Volg ons op Facebook Abonneer op onze RSS
Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (PS4)
82 100 1

Review Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (PS4)

Ni No Kuni: Wrath of the White Witch was enkele jaren geleden een game die behoorlijk uit het niets kwam voor mij. De samenwerking met Studio Ghibli was voor Namco Bandai een experiment dat een uitstekende game tot gevolg had. De fantastische locaties, de diepgaande gameplay en natuurlijk het verhaal van Oliver dat een hele persoonlijke lading had. Nu is er Ni No Kuni II: Revenant Kingdom. Een vervolg dat op zichzelf staat maar toch hier en daar verbonden lijkt met het eerste deel. Weet Namco opnieuw een klassieker af te leveren of valt het spel een beetje tegen? Je lees het hier.

Ik moet bekennen dat ik pas op latere leeftijd in aanraking kwam met de films van Studio Ghibli. De studio staat ook wel bekend als de Disney van het Oosten en die vergelijking dekt naar mijn mening behoorlijk goed de lading. Of je nu fan bent van de wat realistischere films zoals The Wind Rises en When Marnie Was There, of meer de fantasierijke films zoals Howl’s Moving Castle en Spirited Away, de Ghibli films kenmerken zich vaak door mooie muziek, geweldige animatie en gelaagde personages.



Met het eerste deel van Ni No Kuni werd een persoonlijk verhaal verteld van Oliver die zijn moeder weer tot leven wil wekken. De gameplay draaide om het verzamelen van familiars en deze trainen tot strijdbare teamleden. Dat deed je destijds door middel van turn-based gevechten. Met Ni No Kuni II: Revenant Kingdom gooit Bandai Namco het over een andere boeg. Met dit tweede deel neem je de rol van de jonge Koning Evan Pettiwhisker Tildrum op je. Samen met zijn adviseur Roland, die uit de normale wereld getransporteerd wordt en zichzelf herboren in het lichaam van een jongeman terugvindt, moet je ontsnappen aan een coup en je eigen koninkrijk opbouwen.
Dat doe je door vijanden te verslaan, voorwerpen te verzamelen en natuurlijk een heleboel quests uit te voeren. Tot zover weinig nieuws onder de zon. Maar de games van Level5 zijn vaak op eenzelfde manier opgebouwd. Dus voor fans van Dark Cloud, Rogue Galaxy en andere games van de Japanse ontwikkelaar zal het ook geen nieuws zijn dat ook Ni No Kuni II aandacht besteedt aan het opbouwen van een gemeenschap. Of in het geval van Revanant Kingdom, een daadwerkelijk koninkrijk.



Evermore Forever
Dat opbouwen doe je door Kingguilders te investeren in nieuwe gebouwen. Zo kun je een wapensmid bouwen, een smederij gericht op het maken van pantsers, maar ook barakken voor je troepen, markten voor het verbouwen van voedsel en is het mogelijk om spreuken te versterken en te ontwikkelen bij een spreukenwinkel. Elk gebouw dat je toevoegt aan je koninkrijk kan daarnaast worden verbeterd om nieuwe spelmogelijkheden vrij te spelen. Maar om een zaakje draaiende te houden moet je er ook inwoners aan toewijzen die elk een specialisme hebben. Gelukkig is het systeem van de juiste mensen aan hun ideale gebouwen toewijzen een simpele kwestie van de personages met een ster bij hun naam selecteren. Het managen van je koninkrijk is ook niet veel meer dan simpelweg kiezen welke upgrades je eerst wilt verdienen. Je zult namelijk nooit een keuze hoeven te maken die verstrekkende gevolgen heeft, of waarbij je in je mogelijkheden beperkt wordt. In plaats van een uniek koninkrijk maken is het dus gewoon een kwestie van kiezen in welke volgorde je bonussen en upgrades vrijspeelt.



Easy does it
Ni No Kuni II richt zich dus voor een behoorlijk groot gedeelte op het opbouwen van je koninkrijk en het maken van verbonden met andere rijken. Maar het grootste gedeelte van de tijd ben je aan het reizen tussen locaties en gevechten aan het leven met de kleurrijke tegenstanders die je op je pad vindt. Op de landkaart zijn vijanden zichtbaar en bijna altijd is het jouw keuze om al dan niet de strijd aan te gaan. Maar zoals het vrij gebruikelijk is in een RPG, loont het zeker om zoveel mogelijk gevechten te voltooien. Vijanden laten namelijk altijd een beloning achter in de vorm van geld en lootdrops, die je kunt gebruiken om wapens te maken, te verbeteren of zelfs extra vaardigheden bij vrij te spelen. Soms had ik tijdens het spelen wel de indruk dat je constant bezig bent met het uitzoeken wat je nieuwe mogelijkheden zijn.

Ook de moeilijkheidsgraad is behoorlijk laag en kan niet verhoogd worden. Integendeel, naarmate je verder komt in het verhaal lijkt de moeilijkheidsgraad steeds lager te worden. De bonussen die je koninkrijk opleveren zijn al versterkend genoeg om het spel op je dooie gemak te doorlopen, maar naast je teamgenoten heb je ook nog de zogenaamde higgledies. Deze kleine helpertjes hebben vaak een element waartoe ze behoren en elke higgledy heeft ook bepaalde vaardigheden. Soms houdt dat in dat ze je kunnen genezen tijdens gevechten en  op andere momenten toveren ze bijvoorbeeld een kanon tevoorschijn om schade bij je tegenstanders aan te richten. Ook de higgledies kun je in je koninkrijk sterker trainen door ze eten te voeren.

Beetje magie verloren
Hoewel er enorm veel te doen valt in de wereld van Ni No Kuni II heeft de lage moeilijkheidsgraad wel als gevolg dat je in een hoog tempo door het verhaal gaat. Daarnaast zijn de meeste sidequests gericht op het aanvullen van inwoners van Evermore. Nu is dat een prima motivator, aangezien meer inwoners meer inkomsten en betere mogelijkheden betekent, maar bij de sidequests hoef je weinig diepgang qua missies te verwachten. Veel meer dan simpele fetch-quests en ‘dood die en die vijanden’ zul je namelijk niet aantreffen.

Ook op andere vlakken doet Ni No Kuni II een stapje terug. Waar Wrath of the White Witch (subtitel van deel 1, voor de nieuwkomers) over de hele linie een eenduidige grafische stijl en kwaliteit had, stelt Revenant Kingdom soms een beetje teleur. Zo is de rare chibi-stijl van je personages op de landkaart behoorlijk lelijk te noemen. Maar ook korrelige achtergronden springen er in nadelig opzicht soms bovenuit. Dat is vooral goed te merken omdat het contrast met de buitengewoon mooi vormgegeven steden heel erg groot is. Daar lopen Evan en zijn vrienden namelijk mooi geanimeerd en gedetailleerd rond en lijken ze zo weggelopen uit de animatie films van Studio Ghibli.

Ook andere technische aspecten zoals een af toe teruglopende framerate in de drukste gebieden, tijdens het managen van je koninkrijk en af en toe tijdens het opslaan van een autosave zijn goed te merken. En dan heb ik het nog niet gehad over de simpelweg slechte kwaliteit van sommige tussenfilmpjes; als je bijvoorbeeld je koninkrijk in zijn geheel een level doet stijgen. Gelukkig is de framerate tijdens de vele gevechten die je moet leveren wel stabiel, wat eigenlijk ook wel een vereiste is aangezien je zoveel tijd zult doorbrengen op het slagveld.



Als goede muziek in de oren, maar die herhalende soundbites ...
Naast de grafische en technische aspecten is de soundtrack ook het vermelden waard. De orkestrale muziekstukken worden weer verzorgd door componist Joe Hisaishi, die samen met karakter ontwerper Yoshiyuki Momose ook aan Wrath of the White Witch werkte. En dat levert mooie en opzwepende muziek op. Qua gebruik van de stemmen lijkt er echter ook weinig tijd en geld geïnvesteerd in vergelijking met deel 1. Vooral Lofty, de Kingmaker summon van Evan, heeft qua opgenomen fragmenten niet veel meer dan een handjevol samples die het hele spel door herhaald worden. ‘Flippen Heck Mun’ zal je de vele tientallen uren die je het spel kunt spelen om de oren vliegen. Ook Evan heeft een aantal zinnetjes die steeds weer herhaald worden. Aanvankelijk is dat nog niet zo storend. Maar al snel besef je dat er alleen bij de grootste plotwendingen door je personages gesproken wordt. Natuurlijk zijn die momenten belangrijk, maar daardoor voelt de rest van de game soms een beetje lui in elkaar gezet.



Niet zonder slag of stoot
Over slagvelden gesproken; naast de reguliere gevechten met vijanden zul je af en toe ook zogenoemde Skirmishes moeten spelen. Hierbij geef je als Evan de leiding aan een aantal eenheden die elk een voor- en nadeel hebben ten opzichte van andere troepen. Deze skirmishes zijn, afgezien van een handjevol momenten, behoorlijk optioneel, maar ze leveren vaak wel voordelen en items op die je weer kunnen helpen om je koninkrijk uit te bouwen. Omdat alle systemen van Ni No Kuni II met elkaar verweven zijn, ben je eigenlijk altijd bezig om nieuwe opties vrij te spelen. Soms voelt het een beetje langdradig, omdat de hoeveelheid geld die je tot je beschikking hebt afhankelijk is van een timer en de al verzamelde mogelijkheden. Maar vaak loont het dan de wereld simpelweg te gaan verkennen. Zo zul je ook speciale ‘Tainted’ vijanden op de kaart aantreffen. Vaak zijn dit tegenstanders die een aantal levels hoger dan jouw team zijn op dat moment. Deze kunnen zowel uitdagend als heel makkelijk zijn als je weet welk element je moet gebruiken om ze uit te schakelen. Al met al kan het soms nogal overweldigend zijn waar je precies je tijd en energie in moet gaan steken, want er valt genoeg te doen in de wereld van Revenant Kingdom.

Conclusie
Ni No Kuni II: Revenant Kingdom is een solide en grotendeels op zichzelf staande game geworden. De graphics zijn op de wereldkaart niet bepaald indrukwekkend, maar maken dat op de daadwerkelijke locaties zelf weer goed. De gameplay is een stuk vlotter en erg toegankelijk dankzij de switch van grotendeels turn-based naar realtime combat. Toch is de game wel erg makkelijk, en dat is al het geval zonder je echt te verdiepen in de bonussen die je koninkrijk je opleveren. Het is ook zo dat, hoewel de personages en settings interessant zijn, de persoonlijke binding met het verhaal vooral afhangt van hoe je zelf tegen de wereld aankijkt. Vind je een kinderlijke ambitie van een jonge koning wel charmant? Dan kun je met Ni No Kuni II met gemak veertig tot zestig uur bezig zijn. Ik heb het verhaal grotendeels op mijn dooie gemak gedaan en me beziggehouden met het verkennen van de wereld, sidequests en locaties. En de teller stond bij het voltooien van het verhaal op 57 uur speeltijd. Dus als je waar voor je geld zoekt zit je goed bij deze game. Ik voelde me tijdens het spelen in ieder geval geregeld een ware koning. Zeker het proberen waard dus.

 

Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
 
 

 

Oordeel Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (PS4)

  • Graphics 85
  • Gameplay 80
  • Originality 80
  • Sound 75
  • Replay 90
  • Eindcijfer 82

Aantal keer bekeken: 7146 

Laagste 3 prijzen voor Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (PS4)

14.99 3
Winkel Cijfer Levertijd Prijs Porto Totaal
Bol.com Partner 8.5
€  14.99€ 0.00   € 14.99
Nedgame.nl 9.8
€  12.00€ 3.49   € 15.49
Amazon.nl 6.3
 
€  14.99€ 2.49   € 17.48

Meer prijzen 

Laatste reacties

avatar van Doobieters
Doobieters ( 29518   288) 02-04-2018 22:42
Reviewexemplaar voorzien door Mediamarkt?
avatar van Superorigineel
Superorigineel ( 558 ) 03-04-2018 07:04
Dank voor je review, ben het met de meeste punten die je opnoemt wel eens. Desalniettemin leuk tijdverdrijf.
avatar van Heart1982
Heart1982 ( 646   4) 03-04-2018 10:18
Inderdaad met de meeste punten wel eens.

Mag ik heel eerlijk melden dat ik van de negatieve punten niets gemerkt heb, droppende framerate, slechte grafische delen. Ja dat lopen op de landkaart ziet er knullig uit, daar kan ik me dan wel in vinden, maar storend, nee hoor. Ook de repetetieve zinnen van Lofty, tsja niet gemerkt eigenlijk... Zal nu vast wel anders worden, maar storend nee (nog) niet.
avatar van GrimoireHunter
GrimoireHunter ( 146 ) 03-04-2018 18:32
Lijkt me wel een leuke rpg, weer eens wat anders
avatar van Soninlaw
Soninlaw ( 414 ) 03-04-2018 23:27
Inmiddels meer dan 40 uur in de game zitten maar hier ook geen last van framedrops. PS4 Pro vs slim misschien? Stoor me eigenlijk nergens aan.

De muziek is heerlijk orkestraal, precies zoals ik het wil hebben in een jrpg. De game speelt lekker weg en het is alsof je naar een Studio Ghibli anime aan het kijken bent. Sommige momenten in-game doen me denken aan Spirited Away.

Heerlijke game!

avatar van MaryAnn
MaryAnn ( 1693   2) 04-04-2018 09:04
Ik heb wel 'last' van framedrops af en toe. En de weinig ingesproken audio was mij ook wel opgevallen al stoor ik mij er niet aan aangezien ik de audio op Japans heb gezet. Verder vind ik het erg vermakelijk spe met veel side quest, waardoor ik snel afgeleid raak, al vind ik persoonlijk zelf de skirmishes niet zo leuk.
avatar van Twisted-D
Twisted-D ( 5534   2) 04-04-2018 10:35
Framedrops heb ik ook wel last van op mijn PS4 Pro. Niet dat het hinderlijk is voor de gameplay, maar ik merk het wel.

Ik vermaak mij wel met de game. Vooral het managen van het koninkrijk.

Skirmish bevalt mij ook niet zo. Echter brengt het wel wat afwisseling en je bent ook wel weer zo doorheen.
avatar van Niels
Niels ( 18305   1) 04-04-2018 10:38
Ik heb totaal geen last van framedrops.
Dit op de standaard PS4 (geen pro).

Maar goed, het spel ligt dan ook nog in seal. Dat kan het verklaren. Heb enkel nog gespeeld met het muziekdoosje.
avatar van Munchkin
Munchkin ( 619   6) 04-04-2018 11:35
Zelf staat de teller bij mij op zo'n 85+ uurtjes en nog niet klaar met het verhaal (ik zit vermoedelijk wel in het laatste hoofdstuk). Ik ben zo iemand die alles uitkamt, zo veel mogelijk side quests doet en ook heb ik wat tijd verloren door de game aan te laten staan om wat Kingsguilders te farmen.
En de moeilijkheidsgraad.. tja ik moet zeggen toen ik eenmaal aankwam op het rechter continent merkte ik dat ik onderleveled was. Dat maakt de game al flink wat pittiger. Ben nu een beetje bijgetrokken.
avatar van Ice-T
Ice-T ( 1682 ) 04-04-2018 19:00
Heb de game op de gamescom gespeeld en was niet mijn ding. Vond deel 1 erg vet maar de andere vechtsysteem en de chibi karakters in de overworld waren voor mij een grote afknapper. Maar ik haal hem wel een keer uit de budgetbak, heb het idee dat ik me er minder aan zal storen als ik het een beetje gewend raak.