Zo ergens halverwege mijn tijd met Bananza bekroop me een gevoel van ‘is dit het?’. Ik had toen al hele werelden aan gort geslagen, tientallen challenge levels voltooid en talloze bananen verzameld. De game herhaalde het hele riedeltje level na level, terwijl ik juist verrast wilde worden. Vanwaar deze misschien misplaatste verwachting? Toen bekend werd gemaakt dat de ontwikkelaar achter Bananza ook verantwoordelijk was voor Super Mario Odyssey werd de guitige gorilla in mijn hoofd onlosmakelijk verbonden met de Italiaanse loodgieter. Mario is synoniem met games die zoveel toffe ideeën op een cartridge proppen dat veel ervan slechts één keer gebruikt worden. Bananza is niet zo’n game, maar wat is het dan wel?
Platformer met open ontwerp
De meeste levels in Bananza zijn vrijwel volledig te reduceren tot een miezerig skelet. Dat is zeker in het begin indrukwekkend om te zien, en dankzij de fijne besturing en audiovisuele feedback ook erg leuk om te doen. Om de speler enigszins te begeleiden in deze zandbak is er meestal een geel uitroepteken in beeld of op de kaart om het ‘critical path’ aan te geven. Daartussenin zijn talloze collectables te vinden, zoals bananen en fossielen. En goud, heel veel goud. Je verzamelt deze voorwerpen niet alleen voor de gein, maar ook omdat je ze voor verschillende zaken in kan wisselen. Per 5 gevonden bananen krijg je een vaardigheidspunt om Donkey sterker mee te maken. Fossielen kun je inwisselen voor kleding voor zowel Donkey als Pauline. Goud kan je daar weer gebruiken om bijvoorbeeld gebruiksvoorwerpen als ballonnen mee te kopen. Hiermee wordt Donkey terug naar veilige grond getild als hij een afgrond instort. Ook kan je er constructiemannetjes mee verleiden om challenge levels toegankelijk te maken, rustplekken voor Donkey en Pauline te bouwen en tonnen te plaatsen om gemakkelijker te bewegen in een level.
Veel van deze voorwerpen zijn vaak onder de grond of op andere ogenschijnlijk onbereikbare plekken te bereiken. Om te voorkomen dat je doelloos gaat graven op zoek naar schatten, beschikt Donkey over een soort sonar-klap. Hiermee worden verborgen voorwerpen in een kleine radius even zichtbaar en pak je eveneens grondstoffen als goud op. Ten slotte zijn er zoals gezegd nog vele challenge levels verstopt in de werelden. Deze zijn vaak erg kort, maar de meeste ervan vertegenwoordigen het beste wat de game te bieden heeft. Telkens staat een specifiek idee of gameplaymechaniek centraal en deze wordt dan in een minuut of twee op een leuke manier verkend. Deze levels onderscheiden zich van de rest van de game doordat ze juist niét te vernietigen zijn en daardoor meer kunnen variëren in hun ontwerp. De enige challenge levels die tegenvallen zijn degene waarin gevochten moet worden. Deze komen overigens wel érg vaak voor en zijn bovendien veel te simpel.
Die simpliciteit is ook elders te vinden en begint halverwege de game steeds storender te worden. Nintendo richt zich natuurlijk wel vaker op de jongere gamers, maar vergeet daarbij meestal de oudere fans niet. Dat lijkt hier wel een beetje het geval te zijn. Ik zou je niet kunnen vertellen of Bananza een Game Over-scherm heeft, want ik ging nooit ten onder. De game geeft je namelijk behoorlijk wat middelen om een Game Over te voorkomen. Door te slapen in een bed krijgt Donkey tijdelijk extra veel levenspunten, veel kleding biedt bescherming in eniger vorm en blikjes appelsap brengen Donkey terug tot leven mocht onverhoopt de 0 worden bereikt. Die frictieloze pret is aanvankelijk goed te genieten, maar na zo’n 10 uur aan levels die behoorlijk wat concepten herhalen gaat de glans er wat vanaf. Zo weet je op een gegeven moment haast blind de verstopplekken van bananen en fossielen te vinden. Sowieso word je werkelijk doodgegooid met deze collectibles, waardoor ik na verloop van tijd immuun werd voor de dopamine-rush die het vinden ervan zou moeten opwekken.
Licht aan het eind van de tunnel richting de kern van de planeet
Nu je begint te denken dat deze recensie geschreven is door Cranky Kong, is het misschien tijd om de positieve kanten van Bananza te belichten. Want dat deze game niet het meest overweldigende stukje genialiteit ooit is, betekent niet dat het slecht is. Zo is het altijd een feest om op allerlei manieren door de kleurrijke werelden heen te bewegen. Een greep uit de mogelijkheden: ruk een brokstuk uit de grond en gebruik het om een heuvel af te surfen. Pak een brokstuk en gebruik hem om in de lucht nóg een keer te springen om te eindigen met een rol in de lucht die Donkey naar voren lanceert. De game vraagt je nooit om het uiterste uit de vele mogelijkheden te halen, maar het is wel degelijk mogelijk om op een creatieve wijze te werk te gaan.
Na een ietwat gezapig middenstuk vindt Bananza in de tweede helft de weg omhoog. Werelden worden creatiever en krijgen echt een unieke identiteit. Ook wordt er steeds meer gespeeld met de mogelijkheden die de Bananza-transformaties bieden. Bovendien zit de game boordevol content. Ik heb bij lange na niet alle bananen gevonden, maar ik was toch ongeveer 20 uur onderweg voor de credits over het scherm gleden. Dat is behoorlijk lang voor het genre.
De kracht van de Switch 2?
De grafische prestaties van Bananza zijn ook niet bepaald mis. Vooral in handheld oogt het allemaal erg scherp en speelt het behoorlijk vloeiend. Helaas treden er met enige regelmaat wat haperingen op. Dit gebeurt over het algemeen niet op storende momenten, zoals tijdens een filmpje of bij het openen van de volledig in 3D-gerenderde real-time wereldkaart. Er zijn 2 situaties waarin de dipjes in framerate wél storen: wanneer veel destructie tegelijkertijd plaatsvindt en tijdens de grootschaligere baasgevechten. Bij die baasgevechten – die overigens heel spectaculair en van een indrukwekkende schaal zijn – kan het wel erg dramatisch worden. Op die momenten vroeg ik me af of er niet iets te veel van de Switch 2 werd geëist.
Conclusie
Donkey Kong Bananza is niet het ongekende meesterwerk geworden waar ik stiekem op gehoopt had. Niet getreurd, want het is nog steeds een knap gemaakte platformer die gewoon heel erg leuk is om te spelen. Dankzij de vrolijke en ontspannende game verlies je je gemakkelijk urenlang in de verslavende collectathon. Dat het na een tijdje ideeën en concepten begint te herhalen is jammer, maar hier moet ook weer niet al te zwaar aan getild worden. Bananza is pure lol voor jong en oud, maar misschien wel iets meer voor jong dan oud.
8.8
5.2
7366 
15)
16-07-2025 15:02
Dus meer herhaling en minder verrassing dan bij Odyssey?
