Stoer vanbuiten, zacht vanbinnen
Tja, zo’n twijfelachtig palmares is en blijft een broeinest van vooroordelen natuurlijk, maar onder het toeziend – én goedkeurend! – oog van Capcom lijkt het in Californië gevestigde Spark Unlimited op het eerste gezicht wél te overtuigen. Dat doen ze door resoluut te kiezen voor een verhaalgedreven spelervaring – hier geen opgedrongen coöperatieve spelmodus – die erg focust op beleving, zonder ook maar te raken aan de vertrouwde doorsnee actie. Voor Lost Planet 3 worden zowel de tijdradertjes als de thermostaat weer teruggedraaid naar het prille begin. Met andere woorden: een ijs- en ijskoude prequel die zich lang voor de gebeurtenissen van Lost Planet: Extreme Condition afspeelt. Jij krijgt de controle over de bebaarde en treffend op acteur Nicolas Cage lijkende Jim Peyton. Een hardwerkende arbeider, maar ook trouwe echtgenoot en toegewijde vader. Qua looks een ruige vent, maar dat is ie zeker niet. Familieman als hij is, tracht hij zijn vrouw en kind op Aarde financieel te onderhouden door als één van de eerste kolonisten aan de slag te gaan op de hels koude planeet E.D.N. III. In opdracht van de NEVEC-corporatie ontgint hij de natuurlijke rijkdommen die op de planeet te vinden zijn en probeert hij koste wat het kost te overleven in de barre omstandigheden van de ijskoude sneeuwwereld, die op de koop toe ook nog ‘ns bevolkt wordt door de insectachtige Akrid. De plot speelt een veel grotere rol dan ooit tevoren, worstelt veel meer met persoonlijke thema’s en vertelt eveneens een degelijk origineverhaal over de kolonisatie zoals we die kennen uit de chronologisch latere delen. Soms slaan ze misschien zelfs iets te ver door in het narratieve, maar toch was het verhaal – of toch de manier waarop het aan de man gebracht wordt – voor mij de voornaamste reden om door te zetten tot aan de aftiteling. Ook al passeert zowat ieder denkbaar mogelijk cliché de revue.
Gewoon degelijk
Gameplaygewijs is Lost Planet 3 nog steeds Lost Planet ten voeten uit. Je trotseert barre weersomstandigheden, rekent af met de inheemse fauna volgens de gekende wetten van een third-person shooter of ploetert met je gigantische Utility Rig (de voorloper van de beweeglijkere Vital Suits uit de andere Lost Planet-delen) door de metersdiepe sneeuw. Deze logge robot is tevens uitgerust met een boor en klauw waarmee je op een behoorlijke coole manier Akrid-gespuis in elkaar kan kloppen. Die komen wederom in verschillende maten en gewichten, en ook nu geven ze allemaal hun zwakke plekjes makkelijk prijs. Zoek de feloranje lichaamsdelen en knallen maar! Het is de rechttoe rechtaan popcornactie die we van de reeks gewend zijn, maar door de jaren heen heeft het genre wel flinke stappen vooruitgezet terwijl deze franchise juist qua speelbaarheid wat achterop blijft hinken ten opzichte van het beste dat het genre inmiddels te bieden heeft. De schietsequenties – een flard van uitmuntendheid tijdens enkele baasgevechten daargelaten – stijgen nooit boven ‘gewoon degelijk’ uit, met als gevolg dat je de nogal generieke actie anno 2013 sneller beu bent dan in ’t origineel van pakweg zeven jaar geleden. Het sporadische vleugje onheilspellende survival-horror, bijvoorbeeld wanneer je in een trager tempo een slecht verlichte en redelijk claustrofobische grot doorkruist waarin het krioelt van het buitenaards gespuis, brengt wat welkome variatie in de anders o zo voorspelbare actiegedeeltes. Toch bleef ik desondanks een wat onvoldaan gevoel houden. De actie is weliswaar degelijk, maar nooit bijzonder. En wil je vandaag de dag een rol van betekenis spelen in dit overbevolkte genre, dan moet ’t dat juist wel zijn. Maar nogmaals: het aangename, voor sciencefictionfans misschien ietwat voorspelbare, verhaal zorgt er in dit geval wel voor dat je het allemaal iets makkelijker met de mantel der liefde bedekt. Nog een noot in de kantlijn: Lost Planet 3 is sowieso met ruime voorsprong de best speelbare game in het hele repertoire van Spark Unlimited.
Kleine oneffenheden
Grafisch maakt Lost Planet 3 eveneens een degelijke indruk. Al wisselt het zijn adembenemende en uiterst sfeervolle locaties net iets te vaak in voor een reeks inspiratieloze en nagenoeg identieke grottenstelsels. De personagemodellen zien er goed uit en komen dankzij een sterke voice-acting (al kon de lip-syncing wel stukken beter) en dito acteerprestaties overtuigend tot leven. De soundtrack voegt altijd het juiste streepje muziek toe aan de gebeurtenissen op je scherm. Het algemene plaatje lijkt meer dan oké, maar onder de motorkap rammelt er nog het één en ander aan Lost Planet 3. In mijn versie ( ik heb het getest op de PlayStation 3) had ik vaak last van vervelende framedrops tijdens de wat actievollere momenten en die vertragingen hadden nogal wat effect op het spelverloop en de algehele speelbaarheid. Ook de veelvoorkomende laadtijden zijn een serieus blok aan het been, al zou de pc-versie daar volgens de eerste gebruikersreacties beduidend minder last van hebben. Het zijn stuk voor stuk kleine oneffenheden die iets te regelmatig een leuke ervaring in de weg staan.
Wie competitief is ingesteld, vindt zijn gading wellicht in de vier competitieve modi. Slechts eentje daarvan probeert daadwerkelijk wat nieuws te doen (Akrid Survival is een combinatie van een coöperatieve overlevingsmodus alvorens uit te monden in een competitief gevecht tussen beide teams), de rest (variaties op de bekende modi) is oude koek. Ideaal om de levensduur met een paar uur te verlengen, maar op langere termijn niet boeiend genoeg om zich met de beste titels uit het genre te meten.
Conclusie
Het meest wonderbaarlijke aan Lost Planet 3 is dat Spark Unlimited erin geslaagd is om een degelijke game te maken. Eentje waarvoor ze zich eens niet hoeven te schamen. Een game die in zijn beste momenten een flard van uitmuntendheid toont, maar het meeste van de tijd gewoon degelijk blijkt te zijn. Maar in een periode waarin weldra de ene topgame over de andere struikelt, is ‘gewoon degelijk’ simpelweg niet voldoende om het voor de volle mep in huis te halen. Dit is vooral oppervlakkige doorsnee actie verpakt in een verhaal boeiend genoeg om het desondanks tot de aftiteling uit te zitten. Vermakelijk, maar nooit onvergetelijk. Zowel in de single- als in multiplayer. Lost Planet 3 is niets meer, maar zeker ook niets minder dan dat.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw
Oordeel Lost Planet 3 (PS3)
- Graphics
75 - Gameplay 75
- Originality 70
- Sound 80
- Replay 70
- Eindcijfer 73
9.8
16491 )
14-09-2013 15:28
