Zelda, maar geen Zelda-game
Omdat de heisa rondom deze nieuwe game in het Zelda-universum van Breath of the Wild waarschijnlijk een hele nieuwe doelgroep heeft aangeboord voor het Warriors-genre is het misschien verstandig om dit type spel te duiden. Spellen van deze soort worden ook wel musou genoemd en vinden hun oorsprong in Dynasty Warriors. Ze worden altijd getypeerd door grote, enigszins lege slagvelden waarin een onwaarschijnlijk sterke held onder controle van de speler het opneemt tegen hele legers van hersenloze soldaten. Het doel is vaak om bepaalde punten op het slagveld in te nemen of om helden van de vijandelijke factie – die bij hoge uitzondering wél een paar hersencellen van de ontwikkelaars toegestopt kregen – in een duel te verslaan.
Deze beschrijving is prima toe te passen op Age of Calamity, zij het dat de slagvelden in Hyrule liggen en de helden geliefde personages uit Breath of the Wild zijn. En dat maakt al het verschil. Dat wil niet zeggen dat spelers die een hekel hebben aan hack and slash veel gaan vinden om van te genieten in Age of Calamity, maar de Zelda-ingrediënten waarmee dit spel op smaak is gebracht helpen zeker om liefhebbers van Breath of the Wild het genre in te laten glijden. Zo is bijvoorbeeld de Sheikah Slate verwerkt in de gameplay. Sterkere vijanden – een soort minibazen – gebruiken geregeld een aanval waarbij een icoontje van een de Sheikah Slate-functies (Bombs, Freeze, Magnesis en Stasis) boven hun hoofd verschijnt. Wanneer je deze aanval met de juiste functie countert, is de vijand even in de war en verschijnt zijn Weak Point Gauge. Als je deze balk kapotslaat, heb je de mogelijkheid om een spectaculaire aanval uit te voeren die veel schade aanricht. Ook zijn de elemental rods uit Breath of the Wild van de partij en daarmee kun je eventuele zwakheden van vijanden uitbuiten. Het levert niet per se de meest diepgaande gameplay ooit op, maar het zorgt wel voor wat welkome variatie die bij met name oudere musou-games ontbreekt.
Wanneer je niet aan het vechten bent, staar je naar een perfecte recreatie van de landkaart van Hyrule. Fervente spelers van Breath of the Wild zullen onmiddellijk een hoop locaties herkennen en het spel zit dan ook vol met verwijzingen naar deze moderne klassieker. Op die kaart kan de speler kiezen tussen hoofd- en zijmissies, maar de kaart is vooral volgestrooid met allerlei te ontgrendelen upgrades. Denk aan het verlengen van de combo’s, het verkrijgen van extra hartjes en het vrijspelen van nieuwe winkels waar je ingrediënten koopt die gebruikt kunnen worden voor andere upgrades. Dit proces van nieuwe upgrades uitvoeren werkt verslavend en hierdoor is er altijd iets om naartoe te werken. Het is met name tof om te zien hoe de combo’s van de verschillende personages zich ontwikkelen. Het gevechtssysteem is van zichzelf vrij eentonig, maar doordat het spel gedurende ongeveer dertig uur dit soort nieuwe elementen blijft introduceren, wordt de repetitie niet te snel uitputtend. Wel moet gezegd worden dat het in de tweede helft van het spel een behoorlijke grind kan zijn om sommige upgrades te kopen.
Prequel…toch?
Een belangrijke reden waarom Age of Calamity zo tot de verbeelding spreekt, is dat het verhaal een prequel is op misschien wel het meest populaire Switch-spel. Het vertelt het verhaal van de catastrofale Calamity waar in Breath of the Wild geregeld aan werd gerefereerd en waar de gevolgen overal te zien van waren. Het is geen spoiler om te vermelden dat tijdreizen een rol speelt in dit verhaal, dat wordt immers in het eerste filmpje al duidelijk. Het idee is dat een kleine Guardian-robot op het moment van de Calamity terug de tijd in reist om daar aan Zelda en co. hulp te verlenen zodat deze ramp zich nooit zal voltrekken. Tijdreizen als plotinstrument zorgt vaak voor een rommelige verhaalvertelling en ook hier kan niet echt van een elegant gebruik van het concept gesproken worden. Het gevoel bekroop me soms dat ik fanfictie aan het bekijken was in plaats van iets dat een plek moet hebben in de officiële canon van het Zelda-universum.
Wat wél erg op prijs te stellen is, is dat we meer tijd kunnen doorbrengen met onder andere de Champions. In Breath of the Wild schitterden ze vooral door hun tragische afwezigheid, maar nu krijgen we meer van hen te zien en uiteraard kan ook met hen gespeeld worden. Veel van de evenementen die we doormaken zaten ook al in Breath of the Wild in de vorm van herinneringen en hoewel er niet reuzeveel wordt toegevoegd aan de inhoud van die herinneringen, is het toch leuk om deze gebeurtenissen in meer detail te beleven. Dat gezegd hebbende, Age of Calamity is geen spel waarin het verhaal een dominante rol speelt. Het plot is vrij summier op te sommen, dus als je deze musou puur en alleen voor het verhaal wil spelen is dat een heroverweging waard.
Modern icoon
Per jaar dat verstrijkt sinds het oorspronkelijke uitkomen van Breath of the Wild, wordt duidelijk hoe iconisch dat spel is. Het uiterlijk van een bewegend aquarelschilderij met vrolijke pastelkleuren wordt met enige regelmaat geïmiteerd door nieuwe games. Ook de geluiden en de muziek zijn fantastisch en onmiddellijk herkenbaar. Daarom is het zo briljant dat de nauwe samenwerking van Omega Force en Nintendo betekende dat de ontwikkelaar gebruik kon maken van de originele assets van Breath of the Wild. Het gevolg is dat de audiovisuele presentatie perfect het gevoel recreëert van het oorspronkelijke spel. Dit is mijns inziens de grootste troef van Age of Calamity. Ook al is de gameplay radicaal anders, toch voelt het dankzij de geslaagde presentatie echt alsof dit nieuwe spel thuishoort in het Zelda-universum.
Helaas neemt Age of Calamity ook een ander onderdeel van de grafische presentatie van zijn grote broer over, namelijk framedrops. In het originele spel kwamen deze met enige regelmaat voor, met name in gebieden die veel verschillende visuele effecten tegelijk voorschotelden (Korok Forest schiet te binnen). Echter was hier in Breath of the Wild begrip voor op te brengen, gezien de combinatie van open world en de geringe kracht van de Switch. Age of Calamity schiet wat te ver door in deze onvolmaaktheden. Er is veel pop-in en de framerate duikt graag onder de 20 fps. Vaak is dit vanwege de simplistische aard van de gameplay geen groot probleem, maar dat wil niet zeggen dat baasgevechten waarin bijvoorbeeld tijdig ontwijken van belang is vrij zijn van deze absurde slowdown. Naarmate het spel vordert, toveren personages en monsters ook steeds meer visuele effecten op het scherm, waardoor de framedrops steeds vaker voor komen. In handheld modus lijken de problemen vaker voor te komen dan wanneer het spel op tv wordt gespeeld. Ik kon hier uiteindelijk aan wennen, maar het is verre van ideaal. Er is gelukkig een demo te downloaden in de e-shop die vrij representatief is voor het uiteindelijke spel. Probeer deze vooral uit als je bang bent dat het spel onspeelbaar is.
Conclusie
Hyrule Warriors: Age of Calamity is een zeer vermakelijke, zij het behoorlijk traditionele musou geworden. Zoals gebruikelijk is voor het genre ligt eentonigheid na een dertigtal uur op de loer. Het spel is dan ook vooral de moeite waard om meer tijd door te brengen in het universum van het uitstekende Breath of the Wild. De iconische presentatie zorgt ervoor dat het spelen van deze game voelt als een warm thuiskomen. Het spel lijdt helaas onder enkele technische slordigheden die voor sommigen moeilijk te accepteren zullen zijn. Het is daarom sowieso aan te raden om eerst de demo uit te proberen. Deze biedt de eerste paar missies van het spel aan en na het uitspelen daarvan kan de save worden gebruikt om verder te gaan wanneer je zou besluiten het volledige spel aan te schaffen.
Deze review is geschreven door David Doorakkers.
10
8
1423 
1)
05-12-2020 19:13
