Het werk van Lovecraft heeft de laatste eeuw talloze nekharen doen rijzen en creatievelingen geïnspireerd. Ook voor videogames zijn de verhalen, met hun kosmische horror-elementen, een geschenk uit de hemel. Alone in the Dark en Eternal Darkness zijn de eerste games die bij me opkomen. De Cthulhu mythe is misschien wel een van de meest inspirerende, met diverse games die hierop gebaseerd zijn. Call of Cthulhu is de nieuwste poging om ons zweethandjes te bezorgen.
Cliché of Cthulhu
Het begin van de 20ste eeuw, een aan lager wal geraakte detective, een afgelegen eiland en een rijke kunstverzamelaar. Dat zijn de toch wat clichématige ingrediënten waar Call of Cthulhu (CoC) zijn verhaal mee opbouwt. Jij bent natuurlijk de detective, Edward Pierce, die wordt benaderd door … juist! De rijke kunstverzamelaar. Zijn dochter, Sarah Hawkins, is namelijk overleden onder wel zeer curieuze omstandigheden. De incapabele lokale politiemacht denkt dat het een ongeluk is, maar hij weet beter. Jij mag je begeven naar het afgelegen (en helemaal niet suggestief genaamde) eiland Darkwater. Om uit te zoeken wat er écht is gebeurd.
Firstperson-detective-horror-adventure
CoC doet in eerste instantie denken aan een firstperson adventure game. Wanneer je aankomt in de haven van Darkwater, spreek je wat met de lokale bevolking en ondervind je al snel de atypische cultuur die zich in een gesloten ecosysteem kan ontwikkelen. Ook hier is het één groot cliché van dronken vissers (in dit geval walvisvaarders), die al jaren geen walvis meer gevangen hebben. Terend op hun uitkering piekeren ze er niet over om behulpzaam te zijn. Je bent toch een buitenstaander. Terwijl je jouw persoonlijke, culturele analyse op de doorgesnoven zeemannetjes loslaat, voer je stuntelige dialogen en manipuleer je enkele objecten om je een weg te banen naar betere gameplay.
Vaardigheidspunten
Terwijl je door het havengebied wandelt, krijg je voor het eerst te maken met Edwards vaardigheden. Deze bepalen welke handelingen hij met succes kan uitvoeren, zoals in het bordspel waar CoC op gebaseerd is. Zo kan je punten stoppen in o.a. kracht, detectivewerk of psychologie. Iedere vaardigheid heeft zo zijn voordelen, maar over het algemeen betekent het dat je óf meer aanknopingspunten hebt in gesprekken óf dingen in de omgeving beter kan beïnvloeden.
De vaardigheden worden gepresenteerd als een waanzinnige vernieuwing in het genre. In werkelijkheid maakt het relatief weinig uit. Dat komt doordat je altijd verschillende manieren hebt om je doelen te bereiken. Manieren die overigens niet zoveel van elkaar verschillen. Specialiseer je dus in twee dingen en je bent ‘good to go’.
Het verlaten, afgebrande, naargeestige herenhuis
Eenmaal uit de haven kom je aan in de Hawkin’s manor, waar de tragedie van Sarahs dood zich heeft afgespeeld. Tijdens een brand is de hele familie omgekomen. Hier dient de tweede grote feature van CoC zich aan: de reconstructie. Een beetje zoals we die nog kennen van Murdered: Soul Suspect, een van mijn eerste recensies voor BG. Terwijl je een kleine ruimte afspeurt op aanwijzingen, puzzel je stukje bij beetje de details van het mysterie samen. Toch blijft het een simpel zoekspelletje, waarbij je gewoon blijft rondkijken tot je alle punten gevonden hebt. De conclusies die overigens aan deze reconstructies worden verbonden zijn doorgaans vrij vergezocht. Maar ja, Pierce is dan ook een briljant detective.
Knullig en beperkt
CoC heeft het hart op de goede plaats, maar de game staat bol van de knulligheid. Van houterige animaties en onhandige dialogen tot vervelende speurtochten en irritante stealth-secties. Dat laatste geldt vooral voor je treffen met ‘The Shambler’, een bovennatuurlijk wezen dat er wél vrij eng uitziet, maar oh zo treurig is om te bevechten. Het gevecht vertrouwt op de onderontwikkelde stealth-mechanieken van CoC. Wat een spannende ervaring zou moeten zijn, wordt een knullig en irritant gedoe, wat je compleet uit de bedrukte sfeer haalt die de game meestal best goed weet op te bouwen.
Daarnaast voelt CoC vrij beperkt. Darkwater biedt een uitgelezen kans voor een spannende speurtocht, maar in plaats daarvan bepaalt de game altijd naar welke locatie je gaat, vaak gebaseerd op onwaarschijnlijke aannames. Je ziet nooit meer van het eiland dan de locaties die je bezoekt. En die zijn dan weer óf vrij klein, óf je komt er meerdere keren. Soms moet je ook nog vreemde opdrachten uitvoeren, die ontzettend herhalend zijn. Het voelt heel erg als kunstmatige verlenging van de game, die totaal onnodig is.
Afbreuk aan het verhaal
Al die klunzige gameplay doet namelijk afbreuk aan het verhaal, dat verder gewoon heel interessant en best meeslepend is. Als Cyanide zich meer op het verhaal had geconcentreerd, had dit nog een stukje beter kunnen zijn. Nu is het vaak te onsamenhangend, met name omdat illusie en realiteit nog wel eens door elkaar willen lopen. Zo sterven er regelmatig mensen, die later zonder enige verklaring weer vrolijk voor je staan. Blijkbaar was dat dan een illusie, of zijn zij nu een illusie? Ik weet het nog steeds niet. De dialogen zouden ook beter kunnen aansluiten. Het kan zomaar gebeuren dat Edward refereert naar iets wat nooit is gezegd, omdat je die gespreksoptie niet gekozen hebt. Dat is gewoon jammer en had beter uitgewerkt kunnen worden.
Clichématig wachten op de aanbieding
Zoals je wellicht al is opgevallen, hangt CoC van de clichés aan elkaar. Dat hoeft niet zo erg te zijn, als het tenminste goed is uitgewerkt. Helaas laat CoC daar een hoop kansen liggen. Het betekent niet dat je geen plezier beleeft aan deze game, maar wel dat je beter geen al te hoge verwachtingen kan hebben. Als je door de knulligheid en de beperkte gamewereld heen kijkt, zie je namelijk een sfeervolle game, die met liefde is gemaakt. Helaas is dat niet altijd genoeg om een écht goed eindproduct neer te zetten.
Deze review is geschreven door Chris van Breda.
Oordeel Call of Cthulhu (PS4)
- Graphics
70 - Gameplay
55 - Originality 50
- Sound 70
- Replay
60 - Eindcijfer 65
3193 
21)
30-10-2018 20:40
