Het is het jaar 2521. Op maar liefst 17000 lichtjaren weg van de Aarde wordt er aan boord van het ruimteschip The Persistence een experiment met een teleporter uitgevoerd. Helaas gaat er wat mis met dat experiment en het gevolg daarvan is dat de bemanning gemuteerd is tot een stelletje bloeddorstige zombies. Serena, de AI van het ruimteschip, wekt jou uit je cryoslaap om The Persistence van de ondergang te redden. In de rol van Zimri Eder, een beveiligingsofficier aan boord van het schip, zul je langs vele ruimtes verschillende opdrachten moeten uitvoeren. Dat niet alles is wat het lijkt merk je binnen de eerste vijf minuten van spelen. Je treft namelijk al snel je oorspronkelijke en levenloze lichaam op de vloer aan.
Je speelbare personage is namelijk een geprinte kloon ontstaan uit het DNA dat bewaard was in de databank van het schip. Je bewustzijn is wel overgeplaatst in je nieuwe lichaam dus in alle opzichten ben je nog steeds de persoon die je ooit was.
Met The Persistence is ontwikkelaar Firesprite Games langere tijd bezig geweest om een first-person horror game te maken die ook voor langere sessies leuk blijft om te spelen. Als je in je eentje simpelweg op je gemak door het verhaal heen speelt zul je ongeveer zes tot zeven uren bezig zijn om de aftiteling te bereiken.
Live, Die, Repeat
In die speeltijd zul je ongetwijfeld een aantal keren het leven laten. Je tegenstanders zijn niet zozeer uitdagend qua moeilijkheidsgraad, maar in VR is het behoorlijk vermoeiend als tegenstanders van meerdere kanten aanvallen. Maar dat je vroeg of laat zult sterven is eigenlijk wel een gegeven. Het past ook prima bij de gameplayloop van The Persistence. Het spel is namelijk een roguelike waarbij je omgevingen elke keer dat je het spel start>, of een leven verliest en opnieuw moet beginnen, opnieuw gegenereerd worden. Daardoor is geen speelsessie hetzelfde. Vijanden en voorwerpen zijn op andere posities terug te vinden en ook de indeling van het ruimteschip is niet wat je je nog van de eerste keer wist te herinneren. Complete kaartindelingen leren kennen heeft dus eigenlijk weinig zin. Gelukkig is het wel zo dat niet al je voortgang verloren gaat als je doodgaat. Tijdens het spelen kun je namelijk voorwerpen vinden die wel bewaard worden en gebruikt kunnen worden om jezelf beter mee uit te rusten.
We can rebuild her. Make her better, faster, stronger.
Zo zijn er fabchips, stemcells en Erabus tokens die gebruikt worden om upgrades vrij te spelen of aan te kopen. Fabchips worden bijvoorbeeld gebruikt om nieuwe wapens of kleding mee te fabriceren. Erabus tokens zijn al wat zeldzamer en hebben als nut dat je wapens kunt upgraden en zo meer schade kunt doen, meer kogels bij je kunt hebben of dat je wapens sneller schieten. Tot slot zijn er de stemcells, die zowel verspreid door het schip te vinden zijn maar ook door tegenstanders van achteren met je DNA sequencer aan te vallen. Dan schieten er namelijk een paar kabels uit je sequencer en kun je per tegenstander een aantal stemcells verdienen. Met die stemcells kun je de eigenschappen van je klonen verbeteren. Elke keer dat je sterft beland je namelijk weer op het startpunt van het spel. Hier kun je stemcells uitgeven om bijvoorbeeld je levensbalk te vergroten, je melee damage te verbeteren of je schilden krachtiger te maken. Deze gameplayloop van sterven, je personage verbeteren en steeds iets verder komen werkt erg verslavend en zorgt er naar mijn mening ook voor dat je altijd het gevoel hebt dat je voortgang boekt. Natuurlijk is het zonde om een heel stuk te spelen en dan weer een soortgelijke omgeving opnieuw te moeten doorkruisen, maar het is in ieder geval beter dan niets.
Always on guard
Het horror genre is naar mijn mening moeilijk om effectief over te zetten naar een game. Soms zijn er effectieve schrikeffecten of weet een game gruwelijk geweld goed in beeld te brengen, maar echt beklemmende games die je constant op je hoede laten zijn kom ik persoonlijk niet zo vaak tegen. Om een goede, beklemmende sfeer te scheppen is vaak het ontbreken van de voor de hand liggende dingen wat het beste werkt. Zo maakt The Persistence bijvoorbeeld goed gebruik van licht en schaduw gecombineerd met de geluidseffecten die je waarschuwen voor de mogelijke locaties van je tegenstanders. Met hun gegrom, gekreun en woeste schreeuwen weten de gemuteerde bemaningsleden van het ruimteschip The Persistence je namelijk constant op je hoede te houden. Dat zit hem naast de graphics ook vooral in de sound design en hoe bijvoorbeeld de gameplay doorwerkt in de Dualshock 4 controller. Vaak is het ontbreken van geluid en de sporadisch gegenereerde effecten zoals het barsten van een pijpleiding of een tegel die van het plafond valt al genoeg om de spanning op te wekken.
Hoewel het spel er prima uitziet zijn er toch een paar kleine details die me af en toe stoorden tijdens het spelen. Zo zit je perspectief behoorlijk dicht op de wapens, waardoor je soms qua blikveld een beetje beperkt wordt. Daarnaast is The Persistence grafisch niet extreem afwisselend qua locaties die je aandoet. Je hebt vooral te maken met omgevingen voorzien van neonlichten die slechts minimaal duistere ruimtes doen oplichten. En hoewel de omgevingen willekeurig gegenereerd worden als je sterft zullen veel gebieden toch een zekere vaste opzet en indeling hebben. Desondanks is The Persistence wel constant spannend en wist het me de hele tijd goed te vermaken.
If it bleeds we can kill it
Je kunt The Persistence helemaal in je eentje spelen en je enorm goed vermaken. Maar het spel biedt ook een second screen optie. Drie andere spelers kunnen namelijk de app van The Persistence downloaden en zo op hun tablet of smartphone tijdens het spelen invloed uitoefenen op het spel van degene met de PSVR-helm op. Zo kunnen de andere spelers bijvoorbeeld tegenstanders bevriezen, deuren openen, en collectibles oplichten voor de VR-speler. Met zulke handelingen verdienen ze XP, wat gebruikt kan worden om extra spelmogelijkheden vrij te spelen. Om de zoveel tijd kunnen die spelers er ook voor kiezen om het de VR-speler moeilijker te maken en zo betere beloningen voor zichzelf vrij te spelen. Dus het is maar net hoe goed je zulke vrienden kunt vertrouwen.
Qua mogelijkheden qua controls is het goed om te weten dat The Persistence momenteel alleen de DualShock4 controller ondersteunt. Move controllers en de Aim controllers zijn op dit moment nog geen mogelijkheid om het spel mee te doorlopen, hoewel Firesprite Games wel heeft aangegeven dit in de toekomst misschien nog via een patch mogelijk te maken. Gelukkig is de combinatie van de DualShock 4 controller en de head-tracking van de PSVR prima in staat om de game lekker mee te spelen. En voor mensen die bang zijn dat ze misselijk worden van een first-persoon shooter in VR, ook hier zijn er vele opties en keuzes in te maken die je in staat stellen om je ervaring zo te customizen dat je niet om de zoveel tijd een rustpauze hoeft te nemen.
Conclusie
The Persistence is een game geworden waar ik me enorm goed mee vermaakt heb. Qua afwisseling is de game misschien wat eentonig af en toe, maar de kwaliteit van de graphics op het gebied van kleur, schaduw en texturen zit gewoon goed in elkaar. Op het gebied van gameplay weet het spel een mooie hoeveelheid diepgang en afwisseling te bieden die in doses van een aantal uren heel erg tof kunnen zijn. Horror games zijn uitermate geschikt voor VR en dat bewijst The Persistence vele malen. De multiplayer is eigenlijk een kleine uitbreiding maar weet in praktijk de game behoorlijk op te frissen en een extra dimensie toe te voegen. Al met al is The Persistence met zijn adviesprijs van 30 euro zeker waar voor je geld en voor mensen met een PSVR eindelijk weer eens een titel met wat meer diepgang. Zeker het proberen waard.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel The Persistence (PSVR) (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality 80
- Sound 85
- Replay 85
- Eindcijfer 82
9.8
2840 
16)
26-07-2018 14:10
