Darwin-kubus
HB begint met een verhaaltje, verteld in tekst en een paar stilstaande beelden. Iemand (de speler) loopt een grot in, welke een portaal naar de “cube” blijkt te zijn. In de cube word je begroet door een stem en een harlekijnachtige avatar die uit NiGHTS lijkt te komen gevlogen. De cubewerelden, je kunt er kiezen uit vier, zijn oerwerelden, waar jij als speler de evolutie van aanpassen mag. Geloof je niet in Darwin, dan zou ik HB in ieder geval overslaan, want Darwin’s evolutieleer is de leidraad van het verloop van de gameplay in HB. Het beïnvloeden van de wereld is relatief simpel: met een knop verhoog je de oppervlakte, en met een andere knop verlaag je de oppervlakte. Hoe lager de wereld, hoe meer water er heen stroomt. Hoe hoger, des te bergachtiger de wereld wordt. Deze mechaniek komt Nintendo-fans vast bekend voor, want dit was ook de basis van Doshin the Giant. Hiernaast kun je nog speciale vaardigheden uitoefenen, die wonderen worden genoemd. Relatief simpel toch? Nou, het afstemmen van deze acties is enorm complex, dat in een tutorial van ongeveer twintig minuten wordt duidelijk gemaakt. Ik raad dan ook ten zeerste af om de tutorial te skippen, want HB blijkt enorm diepgaand te zijn.
Diep, maar afstandelijk
Je kunt niet oneindig de wereld naar je hand zetten; dat kost je namelijk punten. Aan deze punten heb je een overvloed en je meter wordt hoger naarmate je level stijgt. Ook groeit je kubus met je mee. Je meter herstelt door vanuit de micro view naar de macro view te gaan, waar je de kubus van een afstandje bekijkt en waarvandaan je het tempo van de tijd binnen de kubus bepaalt. Waar je in de micro view dicht op je levensvormen en vegetatie staat, wordt jouw kubus tot een lijstje met statistieken herleid in de macro view. Dat is erg jammer, want de actie speelt zich nu juist af wanneer je de tijd versnelt. Evolutie kost namelijk wat tijd, en een aap gaat pas rechtop lopen als er wat jaartjes overheen gaan. Ook sterven er dieren en planten uit, maar ook dat zie je enkel gebeuren in je lijst. Dit tezamen zorgt ervoor dat je minder betrokken bent met de kubus en je minder een band opbouwt met al het leven daarbinnen. Ook is er weinig tot geen interactie tussen de levensvormen in de kubus, waardoor de eerste-persoonsobservatie modus je enkel toont dat het spel daadwerkelijk details herbergt. Wel valt ook dan extra op dat het landschap blokkerig is, een trend die sinds Minecraft en Dragon Quest Builders wat lui begint aan te voelen.
Waar voor je geld
HB herbergt vier soorten kubussen, welke direct de moeilijkheidsgraad vertegenwoordigen. Makkelijkst is de jungle kubus, waar het leven al rijkelijk teert als je er binnen komt. Veel moeilijker is de lege kubus, waar het aan jou is om leven te creëren, alvorens het te laten bloeien. In theorie is HB dan ook oneindig speelbaar. Alle vormen van evolutie zouden (in theorie) haalbaar moeten zijn en met ieder wonder zet je een hele kubus aan je hand of plaats je een mutatie in een evolutiecyclus. Ik zie het echter niet gebeuren dat ik HB nog veel vaker opstart.
Ja, het evolueren van (vooral) de dieren is erg leuk, en de doelstellingen die de kubus je meegeeft kunnen uren boeien, maar na een aantal uur had ik steeds vaker het gevoel dat ik huiswerk aan het doen was en veelal zat te wachten tot een volgende stap in de evolutie kon optreden. Ook is de mechaniek waarbij het aanpassen van je kubus je energie kost mij onduidelijk. Vaak haalde het juist de flow uit het spel, waardoor ik terug werd geworpen naar het wachten in de macro view. Vooropgesteld, dat duurt slechts een minuut, maar het nut ervan zien doe ik niet. In mijn korte tijd met HB heb ik lang niet alles gezien wat het spel te bieden heeft, maar de investering daarvoor was het mij ook niet waard. Een paar uur als tussendoortje in deze drukke releasemaanden was zodoende voldoende voor mij.
Conclusie
Op het eerste gezicht werd mijn hart direct gestolen door het leuke design, de diepte en de grenzeloze mogelijkheden. Hoe meer tijd ik echter doorbracht in mijn kubus, bezig om de optimale zoutvochtigheidratio te vinden, hoe meer HB ging voelen als een taakje. Doordat ik geen band opbouwde met mijn kubus, doorliep ik de evolutie rap en stierven alle dinosaurussen uit, alleen maar om de volgende opdracht van de kubus te halen. Dit alles zou mij raken in een spel als Viva Piñata, maar in HB was deze genocide simpelweg een statistiek in mijn macro view. HB mist zodoende iets speciaals waar een sim-game het van moet hebben. Ik zou HB dan ook eerder willen bestempelen als een puzzelspel rondom evolutie, want voor een simulator sta je als speler te ver af van de inhoud. Dat het spelprincipe potentie heeft is onmiskenbaar, maar een vervolg zal nog een paar evoluties moeten doormaken om zich te meten met de klassiekers in het sim-genre
(Let op: de becijferde onderdelen zijn dik in orde, maar vormen niet het gemiddelde voor het eindcijfer. Die vertegenwoordigt de gehele indruk van de game.)
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Happy Birthdays (Switch)
- Graphics
70 - Gameplay 70
- Originality
90 - Sound 70
- Replay 80
- Eindcijfer
65
3809 
2)
26-06-2018 09:47
