Need for Speed Carbon review NGC

Review Need for Speed Carbon (NGC)

Er zijn een aantal zekerheden in het gamewereldje. Games van Rockstar zorgen voor controverses (ow my god, tafeltennis!!?!), fanboys voor ergernis op internetfora en Electronic Arts elk najaar plichtsbewust voor een nieuwe FIFA en Need For Speed game. Mannen in te korte broek en hoog opgetrokken sokken zijn niet bepaald sexy in mijn ogen, een blinkende klassieke Shelby GT is dat voor mij dan weer wel, al was het maar omdat de achterbank van een exclusieve dure wagen zoveel opwindender overkomt dan die van een Toyota Yaris. Van buitenspel en al zijn aspecten snap ik na een uitleg van een half uur de basis, van veel harder rijden dan goed is voor je bankrekening echter alle aspecten. Ik ben een snelheidsduiveltje en heb dus meer Need For Speed dan trek in een potje voetballen met pixelpoppetjes met te hoog opgetrokken pixelsokken. Need For Speed Carbon is mijn soort game.

Need For Speed...het klinkt ietwat als een Running With Scissors's game waarin je een junk speelt die nonnen berooft om zijn volgende drugsfix te kunnen bekostigen, maar in feite staat de naam al sinds 95 garant voor pure arcade-racegames.

De nostalgische gamer in mij herinnert zich Need For Speed als de game waarin je met onbetaalbare Italiaanse bolides door dorpjes in de Franse Provence heen kon karren terwijl de politie je op de hielen zat. Daar draaide de reeks op zijn kritisch hoogtepunt (Hot Pursuit 2) om. Exclusieve wagens, gevarieerde raceomgevingen en veel hardnekkige politie achter je aan die met een bekeuringboekje wapperde. In 2003 onderging de reeks echter een extreme make-over...de reeks ging underground.

EA is zowat de grootste uitgever ter wereld, en dat komt mede dankzij het feit dat ze verdomd goed weten wat het grote publiek aanspreekt en ze aardig goed zijn in het meesurfen op een beginnende hype, nog voor die helemaal uit zijn voegen barst. Ze deden het met Harry Potter, en dus ook met het hele gegeven van getunede auto's. Voor Vin Diesel in 2001 met "The Fast and the Furious" in de zalen belandde had het grote publiek nauwelijks weet van het hele gegeven van tuning. Car-custumization was voor Jan modaal een kwestie van een pluchen plakbeertje aan de ruit, een geurend dennenboompje aan de achteruitkijkspiegel en een "I Love Pekinezen" sticker op de bumper. Toen in mijn buurt in dat jaar een Tuningfestival van start ging, waren er 20 auto's en een verdwaalde fiets. Tegenwoordig zijn dat 250 verfraaide racemonsters en is het festival een jaarlijks event geworden waar duizenden mensen op afkomen. Om maar te stellen en te illustreren dus dat in die paar jaar tijd het hele Tuningwereldje in de lage landen groot geworden is en ruim het grote publiek bereikt heeft. Toen heel het gedoe in de lift zat is EA er met zijn Need For Speed-reeks in 2003 opgesprongen en dat heeft hen een waanzinnige verkoopstopper opgeleverd. Sommige fans van de vorige delen morden dat de Lamborghini Diablo's werden ingeruild voor Volkswagens en Ford Focusjes en dat de dreiging van de politie er niet meer was, maar dat belette de game er niet van 1 van EA's grootste verkoopsuccessen te worden.

Need For Speed werd een waanzinnige verkoopstopper die 3 najaarsseizoenen lang bovenaan stond in de verkoopslijstjes en dat allemaal dankzij zijn grootste doelpubliek...de Johnny's. Ik vermoed dat de term Johnny in Nederland niet bekend is, dus zal ik even een erg korte beschrijving van het type geven: Johnny's zijn doorgaands jonge volwassenen met een beperkt budget en een petje die rijden met Ford Fiesta's met bouwjaar 89. Hun muziek lijkt een constant te luide vorm van morsecode en car-custimization beperkt zich wegens financiële redenen meestal tot een tweedehands velgje en een opzichtige "Tuning is not a crime" sticker. Een game als NFS is voor deze heren een godsgeschenk omdat ze in deze game zich volledig kunnen uitleven en spoilers op hun digitale droomwagens kunnen zetten die niet gemaakt zijn van gerecyclede roomijsdozen. Ook heb je de Sconny's . Dit zijn de jonge versies van Johnny's en kun je eveneens herkennen aan het petje. Ze zijn nog te jong om met een stoere Seat Ibiza te rijden, maar hebben wel witte lampjes aan hun opgedreven scootertjes hangen, ook voor hen is NFS een topper omdat ze in digitale vorm zich stoer en vet cool kunnen voelen op iets met meer dan twee wielen. Gemakshalve verdelen we ook min 16 jarigen onder bij de Sconny's, want ook kinderen die rode knipperlichtjes aan hun fiets hangen hebben duidelijk interesse voor tuning en als het regent dromen ze met zekerheid van een wagen! Ikzelf ben dan weer eerder een Spony denk ik, omdat ik eens op ponykamp geprobeerd heb om neonlampen onder mijn paardje te bevestigen... Maar goed, we dwalen te ver af, dit is en blijft in hoofdzaak een review van het nieuwste deel in de reeks... Carbon. Wat het vorige deel "Most Wanted" kenmerkte waren de trippy cutscenes met echte acteurs die een dun verhaal vorm gaven, heerlijk zonlicht om in te racen en de glorieuze terugkeer van de arm der wet. Carbon is een evolutie die in zijn basis verder borduurt op de basis van zijn voorganger, maar toch enkele significante aanpassingen bezit. Laat ik maar meteen met het slechte nieuws beginnen, deze telg in de reeks speelt zich weer volledig 's nachts af in de neonverlichte straten van een grootstad. Het zonlicht bewonderen op de lak van je wagen zit er deze keer dus niet in en dat is behoorlijk jammer omdat constant in donkere omgevingen rijden aardig monotoon kan worden. Wat biedt Carbon dan wel? Allereerst op verhaalvlak een echte sequel op dat van Most Wanted. Hetzelfde hoofdpersonage uit Most Wanted, jij dus, komt in Palmont City aan. Premiejager Cross zit achter je aan, maar net als de situatie hopeloos lijkt wordt je hachje gered door een oude vriend van je. Het blijkt dat je personage een voorgeschiedenis heeft in dit stadje en dat die niet te netjes is. Het verhaal is verre van Shakespeare, maar best leuk gebracht en toch wel intrigerend om via de vele gestileerde cutscenes te weten te komen hoe de vork nu juist in de steel zit met die nacht waarin je de stad ontvlucht zou zijn met een bom geld. Voor je bij die waarheid echter uitkomt dien je jezelf op te werken in het racemilieu, de stad over te nemen en heel veel te racen.

Hoe neem je een hele stad over? Ga je met een megafoon en wat zakken chips naar het stadhuis en hoop je dat de mensen de stem van rede en de smaak van paprika waarderen? Het blijft natuurlijk een racegame waarin je het opneemt tegen rivaliserende streetracebendes en in het kloppen van hen zit een duidelijke structuur. De stad is onderverdeeld in 4 grote gebieden die wederom onderverdeeld zijn in kleinere zones. In die zones moet je challenges gaan doen zoals klassiek racen of tegen de klok een parcours afleggen of driften en wel meer van dat spul en als je genoeg medailles haalt in die events wordt het stukje van jou. Als je alle zones in je bezit hebt komt de grote man van de bende je eindbaasgewijs uitdagen en wanneer je hem kunt verslaan is het hele gebied dus van jouw. Een belangrijke nieuwigheid aan Carbon schuilt in deze duels tegen een eindbaas. We gaan Canyonnen jongens en meisjes... Met opgefokte racemonsters!! Je doet 2 races in een afgelegen bochtig gebied inclusief de ene afgrond tegen de ander. Eerst moet je de bendeleider achtervolgen en scoor je punten op basis van hoe dicht je bij hem weet te blijven of zelfs weet in te halen. De tweede keer is vergelijkbaar maar dan met jou in startpositie. Wat deze challenges zo überleuk maakt is de spanning die er rondhangt en die dan vooral uitgaat van die gapende afgrond. Je marge voor fouten is nihil en een verlies aan concentratie betekent al gauw dat je jodelend omlaag flikkert en de challenge mag herstarten.

De tweede nieuwigheid schuilt in de vorm van een crew. Je hebt drie soorten maatjes waarvan je voor races telkens 1 kan uitkiezen. Je hebt een drafter, die voor je gaat karren waardoor je kan profiteren van de slipstream. Ook heb je een Blocker die de anderen blokkeert. Last but not least is er nog de Scout die voor je uit racet en snel alle sluiproutes en shortcuts doorgeeft. Allemaal leuk en aardig en opzich is het best een leuke feature om een racemaatje bij je te hebben, maar het maakt alles zoooo gemakkelijk. Het racen opzich is namelijk in het overgrote deel van de game verre van moeilijk... De hulp van crew maakt het zelfs vaak gewoon te makkelijk. Zeker als je in acht neemt dat een race ook gewonnen kan worden als bijvoorbeeld een Scout als eerste over de meet gaat, dan merk je dat er toch iets schort aan het systeem. Je behaalt een overwinning, maar het is niet je eigen verdienste... Je AI-maatje heeft de eer gered. Na al het gedoe over het overnemen van een stad en teammaatjes komt nu eigenlijk de belangrijkste vraag. Hoe speelt Carbon als racer? Op dat vlak is er toch een merkbare verbetering aanwezig ten opzichte van de voorgaande delen. Je kunt niet langer het gas voluit induwen en je doorheen het parcours manoeuvreren zoals Willy E. Coyote op een raket, maar je moet daadwerkelijk je rem gebruiken. Het racen blijft lekker arcade, maar ditmaal heb je echt meer het gevoel dat jij met de wagen moet racen en niet andersom. Een goeie evolutie. Wat dan weer een stuk minder is ten opzichte van zijn voorganger is de inbreng van de politie. In Most Wanted zaten ze nog als pittbulls achter je aan, in Carbon komen ze eerder over als keffende schoothondjes die je slechts sporadisch lastigvallen. Het ontwijken van de smurfen is nooit een probleem en dat neemt wel een stukje spanning weg. Er is sowieso iets erg geks met de moeilijkheidsgraad van Carbon. De politie is nooit bedreigend, je crewleden maken alles makkelijker en de moeilijkheidsgraad ligt sowieso een hele tijd gênant laag, bossbattles even buiten beschouwing gelaten. De eerste 3 gebieden verover je dus met evenveel gemak als Frans Bauer oversized damesondergoed scoort in een rusthuis, maar dan! Vanaf gebied 4 gaat de moeilijkheidsgraad omhoog en geven je tegenstanders gas alsof de programmeurs plots beseften dat ze iets vergeten hadden. Het is zeker niet onoverkomelijk, maar de stap van gemakkelijk naar uitdagend komt iets te abrupt over, want gameplay balancing en een stijgende curve in challenge had logischer aangevoeld.

Ondanks wat mindere aspecten zit het met de gameplay van Carbon wel degelijk goed en ook op het vlak waarmee de reeks groot geworden is zit het meer dan in orde. Er zitten iets meer dan 50 scheurijzers in het spel die onderverdeeld zijn in 3 wagenclasses. Je hebt de Exotics, exclusieve wagens zoals de Porches en Lamborghini's van deze wereld. Musclecars zoals de Shelby GT, die sommigen onder jullie zich vast nog herinneren als Eleanor uit de film Gone in Sixty Seconds. De derde en laatste categorie draait dan weer hoofdzakelijk rond de Japanse merken als Mitsubishi en Toyota... De Tuners. Natuurlijk zijn al die wagens weer volledig aan te passen aan je eigen smaak en dat kan ditmaal verder dan ooit te voren gaan dankzij de autosculptoptie. Ieder aspect van je wagen, van de voorbumper tot de zijskirts kun je via handige schuifmetertjes aanpassen aan je eigen kritische smaak en zo maak je dus al snel een unieke wagen die zo cool of over the top belachelijk is als je zelf wilt. Met het racen win je geld dat je terug in je wagens kunt pompen om ze dus extra mooi te maken, maar ook aan de prestaties kan gesleuteld worden. Een turbo installeren die je topsnelheid verhoogt of een dosis lachgas die je op cruciale momenten een extra boost geeft... De mogelijkheden zijn legio.

Op grafisch vlak schittert Carbon ook. Alles ziet er overduidelijk beter uit dan in voorganger Most Wanted en dat valt vooral op in het geval van de belichting en de vele details. De tracks en omgevingen waarin je rond rijdt komen goed tot hun recht en zijn verrassend levendig met vele mooie belichtingseffecten die knap weerspiegeld worden in de lak van je bolide. De gestileerde cutscenes met echte acteurs in cgi-achtergronden blijven indrukwekkend om te zien. Het mag dan af en toe wat te over the top overkomen, ik denk dat vooral de mannelijke gamers de fun van de stijlkeuze gaan beamen telkens wanneer Emanuelle Vaugier op het scherm verschijnt. Opmerkelijk op audiovlak is het feit dat je weliswaar de gekende EA mix van rock, trance en hiphopsongs tijdens de menuschermen en dergelijke te horen krijgt, maar ditmaal tijdens het racen geopteerd wordt voor een meer filmachtige muziekstijl. Het draagt wel degelijk bij tot net dat beetje extra sfeer. Uiteraard zijn ook de geluiden van de loeiende motoren en de geluidseffecten weer van hoog niveau en zullen menig lippen weer omhoog krullen bij het horen van de karakteristieke piep van de lachgasinjectie.

EA heeft het hem weer geflikt. Need For Speed Carbon is verre van een perfecte game. Daarvoor is het crewaspect ietwat te overtrokken en is de moeilijkheidsgraad iets te ongebalanceerd. Dit neemt echter niet weg dat Carbon wederom een erg vermakelijke racer geworden is met een hoge production value. Een game die veel autofanaten weer heel wat uren zal weten te boeien met zijn Career Mode en zijn creatieve autosculpting-optie. De Canyonraces zijn adrenaline bevorderende stukjes gameplay die er tussenuit springen en een deel zijn van een totaalpakket dat wederom hoog in de verkoopslijstjes zal prijken dit eindejaar. Origineel is het zeker niet, maar leuk, dat wel.