Het is weer herfst, en dat betekent in de regel dat er een nieuwe Assassin’s Creed aan zit te komen. Na er een jaartje tussenuit te zijn geweest heeft Ubisoft de serie vorig jaar met Assassin’s Creed Origins voorzien van een zogenaamde ‘soft reboot’, waarin de gameplay van de reeks ontzettend op de schop is gegaan. Dat extra jaar ontwikkeltijd heeft de serie erg goed gedaan en Origins voelde dan ook als een frisse wind. Het zette de serie, die erg aan vernieuwing toe was, weer op het goede spoor. Een jaar later staat er echter alweer een nieuw deel voor ons klaar. Eens kijken of Assassin’s Creed Odyssey, zoals het spel dit jaar heet, de kar voort kan trekken of in de sporen blijft staan.
Kassandra of Alexios?
In Assassin’s Creed Odyssey is het voor het eerst in de serie mogelijk om het spel zowel als mannelijk als vrouwelijk personage door te spelen. Eerder had je in Assassin’s Creed Syndicate al de optie om met een druk op de knop te wisselen tussen broer en zus Jacob en Evie, echter had dit geen invloed op het verloop van de game. In Odyssey is dit anders en heeft je keuze direct invloed op het verhaal. Hoewel in zo’n beetje alle marketing vanuit Ubisoft het mannelijke personage Alexios wordt getoond, is Kassandra het canonieke personage van dit verhaal.
Het spel, dat zich ruim vierhonderd jaar voor het verhaal van Origins afspeelt in het oude Griekenland, begint met een ontzettend vette intro waarin je als de Spartaanse koning Leonidas eigenhandig de strijd aangaat met het Atheense leger. Zijn kapotte speer erf je een kleine vijftig jaar later als Kassandra of Alexios, een ‘mistios’ (huurling) van het eiland Kephallonia. Dit blijkt een bijzonder relikwie te zijn dat, wanneer aangeraakt door de juiste persoon, een spannende flashback laat zien uit je verleden. Wat blijkt? Als kind ben je door je vader van een hoge berg af gesodemieterd, waarna je dood bent verklaard. Tijd om op zoek te gaan naar je moeder en daarmee te beginnen aan je ‘odyssey’. Al gauw blijkt er natuurlijk veel meer aan de hand te zijn en splitst het verhaal zich op in meerdere paden naarmate je meer informatie vindt over je verleden. Dit zorgt voor een GTA-achtige structuur waarin je zelf de volgorde bepaalt waarin je de missies speelt. Ook kent het verhaal een erg intrigerende plottwist zoals we die nog niet vaak hebben gezien in de Assassin’s Creed-franchise.
Illusie van keuze
De eerdergenoemde keuzes gaan dus verder dan enkel het geslacht, en zelfs de seksualiteit van je personage. Zo kun je in vrijwel ieder gesprek verschillende dialoogopties kiezen die vaak effect hebben op de rest van de missie. Echter blijkt in de praktijk dat deze keuze vaak een illusie is, en slechts een enkele keuze ook daadwerkelijk invloed heeft op het grote verhaal.
Zo kom je bijvoorbeeld later in de game voor de keuze te staan of je een priester laat bidden voor een klein ziek meisje, een rijke vrouw of een boer. Ongeacht van welke optie je kiest, is de missie na deze keuze afgelopen en kom je nooit meer in aanraking met de desbetreffende mensen. Omdat je al deze mensen ook echt pas met deze missie ontmoet hebt, zit er totaal geen gewicht aan de te maken keuze, waardoor het geen enkele impact maakt. Een klein aantal keuzes heeft echter wel effect op het overkoepelende verhaal, waardoor Assassin’s Creed Odyssey meer dan een handvol verschillende eindes kent.
Wat een fijne bijwerking is van dit nieuwe systeem is het feit dat missies niet echt meer te mislukken zijn. Zo is er een quest waarbij je een ontvoerd kindje moet redden van een piratenschip. Lukt het echter niet om haar vóór het zinken van het schip te bevrijden, dan komt ze te overlijden en is de moeder verdrietig, maar krijg jij nog wel een beloning en XP. Je hebt in Odyssey dus zelden het gevoel dat je iets verkeerd doet, of dat je voor niks bezig bent.
Helaas zit hier ook gelijk de zwakte van het side-quest-systeem: veel van deze verhaaltjes bestaan maar uit één of twee missies, waardoor je nooit gehecht raakt aan de personages. Zo is er een missie waarin je juwelen moet verzamelen voor een meisje dat met behulp van deze glimmende stenen vrienden wil maken. Achteraf blijkt dat haar ‘vrienden’ een stel zelfgemaakte kleipoppen zijn. Dit is iets waar je als speler graag mee verder wilt gaan, maar na één missie is dit verhaal afgesloten. Vul dit aan met saaie side-quests die niet veel meer inhoud hebben dan “help, ik ben bestolen door bandieten, haal mijn eigendom terug” en je vindt maar weinig voldoening, ondanks de beloningen die je natuurlijk krijgt. Nee, Odyssey moet het echt hebben van de hoofdverhalen.
Underleveled
Daarom is het erg jammer om te zien dat er eigenlijk weinig verschil is ten opzichte van het vorig jaar verschenen Assassin’s Creed Origins. Nog altijd krijg je na een tijdje allerlei missies voor je kiezen die voor een veel hoger level bestemd zijn, waardoor je bijna gedwongen wordt om die minder interessante zijmissies door te spelen. Dit kan al gauw oplopen tot het urenlang uitmoorden van kampjes en het rondvaren naar eilanden op zoek naar verloren voorwerpen of bijzondere beelden … voordat je verder kunt met het hoofdverhaal. Het is zelfs voorgekomen dat we een verhaalmissie voor onze kiezen kregen die letterlijk tien levels hoger lag dan we op dat moment waren. Het is jammer dat de zijverhalen niet dezelfde aandacht krijgen als het overkoepelende verhaal, zoals dat in The Witcher 3 wel het geval is, waar een aantal van de zijverhalen zelfs van een hoger niveau zijn dan het hoofdverhaal. In zo’n situatie zouden die levelrestricties voor de hoofdmissies niet zo erg zijn, maar nu voelt het meer alsof de ontwikkelaar het verhaal uitsmeert over een langere tijd dan nodig is en de speelduur kunstmatig wordt uitgerekt.
Grieks knokken
De combat is in de basis nagenoeg hetzelfde gebleven als in Odyssey’s voorganger. Nog steeds gebruikt het spel een soort Dark Souls-achtig vechtsysteem waar het slaan en verdedigen gebeurt met de schouderknoppen en -triggers. Echter is het ‘Overpower’-systeem uit Origins vervangen door een groot aantal abilities die je met een druk op de knop uit je mouw schudt. Zo kun je voor een ‘Ability Point’ bijvoorbeeld de befaamde “this is Sparta!”-trap uit de film 300 aanschaffen, of juist de mogelijkheid om je pijlen in te smeren met gif. Deze Ability Points zijn voor een klein aantal goudstukken ook te resetten, dus mocht je iets geselecteerd hebben dat je niet goed bevalt, dan zit je er niet aan vast. Nieuw in Odyssey zijn tevens de grote veldslagen die het spel kent. Hierin kun je jezelf als huurling uitlenen aan het leger van Sparta of het Atheense leger en zo de vijand een kopje kleiner maken.
In onze recensie van Assassin’s Creed Origins schreven we al over het vast komen te zitten in animaties, waardoor je alsnog schade kunt krijgen, ook wanneer je op tijd uit de weg rolt. In Odyssey is dit niet verbeterd, het wil nog steeds voorkomen dat je twee meter naar links rent en geraakt wordt door een vijand die met z’n speer recht vooruit steekt. Het komt niet vaak voor, maar wanneer het gebeurt is het wel vrij irritant. Ook kent het spel nog altijd het befaamde ‘probleem’ dat je een bewaker gewoon in z’n nek kunt steken, terwijl z’n broer ernaar staat te kijken en vervolgens niks doet. Hiernaast kent het spel een vervelend ‘pathfinding’-probleem waarbij NPC’s de meest bizarre omwegen maken om te komen waar ze moeten zijn. Zo is er een missie waarin we een man moesten bevrijden uit een kooi in een kamp en deze vervolgens het kamp uit moeten escorteren. Omdat wij dit zo veilig mogelijk wilden doen, besloten we de berg achter ons te beklimmen in plaats van de route door het kamp te nemen. De geredde man kon omhoog klimmen als de beste, maar toen hij aan de andere kant weer naar beneden moest, wist hij zich geen raad. Hij rende plots twintig meter naar links en klom daar op exact dezelfde hoogte wèl van de berg af, recht het kamp in. Zodra de guards allemaal wakker werden mochten we eerst vijftien mannetjes afmaken voordat we de missie netjes konden voltooien. In een spel dat draait om stealth en het zijn van een Assassijn is het toch bijzonder dat de missies hier soms niet op geprogrammeerd lijken te zijn. Die AI in de Assassin’s Creed-games blijft toch bijzonder.
Geen AC zonder bugs
Naast de bijzondere AI is er nog een andere oude bekende die zijn opwachting maakt in Odyssey, namelijk de ‘bugs’. Hoewel wij het spel gespeeld hebben met patch 1.02, beter bekend als de ‘Day One patch’, is onze speelsessie van een kleine 45 uur zeker niet bugvrij geweest. Zo zijn we onder andere tijdens het bergbeklimmen vast komen te zitten in de muur omdat Kassandra ineens door de rotswand heen begon te klimmen. Of zijn we bij het naar beneden klauteren vast komen te zitten tussen de muur en een object, waarna ons personage voor zo’n tien seconden spastische bewegingen begon te maken en daarna game over ging. In Origins hadden we zelfs last van een bug waar het spel minutenlang bleef laden, maar uiteindelijk nooit verderging. Ook deze bug keert helaas terug in dit nieuwe deel en lijkt dus niet verholpen te zijn in het afgelopen jaar. De meest opvallende bug is echter het moment dat we een gebouw inliepen en er een NPC op ons stond te wachten die eruitzag als een low-poly PlayStation 1-model zonder gezicht. Er was geen interactie mogelijk met deze persoon en we konden er zelfs doorheen lopen. Waarschijnlijk is er gewoon iets verkeerd ingeladen, maar bijzonder was het wel. Hoewel sommige spelers nooit op één van deze of andere bugs zullen stuiten, kan Odyssey zeker een flink aantal bugfixes gebruiken.
Kippenleer
Ubisoft lijkt met de Assassin’s Creed-serie steeds meer een RPG-achtige kant op te gaan. Zelf samen te stellen pantsersetjes, allemaal met variërende statistieken, kunnen niet ontbreken. Een erg toffe toevoeging waarmee je de outfit van je personage helemaal naar eigen smaak en speelstijl kunt aanpassen. Een nadeel hiervan is dat, wanneer je overtollige kledingstukken of wapens wilt verkopen, dit een voor een moet doen wat erg veel tijd in beslag kan nemen. Het kunnen maken van een selectie en dit vervolgens allemaal in een keer kunnen verkopen was handiger geweest. Er zijn nog wel meer rare keuzes en slordigheden te vinden in Odyssey. Zo geven bijvoorbeeld alle dieren ‘soft leather’. Jaag je op een koe? Soft leather. Een wolf? Soft leather. Een kip? Soft leather. Nu hebben wij hier op de redactie nog nooit gehoord van wolvenleer, maar blijkbaar is het een ding. Hoewel dit het upgraden van voorwerpen erg makkelijk maakt, aangezien je altijd een overtollige voorraad aan zacht leer in je broekzak hebt, haalt dit wel wat diepgang uit het armorsysteem.
We zijn nog niet klaar met de rariteiten: moet je vechten op een boot en sla je de vijanden het water in? Dan moet je geluk hebben dat er een haai langs zwemt, anders blijven ze lekker drijven in het water tot je ze uit medelijden maar met pijlen begint te doorboren, om ze uit hun ellende te verlossen. Ze blijven namelijk gewoon watertrappelen totdat je er voor hun een eind aan maakt. Daarnaast was er een quest waarbij we arriveerden na duizenden meters over het land te hebben gereisd op ons trouwe paardje, maar zodra de quest begon in het filmpje, wandelde ons personage zo de zee uit, alsof ze net van de boot kwam die aan de andere kant van het eiland geparkeerd stond. Dit soort dingen horen niet te gebeuren in een spel dat drie jaar ontwikkeltijd heeft gehad in een studio als Ubisoft Quebec. Het mag dan een groot project zijn, sommige van deze probleempjes zijn zelfs overgebleven uit Origins en dat komt gewoonweg slordig over.
Om je ogen en oren bij af te likken
Gelukkig kent Assassin’s Creed Odyssey genoeg moois om dit alles te compenseren. Zo is het hoofdverhaal erg interessant en dient het als drijfveer om door de zijmissies heen te worstelen. Ook is het world design van ontzettend hoog niveau. Odyssey’s Griekenland ziet er werkelijk prachtig uit en het is echt fantastisch om door deze schitterende wereld heen te spelen. Wij betrapten onszelf er meerdere malen op om, in plaats van te fast-travelen, lekker te paard door de Griekse bergen te galopperen, onder het genot van een stukje geweldige Griekse muziek. Deze is verzorgd door Joe Henson en Alexis Smith van The Flight, die ook verantwoordelijk zijn voor de soundtrack van Horizon: Zero Dawn.
Hoewel de ‘main theme’ van Odyssey qua geluid vrij veel weg heeft van de muziek uit The Witcher 3, word je al gauw om je oren geslagen met allerlei prachtige muziekstukken die Assassin’s Creed Odyssey samen met de prachtige graphics voorzien van een eigen audiovisuele smoel. De voice acting laat echter nog wel eens te wensen over. Zo komt Alexios vaak over alsof zijn acteur alles slapjes opleest van het script, en spreken veel personages met een erg gemaakt Grieks accent. Een kleine smet op een anderzijds geweldige game op audiovisueel niveau. De screenshots in dit artikel zijn tevens allemaal zelfgemaakt met behulp van de Photo Mode die het spel kent. Hoewel deze fotomodus niet zo uitgebreid is als in bijvoorbeeld God of War of Spider-Man, zijn er toch opties genoeg om prachtige plaatjes te schieten.
Om dit geheel wat rustiger aan de ogen te maken heeft Ubisoft een zogenaamde ‘Exploration Mode’ gemaakt. Vorig jaar vergeleken we Origins al een klein beetje met The Legend of Zelda: Breath of the Wild vanwege de gigantische map waar overal wel iets te doen is. Met de Exploration Mode in Odyssey doet Ubisoft daar nog een schepje bovenop door op een groot deel van de map markeringen weg te halen, en je door middel van vergaarde informatie zelf te laten zoeken waar je moet zijn voor de desbetreffende missie. Een erg toffe toevoeging voor de spelers onder ons die er niet van houden om aan het handje gehouden te worden. Veel meer dan het verwijderen van de quest markers is het eerlijk gezegd niet, maar het is een leuke twist op de klassieke speelstijl van Assassin’s Creed, en wie weet stuit je onderweg wel op iets wat je anders nooit had gezien.
Pauze
Ubisoft heeft aangegeven volgend jaar weer een pauze in te lassen voor de Assassin’s Creed-franchise en misschien is dat ook wel goed. Want hoewel Odyssey er op audiovisueel en world design vlak zeker op vooruit is gegaan tegenover Origins, voelt het qua content ergens toch een beetje als een grote uitbreiding voor Assassin’s Creed Origins. Het is in essentie gewoon meer van hetzelfde, maar ook op bijna exact dezelfde manier, en dat zorgt al gauw voor een been-there-done-that-gevoel. Is dat erg? Absoluut niet. Alleen bij een game waar je een goede 35 tot 40 uur bezig bent met het doorspelen van het verhaal, en daarna nog tientallen uren aan zijcontent hebt om door te spelen zoals het verslaan van verschillende mythologische wezens, om nog maar te zwijgen over de optionele season pass die dit keer uitgebreider zal zijn dan ooit … hadden wij graag iets meer vernieuwing gezien die de game frisser aan zouden laten voelen. Nu voelt het heel erg aan als dezelfde game als vorig jaar, in een nieuw jasje. Een erg mooi jasje. Dat dan weer wel.
Conclusie
Assassin’s Creed Odyssey is een prachtige game geworden, die op momenten helaas een beetje te veel aanvoelt als haar voorganger. De spelwereld ziet er geweldig uit en is zeker één van de mooiste werelden tot nu toe in een Assassin’s Creed-game. Tevens zijn de nieuwe elementen die het spel meer richting het RPG-genre moeten trekken, zoals het kunnen maken van keuzes, erg tof en ze voegen zeker iets toe aan de beleving van de game. Het is alleen jammer om te zien dat – na inmiddels meer dan tien spellen in de serie – de reeks nog altijd geplaagd wordt door een hele hoop bugs, glitches, en vreemde gamedesignkeuzes.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
Oordeel Assassin's Creed: Odyssey (PS4)
- Graphics
95 - Gameplay
80 - Originality 70
- Sound 85
- Replay 80
- Eindcijfer 82
6.0
291 )
01-10-2018 13:37
1)
01-10-2018 13:51
