Fans van Dead Rising zijn met de jaren gewend geraakt aan een aantal vastigheden. Geflipte mensen die de zombie-apocalypse niet aankonden en Maniacs werden, mensen die gered moesten worden en natuurlijk de befaamde tijdslimiet die je constant druk oplegde en in sommige gevallen zowel uitdaging als frustraties opleverde. Dead Rising 3 had wat mij betreft een uitstekende balans weten te vinden tussen een ruime tijdslimiet (met een beetje inzet waren de objectives te halen en had je meer dan genoeg ruimte om alle collectibles te verzamelen), intelligente overlevenden die niet constant het leven lieten en een veelzijdige spelwereld. Toch bleef het ontbreken van de grappige oneliners van de originele leading man Frank West een duidelijk gemis.
Met Dead Rising 4 probeert Capcom Vancouver de fans van de serie tegemoet te komen. De tijdslimiet heeft de fanbase van de serie altijd een beetje verdeeld. Sommige mensen zien het als integraal onderdeel om constant scherp te blijven, terwijl andere spelers graag meer vrijheid willen om de wereld te verkennen. Ik heb zelf lange tijd gedacht dat ik bij de tweede groep hoorde, totdat ik met dit vierde deel begon te beseffen dat het spel zijn originele smoel een beetje verloren heeft. Want wat was er vooral frustrerend aan de tijdslimiet en de missies die erbij hoorden? Naar mijn mening dat de AI van survivors vaak voor problemen zorgde. Iets wat bij deel twee en zeker deel drie al opgelost was.
Over je smoel verliezen gesproken; Frank West heeft een make-over gekregen die hem op het grafische vlak realistischer dan ooit moet maken. Weg is de wat gezette fotojournalist met een teruglopende haargrens, die snedige oneliners maakt en wat lomp is in zijn omgang met anderen (okay, een beetje lomp is hij nog steeds). In plaats daarvan neemt het verhaal een wat serieuze afslag, die een beetje in tweestrijd lijkt te zijn met de luchtige wapens die je gebruikt om een enorme ravage aan te richten.
Ik had het verhaal in ongeveer vijftien tot twintig uren kunnen doorlopen, maar omdat ik op mijn gemak alle collectibles aan het verzamelen was, foto’s met speciale randvoorwaarden probeerde te voltooien en alle safehouses aan het opwaarderen was (door mensen te redden), stond de teller uiteindelijk op een uur of veertig. Genoeg te doen qua replaywaarde dus.
Naast de singleplayer is er ook een multiplayer modus, waarbij je een keuze maakt uit vier verschillende personages die tijdens de singleplayer geïntroduceerd worden. Het zijn letterlijk bijrollen in het verhaal, maar in de multiplayer moet je een aantal dagen zien te overleven en verdien je punten met het voltooien van opdrachten. De multiplayer heeft een aantal exclusieve blueprints die niet in de singleplayer te vinden zijn, dus het loont de moeite om deze verbeterde en gouden versies van de originele wapens op te zoeken.
Op het grafische vlak weet de game een solide framerate neer te zetten, hoewel de game behoorlijk rare capriolen uithaalt. Zo worden voertuigen soms zonder reden gelanceerd, kom je zombies tegen die in muren blijven hangen, worden textures soms nog ingeladen terwijl je al in een gebied rondwandelt ... het komt allemaal geregeld voor. Je kunt de physics in het spel dan ook af en toe wat overtrokken en twijfelachtig noemen.
Daarnaast zijn er een hoop glitches in het spel te vinden. Zo heb ik een paar keer gehad dat bepaalde verkopers van wapens en kaarten, die je in de safehouses vindt, meerdere keren spawnden. Zo kwam ik een personage tegen dat wapens verkocht, die maar liefst vier keer door de game gespawned werd. Aan de andere kant, beter dat dan dat ze helemaal niet tevoorschijn getoverd worden natuurlijk; wat overigens ook een paar keer voorkwam. Vaak is het dan een kwestie van de game even afsluiten, je game opnieuw laden in het menu en het nog eens proberen.
Skilltrees a-plenty
Het zijn al deze aspecten bij elkaar die Dead Rising 4 nogal een slechte indruk geven. En dat is jammer, aangezien de gameplay nog steeds vermakelijk is. Zombies om zeep helpen met creatieve wapens, missies uitvoeren en de vele verschillende skilltrees uitbouwen blijft leuk om te doen. Nu je Frank tot maar liefst level 100 kunt verbeteren en vier afzonderlijke skilltrees kunt uitbouwen, valt er genoeg tijd in de game te steken. Een simpele rekensom leert dat je, door Frank simpelweg te levelen tot zijn maximum, nooit genoeg punten krijgt om alle skills vrij te spelen. Gelukkig zijn er ook een heleboel extra opdrachten om uit te voeren. Zo krijg je de opdracht om zowel mensen als soldaten die met elkaar in gevecht zijn op de gevoelige plaat vast te leggen. Of een foto waarbij je als belangrijkste element een enorme explosie in beeld moet zien te vangen. Weet je de beste foto’s te voltooien? Dan krijg je extra ervaringspunten of in sommige gevallen dus zelfs een skillpoint.
Wat ik misschien wel het leukste vond was de grote hoeveelheid kleine stukjes fanservice. Zo heb je de optie om Frank als Zero of Bass van Megaman te kunnen verkleden of kun je hem als Akuma van Streetfighter of zelfs als Captain Commando zijn tegenstanders te lijf laten gaan. Dit zijn echter meer cosmetische grapjes dan echte vernieuwingen of veranderingen die het spel ten goede komen. Bovendien is een van de meest frustrerende aspecten van Dead Rising 4 dat het einde van het spel schijnbaar niet eens het echte einde van de game is. Al aangekondigde DLC, genaamd Frank Rising, zou volgens de omschrijving (en vele geruchten die momenteel rondgaan) namelijk de oude en vertrouwde Overtime modus weer terug moeten brengen naar het spel. Nu ik de game vele uren heb doorlopen denk ik dat Capcom Vancouver Dead Rising in het vervolg twee gameplay modi moet geven. Eentje met een timer, en een sandbox modus zoals die in DR2: Off the Record werd gebruikt. Of ze kiezen ervoor om de timer gewoon wat minder strak te houden, zoals DR3 dat naar mijn mening prima deed. Het blijft voor de fans natuurlijk belachelijk dat ze straks geld uit moeten geven aan DLC die eigenlijk al onderdeel van de game had moeten zijn.
Conclusie
Dead Rising 4 is een game die me behoorlijk gemengde gevoelens gaf. Het spel voelt als een gemakzuchtig en vooral gehaast vervolg. Nu doet het qua gameplay weinig onder voor de vorige delen; Frank beweegt soepel door de wereld, het gebruiken van de wapens en het slachten van tegenstanders voelt nog steeds goed aan en de locaties zijn redelijk divers. Toch is het jammer dat veel van wat Dead Rising typeert niet langer in het spel terug te vinden is. Samen met een vriend het verhaal doorlopen is verleden tijd, de tijdsdruk is compleet verdwenen en de eindbazen zijn helemaal een lachertje. Het aanhoudende gerucht dat Capcom het echte einde van het verhaal in de Frank Rising DLC heeft gestopt, laat dan ook een vervelend gevoel bij me achter. In de huidige vorm voelt Dead Rising 4 als een game die door de vele glitches, het afgeraffelde verhaal en het gebrek aan vernieuwing misschien beter wat langer in ontwikkeling had kunnen blijven. Een beetje een gemiste kans.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Dead Rising 4 (XboxOne)
- Graphics
80 - Gameplay 70
- Originality
60 - Sound 75
- Replay 80
- Eindcijfer 73
10
1422 
3)
21-12-2016 23:55
zo funny, maar idd een 7 of een 8 ergens, 
