De aarde is compleet verwoest. Gebouwen storten in, helicopters worden uit de lucht geslagen door demonen en enorme kraters versieren het wegdek. In de meest recente krater rijst een figuur op die overduidelijk niet blij is. Het is War. Het einde der tijden is begonnen, maar dat was helemaal niet de bedoeling. War krijgt hiervan de schuld en gedurende de game probeer je erachter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het is het begin van een onwijs toffe game!
Op het eerste gezicht lijkt Darksiders misschien een makkelijke kopie van games als Zelda en God of War. Een logische gedachte, want qua structuur heeft Darksiders duidelijke overeenkomsten met deze twee series. Aan de andere kant, tegenwoordig gebruiken bijna alle games dezelfde principes. Neem bijvoorbeeld de opzet van een game als Metroid, daar begin je vaak heel krachtig en verlies je na een korte introductie een groot gedeelte van je mogelijkheden. Om ze vervolgens gedurende het spel weer terug te verdienen of zelfs te overtreffen. Zo gaat het ook in Darksiders. De game begint als de wereld op het punt staat om volkomen verwoest te worden. Mensen worden opgejaagd door demonen en War moet zich een weg banen door de verwoeste binnenstad. Al snel kom je bij een demon, die je een voorproefje geeft van de vele bossfights die de game bevat. Tijdens het vechten verliest War een groot gedeelte van zijn krachten. Het gevolg laat zich raden: War delft het onderspit tegen deze enorme demon.
Toch is dat niet het einde. Integendeel, War komt bij de Council terecht. Deze drie stenen wijzen geven hem de kans om terug te keren naar aarde en erachter te komen wat er precies gebeurd is. Voorwaarde is wel dat War opgezadeld wordt met de Watcher. Dit phantoom hecht zich aan War en geeft hem gedurende de game hints. Denk hierbij aan een verknipte versie van het elfje uit Zelda. Het coole is dat de stem van dit personage is ingesproken door Mark Hamill. Luke Skywalker heeft de laatste tijd redelijk wat prominente rollen op zich genomen met als recent voorbeeld natuurlijk The Joker in Batman Arkham Asylum.
Goed, War gaat dus terug naar Aarde en komt erachter dat er sinds zijn ‘dood’ en hergeboorte ongeveer 100 jaren voorbij zijn gegaan. De aarde ligt in puin, de mensheid is weggevaagd en de demons en angels vechten geregeld met elkaar. Maar zodra War in beeld verschijnt vallen beide groeperingen hem liever aan dan dat ze onderling een potje aan lopen matten.
Zoals aangegeven heeft Darksiders overeenkomsten met Zelda. Daarom zal ik daar wat concrete voorbeelden van geven. De game bestaat namelijk uit meerdere dungeons. Deze staan onderling met elkaar in verband via de bovenliggende wereld. Elke dungeon bevat meerdere kistjes met daarin bijvoorbeeld kaarten, een voorwerp om aanwezige kistjes op de kaart te zien, verborgen voorwerpen en natuurlijk één uniek voorwerp/wapen om nieuwe gebieden mee te ontdekken.
Zo kom je al snel de Crossblade tegen. Deze vlijmscherpe schijf kun je gebruiken om vlammen te verplaatsen en zo bommen te ontsteken. Of je gebruikt hem om meerdere vijanden tegelijk te targetten. Het leuke aan een game als dit is dat je vaak dingen tegenkomt waar je op dat moment nog niets aan kunt doen. Een oplichtend doelwit in de lucht? Daar kun je vast een hookshot aan vastmaken. Een ijsblok? Had ik maar een krachtig wapen om het kapot te slaan. Zo werkt het bij Zelda, en zo werkt het ook in Darksiders. Dat geldt ook voor het verbeteren van de health en magie (hier wrath genoemd). Je vindt upgrades in kistjes, maar je komt ook geregeld verschillende kleuren zielen tegen. Gele zielen vullen je wrath aan, groene zielen je health en dan zijn er ook nog blauwe zielen. Deze zielen gebruik je als geld. Met deze zielen kun je namelijk nieuwe technieken en aanvallen kopen. Denk hierbij aan een nieuwe aanval van je zeis, een speciale techniek om je huid in steen te veranderen of zelfs het aanschaffen van essence. Dat is de tegenhanger van de potions uit Zelda.
Dus tja, Darksiders lijkt in bepaalde opzichten dus op Zelda. Maar qua combat gaat deze game duidelijk een stuk verder. Ten eerste is het vechten lekker bloederig. Maar ook de vele verschillende aanvallen zijn een stuk uitgebreider. Leuk is dat als tegenstanders bijna dood zijn, je de optie krijgt om een finishing move uit te halen door op B te drukken. Deze animaties verschillen per tegenstander en zijn eigenlijk een soort van beloning voor je harde werken. Ledematen en hoofden van demonen vliegen dus al snel in het rond. Maar ook zombies die met hun hoofd keihard de grond in geramd worden zijn geen uitzondering.
Elke tegenstander heeft een specifieke vormgeving gekregen. Natuurlijk, zombies zijn zombies, maar je komt al snel grotere tegenstanders tegen die met gemak twee keer zo groot zijn als War. En dit zijn gewoon reguliere vijanden. Dan zijn de bossfights helemaal andere koek. Zo zul je een gevecht aan moeten gaan met een enorme spin, die ook nog eens kan teleporteren. Wat op zich al lastig genoeg is, maar daar komt bij dat je op de hoogste moeilijkheidsgraad ook twee keer zoveel schade oploopt. Maar goed, die 100 achievementpunten voor het uitspelen op Apocalypse hé…dat is toch een goede motivatie.
De hele stijl van de game is overigens ook zeer goed gedaan. Het artwork is gedaan door Joe Madureira. Deze man is vooral bekend van zijn eigen serie Battle Chasers, maar hij heeft in het verleden ook comics van Uncanny X-men getekend en geschreven. Nu ben ik zelf wel bekend met zijn werk, maar voor mensen die hem niet kennen: het komt erop neer dat hij mannelijke personages heel erg gespierd en breed tekent. De dames daarentegen hebben een wespentaille en een borstomvang waardoor je normaal gesproken denkt: ze heeft vast vaak last van haar nek en rug…
De game heeft af en toe wel wat last van screentearing. Maar je moet er echt op letten wil het je opvallen. De framerate blijft gelukkig wel de hele tijd constant, en dit vind ik zelf altijd belangrijker dan een paar kleine details.
Hoe dan ook, de hele wijze waarop de wereld van Darksiders is neergezet is heel sterk. Magische bossen, verwoeste steden, een door spinnen bezet gebied waar je niet kunt kijken of je ziet spinnenwebben, elk gebied heeft duidelijk een eigen stijl. Het zijn ook de kleine details die het spel leuker maken. Zo zie je geregeld kraaien bij lijken zitten. Als je deze doodt krijg je weer wat zielen terug. Volgens veel mythologie vervoeren kraaien namelijk zielen van mensen. Het is een kleinigheid, maar wel ontzettend leuk. Tijdens het spelen van games kan ik vaak compleet in de game meegesleurd worden door middel van de ingame muziek. Wie kent niet de themesong van Zelda of Mario Bros.? Darksiders heeft een coole openingstheme als je de game opstart. Alleen tijdens het spelen zelf ontbreekt het compleet aan bombastische muziek. De game moet het dus vooral van de geluidseffecten hebben. Nu is dat niet heel erg storend, maar ik denk dat een eigen themesong de game wat meer een eigen identiteit had kunnen geven. Misschien een toevoeging voor deel 2?
Conclusie
Darksiders is echt een toffe game. Religieuze thema’s? Check. Bloederige combat? Check. Een coole grafische stijl? Check. Solide gameplay en een badass als hoofdpersoon? Dubbel check! Natuurlijk, de game bevat de beste elementen uit recente topgames. Is dat origineel? Nee, natuurlijk niet. Is dat slecht? Ik vind persoonlijk van niet. Beter goed gejat dan slecht bedacht. Als je als ontwikkelaar bepaalde dingen kopieert van andere games, dan kun je toch beter de beste games als voorbeeld gebruiken. Als totaalpakket is Darksiders een zeer aangename verrassing geworden. Ik hoop dat de game daadwerkelijk een groot succes wordt, want het smaakt absoluut naar meer! En wie zou er nu niet een game als dit in coöp. willen spelen? Of om te eindigen in het Engels: War has never looked this good.
Oordeel Darksiders: Wrath of War (Xbox360)
- Graphics
85 - Gameplay 85
- Originality 70
- Sound 80
- Replay 70
- Eindcijfer 88
39 )
08-01-2010 08:09
24)
08-01-2010 10:03
