die hopelijk het een en ander aanpakt, maar op moment van schrijven is het niet bekend wanneer die beschikbaar wordt.
Conclusie
Suikoden is niet voor niets ook drie decennia later een geliefde RPG-serie. Het zijn games die barsten van persoonlijkheid en allerlei unieke elementen hebben die nog altijd vrij fris overkomen. De remasters zijn technisch aardig, maar ze hebben helaas nog wel een patch of twee nodig. Desondanks is deze collectie een absolute aanrader voor zowel oude fans als nieuwsgierige nieuwe spelers.
9.8
5.4
189 )
28-03-2025 07:45
1)
28-03-2025 10:52
, iets wat Square Enix ook deed met DQ1-2 en Romancing Saga.
