Iedereen zit altijd maar te zeuren over de domme beslissingen die mensen maken in horrorfilms: de domme wetenschapper, de argeloze geoloog, etc. Alsof je zelf zo slim zou reageren in een dergelijke stressvolle situatie. Nou, nu mag je het bewijzen. Want in Man of Medan, de eerste titel in de Dark Pictures Anthology, kun je eindelijk je eigen domme beslissingen maken! Wordt Man of Medan (MoM) net als Until Dawn een onverwachte uitblinker voor Supermassive games? Of kennen we deze formule nu wel?
Argeloze twintigers
Het verhaal van MoM begint in de jaren ’40, aan boord van een Amerikaans marineschip in Aziatische wateren. Er is iets vreemds met de cargo; naast de diverse lijken van gesneuvelde Amerikaanse soldaten staat er een wel heel goed ingepakte kist. Na een zware storm gebeuren er opeens onheilspellende dingen, met vreselijke gevolgen… Dit is overigens gebaseerd op een echte legende over een spookschip: de Ourang Medan.
Na die proloog maken we een sprong voorwaarts in de tijd naar vier argeloze twintigers die op duikexpeditie gaan naar een nog onontdekt wrak. Twee geliefden, van beiden een broer en de schipper zelf. Een bont gezelschap dus, dat garant staat voor de nodige dramatiek. Hier begint je avontuur pas echt en begin je met keuzes te maken die het leven van deze braafste jongvolwassenen die ik ooit heb gezien, op zijn kop gaat zetten.
Keuzes maken?
MoM draait voor een groot deel om de keuzes die je maakt. Alles wordt erdoor beïnvloed. Daardoor kent de game diverse eindes en kan bijna alles op vele verschillende manieren verlopen. Zo kun je later in de game scenes hebben met bijvoorbeeld vier of twee personen, afhankelijk van wie het tot op dat moment heeft overleefd.
Het geheel wordt geleid door de Curator, een mysterieuze en innemende figuur die de anthologyverhalen optekent. Op zich een goede formule die, zoals Until Dawn heeft bewezen, goed kan werken. In MoM maakt het geheel echter wat minder indruk. Dat komt door een combinatie van tekortkomingen, zowel op technisch als op gameplayniveau.
Wat betreft de gameplay komt het vooral neer op het ontbreken van logische gevolgen bij de keuzes die je maakt. Je kan bijvoorbeeld schilderijen bekijken die je een blik op de toekomst geven. Meestal een glimp van hoe iemand aan zijn einde komt. Dat visioen zou je de kans moeten geven om die toekomst te vermijden. Belangrijke keuzes kunnen echter verpakt zijn als heel kleine dingen, waarvan je nooit kan weten dat het een cruciale keuze is.
Daarnaast is de gameplay buiten de cut-scenes vrij eenvoudig en vaak klungelig. Rondlopen gaat door de spannende cameraperspectieven nogal onhandig, waardoor je regelmatig achter een deurpost blijft hangen of ronddraait wanneer je dat niet wil. Het leidt af van het concept waar MoM om draait: je eigen verhaal maken in een B-horrorfilm. Interactieve scenes waarin je snel op een bepaalde knop moet drukken of in een ritme dat gelijk loopt met je hartslag. Die laatste gaat overigens erg vaak fout, ook als je zeker weten goed op de knop hebt gedrukt.
Technisch oneven
Op technisch vlak maakt MoM een nogal oneven indruk. Het ene moment sta je versteld van de grafische pracht die op je scherm getoverd wordt. Het volgende kijk je tegen een levenloze pop aan die hortend en stotend een animatie doorgaat. Met name bij een scènewisseling of wanneer er iets geladen moet worden, laat de game het regelmatig afweten. Sommige spannende scenes werden teniet gedaan, doordat het beeld twee à drie seconden stilstond, terwijl het geluid wel doorspeelde.
Het lijkt er ook op dat Supermassive games iets te ambitieus was met de verschillende keuzes en uitkomsten. Al die kleine keuzes hebben namelijk heel veel kleine effecten, waardoor scènes vaak net even anders lopen. Cool om te zien, maar je merkt dat het daardoor allemaal niet zo lekker loopt, met dialogen die net niet op elkaar aansluiten, onlogische besluiten die plotseling genomen worden, en reacties die niet kloppen met wat er gebeurt.
Saaie omgeving
Die technische tekortkomingen hadden nog over het hoofd gezien kunnen worden als het verhaal en de omgeving waarin dat zich afspeelt erg interessant waren geweest. Helaas is dat ook niet het geval. Op het spookschip lijkt alles wel heel erg op elkaar en ben je al snel gewend aan de jump-scares van gekke dingen die door het beeld schieten. De personages zelf hebben ook niet veel boeiends te melden en krijgen veel minder dan in Until Dawn de kans om te laten zien wie ze zijn. Gevolg is dat het je allemaal niet heel veel kan schelen wat er met ze gebeurt. Jammer, want in het eerste uur had ik juist het idee dat er een mooi verhaal gebouwd zou worden.
Na het (abrupte) einde van Man of Medan ging ik direct terug naar een van de eerste scenes om te kijken wat er zou veranderen bij andere keuzes. Dat bleek best een hoop te zijn en dat is dan wel weer cool natuurlijk! Helaas kun je bij een tweede keer spelen geen scenes overslaan, waardoor alles wel lang gaat duren.
Valt er dan niets leuks te beleven?
Jawel hoor! Bovenstaande schetst geen rooskleurig beeld, maar dat komt omdat ik als recensent ook streng naar games kijk. Als jij je verstand op nul kan zetten en door de vingers kan zien dat het geheel soms niet helemaal klopt, dan kun je je best vermaken met MoM. Ik vond het bij de tweede keer doorspelen bijvoorbeeld erg leuk om iedereen juist zo snel mogelijk naar z’n rootje te helpen. En je kan ook helemaal opgaan in het rollenspel van je figuren spelen, als je dat leuk vindt. Daarnaast kun je ook met zijn tweeën of meer mensen griezelen in de ‘Movie Night’ modus.
De ‘Movie Night’ optie is misschien wel het leukste gedeelte van MoM. Hierin speel je de game samen, waarbij je van tevoren afspreekt welke personages je bestuurt. Je geeft de controller door aan de hand van wie er aan de beurt is. Er kunnen dus tot vijf personen samen spelen…als hun personage blijft leven natuurlijk… Je kan ook over internet met een vriend spelen. Erg cool, al werkt het soms minder goed. Scenes werden bijvoorbeeld opeens onderbroken, omdat de ander een bepaald punt bereikte en je daar dan in mee moet.
Kans voor de anthology?
Zoals je in de intro kon lezen, is MoM het eerste deel van een horror anthologyreeks. Wanneer je de game uitspeelt, krijg je een teaser voor het volgende deel, dat een Blair Witch-achtig verhaal lijkt te worden. Ondanks het ondermaatse Man of Medan, biedt het genre nog veel kansen. Het zou bijvoorbeeld erg tof zijn als de games elkaar beïnvloeden op manieren die we nu nog niet kunnen voorzien. Maar of dat zo is, is natuurlijk de vraag. Ik hoop dat de rest van de anthologie samenhangender is en personages bevat waar ik wel iets om geef. De Curator verdient het in ieder geval om in meer games te figureren.
Deze review is geschreven door Chris van Breda.
Oordeel The Dark Pictures Anthology: Man of Medan (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
50 - Originality
60 - Sound 80
- Replay 75
- Eindcijfer 65
3808 
2)
08-09-2019 16:42
