Na het zien van de eerste trailer had ik hoge verwachtingen van Hell Is Us. Na het spelen van de demo waren die enkel nog hoger geworden. Des te groter was de teleurstelling na een dikke vijventwintig uur spelen toen de credits over mijn scherm rolden. Hell Is Us is namelijk een saaie game met repetitieve combat, frustrerende puzzels en matige acteerprestaties. Rondlopen in deze wereld voelt (bewust) doods en eenzaam. Het geheel wordt gered door een relatief boeiend, maar emotieloos, verhaal en een zweem van mysterie die als een spreekwoordelijke wortel voor je neus wordt gehouden. Uiteindelijk ben ik blij dat ik het spel heb uitgespeeld en de ontknoping van het verhaal heb beleefd. Maar eerlijk: mocht ik omwille van deze review geen verplichting gehad hebben om mijn oordeel over dit spel neer te pennen, was ik na een uur of acht allang gestopt met spelen.
Grimmig sfeertje
De eerste kennismaking met Hell Is Us is nochtans positief: in een verhoorkamer zie je het hoofdpersonage, Remi, aan een leugendetector geketend vragen beantwoorden van een luguber figuur. Hij vraagt je wat je in godsnaam in Hadea deed. Een gebied dat blijkbaar even moeilijk is om te betreden als om eruit te geraken. Remi onthult dat hij op zoek was naar zijn moeder, die hem daar had achtergelaten. Vanaf dat moment spelen we de afgelopen gebeurtenissen na, zoals Remi ze zich herinnert. We bevinden ons in Senedra Forest waar de regendruppels over mijn tv-scherm rollen. Een leuk detail.
Burgeroorlog
We praten met onze eerste NPC, een oude man in een schuur en die ons vertelt over een burgeroorlog tussen de Palomists en de Sabinea, waarbij de Peacekeepers uiteindelijk tussenbeide kwamen om de boel te bedaren. Hij wil dat we zijn zoon, die bij het leger is gegaan, vinden en hij stuurt ons op pad richting een verlaten pantservoertuig. De weg moeten we zien te vinden aan de hand van enkele windgongen die hij indertijd heeft opgehangen toen zijn zoons nog jong waren. Zo konden ze altijd de weg terugvinden naar huis. We vinden de tank, maar die is op slot. Een gewonde soldaat draagt ons op om zijn compagnie te vinden, die allen jammerlijk omgekomen zijn tijdens de instorting van een nabije grot. Om die grot te openen, moeten we eerst een eenvoudige omgevingspuzzel oplossen en drie juiste symbolen vertonen op evenveel draaiende pilaren. Eenmaal in de grot vinden we de gesneuvelde soldaten en de sleutel van de tank. Eerst worden we echter nog aangevallen door een boel vreemde wezens. Gelukkig komt een gemaskerde vrouw met een cape tussenbeide en maakt ze de aliens een kopje kleiner. Ze bekoopt haar heroïsche tussenkomst echter met haar leven. Gezien de hachelijke situatie, beslissen we om ons haar zwaard, haar uitrusting en haar drone toe te eigenen. Die lijken namelijk goed van pas te komen in deze wereld.
Typische RPG met Soulslike-elementen
In de daaropvolgende stukken leer je je zwaard hanteren (vierkantje voor een lichte aanval, driehoekje voor een zware aanval), aanvallen ontwijken (cirkel), blokkeren (L1) en je drone inzetten (R2). In eerste instantie kan die enkel wezens afleiden zodat ze niet kunnen aanvallen. Handig wanneer je meerdere vijanden voor je neus hebt. Later komen daar nog een heleboel andere opties bij. Belangrijk is vooral het health- en stamina-systeem: zelf aanvallen kost stamina en geraakt worden kost je levenspunten. Wanneer je echter een vijand een aantal keer raakt (zonder zelf geraakt te worden), verschijnt er een soort aura (een witte cirkel) rond je personage en kan je met een goed getimede druk op de R1-toets een deel van je leven en uithoudingsvermogen aanvullen. Gesneuvelde vijanden laten ook shards (rode bolletjes) achter, die je later kan inzetten om je wapens, uitrusting en items van upgrades te voorzien. Doorwinterde role playing gamers - meerbepaald Soulslike-fans - herkennen ongetwijfeld de herkauwde gameplay-elementen. Na dit tutorial-gedeelte en het vinden van de sleutel reizen we met de tank naar een nieuw gebied, Acasa Marshes, waar nieuwe gevaren en hopelijk ook een pak antwoorden op ons wachten.
Veelbelovende proloog
Een veelbelovende proloog dus, die ook grafisch aanspreekt. Ik speelde nog een halfuurtje langer tot de demo mij het eindscherm toonde (en vervolgens speelde ik dit alles nog eens opnieuw in de volledige versie van het spel). Vol goede moed hunkerde ik naar meer: nog meer Uncharted-achtige puzzels in een Days Gone-setting (minus de zombies) met Souls-like combat? Sign me up! En toen kwam de desillusie.
Steeds hetzelfde stramien
Vanaf het moment dat je (één voor één) toegang krijgt tot de vele gebieden in Hadea, doorloop je steeds hetzelfde stramien: je zoekt een NPC die jou de locatie kan bezorgen van een van de vier , je slacht onderweg een boel vijanden af en je lost puzzels op om deuren te openen die je pad blokkeren. Gaandeweg leer je dankzij de NPC’s wel meer over de oorlog, je ouders of de mysterieuze wezens die overal rondzwerven. Blijkbaar zijn deze vijanden Hollow Walkers. Sommigen van hen zijn verbonden aan een Haze via een navelstreng. Wanneer je zo’n vijand treft, moet je diens Haze eerst doden alvorens je de Walker kan verslaan. Zo’n Haze kan rood, geel, groen of blauw zijn en je bent in staat om rode, gele en groene wapens te gebruiken of corresponderende suppressors te maken om hen makkelijker te verslaan.
Saaie combat
Er zit echter maar weinig variatie in de soorten vijanden (er zijn maar vier types Walkers en vier soorten Hazes) en uiteindelijk gebruik je continu dezelfde gevechtstechnieken: je drone uitsturen om de meest agressieve vijand in bedwang te houden, de Haze(s) uitschakelen en vervolgens met lichte of zware aanvallen een groepje tot shards reduceren. Je drone kent gelukkig nog enkele trucjes (jou bijvoorbeeld wild in het rond laten zwieren als een wervelwind of hoog in de lucht laten springen voor een luchtaanval of krachtig naar voor laten chargeren) zodat de gevechten toch een beetje interessant worden. Soms kan je de vijanden ook afmaken met een finishing attack. Dat deed ik na verloop van tijd slechts met één wapen: mijn Twin Axes of Rage. De finisher met dit wapen is heel cool, maar net niet even cinematisch en gruwelijk als die van Kratos in God of War .
Dude, where’s my car(key)?
De puzzels zijn wat mij betreft ook teleurstellend: je draait meestal aan wat pilaren of schijven of plaatst gevonden ornamenten op de juiste plaats, maar je lost bijna alle puzzels op door gewoon aanwijzingen in je omgeving (op een muur, een brief of een schilderij) te zoeken. Verwacht dus geen puzzels waarbij lasers, zonnestralen of andere omgevingselementen met elkaar interageren. Aangezien je in dit spel niet kan springen of klimmen, zijn er ook geen uitgebreide omgevingspuzzels mogelijk. Het resultaat is dat je zelden verrast wordt eenmaal er een deur opengaat: er zijn geen vallende rotsblokken en geen grote radarwerken of mythische tempels in Hadea.
Ik weet ook niet wat voor anamolie heeft huisgehouden in Hadea, maar hoe dan ook blijkt iedereen in deze apocalyptische wereld op een of andere manier al zijn deuren en hekken te hebben gesloten en de nodige sleutels goed verstopt te hebben. Ontelbare keren heb ik intussen ‘this gate is locked’ of ‘this door opens from the other side’ gelezen, om vervolgens gefrustreerd een nieuwe weg te zoeken of helemaal terug te keren naar waar ik vandaan kwam. Niet alle deuren in dit spel moeten gelukkig geopend worden. Sommige dien je te openen om voortgang te boeken in het verhaal, maar andere leiden gelukkig louter naar zijmissies of upgrades. Die zijmissies zijn geen verhaallijnen, maar zogenaamde ‘goede daden’ en beperken zich tot het bezorgen van een verloren item aan de juiste persoon. Daarvoor moet je soms wel erg ver terugkeren om je ‘good deed’ te voltooien. De hoeveelheid backtracking haalt grondig de schwung uit dit spel. Zeker omdat je niet over een kaart beschikt in Hell Is Us. Om de immersie te vergroten heeft ontwikkelaar Rogue Factor zelfs alle quest markers achterwege gelaten. Je moet het dus zien te redden met een kompas en je eigen oriëntatievermogen. Een gedurfde, maar wat mij betreft geen geslaagde zet. Het zou een veel beter idee zijn om Remi gaandeweg een kaart te laten tekenen, foto’s te laten maken met zijn drone en notities toe te voegen over puzzels, goede daden en andere nuttige weetjes. Wat mij betreft mochten ze de open wereld zelfs achterwege laten, maar daarover later meer.
Grafisch bevredigend, maar niet verbluffend
Hadea biedt zeker voldoende variatie in de omgevingen. Ik mocht rondzwerven in bossen, moerassen, gewonde dorpen, ondergrondse tunnels en bunkers. Die plaatsen worden allemaal gedetailleerd weergegeven, maar ze spreken gewoon weinig tot de verbeelding. De draw distance in dit spel stelt teleur: eenmaal je erop let, zie je in de verte vaak bomen, gebouwen of andere achtergrondelementen uit het niets opdoemen.
Ik vond het eveneens hartstikke vervelend dat je in dit spel niet kan springen of klimmen. De ontwikkelaars hebben deze keuze wellicht gemaakt om de speelbare wereld te beperken, maar ze moeten toch ook gemerkt hebben hoe belachelijk is dat je met je drone wel een grote sprong kan maken om op een vijand te slaan, maar niet om over een omgevallen boom te springen? Ook het vuur in de omgeving is louter cosmetisch en doet je geen schade. Deze zaken doen je net iets te vaak beseffen dat je je in een virtuele wereld bevindt.
De belichting in Hell Is Us valt ook wat tegen: Hadea ziet er in elk gebied nogal grijs en grauw uit, verwacht dus zeker geen taferelen met prachtige kleuren, schitterende lichtinval en lens flares op je scherm. De weinige cutscenes in Hell Is Us zijn een leuke verademing, want wanneer je gewoon met NPC’s praat, staan ze daar maar wat frontaal voor je, zonder enige vorm van emotie.
Indrukwekkende hoeveelheid lore
Toch wil ik niet enkel maar mijn gal spuwen over Hell Is Us. De makers zijn er namelijk in geslaagd om een indrukwekkende hoeveelheid lore in deze nieuwe IP te steken. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan het achtergrondverhaal, de geschiedenis, de cultuur en de wereldopbouw van alle evenementen in en rond Hadea. Het moet een huzarenstukje geweest zijn om al die details over de vele personages, diverse locaties en gebeurtenissen te verzinnen. Wie graag leest, kan zich als speler helemaal onderdompelen in de virtuele wereld van Hadea, de geschiedenis van de oorlog en het ontstaan van de anamolie.
Het grote probleem van Hell Is Us is het gebrek aan memorabele en meeslepende ervaringen. Er zijn geen emotionele dialogen, spectaculaire actiescènes, filmische elementen, epische boss fights of wauw-momenten. En hoewel er heel wat lore in het spel zit, voelt het einde van het spel en de hele weg ernaartoe behoorlijk generiek aan. Nee, een blijvende indruk zal Hell Is Us bij mij zeker niet nalaten.
Conclusie
Hell Is Us is een degelijke game met een aantal frisse ideeën. Ik kan het feit dat ontwikkelaar Rogue Factor eens iets anders wou proberen binnen het RPG-genre enkel maar toejuichen. De sfeer zit goed, de graphics zijn degelijk en het verhaal is onderhoudend. Het volledig weglaten van een kaart en quest markers bracht voor mij echter de nodige frustraties met zich mee. Die drone op je rug had op zijn minst als verkenner ingezet kunnen worden. De spelwereld beperken door je niet te laten springen of klimmen vind ik eveneens een jammerlijke keuze. Ik denk dat ik meer vrede had kunnen hebben met een lineair spelverloop dan met deze tussenoplossing. Het schoentje wringt echter meest van allemaal bij de saaie combat, repetitieve puzzels en de vele gesloten deuren in het spel. Hell Is Us is een soort openwereld escape room die voor mij veel te lang duurde. Liever was ik er al na een vijftiental uurtjes ontsnapt. Het zou mij echter niet verbazen mocht deze game elders hoge(re) scores krijgen: gamers die met veel tijd (niet ik) en een sterk oriëntatievermogen (niet ik) die graag aanwijzingen lezen (niet ik) en het niet erg vinden om héél veel gebieden meerdere keren te bezoeken (niet ik) en een fetisj voor verloren sleutels of ongekende cijfercodes (zeker niet ik) zullen ongetwijfeld hoogdagen beleven met Hell Is Us. Het is hen van harte gegund.
9.1
8.5
434 
1)
01-09-2025 20:32