Mogelijk belangrijke context: ik ben vorig jaar pas ingestapt in de Silent Hill-trein met de remake van het tweede deel. Dat die ervaring goed beviel, moge duidelijk zijn; ik beloonde de game met 4,5 Budgies. Met name de beklemmende atmosfeer en de psychologische horror maakten mij nieuwsgierig naar meer. Dat ‘meer’ slechts een jaar later zou volgen, kon ik niet vermoeden. Een Silent Hill die zich niet afspeelt in Silent Hill; voor sommige trouwe fans kwam f misschien als een nare verrassing. Onbelast door een lange geschiedenis met de serie had ik daar geen last van. Integendeel.
Betoverende nachtmerrie
Hinako, de scholiere die ditmaal de hoofdrol vervult, leeft in het afgelegen bergstadje Ebisugaoka een teleurstellend leven. Een dronken dictator als vader en een moeder die geen raad weet met de uitbarstingen van de heer des huizes. Het enige gezinslid waardoor Hinako zich geliefd voelt is oudere zus Junko, maar die heeft het ouderlijk nest verlaten toen ze trouwde. Met schoolgenoten heeft Hinako een moeizame relatie, enkel de jongen Shu lijkt echt iets om haar te geven. Ogenschijnlijk is uitgehuwd worden de enige manier om te ontsnappen uit haar hachelijke situatie, maar van dat idee wordt Hinako ook niet bepaald gelukkig.
Dat is althans hoe Hinako haar realiteit ervaart. En hoe ik de flarden die we als spelers meekrijgen interpreteer. Silent Hill f is een game met effectieve, spaarzame verhaalvertelling die genoeg ruimte aan de speler laat om zelf met antwoorden te komen. Hier geen ellenlange cutscenes en dialogen. In plaats daarvan wordt de speler na zo’n 10 uur verkenning intiem bekend met Ebisugaoko. De game nodigt daarbij uit om te reflecteren op de grote variëteit aan gruwelijke visuele metaforen waaraan Hinako wordt blootgesteld. Wat dat betreft doet het zeker niet onder voor de cerebrale horror waarmee Silent Hill 2 zo imponeerde. Uiteraard heeft f ook wat te zeggen. Deze keer draait de symboliek vooral om de rol die de vrouw dient te vervullen in de patriarchale Japanse samenleving van de jaren zestig.
Het verschil is dat f ook iets verleidelijks heeft. Waar Silent Hill 2 zo’n onprettige atmosfeer creëerde dat het bij tijden moeilijk was om door te spelen, voelt f haast als een vakantie in een betoverend Japans dorp. Uiteraard waan je je nooit veilig in Ebisugaoko, waarin alles gehuld is in die voor Silent Hill zo typische mist en waar de flora soms beweegt en klinkt als pulserende ingewanden. Maar toch, het spel ziet er zo fenomenaal uit dat ik geen moment de tocht wilde staken. Dat geldt niet alleen voor het dorp, maar ook voor de spirituele wereld waarin Hinako soms ontwaakt. Deze andere wereld heeft een magisch karakter en is sterk geïnspireerd door uitingen van het Shintoïsme. Dat betekent dat deze wereld opgebouwd is uit elementen zoals torii-poorten en tempels, en de invloed van de vos-kami – waarvan gezegd wordt dat deze Ebisugaoko beschermt – overal voelbaar is. Iedereen met ook maar een greintje van interesse in Japanse settings kan niet anders dan gefascineerd zijn door f.
Verrassende diepgang
Mijn waardering voor Silent Hill 2 had alles te maken met het verhaal en de atmosfeer, maar niet zoveel met de gameplay. De verwachtingen waren op dat gebied dan ook laag voor dit nieuwste deel. James sloeg in zijn game aanvankelijk alles aan gort met een plank of pijp, om later over te stappen naar wat simpele vuurwapens. Zeker in latere segmenten werd het spel een schiettent, waarmee het niet bepaald inspeelde op de sterkste kwaliteiten. Ook in f wordt er genoeg gevochten, met name in de tweede helft, maar hier voelt het nooit buitensporig of onwelkom.
Dit komt grotendeels doordat er in f simpelweg meer speelt. Hinako heeft naast een levensbalk ook balken voor Stamina en Sanity. Dit betekent dat je niet blind op R1 kan rammen of eindeloos kan sprinten en aanvallen ontwijken. Hinako is geen atleet, dus al deze acties putten haar al snel uit. Sanity heeft te maken met Hinako’s mentale gesteldheid. Deze neemt af bij bepaalde vijandige aanvallen, maar ook wanneer Hinako zich (met de L2-knop) concentreert op het monster voor haar. Tijd verloopt trager, waardoor het makkelijker is om de rode gloed te spotten die soms rondom vijanden verschijnt wanneer ze aanvallen. Een druk op R2 zorgt er dan voor dat Hinako een sterke counter uitvoert, waarna het monster meestal extra vatbaar is voor schade.
In Silent Hill f vind je overigens geen vuurwapens. Hinako beperkt zich tot hand-tot-handgevechten, waarbij ze gebruik maakt van (breekbare) instrumenten als honkbalknuppels en messen, maar ook van loodzware hamers en bijlen die gepast gewichtig voelen. Hinako weet zich eigenlijk geen raad in een gevecht; aanvallen zijn vaak traag. Er moet dus goed worden nagedacht over de timing van een slag. Naast dat de gevechten dus relatief complex zijn, beschikt f ook over meerdere systemen waarmee Hinako versterkt kan worden. Health, Stamina en Sanity kunnen worden geüpgraded en equipment in de vorm van Omamori verlenen verschillende bonussen. Daarnaast zijn er vele voorwerpen zoals pillen, voedsel en drankjes te vinden. Deze herstellen een van de drie balkjes, maar kunnen ook worden verkocht bij Shrines om de punten te verdienen die nodig zijn om Hinako te upgraden. Het resultaat van dit alles is dat f gewoon een leukere game is om te spelen dan Silent Hill 2, maar ook dat de ervaring minder eng is. Gamers met Sekiro-skills in de vingers zullen al snel doorhebben hoe monsters snel uitgeschakeld kunnen worden. Ik vermoed dat puristen een zekere twist halverwege niet gaan pruimen. Na deze verontrustende wending voelde ik me meer als een jager dan een weerloos stuk prooi. Het past thematisch perfect bij het verhaal, maar het zal niet elke horrorfan kunnen bekoren.
Dat ik zo heb genoten van Silent Hill f komt wellicht deels doordat ik geen horrorpurist ben. Zo waardeer ik de geweldige baasgevechten, ook al moet ik toegeven dat deze niet echt eng zijn. De nadruk ligt erg op het survival-gedeelte van het survival-horror genre. Je bent constant de (prachtige) omgeving aan het verkennen op zoek naar wapens, voedsel en materialen die Hinako kunnen versterken. Silent Hill f heeft ook perfecte pacing en duurt geen seconde langer dan noodzakelijk. Na zo’n 10 uur zit de reis erop, maar dan heb je nog maar 1 van de 5 mogelijke eindes gezien. De redelijk korte duur spoort aan om die verschillende eindes vrij te spelen. Sowieso voegt New Game+ behoorlijk wat toe, zoals een intrigerende side quest die een groot deel van de game beslaat en een erg toffe beloning oplevert.
Conclusie
Silent Hill f is voor mij misschien wel dé verrassing van dit jaar. Een originele game van Konami die weer ouderwets sterk is. Op sommige vlakken overstijgt f zelfs het ijzersterke Silent Hill 2 van Bloober Team. Dan denk ik vooral aan het verkennen van de prachtige, betoverende Japanse setting. Maar ook de gameplay heeft ditmaal meer om het lijf en zit het wederom fascinerende verhaal niet in de weg. Het maakt dat Silent Hill f bijzonder makkelijk aan te raden is, zelfs voor spelers die normaal met een grote boog om het genre heen lopen.
9.2
5.7
2899 
27)
04-10-2025 14:55
